Στις αρχές της δεκαετίας του ’70 ο Αλέκος Αλεξανδράκης δεν επαναπαύθηκε στις στρωμένες δάφνες του. Σε μια ταραγμένη, ματωμένη ακόμη αλλά αναγεννησιακή περίοδο θέλησε να προσθέσει το δικό του «πέταγμα».
Ο Αλεξανδράκης δημιούργησε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην ταινία «Συνοικία το Όνειρο» με τη μουσική και τα τραγούδια του Μίκη, τον Μπιθικώτση, τον Καρανικόλα, τη Βούλα Γκίκα. Το σενάριο γράφτηκε από τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Κώστα Κοτζιά, ονόματα που λένε πολλά!
Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ και στο δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο το 1996 ο Αλέκος Αλεξανδράκης δήλωσε: «Την πλήρωσα πάρα πολύ οικονομικά αυτή την ταινία... Ό,τι είχα μαζέψει από τις ταινίες που έκανα τα 'βαλα για να κάνω αυτή την ταινία, γιατί ήθελα να πω αυτά τα πράγματα... Τελικά έγινε αυτή η ταινία, και ύστερα από καιρό που δεν την επιτρέπανε να παιχτεί την επιτρέψανε πετσοκομμένη».
Στο ίδιο μήκος κύματος ο μίλησε ο Αλεξανδράκης και στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη (Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος): «Δεν είχαμε προβλήματα με την αστυνομία αλλά με τους τραμπούκους. Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται γνωστό ότι γυρίζαμε την ταινία εκεί και η τότε βαμμένη δεξιά έστελνε τους τραμπούκους[...] τα αρνητικά (ενν. της ταινίας) τα είχε εξαφανίσει η λογοκρισία.[...] Όταν άρχισε να παίζεται, από πολλά μέρη της επαρχίας την έστελναν πίσω, είτε γιατί ο χωροφύλακας ήταν έξω από την αίθουσα και κατέγραφε ποιοι έμπαιναν, είτε γιατί οι αντιφρονούντες πετροβολούσαν τον κινηματογράφο».
Το φινάλε της ταινίας με τον πέταγμα του χαρταετού… πέταγμα της καρδιάς!
Ο Αλεξανδράκης δημιούργησε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε στην ταινία «Συνοικία το Όνειρο» με τη μουσική και τα τραγούδια του Μίκη, τον Μπιθικώτση, τον Καρανικόλα, τη Βούλα Γκίκα. Το σενάριο γράφτηκε από τον Τάσο Λειβαδίτη και τον Κώστα Κοτζιά, ονόματα που λένε πολλά!
Σε συνέντευξή του στην ΕΡΤ και στο δημοσιογράφο Άρη Σκιαδόπουλο το 1996 ο Αλέκος Αλεξανδράκης δήλωσε: «Την πλήρωσα πάρα πολύ οικονομικά αυτή την ταινία... Ό,τι είχα μαζέψει από τις ταινίες που έκανα τα 'βαλα για να κάνω αυτή την ταινία, γιατί ήθελα να πω αυτά τα πράγματα... Τελικά έγινε αυτή η ταινία, και ύστερα από καιρό που δεν την επιτρέπανε να παιχτεί την επιτρέψανε πετσοκομμένη».
Στο ίδιο μήκος κύματος ο μίλησε ο Αλεξανδράκης και στον Ιάσονα Τριανταφυλλίδη (Στο τέλος μιλάει το πανί, εκδ. Άμμος): «Δεν είχαμε προβλήματα με την αστυνομία αλλά με τους τραμπούκους. Σιγά-σιγά άρχισε να γίνεται γνωστό ότι γυρίζαμε την ταινία εκεί και η τότε βαμμένη δεξιά έστελνε τους τραμπούκους[...] τα αρνητικά (ενν. της ταινίας) τα είχε εξαφανίσει η λογοκρισία.[...] Όταν άρχισε να παίζεται, από πολλά μέρη της επαρχίας την έστελναν πίσω, είτε γιατί ο χωροφύλακας ήταν έξω από την αίθουσα και κατέγραφε ποιοι έμπαιναν, είτε γιατί οι αντιφρονούντες πετροβολούσαν τον κινηματογράφο».
Το φινάλε της ταινίας με τον πέταγμα του χαρταετού… πέταγμα της καρδιάς!
