Δεν είναι εύκολο να ξεκινάς την πορεία σου - και μάλιστα την καλλιτεχνική - με μια μεγάλη επιτυχία. Σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, ιδιαιτέρως, δε, στο τραγούδι που απευθύνεται σε πολύ μεγάλο ακροατήριο. Στο τραγούδι που επιτρέπει στον καθένα να πει την «αποψάρα» του για αυτό, την ίδια στιγμή που για σένα μπορεί να διακυβεύεται η ίδια σου η ύπαρξη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Κάπως έτσι, μπορεί να «λοξοδρομήσεις», να ορίσεις ως αυτοσκοπό της καλλιτεχνικής σου ύπαρξης την (όποια) επιτυχία και την αποδοχή και, τέλος, να οδηγηθείς σε «εκπτώσεις» στο έργο και την υπόστασή σου την ίδια. Κακά τα ψέματα, δεν είναι εύκολο να είσαι καλλιτέχνης: πέραν της δικής σου ευάλωτης ψυχοσύνθεσης (αυτής που σε οδηγεί στην δημιουργία), έχεις να αντιμετωπίσεις και την καθημερινότητα που είναι αμείλικτη. Γιατί όπως ο ηθοποιός έτσι και ο τραγουδοποιός σημαίνει φως, νερό, τηλέφωνο… και όλα τα χιλιοειπωμένα.
Μακρύς πρόλογος, αλλά αναγκαίος εν προκειμένω, μιας και το παρόν μουσικοκριτικό σημείωμα ασχολείται με τη νέα κυκλοφορία (τη δεύτερη) της «σεσημασμένης» πια τριανδρίας (μουσική: Χρυσόστομος Καραντωνίου, στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους, ερμηνεία: Πάνος Παπαϊωάννου) με το γενικό τίτλο «Τα φώτα στην πλατεία».
Οι τρεις φίλοι ξεκίνησαν ακριβώς όπως περιγράφεται στον πρόλογο: με μια πανελλήνια επιτυχία. Ένα τραγούδι - «αντάρτη» (σ.σ. τα «Μεροκάματα») που τρύπωσε στα αυτιά και τις καρδιές του ακροατηρίου, δημιουργώντας προσδοκίες κι απαιτήσεις. Δεν ξέρω αν αυτό το τραγούδι φόρτωσε τις πλάτες των τριών συντελεστών του με επιπρόσθετο βάρος (αυτά συνήθως προκύπτουν από τις πιέσεις των «μανατζαρέων»), αλλά φαίνεται πως κατάφεραν να το διαχειριστούν. Φάνηκε, δηλαδή, από τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο που ακολούθησε (και εμπεριείχε) τα «Μεροκάματα» και καθίσταται ξεκάθαρο, πλέον, πέραν πάσης αμφιβολίας με τα «Φώτα στην Πλατεία».
Αν δεχτούμε πως το βασικό ζητούμενο για έναν καλλιτέχνη είναι η εξέλιξη, τότε οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε και στους τρεις συντελεστές των «Φώτων». Ακούγοντας την δεύτερη αυτή τους δισκογραφική κυκλοφορία, ενθυμούμενος παράλληλα την προηγούμενη (σ.σ. ο Χορός των Ημερών), διαπιστώνω αυτό ακριβώς. Προχώρησαν. Πήγαν παρακάτω. Οι μελωδίες του Καραντωνίου υπηρετούν και αναδεικνύουν τις λέξεις του Παπαχαραλάμπους, τόσο σε επίπεδο τεχνικής της μελοποίησης, όσο και σε επίπεδο συναισθηματικής και ατμοσφαιρικής κάλυψης. Σε αυτή την τελευταία συμβάλει ιδιαιτέρως και η καλαίσθητη και μετρημένη ενορχήστρωση (του Καραντωνίου - επίσης: λάτρεψα τις τρομπέτες του Περικλή Αλιώπη και τα βιολιά του Φώτη Σιώτα σε όλο το δίσκο) και, βέβαια, οι ερμηνείες του Παπαϊωάννου που - για μένα - αποτελεί και τη μεγαλύτερη έκπληξη του δίσκου. Ο Παπαϊωάννου ακούγεται απελευθερωμένος εδώ και ξεδιπλώνει τις φωνητικές του αρετές. Ακούγοντάς τον σε σχέση με την προηγούμενη κυκλοφορία αισθάνομαι πιο έντονη την παρουσία του. Σα να έχει δοθεί ολοκληρωτικά χωρίς «κρατήματα» σε αυτή τη δουλειά. Ακούστε τον στο ντουέτο του με την (επίσης εξαιρετική) Μαρία Παπαγεωργίου («Αυτός που αγαπάς») ή στο δικό μου αγαπημένο τραγούδι του δίσκου («Δεν είμαι λέξη μοναχά») και θα καταλάβετε.
Στα highlights του δίσκου θα συμπεριλάμβανα επίσης την προσεγμένη διασκευή στο «Le vent nous portera» των Noir Desire, με τον ελληνικό τίτλο «Ο άνεμος φυσά», καθώς και τα «Δε γίνεται αλλιώς», «Στη δίνη του κόσμου», «Τα φώτα στην πλατεία». Προσωπικά, επίσης, θα προτιμούσα τον Παπαϊωάννου ως ερμηνευτή και του τραγουδιού με το οποίο συμμετέχει ο Απόστολος Ρίζος (σ.σ. «Ο καιρός θα δείξει»).
Ακούστε τα «Φώτα στην Πλατεία». Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ακούστε τα κι αν σας αρέσουν, όπως σε μένα, αναζητήστε τα και στη φυσική τους έκδοσή, το cd. Θα βοηθήσετε τους τρεις φίλους να πάνε ακόμα παρακάτω την δημιουργικότητά τους και να μας προικοδοτήσουν -ίσως- με ακόμα καλύτερα τραγούδια.
Μακρύς πρόλογος, αλλά αναγκαίος εν προκειμένω, μιας και το παρόν μουσικοκριτικό σημείωμα ασχολείται με τη νέα κυκλοφορία (τη δεύτερη) της «σεσημασμένης» πια τριανδρίας (μουσική: Χρυσόστομος Καραντωνίου, στίχοι: Δημήτρης Παπαχαραλάμπους, ερμηνεία: Πάνος Παπαϊωάννου) με το γενικό τίτλο «Τα φώτα στην πλατεία».
Οι τρεις φίλοι ξεκίνησαν ακριβώς όπως περιγράφεται στον πρόλογο: με μια πανελλήνια επιτυχία. Ένα τραγούδι - «αντάρτη» (σ.σ. τα «Μεροκάματα») που τρύπωσε στα αυτιά και τις καρδιές του ακροατηρίου, δημιουργώντας προσδοκίες κι απαιτήσεις. Δεν ξέρω αν αυτό το τραγούδι φόρτωσε τις πλάτες των τριών συντελεστών του με επιπρόσθετο βάρος (αυτά συνήθως προκύπτουν από τις πιέσεις των «μανατζαρέων»), αλλά φαίνεται πως κατάφεραν να το διαχειριστούν. Φάνηκε, δηλαδή, από τον πρώτο τους ολοκληρωμένο δίσκο που ακολούθησε (και εμπεριείχε) τα «Μεροκάματα» και καθίσταται ξεκάθαρο, πλέον, πέραν πάσης αμφιβολίας με τα «Φώτα στην Πλατεία».
Αν δεχτούμε πως το βασικό ζητούμενο για έναν καλλιτέχνη είναι η εξέλιξη, τότε οφείλουμε να την αναγνωρίσουμε και στους τρεις συντελεστές των «Φώτων». Ακούγοντας την δεύτερη αυτή τους δισκογραφική κυκλοφορία, ενθυμούμενος παράλληλα την προηγούμενη (σ.σ. ο Χορός των Ημερών), διαπιστώνω αυτό ακριβώς. Προχώρησαν. Πήγαν παρακάτω. Οι μελωδίες του Καραντωνίου υπηρετούν και αναδεικνύουν τις λέξεις του Παπαχαραλάμπους, τόσο σε επίπεδο τεχνικής της μελοποίησης, όσο και σε επίπεδο συναισθηματικής και ατμοσφαιρικής κάλυψης. Σε αυτή την τελευταία συμβάλει ιδιαιτέρως και η καλαίσθητη και μετρημένη ενορχήστρωση (του Καραντωνίου - επίσης: λάτρεψα τις τρομπέτες του Περικλή Αλιώπη και τα βιολιά του Φώτη Σιώτα σε όλο το δίσκο) και, βέβαια, οι ερμηνείες του Παπαϊωάννου που - για μένα - αποτελεί και τη μεγαλύτερη έκπληξη του δίσκου. Ο Παπαϊωάννου ακούγεται απελευθερωμένος εδώ και ξεδιπλώνει τις φωνητικές του αρετές. Ακούγοντάς τον σε σχέση με την προηγούμενη κυκλοφορία αισθάνομαι πιο έντονη την παρουσία του. Σα να έχει δοθεί ολοκληρωτικά χωρίς «κρατήματα» σε αυτή τη δουλειά. Ακούστε τον στο ντουέτο του με την (επίσης εξαιρετική) Μαρία Παπαγεωργίου («Αυτός που αγαπάς») ή στο δικό μου αγαπημένο τραγούδι του δίσκου («Δεν είμαι λέξη μοναχά») και θα καταλάβετε.
Στα highlights του δίσκου θα συμπεριλάμβανα επίσης την προσεγμένη διασκευή στο «Le vent nous portera» των Noir Desire, με τον ελληνικό τίτλο «Ο άνεμος φυσά», καθώς και τα «Δε γίνεται αλλιώς», «Στη δίνη του κόσμου», «Τα φώτα στην πλατεία». Προσωπικά, επίσης, θα προτιμούσα τον Παπαϊωάννου ως ερμηνευτή και του τραγουδιού με το οποίο συμμετέχει ο Απόστολος Ρίζος (σ.σ. «Ο καιρός θα δείξει»).
Ακούστε τα «Φώτα στην Πλατεία». Κυκλοφορούν ανάμεσά μας. Ακούστε τα κι αν σας αρέσουν, όπως σε μένα, αναζητήστε τα και στη φυσική τους έκδοσή, το cd. Θα βοηθήσετε τους τρεις φίλους να πάνε ακόμα παρακάτω την δημιουργικότητά τους και να μας προικοδοτήσουν -ίσως- με ακόμα καλύτερα τραγούδια.
