Σε συνέντευξή του στην Αναστασία Κούκα για το ethnos.gr, με αφορμή τις επερχόμενες εμφανίσεις του στο Κύτταρο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ανέφερε σχετικά:
«Κάποια στιγμή ένιωσα πως παραείμαστε μουγγοί, όλοι μας. Πως φοβόμαστε να πούμε τι νιώθουμε, τι πιστεύουμε, τι ελπίζουμε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να γίνει τόσος χαμός... Υπάρχει βέβαια η λογική πως δεν πρέπει να μιλάς ή να παίρνεις θέση, γιατί εκτίθεσαι, μειώνεις το κοινό σου, δημιουργείς εχθρούς, ή γιατί τέλος πάντων δεν είναι η δουλειά σου αυτή. Η ζωή μας, όμως, ποιανού δουλειά είναι; Είναι αποκλειστική υπόθεση των πολιτικών, των δημοσιογράφων και των τεχνοκρατών; Όσοι, «επώνυμοι» και «ανώνυμοι», πήραμε ανιδιοτελή θέση στα κοινά, είτε υπέρ των μνημονίων, είτε κατά, είτε υπέρ του Ναι ή του Όχι, νομίζω πως το πληρώσαμε και το πληρώνουμε ακριβά. Πρόκειται για ευθύνη και βάρος που δεν αντέχεται εύκολα αν δεν είσαι πολιτικός ή παχύδερμο. Το να διεκδικείς όμως την ελευθερία της γνώμης, της δικής σου και των άλλων, μέσα σε ένα περιβάλλον αγριεμένο, δεν είναι δικαίωμα αλλά υποχρέωση».
Παράλληλα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μίλησε για την αναγκαιότητα να τεθεί ο πραγματικός πολιτισμός ως απόλυτη προτεραιότητα των πολιτικών:
«Όταν επιτέλους απαιτήσουμε από τους πολιτικούς -δηλαδή από τους υπαλλήλους μας, που προσλαμβάνουμε και πληρώνουμε για να διαχειρίζονται τις υποθέσεις μας- να θέσουν τον πολιτισμό (τον πραγματικό, όχι τον άλλο του σαλονιού) ως την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα, τότε, αν γίνει σοβαρή δουλειά, ίσως ο κόσμος αλλάξει προς το καλύτερο σε 20, 30 ή 50 χρόνια. Αν μας ενδιαφέρει να κουτσοπεράσουμε και φέτος, τότε μπορούμε να συνεχίσουμε να επενδύουμε στον «ρεαλισμό», με αμφίβολα όπως είδαμε αποτελέσματα. Αν όμως αντέχουμε να κοιτάξουμε πέρα από τη μικρή ζωή μας, τότε πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε άμεσα κι ας μην προλάβουμε να χαρούμε εμείς το αποτέλεσμα».
«Κάποια στιγμή ένιωσα πως παραείμαστε μουγγοί, όλοι μας. Πως φοβόμαστε να πούμε τι νιώθουμε, τι πιστεύουμε, τι ελπίζουμε. Για να είμαι ειλικρινής, δεν περίμενα να γίνει τόσος χαμός... Υπάρχει βέβαια η λογική πως δεν πρέπει να μιλάς ή να παίρνεις θέση, γιατί εκτίθεσαι, μειώνεις το κοινό σου, δημιουργείς εχθρούς, ή γιατί τέλος πάντων δεν είναι η δουλειά σου αυτή. Η ζωή μας, όμως, ποιανού δουλειά είναι; Είναι αποκλειστική υπόθεση των πολιτικών, των δημοσιογράφων και των τεχνοκρατών; Όσοι, «επώνυμοι» και «ανώνυμοι», πήραμε ανιδιοτελή θέση στα κοινά, είτε υπέρ των μνημονίων, είτε κατά, είτε υπέρ του Ναι ή του Όχι, νομίζω πως το πληρώσαμε και το πληρώνουμε ακριβά. Πρόκειται για ευθύνη και βάρος που δεν αντέχεται εύκολα αν δεν είσαι πολιτικός ή παχύδερμο. Το να διεκδικείς όμως την ελευθερία της γνώμης, της δικής σου και των άλλων, μέσα σε ένα περιβάλλον αγριεμένο, δεν είναι δικαίωμα αλλά υποχρέωση».
Παράλληλα, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης μίλησε για την αναγκαιότητα να τεθεί ο πραγματικός πολιτισμός ως απόλυτη προτεραιότητα των πολιτικών:
«Όταν επιτέλους απαιτήσουμε από τους πολιτικούς -δηλαδή από τους υπαλλήλους μας, που προσλαμβάνουμε και πληρώνουμε για να διαχειρίζονται τις υποθέσεις μας- να θέσουν τον πολιτισμό (τον πραγματικό, όχι τον άλλο του σαλονιού) ως την απόλυτη και αδιαπραγμάτευτη προτεραιότητα, τότε, αν γίνει σοβαρή δουλειά, ίσως ο κόσμος αλλάξει προς το καλύτερο σε 20, 30 ή 50 χρόνια. Αν μας ενδιαφέρει να κουτσοπεράσουμε και φέτος, τότε μπορούμε να συνεχίσουμε να επενδύουμε στον «ρεαλισμό», με αμφίβολα όπως είδαμε αποτελέσματα. Αν όμως αντέχουμε να κοιτάξουμε πέρα από τη μικρή ζωή μας, τότε πρέπει να αρχίσουμε να δουλεύουμε άμεσα κι ας μην προλάβουμε να χαρούμε εμείς το αποτέλεσμα».
