Σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στην Γεωργία Οικονόμου και το news24.g με την ευκαιρία της μεγάλης συναυλίας του για τα 50 χρόνια της καριέρας του, στο Καλλιμάρμαρο, στις 14 Ιουνίου, ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, αναφέρθηκε στις συνεργασίες του και εξήγησε γιατί ποτέ δεν συνεργάστηκε με τον Μάνο Χατζιδάκι.
Τα ακούσματα σας τότε ήταν ροκ;
Ήταν μία θα λέγαμε σαλάτα. Άκουγα δημοτικό τραγούδι, ελαφρύ, λαϊκό, διεθνές, απ' όλα. Όταν γνώρισα τον Μάνο Λοΐζο είχα ήδη μπει στο καθαρά ελληνικό τραγούδι και μάλιστα στο πολιτικό, λόγω ιδεολογίας. Και τραγουδούσα ό,τι ήταν προοδευτικό. Όχι πολιτικό αυστηρά, ούτε στρατευμένο. Και ερωτικά βέβαια τραγούδια, αλλά και τραγούδια του Χατζιδάκι.
Με τον οποίο δεν προλάβατε κιόλας να συνεργατείτε...
Ήταν να κάνουμε μια δουλειά με τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά δεν πρόλαβα, γιατί ήμουν σε άλλη εταιρεία και εκείνος ήθελε να την κάνουμε στη δική του εταιρεία, τον Σείριο. Με το δίκιο του βέβαια. Πολύ λυπάμαι που δεν πρόλαβε να γίνει αυτή η δουλειά. Μου είχε πει, όταν τελειώσει το συμβόλαιό σου, πριν να υπογράψεις άλλο, να το κάνουμε τότε. Και στο μεταξύ “έφυγε”.
Σε κάποια στιγμή της συνέντευξης αναφέρεται στις καλύτερες στιγμές της 50ετούς πορείας του:
Αν σας ζήταγε κάποιος να ξεχωρίσετε μια στιγμή, ποια θα ήταν αυτή;
Τι να πρωτοθυμηθώ από τα 50 αυτά χρόνια; Μπορώ να πω πως αισθάνομαι απόλυτα πλήρης από αυτήν την “πνευματική” μου περιουσία κι από τη γνωριμία μου με τόσους συνθέτες και ποιητές. Τους ευγνωμονώ. Και μάλιστα, όσοι ήταν εν ζωή έγιναν και φίλοι μου, μηδενός εξαιρουμένου.
Σίγουρα ξεχωρίζω τη στιγμή που συναντήθηκα με τον Μίκη Θεοδωράκη στο σπίτι του στο Παρίσι. Μου ζήτησε να του πω δυο μόνο τραγούδια και τελικά τραγούδησα τα πάντα με τον ίδιο στο πιάνο. Είπαμε το “Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ”, το “Ένα το χελιδόνι”, τον Μπιθικώτση που τον αγαπούσα πολύ και τον αγαπώ ακόμα. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα που μου είπε ότι είμαι πολύ καλός και θέλησε αμέσως να συνεργαστούμε. Κλείσαμε μάλιστα να κάνουμε 45 συναυλίες στην Αμερική.
Πριν φύγουμε για την περιοδεία, κάναμε μια συναυλία για τους Μαροκινούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και στο διάλειμμα ήρθε μήνυμα ότι έπεσε η χούντα στην Ελλάδα. Καταλαβαίνεις πως αισθανθήκαμε. Η συναυλία κατέληξε σε πάρτυ. Αμέσως αναβάλαμε τις συναυλίες στην Αμερική και γυρίσαμε στην Ελλάδα.
Εγώ έλειπα ενάμιση χρόνο στη Γερμανία ήδη, δεν μπορούσα να γυρίσω, γιατί είχα λάβει μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις τραγουδώντας ενάντια στη Χούντα. Με το που έπεσε, όμως, το καθεστώς επιστρέψαμε. Και αμέσως, το ‘74, βγήκαν και οι πρώτες μας δουλειές με τον Μίκη.
Την ίδια περίοδο ζήτησα από τη δισκογραφική μου εταιρεία να γνωρίσω τον Μάνο Λοΐζο. Τραγουδούσα τα τραγούδια του στη Γερμανία και τον θαύμαζα. Έτσι, πήγα στο στούντιο που ηχογραφούσε τότε και τραγούδησα μπροστά του τον “Στρατιώτη”. Με άκουσε ο Μανώλης Ρασούλης που επρόκειτο να τραγουδήσει αυτό και τον “Τρίτο Παγκόσμιο” και λέει “Μάνο, ξέχνα το, το παιδί θα τα πει!”.
Εκείνο το καλοκαίρι μαζί με τους δύο δίσκους του Θεοδωράκη, βγήκαν και τα “Τραγούδια του δρόμου”.
Και μετά γίνατε πιο ροκ, με τον πρώτο σας δίσκο να κάνει απρόσμενη επιτυχία, ενώ δεν πίστευαν σε αυτόν…
Όντως καθόλου δεν πίστευαν σε αυτή μου την προσωπική μου στροφή. Μάλιστα ο εταιριάρχης μου τότε, ο Μάτσας, έλεγε στον παραγωγό μου, τον Θεοφίλου. “Θα το καταστρέψουμε το παιδί, έχει φωνάρα και μ’ αυτά που θέλει να τραγουδήσει, θα καταστραφεί. Φρόντισε να σταματήσει!” Μου το είπε ο Θεοφίλου και τότε προτείνω να του πούμε ότι μού σύστησε γιατρός πλήρη αφωνία για δυο χρόνια. Και θεωρώντας με τρελό, συμφώνησε ο Μάτσας να βγει ο δίσκος μου, αλλά να “θαφτεί”. Μετά, όταν είδε τις πωλήσεις να διπλασιάζονται, τριπλασιάζονται, τετραπλασιάζονται, άλλαξε γνώμη. Το “Φοβάμαι” έγινε πλατινένιο μέσα σε 20 μέρες, με πάνω από 100.000 πωλήσεις.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ
Τα ακούσματα σας τότε ήταν ροκ;
Ήταν μία θα λέγαμε σαλάτα. Άκουγα δημοτικό τραγούδι, ελαφρύ, λαϊκό, διεθνές, απ' όλα. Όταν γνώρισα τον Μάνο Λοΐζο είχα ήδη μπει στο καθαρά ελληνικό τραγούδι και μάλιστα στο πολιτικό, λόγω ιδεολογίας. Και τραγουδούσα ό,τι ήταν προοδευτικό. Όχι πολιτικό αυστηρά, ούτε στρατευμένο. Και ερωτικά βέβαια τραγούδια, αλλά και τραγούδια του Χατζιδάκι.
Με τον οποίο δεν προλάβατε κιόλας να συνεργατείτε...
Ήταν να κάνουμε μια δουλειά με τον Μάνο Χατζιδάκι, αλλά δεν πρόλαβα, γιατί ήμουν σε άλλη εταιρεία και εκείνος ήθελε να την κάνουμε στη δική του εταιρεία, τον Σείριο. Με το δίκιο του βέβαια. Πολύ λυπάμαι που δεν πρόλαβε να γίνει αυτή η δουλειά. Μου είχε πει, όταν τελειώσει το συμβόλαιό σου, πριν να υπογράψεις άλλο, να το κάνουμε τότε. Και στο μεταξύ “έφυγε”.
Σε κάποια στιγμή της συνέντευξης αναφέρεται στις καλύτερες στιγμές της 50ετούς πορείας του:
Αν σας ζήταγε κάποιος να ξεχωρίσετε μια στιγμή, ποια θα ήταν αυτή;
Τι να πρωτοθυμηθώ από τα 50 αυτά χρόνια; Μπορώ να πω πως αισθάνομαι απόλυτα πλήρης από αυτήν την “πνευματική” μου περιουσία κι από τη γνωριμία μου με τόσους συνθέτες και ποιητές. Τους ευγνωμονώ. Και μάλιστα, όσοι ήταν εν ζωή έγιναν και φίλοι μου, μηδενός εξαιρουμένου.
Σίγουρα ξεχωρίζω τη στιγμή που συναντήθηκα με τον Μίκη Θεοδωράκη στο σπίτι του στο Παρίσι. Μου ζήτησε να του πω δυο μόνο τραγούδια και τελικά τραγούδησα τα πάντα με τον ίδιο στο πιάνο. Είπαμε το “Της Δικαιοσύνης Ήλιε νοητέ”, το “Ένα το χελιδόνι”, τον Μπιθικώτση που τον αγαπούσα πολύ και τον αγαπώ ακόμα. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα που μου είπε ότι είμαι πολύ καλός και θέλησε αμέσως να συνεργαστούμε. Κλείσαμε μάλιστα να κάνουμε 45 συναυλίες στην Αμερική.
Πριν φύγουμε για την περιοδεία, κάναμε μια συναυλία για τους Μαροκινούς φοιτητές στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού και στο διάλειμμα ήρθε μήνυμα ότι έπεσε η χούντα στην Ελλάδα. Καταλαβαίνεις πως αισθανθήκαμε. Η συναυλία κατέληξε σε πάρτυ. Αμέσως αναβάλαμε τις συναυλίες στην Αμερική και γυρίσαμε στην Ελλάδα.
Εγώ έλειπα ενάμιση χρόνο στη Γερμανία ήδη, δεν μπορούσα να γυρίσω, γιατί είχα λάβει μέρος σε πολλές κινητοποιήσεις τραγουδώντας ενάντια στη Χούντα. Με το που έπεσε, όμως, το καθεστώς επιστρέψαμε. Και αμέσως, το ‘74, βγήκαν και οι πρώτες μας δουλειές με τον Μίκη.
Την ίδια περίοδο ζήτησα από τη δισκογραφική μου εταιρεία να γνωρίσω τον Μάνο Λοΐζο. Τραγουδούσα τα τραγούδια του στη Γερμανία και τον θαύμαζα. Έτσι, πήγα στο στούντιο που ηχογραφούσε τότε και τραγούδησα μπροστά του τον “Στρατιώτη”. Με άκουσε ο Μανώλης Ρασούλης που επρόκειτο να τραγουδήσει αυτό και τον “Τρίτο Παγκόσμιο” και λέει “Μάνο, ξέχνα το, το παιδί θα τα πει!”.
Εκείνο το καλοκαίρι μαζί με τους δύο δίσκους του Θεοδωράκη, βγήκαν και τα “Τραγούδια του δρόμου”.
Και μετά γίνατε πιο ροκ, με τον πρώτο σας δίσκο να κάνει απρόσμενη επιτυχία, ενώ δεν πίστευαν σε αυτόν…
Όντως καθόλου δεν πίστευαν σε αυτή μου την προσωπική μου στροφή. Μάλιστα ο εταιριάρχης μου τότε, ο Μάτσας, έλεγε στον παραγωγό μου, τον Θεοφίλου. “Θα το καταστρέψουμε το παιδί, έχει φωνάρα και μ’ αυτά που θέλει να τραγουδήσει, θα καταστραφεί. Φρόντισε να σταματήσει!” Μου το είπε ο Θεοφίλου και τότε προτείνω να του πούμε ότι μού σύστησε γιατρός πλήρη αφωνία για δυο χρόνια. Και θεωρώντας με τρελό, συμφώνησε ο Μάτσας να βγει ο δίσκος μου, αλλά να “θαφτεί”. Μετά, όταν είδε τις πωλήσεις να διπλασιάζονται, τριπλασιάζονται, τετραπλασιάζονται, άλλαξε γνώμη. Το “Φοβάμαι” έγινε πλατινένιο μέσα σε 20 μέρες, με πάνω από 100.000 πωλήσεις.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη ΕΔΩ
