O Δημήτρης Παπαχαραλάμπους πήρε τους «Δρόμους» του Σωκράτη Μάλαμα για να φτάσει με τους Καραντωνίου και Παπαϊωάννου στο «Χορό των Ημερών». Εκεί χάρη στα ακριβά -με την ωραία εκδοχή της λέξης- «Μεροκάματα» που έκανε, κέρδισε δικαίως την αναγνωρισιμότητα και έστρεψε αντίστροφα «Από το φως στο σκοτάδι», «Τα φώτα στην πλατεία»…
Ο στίχος του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, εύστοχος, «κεντραρισμένος» στο σήμερα, με ποιητικές πινελιές κι ένα πάντρεμα του «ερωτικού» με το «κοινωνικό» και το «καθημερινό» που όταν «δέσει» -όπως συμβαίνει στην περίπτωσή του- τότε δύσκολα να μην πετύχει το στόχο του. Πιστεύω ότι έχει πολλά ακόμη ξεχωριστά να καταθέσει…
Οι επιλογές του στις λίστες των 8 φανερώνουν την καλλιέργεια, τη συνέπεια στο καλό τραγούδι και το βάθος του. Οι επεξηγήσεις του υπογραμμίζουν στην ουσία τις στιχουργικές ματιές του…
Τα πράγματα που σου διαμορφώνουν τη ζωή τα συναντάς συνήθως στην εφηβική και νεανική ηλικία, όταν δηλαδή αρχίζεις να συνειδητοποιείς ποιος είσαι ή ποιος θέλεις να γίνεις. Γι’ αυτό και, προσπαθώντας να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του αγαπημένου «Όγδοου» να τα εντοπίσω στη μουσική, βλέπω πως καταλήγω, κυρίως, σε δίσκους και καλλιτέχνες που σημάδεψαν εκείνα τα χρόνια - προφανώς και τα υπόλοιπα. Εννοείται ότι η επιλογή δε διεκδικεί καμία απολύτως αντικειμενικότητα, αντιθέτως αναζητά τις πιο προσωπικές και συνειρμικές συνδέσεις με στιγμές, πρόσωπα και καταστάσεις.
Δημήτρης Παπαχαραλάμπους
1. Ριζίτικα - Γ. Μαρκόπουλος, Ν. Ξυλούρης,1971
Η κασέτα να παίζει μονίμως στο σπίτι, κι εγώ παιδάκι να τραγουδώ σε συνεστιάσεις το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», μην ξέροντας ακόμα το πόσο πολύ θα αργήσει.
2. Τραπεζάκια έξω - Διονύσης Σαββόπουλος, 1983
Συνεπαρμένος ήμουνα κι ας μην τα καταλάβαινα καλά όσα άκουγα κι ένιωθα: αναρωτιόμουνα με ποια «φαναράκια άραγε θα γειτονέψω», έψαχνα «μυστικά τοπία» εκτός και εντός μου, φαντασίωνα ερωτικές συναντήσεις στο Λυκαβηττό και φώναζα «...σας γαμώ τα λύκεια», τζαμπατζής στο Ολυμπιακό Στάδιο, προσποιούμενος πως έχω μεγαλώσει.
3. Σαμποτάζ - Λένα Πλάτωνος, Μαριανίνα Κριεζή, Σαββίνα Γιαννάτου, Γιάννης Παλαμίδας,1981
Ένας δίσκος UFO που προσγειώθηκε για πάντα στην καρδιά μου από τον «Αστερισμό του Πιγκουίνου» με τέσσερις εξωγήινους επιβάτες, ο οποίος παραμένει ακόμα έτη φωτός μπροστά από την ελληνική μουσική πραγματικότητα.
4. Το Απέναντι μπαλκόνι - Ελένη Βιτάλη,1989
Ένα χειμωνιάτικο πρωί συνάντησα αναπάντεχα ένα κορίτσι που γύρναγε απ’ τα σκυλάδικα όπου τραγουδούσε... Περπατούσε αφηρημένη, εγγόνα και μοναχική γιαγιά μαζί... Ξαφνικά με βλέπει και μου λέει: «Τι με κοιτάζεις με απορία;... Όταν νυχτώσει κάθε σπίτι θα γίνει οχυρό»... Με πήρε απ’ το χέρι και μ’ έβαλε στην κιβωτό της να με σώσει.
5. Εν πλω - 1989
Τυχαία απέκτησα έναν από τους πιο σπάνιους δίσκους της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας, προκαλώντας ζήλια σε φίλους και γνωστούς. Αν και για μένα η αξία του μεταφράζεται σε αμέτρητες νύχτες που τον άκουσα στο σκοτάδι.
6. Μανώλης Φάμελλος και Ποδηλάτες,1993
Μια παρέα απ’ τη Θεσσαλονίκη κατεβαίνει στην Αθήνα κι εμείς, μια παρέα που τους υποδέχεται, ενθουσιάζεται, μοιράζει κασέτες στα καφέ των Εξαρχείων, περνά αξέχαστες βραδιές στο Καφεθέατρο και μια βραδιά στο Βράχων που παραλίγο να αποβεί μοιραία...
7. Θέλω να τα πω - Άκης Πάνου, Γιώργος Νταλάρας,1982
Άργησα λίγο, αλλά το κατάλαβα ότι τελικά αυτά ήθελα να πω - ακόμα κι αν δεν τα ’πα.
8. Το χαμόγελο της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκις, 1965
Μπήκα σπίτι μου, άρχισα να χορεύω. Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει. Σκίζω το τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους, χρωματισμένους εφιαλτικά κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα, ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος, μέσα από εκεί που ήρθα.. (Από το σημείωμα του δίσκου).
1. Διονύσης Σαββόπουλος: Το εφηβικό μου «είδωλο», που, ερήμην του, τον εξαγόρασα για πάντα.
2. Άκης Πάνου: Σαν να καταλήγει και να ξεκινάει από αυτόν ό,τι προηγήθηκε στο ελληνικό τραγούδι, ό,τι ακολούθησε, κι ό,τι θα ακολουθήσει.
3. Μίκης Θεοδωράκης: Η μουσική επένδυση της ηρωικής φαντασίωσης της γενιάς μου, που, δυστυχώς ή ευτυχώς, έμεινε ανεκπλήρωτη.
4. Νίκος Πορτοκάλογλου: Ήταν το «κόλλημα» της αδερφής μου, αλλά εμένα μου έμαθε να παίρνω ρίσκα, να γυρνάω σαν σβούρα ανάμεσα στις (δύο ή περισσότερες) αγάπες μου και να προσπαθώ να εκφράσω το τίποτα που μας έδωσε η ιστορία.
5. Λένα Πλάτωνος: Εξαιτίας της, ο Καρυωτάκης δέθηκε αμετάκλητα μέσα μου με το συνθεσάιζερ, θα με πληγώνει πάντα ο γερμανικός ρομαντισμός και η ισπανική υποχώρηση, θα περιμένω ματαίως την πτήση 201 για Βουδαπέστη.
6. Φοίβος Δεληβοριάς: Δεν του το συγχώρησα ποτέ αυτό που έκανε... και είδα πολλά όνειρα να παίρνω τη θέση του, δεκαέξι χρονών δίπλα στον Χατζιδάκι, μαζί με άλλα τυχερά παιδιά στον Σείριο...
7. Στέλιος Καζαντζίδης: Κάποτε γνώρισα κι ένα κορίτσι που μου χάριζε κασέτες με τον Καζαντζίδη... τώρα βάζει την κόρη μας ν’ ακούει στο Υοutube.
8. Σωκράτης Μάλαμας: Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, κι όταν άρχισα να τον ακούω να τραγουδάει το «Νυχτερινό» στο demo, ένιωσα όλο το σπίτι ν’ ανατριχιάζει και τη ζωή μου λίγο ν’ αλλάζει...
Ο στίχος του Δημήτρη Παπαχαραλάμπους, εύστοχος, «κεντραρισμένος» στο σήμερα, με ποιητικές πινελιές κι ένα πάντρεμα του «ερωτικού» με το «κοινωνικό» και το «καθημερινό» που όταν «δέσει» -όπως συμβαίνει στην περίπτωσή του- τότε δύσκολα να μην πετύχει το στόχο του. Πιστεύω ότι έχει πολλά ακόμη ξεχωριστά να καταθέσει…
Οι επιλογές του στις λίστες των 8 φανερώνουν την καλλιέργεια, τη συνέπεια στο καλό τραγούδι και το βάθος του. Οι επεξηγήσεις του υπογραμμίζουν στην ουσία τις στιχουργικές ματιές του…
Ο λόγος στον Δημήτρη Παπαχαραλάμπους:
Τα πράγματα που σου διαμορφώνουν τη ζωή τα συναντάς συνήθως στην εφηβική και νεανική ηλικία, όταν δηλαδή αρχίζεις να συνειδητοποιείς ποιος είσαι ή ποιος θέλεις να γίνεις. Γι’ αυτό και, προσπαθώντας να ανταποκριθώ στην πρόσκληση του αγαπημένου «Όγδοου» να τα εντοπίσω στη μουσική, βλέπω πως καταλήγω, κυρίως, σε δίσκους και καλλιτέχνες που σημάδεψαν εκείνα τα χρόνια - προφανώς και τα υπόλοιπα. Εννοείται ότι η επιλογή δε διεκδικεί καμία απολύτως αντικειμενικότητα, αντιθέτως αναζητά τις πιο προσωπικές και συνειρμικές συνδέσεις με στιγμές, πρόσωπα και καταστάσεις.
Δημήτρης Παπαχαραλάμπους
8 δίσκοι
1. Ριζίτικα - Γ. Μαρκόπουλος, Ν. Ξυλούρης,1971
Η κασέτα να παίζει μονίμως στο σπίτι, κι εγώ παιδάκι να τραγουδώ σε συνεστιάσεις το «Πότε θα κάνει ξαστεριά», μην ξέροντας ακόμα το πόσο πολύ θα αργήσει.
2. Τραπεζάκια έξω - Διονύσης Σαββόπουλος, 1983
Συνεπαρμένος ήμουνα κι ας μην τα καταλάβαινα καλά όσα άκουγα κι ένιωθα: αναρωτιόμουνα με ποια «φαναράκια άραγε θα γειτονέψω», έψαχνα «μυστικά τοπία» εκτός και εντός μου, φαντασίωνα ερωτικές συναντήσεις στο Λυκαβηττό και φώναζα «...σας γαμώ τα λύκεια», τζαμπατζής στο Ολυμπιακό Στάδιο, προσποιούμενος πως έχω μεγαλώσει.
3. Σαμποτάζ - Λένα Πλάτωνος, Μαριανίνα Κριεζή, Σαββίνα Γιαννάτου, Γιάννης Παλαμίδας,1981
Ένας δίσκος UFO που προσγειώθηκε για πάντα στην καρδιά μου από τον «Αστερισμό του Πιγκουίνου» με τέσσερις εξωγήινους επιβάτες, ο οποίος παραμένει ακόμα έτη φωτός μπροστά από την ελληνική μουσική πραγματικότητα.
4. Το Απέναντι μπαλκόνι - Ελένη Βιτάλη,1989
Ένα χειμωνιάτικο πρωί συνάντησα αναπάντεχα ένα κορίτσι που γύρναγε απ’ τα σκυλάδικα όπου τραγουδούσε... Περπατούσε αφηρημένη, εγγόνα και μοναχική γιαγιά μαζί... Ξαφνικά με βλέπει και μου λέει: «Τι με κοιτάζεις με απορία;... Όταν νυχτώσει κάθε σπίτι θα γίνει οχυρό»... Με πήρε απ’ το χέρι και μ’ έβαλε στην κιβωτό της να με σώσει.
5. Εν πλω - 1989
Τυχαία απέκτησα έναν από τους πιο σπάνιους δίσκους της σύγχρονης ελληνικής δισκογραφίας, προκαλώντας ζήλια σε φίλους και γνωστούς. Αν και για μένα η αξία του μεταφράζεται σε αμέτρητες νύχτες που τον άκουσα στο σκοτάδι.
6. Μανώλης Φάμελλος και Ποδηλάτες,1993
Μια παρέα απ’ τη Θεσσαλονίκη κατεβαίνει στην Αθήνα κι εμείς, μια παρέα που τους υποδέχεται, ενθουσιάζεται, μοιράζει κασέτες στα καφέ των Εξαρχείων, περνά αξέχαστες βραδιές στο Καφεθέατρο και μια βραδιά στο Βράχων που παραλίγο να αποβεί μοιραία...
7. Θέλω να τα πω - Άκης Πάνου, Γιώργος Νταλάρας,1982
Άργησα λίγο, αλλά το κατάλαβα ότι τελικά αυτά ήθελα να πω - ακόμα κι αν δεν τα ’πα.
8. Το χαμόγελο της Τζοκόντας - Μάνος Χατζιδάκις, 1965
Μπήκα σπίτι μου, άρχισα να χορεύω. Ο ήχος μιας μπάντας με παρασύρει. Σκίζω το τοίχο, βρίσκομαι στους δρόμους, χρωματισμένους εφιαλτικά κι οι μπάντες να χτυπάνε στους ρυθμούς ξέφρενα, ενώ εγώ χάνομαι μέσα στο χρόνο, μόνος, έρημος, μέσα από εκεί που ήρθα.. (Από το σημείωμα του δίσκου).
8 καλλιτέχνες
1. Διονύσης Σαββόπουλος: Το εφηβικό μου «είδωλο», που, ερήμην του, τον εξαγόρασα για πάντα.
2. Άκης Πάνου: Σαν να καταλήγει και να ξεκινάει από αυτόν ό,τι προηγήθηκε στο ελληνικό τραγούδι, ό,τι ακολούθησε, κι ό,τι θα ακολουθήσει.
3. Μίκης Θεοδωράκης: Η μουσική επένδυση της ηρωικής φαντασίωσης της γενιάς μου, που, δυστυχώς ή ευτυχώς, έμεινε ανεκπλήρωτη.
4. Νίκος Πορτοκάλογλου: Ήταν το «κόλλημα» της αδερφής μου, αλλά εμένα μου έμαθε να παίρνω ρίσκα, να γυρνάω σαν σβούρα ανάμεσα στις (δύο ή περισσότερες) αγάπες μου και να προσπαθώ να εκφράσω το τίποτα που μας έδωσε η ιστορία.
5. Λένα Πλάτωνος: Εξαιτίας της, ο Καρυωτάκης δέθηκε αμετάκλητα μέσα μου με το συνθεσάιζερ, θα με πληγώνει πάντα ο γερμανικός ρομαντισμός και η ισπανική υποχώρηση, θα περιμένω ματαίως την πτήση 201 για Βουδαπέστη.
6. Φοίβος Δεληβοριάς: Δεν του το συγχώρησα ποτέ αυτό που έκανε... και είδα πολλά όνειρα να παίρνω τη θέση του, δεκαέξι χρονών δίπλα στον Χατζιδάκι, μαζί με άλλα τυχερά παιδιά στον Σείριο...
7. Στέλιος Καζαντζίδης: Κάποτε γνώρισα κι ένα κορίτσι που μου χάριζε κασέτες με τον Καζαντζίδη... τώρα βάζει την κόρη μας ν’ ακούει στο Υοutube.
8. Σωκράτης Μάλαμας: Η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει, κι όταν άρχισα να τον ακούω να τραγουδάει το «Νυχτερινό» στο demo, ένιωσα όλο το σπίτι ν’ ανατριχιάζει και τη ζωή μου λίγο ν’ αλλάζει...
