Ο Μιχάλης Κακογιάννης γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου, στις 11 Ιουνίου του 1921 και έφυγε από κοντά μας στις 25 Ιουλίου 2011.
Απ’ το ξεκίνημά του στο θέατρο και τον κινηματογράφο τη δεκαετία του ’50 χάραξε νέους δρόμους με δική του ματιά και προσωπικότητα.
Οι ταινίες του έσπασαν τα ελληνικά σύνορα και ταξίδεψαν στο εξωτερικό αποσπώντας κορυφαίες διακρίσεις.
Κατάφερνε να λειτουργεί με αμεσότητα, παρότι η πυξίδα του ήταν πάντα στραμμένη σε «δύσβατους» ορίζοντες, με τολμηρή και «απαιτητική» θέα.
Υπήρξε ουσιαστικά ανατρεπτικός και καίριος… Όπως ακριβώς και στους στίχους του.
Η «Στέλλα» ήταν μια επανάσταση. Το ίδιο και τα τραγούδια της με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και τα μπουζούκια του Βασίλη Τσιτσάνη.
«Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι» με την Μελίνα Μερκούρη
«Εφτά τραγούδια θα σου πω»
«Ο μήνας έχει δεκατρείς» με τη Σοφία Βέμπο
«Ερόικα»,1960. Βασισμένη στο έργο του Κοσμά Πολίτη. «Την είδα ξανά» & «Το βαλς της Μόνικα», δύο σε ένα, σε μουσική του Αργύρη Κουνάδη και με τον αιχμηρά βελούδινο Γιάννη Βογιατζή στις δόξες του
«Ηλέκτρα», 1962. Σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και με τη μαγική Γιώτα Λύδια (ντουμπλαρισμένη) «Ο ήλιος κοίταξε τη Γη»… και τον Νότη Περγιάλη
Το 1974, ο λόγος του Κακογιάννη είναι παρών στο κορυφαίο σμίξιμο του κορυφαίου ερμηνευτή με τον κορυφαίο συνθέτη. Απ’ το δίσκο «Στην Ανατολή», «Τα πατροπαράδοτα»…
«Άπονες εξουσίες»…
«Τα παραθύρια ορθάνοιχτα»…
1991, Σε μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη και με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα, «Ένα Σαββάτο». Το αίμα της Κύπρου και του Αττίλα, «έκαιγε» τον Κακογιάννη.
1992, «Πάνω, Κάτω Και Πλαγίως» με τη μουσική του Στέφανου Κορκολή. Η προτελευταία ταινία του Κακογιάννη. «Κάθε αλήθεια κι ένα ψέμα» με τον Λεωνίδα Βελή.
+1, κέρασμα, όπως πια το «μάθαν» όλοι, η «Αφροδίτη» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη με την Αρλέτα.
Απ’ το ξεκίνημά του στο θέατρο και τον κινηματογράφο τη δεκαετία του ’50 χάραξε νέους δρόμους με δική του ματιά και προσωπικότητα.
Οι ταινίες του έσπασαν τα ελληνικά σύνορα και ταξίδεψαν στο εξωτερικό αποσπώντας κορυφαίες διακρίσεις.
Κατάφερνε να λειτουργεί με αμεσότητα, παρότι η πυξίδα του ήταν πάντα στραμμένη σε «δύσβατους» ορίζοντες, με τολμηρή και «απαιτητική» θέα.
Υπήρξε ουσιαστικά ανατρεπτικός και καίριος… Όπως ακριβώς και στους στίχους του.
Η «Στέλλα» ήταν μια επανάσταση. Το ίδιο και τα τραγούδια της με τη μουσική του Μάνου Χατζιδάκι και τα μπουζούκια του Βασίλη Τσιτσάνη.
«Αγάπη που ‘γινες δίκοπο μαχαίρι» με την Μελίνα Μερκούρη
«Εφτά τραγούδια θα σου πω»
«Ο μήνας έχει δεκατρείς» με τη Σοφία Βέμπο
«Ερόικα»,1960. Βασισμένη στο έργο του Κοσμά Πολίτη. «Την είδα ξανά» & «Το βαλς της Μόνικα», δύο σε ένα, σε μουσική του Αργύρη Κουνάδη και με τον αιχμηρά βελούδινο Γιάννη Βογιατζή στις δόξες του
«Ηλέκτρα», 1962. Σε μουσική Μίκη Θεοδωράκη και με τη μαγική Γιώτα Λύδια (ντουμπλαρισμένη) «Ο ήλιος κοίταξε τη Γη»… και τον Νότη Περγιάλη
Το 1974, ο λόγος του Κακογιάννη είναι παρών στο κορυφαίο σμίξιμο του κορυφαίου ερμηνευτή με τον κορυφαίο συνθέτη. Απ’ το δίσκο «Στην Ανατολή», «Τα πατροπαράδοτα»…
«Άπονες εξουσίες»…
«Τα παραθύρια ορθάνοιχτα»…
1991, Σε μουσική του Μιχάλη Χριστοδουλίδη και με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα, «Ένα Σαββάτο». Το αίμα της Κύπρου και του Αττίλα, «έκαιγε» τον Κακογιάννη.
1992, «Πάνω, Κάτω Και Πλαγίως» με τη μουσική του Στέφανου Κορκολή. Η προτελευταία ταινία του Κακογιάννη. «Κάθε αλήθεια κι ένα ψέμα» με τον Λεωνίδα Βελή.
+1, κέρασμα, όπως πια το «μάθαν» όλοι, η «Αφροδίτη» σε μουσική του Μίκη Θεοδωράκη με την Αρλέτα.
