Πενήντα ολόκληρα χρόνια αδιάκοπης μουσικής διαδρομής, με εκατοντάδες τραγούδια, πολυάριθμες συμπράξεις και αμέτρητες συναυλίες ετοιμάζεται να γιορτάσει σε λίγες ημέρες ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου στις 14 Ιουνίου, στο Καλλιμάρμαρο.
Με αφορμή την επετειακή αυτή συναυλία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επιλέγει για το protothema.gr τις δέκα συνεργασίες που θεωρεί ως τις πιο κομβικές της μουσικής του εξέλιξης και της καριέρας του.
Ξεκινά, όπως ήταν αναμενόμενο, με τον μέγα Μίκη Θεοδωράκη, τον άνθρωπο που από τους πρώτους αναγνώρισε στο πρόσωπό του και κυρίως στη φωνή του έναν μεγάλο ερμηνευτή: «Γνωριστήκαμε στο Παρίσι και ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας με μια ευρωπαϊκή περιοδεία και τη δημιουργία του δίσκου της εξορίας, το 1976. Μού έδωσε την ευκαιρία και τη στήριξη που ήθελα ως νέος καλλιτέχνης» εξομολογείται ο ίδιος.
Αμέσως μετά ανοίγει το κεφάλαιο Μάνος Λοΐζος, το οποίο είναι επίσης πολύ σημαντικό για εκείνον: «Με τον Μάνο Λοΐζο γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε αμέσως. Ήταν τότε που τραγούδησα τον «Στρατιώτη» και τον «Τρίτο Παγκόσμιο» για τον δίσκο «Τα τραγούδια του Δρόμου» μάς θυμίζει για να συμπληρώσει αμέσως μετά με νόημα: «Έχω πει πως αν δεν ήμουν γιος του πατέρα μου, θα ήθελα να είμαι γιος του Μάνου Λοΐζου και νομίζω αυτό τα λέει όλα για το πώς αισθάνομαι για εκείνον.»
Ιδιαίτερα επιδραστική ήταν για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και η συνάντησή του με τον Νικόλα Άσιμο. «Γνωριστήκαμε το 1982 όταν συμμετείχα στον πρώτο του δίσκο, με τίτλο «Ο Ξαναπές», ερμηνεύοντας δυο τραγούδια. Ο Άσιμος ήταν ο δεύτερος άνθρωπος, μετά τον Λοΐζο, που με επηρέασε αρκετά με την ιδιότυπη προσωπικότητά του» παραδέχεται.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη
Με αφορμή την επετειακή αυτή συναυλία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου επιλέγει για το protothema.gr τις δέκα συνεργασίες που θεωρεί ως τις πιο κομβικές της μουσικής του εξέλιξης και της καριέρας του.
Ξεκινά, όπως ήταν αναμενόμενο, με τον μέγα Μίκη Θεοδωράκη, τον άνθρωπο που από τους πρώτους αναγνώρισε στο πρόσωπό του και κυρίως στη φωνή του έναν μεγάλο ερμηνευτή: «Γνωριστήκαμε στο Παρίσι και ξεκινήσαμε τη συνεργασία μας με μια ευρωπαϊκή περιοδεία και τη δημιουργία του δίσκου της εξορίας, το 1976. Μού έδωσε την ευκαιρία και τη στήριξη που ήθελα ως νέος καλλιτέχνης» εξομολογείται ο ίδιος.
Αμέσως μετά ανοίγει το κεφάλαιο Μάνος Λοΐζος, το οποίο είναι επίσης πολύ σημαντικό για εκείνον: «Με τον Μάνο Λοΐζο γνωριστήκαμε και συνεργαστήκαμε αμέσως. Ήταν τότε που τραγούδησα τον «Στρατιώτη» και τον «Τρίτο Παγκόσμιο» για τον δίσκο «Τα τραγούδια του Δρόμου» μάς θυμίζει για να συμπληρώσει αμέσως μετά με νόημα: «Έχω πει πως αν δεν ήμουν γιος του πατέρα μου, θα ήθελα να είμαι γιος του Μάνου Λοΐζου και νομίζω αυτό τα λέει όλα για το πώς αισθάνομαι για εκείνον.»
Ιδιαίτερα επιδραστική ήταν για τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και η συνάντησή του με τον Νικόλα Άσιμο. «Γνωριστήκαμε το 1982 όταν συμμετείχα στον πρώτο του δίσκο, με τίτλο «Ο Ξαναπές», ερμηνεύοντας δυο τραγούδια. Ο Άσιμος ήταν ο δεύτερος άνθρωπος, μετά τον Λοΐζο, που με επηρέασε αρκετά με την ιδιότυπη προσωπικότητά του» παραδέχεται.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη
