Ο Λευτέρης Μυτιληναίος δε μένει πια εδώ. Αρκετές ερμηνείες μας συντροφεύουν ακόμη απ’ τα χρόνια τα παλιά, μιας και ερμηνευτής, εδώ και δεκαετίες δεν παρουσίασε υλικό που να αφήσει αποτυπώματα στις καρδιές.
Αυτό όμως το έκαναν κάμποσες στιγμές του στα τέλη του ’60 και στα χρόνια του ’70 και του ’80 που στέριωσαν στο είδος τους, τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται και από άλλους καλλιτέχνες στη διασκέδαση, τις… ευαίσθητες ώρες.
Ένα σεργιάνι σε αυτές, σαν μια… ραδιοφωνική εκπομπή.
Εν αρχή οι περίφημες «Αμφιβολίες» δια χειρός Μπιθικώτση, με το Σερ να δηλώνει πως τις «κέντησε» σε ένα κουτί από τσιγάρα ενώ άκουγε το νεαρό Μυτιληναίο να τραγουδά στην πίστα. Βέβαια ρόλο έπαιξαν, πέρα από την ωραία φωνή του, και οι γνωριμίες του Λευτέρη με την Κολούμπια.
Αμέσως μετά, το 1969, έρχεται ένα σλόου ροκ του μετρ του είδους Αντώνη Ρεπάνη σε στίχους του συνεργάτη Παναγιώτη Καμηλιέρη
Την ίδια χρονιά ο Μυτιληναίος συναντά τον Άκη Πάνου και τις ωραίες διφωνίες της Βούλας Γκίκα.
Το 1970 ο ερμηνευτής σμίγει με το δίδυμο Μίμης Χριστόπουλος και Σάκης Καπίρης.
Των ίδιων δημιουργών, του μπουζουξή Χριστόπουλου και του στιχουργού Καπίρη και το τραγούδι που ακολουθεί
Το 1973, ένα άλλο πολύ πιο γνωστό δίδυμο θα δώσει στο Μυτιληναίο, σε ένα μικρό κόσμο, μεγάλες στιγμές.
Τρία χρόνια αργότερα το δίδυμο θα «σπάσει», όχι όμως και η επιτυχία. Απλώς αντί για τον Πυθαγόρα τους στίχους υπογράφει ο Κώστας Ρουβέλας.
Το 1977, Κατσαρός και Ρουβέλας, θα δώσουν στον Μυτιληναίο την νεότερη, μετά τις Αμφιβολίες, πιο βαριά σφραγίδα του, «Συγχώρα με που φεύγω» ή όπως το αναγνωρίζουμε οι περισσότεροι «Κομπάρσος της καρδιάς σου δεν θα γίνω».
Ο Γιώργος Κατσαρός φεύγει, αλλά ο Κώστας Ρουβέλας μένει, και το 1979 συμπράττει με τον Σπύρο Παπαβασιλείου στο δίσκο του Μυτιληναίου «Τα φώτα χαμηλώστε». Από εκεί είναι το «Μακάρι να πίστευε».
Το 1986 ο Μυτιληναίος γράφει ένα ακόμη σουξέ σε μουσική του Αντώνη Ρεπάνη και στίχους της Κατερίνας Πανάγου. Ήταν η εποχή που το «πράσινο» παρά τις δυσκολίες του, είχε ρέντα.
Έχουμε και +1 καθότι εκ των θεσμοθετών του… συστήματος. Φινάλε λοιπόν με την τελευταία δυνατή στιγμή του Λευτέρη Μυτιληναίου, που, μεταξύ άλλων, έκανε και κάνει γερές ζημιές στη νυχτερινή διασκέδαση. «Τα Είδωλα» του Πάνου Ρουμελιώτη και του Ηλία Φιλίππου από το μακρινό 1994.
Αυτό όμως το έκαναν κάμποσες στιγμές του στα τέλη του ’60 και στα χρόνια του ’70 και του ’80 που στέριωσαν στο είδος τους, τραγουδήθηκαν και τραγουδιούνται και από άλλους καλλιτέχνες στη διασκέδαση, τις… ευαίσθητες ώρες.
Ένα σεργιάνι σε αυτές, σαν μια… ραδιοφωνική εκπομπή.
Εν αρχή οι περίφημες «Αμφιβολίες» δια χειρός Μπιθικώτση, με το Σερ να δηλώνει πως τις «κέντησε» σε ένα κουτί από τσιγάρα ενώ άκουγε το νεαρό Μυτιληναίο να τραγουδά στην πίστα. Βέβαια ρόλο έπαιξαν, πέρα από την ωραία φωνή του, και οι γνωριμίες του Λευτέρη με την Κολούμπια.
Αμέσως μετά, το 1969, έρχεται ένα σλόου ροκ του μετρ του είδους Αντώνη Ρεπάνη σε στίχους του συνεργάτη Παναγιώτη Καμηλιέρη
Την ίδια χρονιά ο Μυτιληναίος συναντά τον Άκη Πάνου και τις ωραίες διφωνίες της Βούλας Γκίκα.
Το 1970 ο ερμηνευτής σμίγει με το δίδυμο Μίμης Χριστόπουλος και Σάκης Καπίρης.
Των ίδιων δημιουργών, του μπουζουξή Χριστόπουλου και του στιχουργού Καπίρη και το τραγούδι που ακολουθεί
Το 1973, ένα άλλο πολύ πιο γνωστό δίδυμο θα δώσει στο Μυτιληναίο, σε ένα μικρό κόσμο, μεγάλες στιγμές.
Τρία χρόνια αργότερα το δίδυμο θα «σπάσει», όχι όμως και η επιτυχία. Απλώς αντί για τον Πυθαγόρα τους στίχους υπογράφει ο Κώστας Ρουβέλας.
Το 1977, Κατσαρός και Ρουβέλας, θα δώσουν στον Μυτιληναίο την νεότερη, μετά τις Αμφιβολίες, πιο βαριά σφραγίδα του, «Συγχώρα με που φεύγω» ή όπως το αναγνωρίζουμε οι περισσότεροι «Κομπάρσος της καρδιάς σου δεν θα γίνω».
Ο Γιώργος Κατσαρός φεύγει, αλλά ο Κώστας Ρουβέλας μένει, και το 1979 συμπράττει με τον Σπύρο Παπαβασιλείου στο δίσκο του Μυτιληναίου «Τα φώτα χαμηλώστε». Από εκεί είναι το «Μακάρι να πίστευε».
Το 1986 ο Μυτιληναίος γράφει ένα ακόμη σουξέ σε μουσική του Αντώνη Ρεπάνη και στίχους της Κατερίνας Πανάγου. Ήταν η εποχή που το «πράσινο» παρά τις δυσκολίες του, είχε ρέντα.
Έχουμε και +1 καθότι εκ των θεσμοθετών του… συστήματος. Φινάλε λοιπόν με την τελευταία δυνατή στιγμή του Λευτέρη Μυτιληναίου, που, μεταξύ άλλων, έκανε και κάνει γερές ζημιές στη νυχτερινή διασκέδαση. «Τα Είδωλα» του Πάνου Ρουμελιώτη και του Ηλία Φιλίππου από το μακρινό 1994.
