Αυτά τα σοφά λόγια μου χάρισε -μεταξύ άλλων- ο Βαγγέλης Κορακάκης με αφορμή την αυριανή του παράσταση στη μουσική σκηνή «Χίλιες και Δύο Νύχτες» στου Ψυρρή. Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ
Ο Κορακάκης είναι ένας σύγχρονος δημιουργός, που λειτουργεί με συνέπεια και υπευθυνότητα ως συνεχιστής της σχολής του κλασικού λαϊκού τραγουδιού. Προικισμένος συνθέτης, στιχουργός και μπουζουξής δεν αναπαράγει απλά το συγκεκριμένο είδος αλλά ταυτόχρονα το εμπλουτίζει με προσωπικές πινελιές και κατευθύνσεις.
Ο ρόλος αυτός, ειδικά στο λαϊκό «μέλος», σπανίζει στις μέρες μας. Κι εδώ κρύβεται η προσφορά του Κορακάκη, που με γνώση, μεράκι και μαστοριά παίρνει στις πλάτες του αυτό φορτίο, δίνοντας έτσι σημείο αναφοράς για τους «επόμενους».
Τι θα ακούσουμε την Παρασκευή στις «1002 Νύχτες»;
Θα παρουσιάσω ένα πρόγραμμα με δικά μου τραγούδια και ότι άλλο γουστάρω. Θέλω να περάσω καλά και μαζί μου και οι φίλοι που θα έρθουν για να διασκεδάσουν παρέα μας. Και το λέω αυτό γιατί δεν θα είμαι μόνος μου. Στο πλευρό μου, μαζί με το συγκρότημά μου, θα βρίσκεται η Ανατολή Μαργιόλα και ο γιός μου ο Βασίλης που παίζει μπουζούκι και τραγουδά.
Τον καμαρώνεις τον μικρό;
Ποιος πατέρας δεν αγαπάει το παιδί του; Αλλά ναι τον παραδέχομαι και τον καμαρώνω, δε στο κρύβω. Μου δίνει χαρές γιατί είναι καλό παιδί, σεβαστικό. Σέβεται το μπουζούκι και τον «κόσμο» του λαϊκού τραγουδιού. Έχει πάρει το νόημα… Χάρηκα πολύ που τον πήρε μαζί του ο Γιώργος Νταλάρας στις παραστάσεις του. Είναι τιμή για εκείνον, αλλά και για μένα. Όλοι ξέρουμε τη διαδρομή του Γιώργου, αλλά και το πόσο τελειομανής και απαιτητικός είναι στις ορχήστρες του.
Ποιο είναι το νόημα;
Το μεγαλείο του λαϊκού τραγουδιού, η ουσία και αλήθεια του. Μακάρι να μπορούσε να καταλάβει σε βάθος όλος ο κόσμος τα παντοτινά μηνύματά του, που εκφράζουν τον καθημερινό άνθρωπο… Τις ανάγκες, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις αγάπες, τα παράπονα και ότι άλλο κρύβει η λαϊκή ψυχή. Κι όλα αυτά με τέχνη, καλαισθησία και όχι με χυδαιότητα.
Μια εικόνα που να κλείνει όλα τα παραπάνω;
Το λαϊκό τραγούδι είναι όπως ένας άνθρωπος που πήγε κάπου ψάχνοντας να βρει το ιδανικό μέρος για να μείνει. Παρατηρώντας, είδε που βγαίνει ο ήλιος και που δύει, ζύγιασε το κλίμα, τις συνθήκες και τότε έφτιαξε εκεί ένα σπιτάκι, με πορτούλα και δυο παραθυράκια. Σαν κι αυτά που βλέπεις και η καρδιά σου λαχταράει να πας στην αυλή του να πιεις ένα καφεδάκι.
Πολλοί ξεχάσαμε την ομορφιά των απλών πραγμάτων και βάλαμε άλλα ζητούμενα και θέλω στο βίο μας.
Ο καταναλωτισμός και η ψεύτικη ευδαιμονία είναι πληγές θελκτικές. Θέλει γερή άμυνα και αντοχές για να μην χαθείς σε αυτήν ιστορία. Δες τι ομορφιά έχει ένα χαμομηλάκι που ανθεί. Και τι αρώματα βγάζει… Κοίτα ένα ήμερο ακρογιάλι με τις βαρκούλες, τα ταβερνάκια του, την καλή μουσική και σύγκρινέ το με τα ένα άλλο πνιγμένο στα κλαμπ στην οχλαγωγία, στην εκκωφαντική μουσική και άλλα περίεργα.
Σαν το «Ακρωτήρι» του Χιώτη και του Βρούβα;
Κάπως έτσι.
Οι περισσότεροι όμως την πατήσαμε και τσιμπήσαμε άγρια το δόλωμα.
Αυτό που έγινε το διαισθανόμουν εδώ και 20 χρόνια, το ένιωθα ότι θα φτάσει.
Μα το ‘γραφες και το ‘λεγες με τα τραγούδια σου.
Μακάρι να έβγαινα λάθος στο ένστικτο και την εκτίμηση μου. Να καταλάβεις τώρα δε μου βγαίνει να γράψω τέτοια τραγούδια. Δε μπορώ αυτήν τη στιγμή να δω την Ελλάδα σαν πτώμα που στέκονται οι καιροσκόποι από πάνω μας για να γράψουν δήθεν κοινωνικά τραγούδια. Δεν θέλω να την αντικρίζω έτσι. Αγαπάμε την πατρίδα μας, την πονάμε και θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας.
Υπάρχουν ακόμη «Λεβέντικες καρδιές»;
Ο μικρόκοσμος τους καθενός μας πάντα λειτουργούσε και έκανε τα θαύματα… Υπάρχουν δημιουργοί και άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Μπορεί να μην προβάλλονται και να μην έχουν λάμψη και δόξα, ή τέλος πάντων το «μερίδιο» της αναγνωρισημότητας που πρέπει αλλά… το παλεύουν, δεν υποτάσσονται ούτε συμβιβάζονται.
Τι άλλο ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό εκτός από τις «1002 Νύχτες»;
Θα «γυρίσουμε» τώρα το καλοκαίρι. Θα κάνουμε κάποιες συναυλίες με το Γεράσιμο Ανδρέατο… αλλά δουλεύω και μερικά ακόμη σχέδια που με καίνε.
Δηλαδή;
Μια παράσταση το χειμώνα με κείμενα δικά μου που θα διανθίζονται από τραγούδια. Κάθε κείμενο θα έχει δηλαδή το δικό του άσμα.
Τα κείμενα τι θα λένε;
Την αλήθεια μου για όσα βιώνουμε, για ότι φεύγει και χάνεται, για ότι έρχεται. Προσπαθώ να συλλάβω τον πυρήνα αυτής εργασίας.
Δηλαδή δεν θα εμφανιστείς σε μαγαζί τη νέα σεζόν.
Μιλάμε για παραστάσεις πέρα από τις κανονικές, να το πούμε έτσι, εμφανίσεις μου. Το ρόλο του διασκεδαστή τον αποδέχομαι με χαρά και τιμή. Όμως νομίζω έφθασε η ώρα και η ωρίμασε η στιγμή να παρουσιάσω παράλληλα και κάτι διαφορετικό. Να παίξω τραγούδια μου άγνωστα αλλά και ανέκδοτα που δε μπορούν να λειτουργήσουν εν ώρα διασκέδασης. Για την ψυχούλα, για τους επόμενους…
Η αλήθεια είναι πως έχεις πολλά δυνατά τραγούδια που αποκαλύπτονται ολοένα και πιο φωτεινά, ενώ έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την αρχική κυκλοφορία τους.
Εδώ και ενάμισι χρόνο οργανώνω το αρχείο μου και βρίσκω διαμαντάκια. Τα κοιτάζω με ματιά τωρινή…
Κρύβει πόνο το γύρισμα στο χτες;
Είναι μια επίπονη διαδικασία που όμως έπρεπε να την κάνω. Ακούς φωνές που έχουν φύγει… Ακούω το Βασίλη όταν ήταν μωρό και σκάλιζε το μπουζούκι… Σαν ένα συρτάρι με φωτογραφίες που μιλάνε.
Ο Κορακάκης είναι ένας σύγχρονος δημιουργός, που λειτουργεί με συνέπεια και υπευθυνότητα ως συνεχιστής της σχολής του κλασικού λαϊκού τραγουδιού. Προικισμένος συνθέτης, στιχουργός και μπουζουξής δεν αναπαράγει απλά το συγκεκριμένο είδος αλλά ταυτόχρονα το εμπλουτίζει με προσωπικές πινελιές και κατευθύνσεις.
Ο ρόλος αυτός, ειδικά στο λαϊκό «μέλος», σπανίζει στις μέρες μας. Κι εδώ κρύβεται η προσφορά του Κορακάκη, που με γνώση, μεράκι και μαστοριά παίρνει στις πλάτες του αυτό φορτίο, δίνοντας έτσι σημείο αναφοράς για τους «επόμενους».
Τι θα ακούσουμε την Παρασκευή στις «1002 Νύχτες»;
Θα παρουσιάσω ένα πρόγραμμα με δικά μου τραγούδια και ότι άλλο γουστάρω. Θέλω να περάσω καλά και μαζί μου και οι φίλοι που θα έρθουν για να διασκεδάσουν παρέα μας. Και το λέω αυτό γιατί δεν θα είμαι μόνος μου. Στο πλευρό μου, μαζί με το συγκρότημά μου, θα βρίσκεται η Ανατολή Μαργιόλα και ο γιός μου ο Βασίλης που παίζει μπουζούκι και τραγουδά.
Τον καμαρώνεις τον μικρό;
Ποιος πατέρας δεν αγαπάει το παιδί του; Αλλά ναι τον παραδέχομαι και τον καμαρώνω, δε στο κρύβω. Μου δίνει χαρές γιατί είναι καλό παιδί, σεβαστικό. Σέβεται το μπουζούκι και τον «κόσμο» του λαϊκού τραγουδιού. Έχει πάρει το νόημα… Χάρηκα πολύ που τον πήρε μαζί του ο Γιώργος Νταλάρας στις παραστάσεις του. Είναι τιμή για εκείνον, αλλά και για μένα. Όλοι ξέρουμε τη διαδρομή του Γιώργου, αλλά και το πόσο τελειομανής και απαιτητικός είναι στις ορχήστρες του.
Ποιο είναι το νόημα;
Το μεγαλείο του λαϊκού τραγουδιού, η ουσία και αλήθεια του. Μακάρι να μπορούσε να καταλάβει σε βάθος όλος ο κόσμος τα παντοτινά μηνύματά του, που εκφράζουν τον καθημερινό άνθρωπο… Τις ανάγκες, τα όνειρα, τις ελπίδες, τις αγάπες, τα παράπονα και ότι άλλο κρύβει η λαϊκή ψυχή. Κι όλα αυτά με τέχνη, καλαισθησία και όχι με χυδαιότητα.
Μια εικόνα που να κλείνει όλα τα παραπάνω;
Το λαϊκό τραγούδι είναι όπως ένας άνθρωπος που πήγε κάπου ψάχνοντας να βρει το ιδανικό μέρος για να μείνει. Παρατηρώντας, είδε που βγαίνει ο ήλιος και που δύει, ζύγιασε το κλίμα, τις συνθήκες και τότε έφτιαξε εκεί ένα σπιτάκι, με πορτούλα και δυο παραθυράκια. Σαν κι αυτά που βλέπεις και η καρδιά σου λαχταράει να πας στην αυλή του να πιεις ένα καφεδάκι.
Πολλοί ξεχάσαμε την ομορφιά των απλών πραγμάτων και βάλαμε άλλα ζητούμενα και θέλω στο βίο μας.
Ο καταναλωτισμός και η ψεύτικη ευδαιμονία είναι πληγές θελκτικές. Θέλει γερή άμυνα και αντοχές για να μην χαθείς σε αυτήν ιστορία. Δες τι ομορφιά έχει ένα χαμομηλάκι που ανθεί. Και τι αρώματα βγάζει… Κοίτα ένα ήμερο ακρογιάλι με τις βαρκούλες, τα ταβερνάκια του, την καλή μουσική και σύγκρινέ το με τα ένα άλλο πνιγμένο στα κλαμπ στην οχλαγωγία, στην εκκωφαντική μουσική και άλλα περίεργα.
Σαν το «Ακρωτήρι» του Χιώτη και του Βρούβα;
Κάπως έτσι.
Οι περισσότεροι όμως την πατήσαμε και τσιμπήσαμε άγρια το δόλωμα.
Αυτό που έγινε το διαισθανόμουν εδώ και 20 χρόνια, το ένιωθα ότι θα φτάσει.
Μα το ‘γραφες και το ‘λεγες με τα τραγούδια σου.
Μακάρι να έβγαινα λάθος στο ένστικτο και την εκτίμηση μου. Να καταλάβεις τώρα δε μου βγαίνει να γράψω τέτοια τραγούδια. Δε μπορώ αυτήν τη στιγμή να δω την Ελλάδα σαν πτώμα που στέκονται οι καιροσκόποι από πάνω μας για να γράψουν δήθεν κοινωνικά τραγούδια. Δεν θέλω να την αντικρίζω έτσι. Αγαπάμε την πατρίδα μας, την πονάμε και θέλουμε έναν καλύτερο κόσμο για όλους μας.
Υπάρχουν ακόμη «Λεβέντικες καρδιές»;
Ο μικρόκοσμος τους καθενός μας πάντα λειτουργούσε και έκανε τα θαύματα… Υπάρχουν δημιουργοί και άνθρωποι που βλέπουν τα πράγματα αλλιώς. Μπορεί να μην προβάλλονται και να μην έχουν λάμψη και δόξα, ή τέλος πάντων το «μερίδιο» της αναγνωρισημότητας που πρέπει αλλά… το παλεύουν, δεν υποτάσσονται ούτε συμβιβάζονται.
Τι άλλο ετοιμάζεις αυτόν τον καιρό εκτός από τις «1002 Νύχτες»;
Θα «γυρίσουμε» τώρα το καλοκαίρι. Θα κάνουμε κάποιες συναυλίες με το Γεράσιμο Ανδρέατο… αλλά δουλεύω και μερικά ακόμη σχέδια που με καίνε.
Δηλαδή;
Μια παράσταση το χειμώνα με κείμενα δικά μου που θα διανθίζονται από τραγούδια. Κάθε κείμενο θα έχει δηλαδή το δικό του άσμα.
Τα κείμενα τι θα λένε;
Την αλήθεια μου για όσα βιώνουμε, για ότι φεύγει και χάνεται, για ότι έρχεται. Προσπαθώ να συλλάβω τον πυρήνα αυτής εργασίας.
Δηλαδή δεν θα εμφανιστείς σε μαγαζί τη νέα σεζόν.
Μιλάμε για παραστάσεις πέρα από τις κανονικές, να το πούμε έτσι, εμφανίσεις μου. Το ρόλο του διασκεδαστή τον αποδέχομαι με χαρά και τιμή. Όμως νομίζω έφθασε η ώρα και η ωρίμασε η στιγμή να παρουσιάσω παράλληλα και κάτι διαφορετικό. Να παίξω τραγούδια μου άγνωστα αλλά και ανέκδοτα που δε μπορούν να λειτουργήσουν εν ώρα διασκέδασης. Για την ψυχούλα, για τους επόμενους…
Η αλήθεια είναι πως έχεις πολλά δυνατά τραγούδια που αποκαλύπτονται ολοένα και πιο φωτεινά, ενώ έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την αρχική κυκλοφορία τους.
Εδώ και ενάμισι χρόνο οργανώνω το αρχείο μου και βρίσκω διαμαντάκια. Τα κοιτάζω με ματιά τωρινή…
Κρύβει πόνο το γύρισμα στο χτες;
Είναι μια επίπονη διαδικασία που όμως έπρεπε να την κάνω. Ακούς φωνές που έχουν φύγει… Ακούω το Βασίλη όταν ήταν μωρό και σκάλιζε το μπουζούκι… Σαν ένα συρτάρι με φωτογραφίες που μιλάνε.
