H Kit Kido (Κατερίνα Κοζαδίνου) σπούδασε jazz τραγούδι στην Ολλανδία και διδάσκει φωνητική με μια μέθοδο για την οποία είναι η μοναδική πιστοποιημένη στην Ελλάδα. Στο πρώτο ψηφιακό album της που έχει για τίτλο το όνομα της όμως ακολουθεί μια πολύ διαφορετική και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κατεύθυνση, τα τραγούδια της είναι μια αρκετά σκοτεινή ποπ με ηλεκτρονικό, κάποιες φορές ακόμα και χορευτικό, υπόβαθρο. Συνομίλησα μαζί της για το πως είναι να ξεκινάς από ιδιώματα και «δασκάλους» του παρελθόντος και να τα προσαρμόζεις στις σύγχρονες φόρμες για να κάνεις μουσική η οποία εκφράζει το σήμερα.
Το ψευδώνυμο σου είναι απλά ένα παιχνίδι με το όνομα σου ή σημαίνει κάτι ιδιαίτερο;
Kit με φώναζε ο μπασίστας της τελευταίας μπάντας που είχα στην Ολλανδία. Μου θύμιζε την ηρωίδα από την ταινία «The Sheltering Sky» και παράλληλα τον…ΚΙΤΤ απο το «Knight Rider» (το σίριαλ «Ιππότης Της Ασφάλτου») οπότε αποφάσισα να το κρατήσω. Το Kido προστεθηκε λίγο αργότερα και είναι αναφορά στο «Kill Bill». Κατά κάποιο τρόπο ήθελα να φτιάξω το προσωπικό μου τοτέμ. Το ότι τα αρχικά από το ψευδώνυμο μου συμβαίνει να είναι και, αυτά του ονόματος μου ήταν ευτυχής σύμπτωση.
Ξεκίνησες και εξακολουθείς να λειτουργείς στον χώρο της jazz, πώς και δεν είναι σχεδόν καθόλου ορατή στην πρώτη εργασία σου;
Η jazz παιδεία μου φαίνεται σε κάποια από τα κομμάτια, είτε μέσω των αρμονικών είτε των μελωδικών επιλογών μου. Μερικές φορές κρύβεται σε ό,τι συμβαίνει στα backing vocals. Είναι εκεί η επιρροή. Όμως λείπει ο αυτοσχεδιασμός που είναι το κυρίως στοιχείο της jazz. Οταν αναφέρομαι στον αυτοσχεδιασμό δεν εννοώ το scat ούτε απαραίτητα τα σόλο. Ακόμα και όταν παίζεις ένα θέμα υπάρχει μια συγκεκριμένη ελευθερία με την οποία το προσεγγίζεις, μια συνεχής αλληλεπίδραση με τους/τις άλλους/ες που παίζεις μαζί και μια διάθεση να ρισκάρεις. Στην ποπ είναι συχνά λίγο ως πάρα πολύ δομημένα και προαποφασισμένα τα πράγματα.
Ποιες είναι οι κυριότερες επιρροές σου στον δίσκο, καταρχήν συνθετικά και ηχητικά;
Σίγουρα εχω επηρεαστεί αρκετά από την μουσική των δεκαετιών του ’80 και του ‘90 η οποία ήταν γύρω μου όταν μεγάλωνα. Δεν έχω όμως πολύ συγκεκριμένες αναφορές συνθετικά αλλά ερισσότερο στιχουργικά. Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη επιρροή και πηγή έμπνευσης είναι ο Tom Waits. Για εμένα είναι ο καλύτερος songwriter της γενιάς του και μεγάλο σχολείο γραφής και storytelling.
Και ερμηνευτικά;
Αν αναφέρεσαι στην ερμηνεία μου στον δίσκο προσπάθησα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται απέναντι στο κάθε τραγούδι. Δεν είχα συγκεκριμένη κατεύθυνση στο μυαλό μου που προσπαθούσα να ακολουθήσω. Στην σκηνή από την άλλη έχω κάποια σημεία αναφοράς που με εμπνέουν, δύο συγκεκριμένα, τον Mick Jagger και τη Roisin Murphy.
Υπάρχουν κάποιοι βασικοί συνεργάτες σου στο album;
Στο δίσκο δουλέψαμε μια σχετικά μικρή ομάδα. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής ανέλαβε ο Ηρακλής Αναστασιάδης με εξαίρεση δύο τραγούδια («Black And Blue» και «Hellbent») που τα ανέλαβε ο παλιός μου συνεργάτης στην Ολλανδία Frans Verburg. Τη μίξη έκαναν οi Γιώργος Μπουσούνης και Γιώργος Γκίνης και, last but not least, το mastering ο Γιάννης Χριστοδουλάτος.
Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου τραγούδι από τον δίσκο και γιατί;
Sophie’s choicε, όπως έλεγε και ο τίτλος μιας παλιάς ταινίας με την Μέριλ Στριπ….Iσως πιο κοντά στην καρδιά μου να είναι το «Bonnie & Clyde» και «House Of Sand».
Μπορεί να μεταφερθεί και στη σκηνή ο δίσκος ή είναι ένα project μόνο για κατ’ ιδίαν ακρόαση;
Εχει ήδη μεταφερθεί στη σκηνή. Ο στόχος μας ήταν ηχητικά να μείνουμε όσο πιο πιστοί γίνεται στον δίσκο, να είναι δηλαδή μια live απόδοση. Φημολογείται μάλιστα ότι οι συναυλίες μας είναι καλύτερες από τον δίσκο. (γέλια)
Και τα σχέδια σου για τη συνέχεια;
Έχω αρχίσει την προεργασία για τον επόμενο δίσκο ενώ παράλληλα συνεχίζουμε τις ζωντανές εμφανίσει. Οι επόμενες είναι στις 11 Φεβρουαρίου στο Morphic Festival και 23 Φεβρουαρίου στο «Six D.O.G.S» με τους Glass Rebel.
H Kit Kido κάνει μια μουσική που είναι απολύτως συντονισμένη με τα ευρωπαϊκά μουσικά δρώμενα της εποχής μας και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνα σε όλα τα επίπεδα και αυτό, ειδικά σε έναν καιρό που τα πάντα διεθνώς είναι ρευστά και επαναπροσδιορίζονται, δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.
Το ψευδώνυμο σου είναι απλά ένα παιχνίδι με το όνομα σου ή σημαίνει κάτι ιδιαίτερο;
Kit με φώναζε ο μπασίστας της τελευταίας μπάντας που είχα στην Ολλανδία. Μου θύμιζε την ηρωίδα από την ταινία «The Sheltering Sky» και παράλληλα τον…ΚΙΤΤ απο το «Knight Rider» (το σίριαλ «Ιππότης Της Ασφάλτου») οπότε αποφάσισα να το κρατήσω. Το Kido προστεθηκε λίγο αργότερα και είναι αναφορά στο «Kill Bill». Κατά κάποιο τρόπο ήθελα να φτιάξω το προσωπικό μου τοτέμ. Το ότι τα αρχικά από το ψευδώνυμο μου συμβαίνει να είναι και, αυτά του ονόματος μου ήταν ευτυχής σύμπτωση.
Ξεκίνησες και εξακολουθείς να λειτουργείς στον χώρο της jazz, πώς και δεν είναι σχεδόν καθόλου ορατή στην πρώτη εργασία σου;
Η jazz παιδεία μου φαίνεται σε κάποια από τα κομμάτια, είτε μέσω των αρμονικών είτε των μελωδικών επιλογών μου. Μερικές φορές κρύβεται σε ό,τι συμβαίνει στα backing vocals. Είναι εκεί η επιρροή. Όμως λείπει ο αυτοσχεδιασμός που είναι το κυρίως στοιχείο της jazz. Οταν αναφέρομαι στον αυτοσχεδιασμό δεν εννοώ το scat ούτε απαραίτητα τα σόλο. Ακόμα και όταν παίζεις ένα θέμα υπάρχει μια συγκεκριμένη ελευθερία με την οποία το προσεγγίζεις, μια συνεχής αλληλεπίδραση με τους/τις άλλους/ες που παίζεις μαζί και μια διάθεση να ρισκάρεις. Στην ποπ είναι συχνά λίγο ως πάρα πολύ δομημένα και προαποφασισμένα τα πράγματα.
Ποιες είναι οι κυριότερες επιρροές σου στον δίσκο, καταρχήν συνθετικά και ηχητικά;
Σίγουρα εχω επηρεαστεί αρκετά από την μουσική των δεκαετιών του ’80 και του ‘90 η οποία ήταν γύρω μου όταν μεγάλωνα. Δεν έχω όμως πολύ συγκεκριμένες αναφορές συνθετικά αλλά ερισσότερο στιχουργικά. Θεωρώ ότι η μεγαλύτερη επιρροή και πηγή έμπνευσης είναι ο Tom Waits. Για εμένα είναι ο καλύτερος songwriter της γενιάς του και μεγάλο σχολείο γραφής και storytelling.
Και ερμηνευτικά;
Αν αναφέρεσαι στην ερμηνεία μου στον δίσκο προσπάθησα να είμαι όσο πιο ειλικρινής γίνεται απέναντι στο κάθε τραγούδι. Δεν είχα συγκεκριμένη κατεύθυνση στο μυαλό μου που προσπαθούσα να ακολουθήσω. Στην σκηνή από την άλλη έχω κάποια σημεία αναφοράς που με εμπνέουν, δύο συγκεκριμένα, τον Mick Jagger και τη Roisin Murphy.
Υπάρχουν κάποιοι βασικοί συνεργάτες σου στο album;
Στο δίσκο δουλέψαμε μια σχετικά μικρή ομάδα. Το μεγαλύτερο μέρος της παραγωγής ανέλαβε ο Ηρακλής Αναστασιάδης με εξαίρεση δύο τραγούδια («Black And Blue» και «Hellbent») που τα ανέλαβε ο παλιός μου συνεργάτης στην Ολλανδία Frans Verburg. Τη μίξη έκαναν οi Γιώργος Μπουσούνης και Γιώργος Γκίνης και, last but not least, το mastering ο Γιάννης Χριστοδουλάτος.
Ποιο είναι το πιο αγαπημένο σου τραγούδι από τον δίσκο και γιατί;
Sophie’s choicε, όπως έλεγε και ο τίτλος μιας παλιάς ταινίας με την Μέριλ Στριπ….Iσως πιο κοντά στην καρδιά μου να είναι το «Bonnie & Clyde» και «House Of Sand».
Μπορεί να μεταφερθεί και στη σκηνή ο δίσκος ή είναι ένα project μόνο για κατ’ ιδίαν ακρόαση;
Εχει ήδη μεταφερθεί στη σκηνή. Ο στόχος μας ήταν ηχητικά να μείνουμε όσο πιο πιστοί γίνεται στον δίσκο, να είναι δηλαδή μια live απόδοση. Φημολογείται μάλιστα ότι οι συναυλίες μας είναι καλύτερες από τον δίσκο. (γέλια)
Και τα σχέδια σου για τη συνέχεια;
Έχω αρχίσει την προεργασία για τον επόμενο δίσκο ενώ παράλληλα συνεχίζουμε τις ζωντανές εμφανίσει. Οι επόμενες είναι στις 11 Φεβρουαρίου στο Morphic Festival και 23 Φεβρουαρίου στο «Six D.O.G.S» με τους Glass Rebel.
H Kit Kido κάνει μια μουσική που είναι απολύτως συντονισμένη με τα ευρωπαϊκά μουσικά δρώμενα της εποχής μας και δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από εκείνα σε όλα τα επίπεδα και αυτό, ειδικά σε έναν καιρό που τα πάντα διεθνώς είναι ρευστά και επαναπροσδιορίζονται, δεν είναι καθόλου μικρό πράγμα.
