Γιάννη Ξυνόπουλο και Μωυσή Ασέρ και δημοσιεύτηκε στο metrogreece.gr δηλώνει μεταξύ άλλων:
Κάποια στιγμή πρέπει να δείχνεις ποιος είσαι, να λες την αλήθεια, κι ας ενοχληθούν ορισμένοι. Ο κόσμος σε αγκαλιάζει ως τραγουδιστή. Όταν εκφράσεις τις απόψεις σου, οι «φίλοι» και οι «ακροατές» σου μπορεί να μαγκώνονται αν θίξεις κάπου τα πιστεύω τους και το φανατισμό τους. Οι άνθρωποι στη χώρα μας, ξέρετε, είναι φανατικοί με τρία πράγματα: θρησκεία, ομάδα και κόμμα -ας είναι π...να η θρησκεία, ας είναι π...να το κόμμα, ας είναι κολοπετινίτσα η ομάδα του. Χάνεις έτσι μερίδα των ανθρώπων, αλλά αν αυτά που του πεις είναι αυτά που πραγματικά αισθάνεσαι και τα λες χωρίς σκοπιμότητα, ανιδιοτελώς, θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου να συμφωνήσουν μαζί σου.
Πιστεύω στην αλήθεια, που κατά τη γνώμη μου είναι μία και μοναδική. Όπως πιστεύω και στον αληθινό διάλογο, όπου ακούμε ο ένας τον άλλο και αν κάνω λάθος, είμαι έτοιμος να το παραδεχθώ. Ψάχνω να βρω πού διαφωνούμε, για να βρούμε λύση στη διαφωνία και να συμφωνήσουμε. Είναι καλύτερη η «συν-φωνία» από τη «δια-φωνία». Αλλά για να συμφωνήσουμε, πρέπει να το συζητήσουμε, να το σχολιάσουμε, να νιώσει καλύτερα ο ένας τον άλλο.
Υπάρχει κρίση αξιών, που στην πραγματικότητα προϋπήρχε εδώ και χρόνια, για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε. Στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 σε παγκόσμιο επίπεδο βγήκαν τα καλύτερα τραγούδια! Ο κόσμος τότε πέρναγε δύσκολα, όμως μέσα στις δυσκολίες και στο φόβο δημιουργήθηκαν πολύ σημαντικά πράγματα. Μέσα στην ευδαιμονία της δεκαετίας του ’80 και του ’90 προέκυψε μια απληστία και ένας υπερκαταναλωτισμός, που δημιούργησε το τίποτα. Και από την ευδαιμονία του τίποτα πέσαμε στο χρηματιστήριο κι όταν τα μάζεψε η μπάνκα, για να μη γίνει καμιά εξέγερση, οι τράπεζες άρχισαν να δίνουν δάνεια αβέρτα. Όλα αυτά τα χρόνια, όμως, έγινε υπερπαραγωγή με ένα μικρό ποσοστό καλών τραγουδιών κι έτσι προέκυψε ένας καλλιτεχνικός πληθωρισμός.
Έχω μεγαλώσει κυρίως με ξένο τραγούδι και δούλεψα και ως d.j. από το 1975 ως το 1984. Τα ελληνικά τραγούδια βέβαια τα άκουγα γύρω μου και παντού. Έχω ακούσει πολύ και καλό ελληνικό τραγούδι, όπως τραγούδια του Μαρκόπουλου, του Χατζιδάκι, του Σπανού κ.ά., τραγουδιστές όπως τον Γαβαλά, τον μέγιστο Μπιθικώτση, τον Νταλάρα, τον Διονυσίου, τον Αγγελόπουλο... Και τον Καζαντζίδη, αλλά λιγότερο μπορώ να πω, γιατί η φωνή του ήταν κάπως τοποθετημένη. Ένας άνθρωπος που αλλιώς μιλάει και αλλιώς τραγουδάει έχει «ποστάρει», έχει τοποθετήσει τη φωνή του. Έπαιζε, δηλαδή, ένα ρόλο. Τον έπαιζε βέβαια πολύ καλά, γιατί είχε εξαιρετική άρθρωση και τεχνική, αλλά είναι λίγο σαν τον τενόρο της Λυρικής.
Πήγα και είδα πρόπερσι στο Μέγαρο την κόρη μου στην Αίθουσα Σκαλκώτα, σε μια παράσταση με τη σχολή χορού της. Τώρα, τι να πάω να τραγουδήσω εκεί που βρίζω; «Παραπονεμένα λόγια έχουν τα τραγούδια μας», για να με ακούσουν οι υπάλληλοι του ΔΟΛ. Για μένα η επιτυχία είναι να έρχονται και να με ακούνε στους χώρους όπου υπάρχει αλήθεια. Φαντάζεσαι αυτοί που με ακούν να έρθουν σε τέτοιους χώρους στο Μέγαρο ή στο Ηρώδειο; Εκεί που βρίζουμε να πάμε να παρακαλάμε; Τι θα πω εκεί; «Πατρίδα μου αγαπημένη, ποια κατάρα σε βαραίνει, πόση μοναξιά»; Δεν γίνεται! Ντροπή σε όλους μας, μα πιο πολύ σε εκείνους. Επιτυχία είναι να συνεχίσουν να σε αγαπούν οι άνθρωποι για αυτό που είσαι και να μην τους έχεις ξεγελάσει στο διηνεκές. Εγώ δεν μπορώ να γίνω σινάφι με όλους αυτούς που διαχειρίζονται αυτούς τους χώρους. Είμαι αντίπαλός τους, είμαι ο απέναντι. Το υπουργείο Πολιτισμού δεν έχει δει την τσέπη μου. Ούτε θα δει την τσέπη μου για να κάνω συναυλίες σε όλη την Ελλάδα.
