«Μεγάλη καρδιά, Φιλότιμο, Ειλικρίνεια…»
Κάνοντας αυτές τις μέρες μια επανάληψη και μια συνολική αποτίμηση του δισκογραφικού υλικού της Λιζέτας Νικολάου, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία που βρίσκεται στο εσώφυλλο – «σαλόνι» του πρώτου προσωπικού της δίσκου, που κυκλοφόρησε από την Columbia το 1977, με τίτλο «Το χαμόγελο της Λιζέτας».
Στη φωτογραφία εμφανίζονται ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Λιζέτα Νικολάου και μια αφιέρωση του Στέλιου που λέει: «Ο Λαζός και το Λαζάκι, με την αγάπη μου, Στέλιος Καζαντζίδης».
Ακριβώς από κάτω φιλοξενείται ένα μικρό κείμενο του βάρδου:
«Ο Λαζός και το Λαζάκι
Η Λιζέτα σαν άνθρωπος έχει όλες τις αρετές της φυλής μας. Των Ποντίων. Μεγάλη καρδιά, Φιλότιμο, Ειλικρίνεια. Είναι λαϊκή τραγουδίστρια πολύ καλή. Έχει γερά θεμέλια γιατί μαθήτεψε κοντά στον Στράτο Διονυσίου. Αλλά και στα τραγούδια του Μαρκόπουλου, μ’ αρέσει.
Στέλιος Καζαντζίδης»
Aν και δεν είναι απολύτως ακριβές, ο όρος «Λαζός» χρησιμοποιείται συχνά για να χαρακτηρίσει κάποιον με ποντιακή καταγωγή.
Κρίνοντας από τα ενδυματολογικά και τα χωροταξικά στοιχεία, εικάζω πως την ίδια μέρα, στην ίδια συνάντηση βγήκε κι άλλη μία φωτογραφία, που δημοσιεύθηκε λίγες ώρες μετά τη «φυγή» της Λιζέτας στο «Stelios Kazantzidis Blogspot» στο facebook. Όπως λένε τα στοιχεία, η παρέα απαρτίζεται (από αριστερά), από τους Γιώργο Λιάνη, Μαρίνα Ορφανίδου, Στέλιο Καζαντζίδη, Έλενη Γκέκα και Λιζέτα Νικολάου.
Στη συνέντευξη που μου παραχώρησε η αείμνηστη ερμηνεύτρια τον Ιούνιο του 2008, αναφέρθηκε εκτενώς στη σχέση της με τον Καζαντζίδη και στους λόγους που δεν αποτυπώθηκε και δισκογραφικά:
- Στον ίδιο δίσκο υπάρχει και μια φωτογραφία με τον Καζαντζίδη. Είχατε συνεργαστεί ποτέ;
-Όχι, μόνο απλή γνωριμία ήτανε…Τότε μόνο σεγόντα του κάνανε στους δίσκους, αλλά ήμασταν σε άλλες εταιρείες και δεν συνεργαστήκαμε. Εκτός από την «Ποντιακή Ραψωδία» που κάναμε τελευταία που συμμετείχαμε και οι δυο. Είχαμε φιλία όμως. Με τον Γιώργο Λιάνη, κάναμε παρέα τότε με τον Στέλιο. Είχε έρθει και στο σπίτι μου στην Αθήνα κι εδώ στην Καλαμαριά. Ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος, όταν μου μίλησε νόμιζα πως μιλούσε ένα παιδάκι μ’ αυτή τη λεπτή φωνή, ευγενέστατος. Δεν το περίμενα απ’ αυτή τη φωνή τη δυνατή και γεμάτη που άκουγα… Μου ‘κανε τρομερή εντύπωση. Είχαμε πάει και στον Άγιο Κωνσταντίνο…
-Γιατί πιστεύεις πως τελικά δεν ξανατραγούδησε ποτέ ζωντανά, παρόλο που είχε ακουστεί πολλές φορές αυτό;
-Εγώ από την αρχή και από συζητήσεις που κάναμε με το Γιώργο Λιάνη, δεν πίστεψα ποτέ ότι θα ξανατραγουδήσει. Μόνο ότι έκανε σε δίσκους και στην τηλεόραση…Δεν του άρεσαν τα χαμηλοτάβανα μαγαζιά, τα γεμάτα με κόσμο ή ακόμα και οι συναυλίες με τόσο πολύ κόσμο κλπ. Αλλά κι από τους παλαιότερους που άκουγα, δεν έλεγε πολλά τραγούδια στα μαγαζιά που εμφανιζόταν, ήτανε άνθρωπος που θα τραγουδούσε όποτε ήθελε…
- Είχες ζήσει από κοντά την εποχή των εκπομπών με τους «Ρεπόρτερς», με την απαγόρευση της τρίτης εκπομπής κι όλες αυτές τις ιστορίες…
-Τότε κι εγώ στην τηλεόραση τα έβλεπα αυτά. Μάλλον ήτανε λίγο ρομαντικός ο Στέλιος, όπως κι εγώ τελικά σ’ αυτή τη δουλειά και νόμιζε ότι μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν κι αλλιώς. Αλλά δεν ξέρεις, τι γίνεται από πίσω σου, άμα βάλεις την υπογραφή σου κάπου… Δεν μπόρεσε να τη χωνέψει αυτή τη σκληράδα του καλλιτεχνικού κόσμου…Κάπως έτσι, χωρίς να είμαι βέβαια ο Καζαντζίδης, είμαι κι εγώ. Δεν ήθελα να τα σκαλίζω πολύ τα πράγματα. Είμαι αυτή που ξέρουνε, τραγουδάω καλά, αλλά τελικά χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Πρέπει να είσαι μάνατζερ του εαυτού σου, χρειάζονται πολλά…
Η μοναδική, έμμεση συνύπαρξή τους σε δίσκο έγινε το 1997 όταν συμμετείχαν με τρία νεοποντιακά τραγούδια ο Καζαντζίδης και δύο η Λιζέτα στην «Ποντιακή Ραψωδία» του Μάκη Ερημίτη, με ενορχήστρωση του Νάκη Πετρίδη.
Αξίζει βεβαίως να αναφερθεί, πως στο πλαίσιο της ηχογράφησης του δίσκου «Αφιέρωμα» που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 1996, ο Στέλιος Καζαντζίδης, με τη συνοδεία της Πίτσας Παπαδοπούλου στα σεγόντα, ξανατραγούδησε το εμβληματικό ζεϊμπέκικο του Βασίλη Τσιτσάνη και του Κώστα Βίρβου «Της γερακίνας γιος», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1975 με τις φωνές του συνθέτη και της Λιζέτας Νικολάου, στον δίσκο «Σκοπευτήριο» και – σε παράλληλη κυκλοφορία - σε δίσκο 45 στροφών…
Πηγές:
1) Φωτογραφία 3: Stelios Kazantzidis Blogspot
2) Φωτογραφία 4: https://cosmopoliti.com/
Κάνοντας αυτές τις μέρες μια επανάληψη και μια συνολική αποτίμηση του δισκογραφικού υλικού της Λιζέτας Νικολάου, έπεσα πάνω σε μια φωτογραφία που βρίσκεται στο εσώφυλλο – «σαλόνι» του πρώτου προσωπικού της δίσκου, που κυκλοφόρησε από την Columbia το 1977, με τίτλο «Το χαμόγελο της Λιζέτας».
Στη φωτογραφία εμφανίζονται ο Στέλιος Καζαντζίδης και η Λιζέτα Νικολάου και μια αφιέρωση του Στέλιου που λέει: «Ο Λαζός και το Λαζάκι, με την αγάπη μου, Στέλιος Καζαντζίδης».
Ακριβώς από κάτω φιλοξενείται ένα μικρό κείμενο του βάρδου:
«Ο Λαζός και το Λαζάκι
Η Λιζέτα σαν άνθρωπος έχει όλες τις αρετές της φυλής μας. Των Ποντίων. Μεγάλη καρδιά, Φιλότιμο, Ειλικρίνεια. Είναι λαϊκή τραγουδίστρια πολύ καλή. Έχει γερά θεμέλια γιατί μαθήτεψε κοντά στον Στράτο Διονυσίου. Αλλά και στα τραγούδια του Μαρκόπουλου, μ’ αρέσει.
Στέλιος Καζαντζίδης»
Aν και δεν είναι απολύτως ακριβές, ο όρος «Λαζός» χρησιμοποιείται συχνά για να χαρακτηρίσει κάποιον με ποντιακή καταγωγή.
Κρίνοντας από τα ενδυματολογικά και τα χωροταξικά στοιχεία, εικάζω πως την ίδια μέρα, στην ίδια συνάντηση βγήκε κι άλλη μία φωτογραφία, που δημοσιεύθηκε λίγες ώρες μετά τη «φυγή» της Λιζέτας στο «Stelios Kazantzidis Blogspot» στο facebook. Όπως λένε τα στοιχεία, η παρέα απαρτίζεται (από αριστερά), από τους Γιώργο Λιάνη, Μαρίνα Ορφανίδου, Στέλιο Καζαντζίδη, Έλενη Γκέκα και Λιζέτα Νικολάου.
Στη συνέντευξη που μου παραχώρησε η αείμνηστη ερμηνεύτρια τον Ιούνιο του 2008, αναφέρθηκε εκτενώς στη σχέση της με τον Καζαντζίδη και στους λόγους που δεν αποτυπώθηκε και δισκογραφικά:
- Στον ίδιο δίσκο υπάρχει και μια φωτογραφία με τον Καζαντζίδη. Είχατε συνεργαστεί ποτέ;
-Όχι, μόνο απλή γνωριμία ήτανε…Τότε μόνο σεγόντα του κάνανε στους δίσκους, αλλά ήμασταν σε άλλες εταιρείες και δεν συνεργαστήκαμε. Εκτός από την «Ποντιακή Ραψωδία» που κάναμε τελευταία που συμμετείχαμε και οι δυο. Είχαμε φιλία όμως. Με τον Γιώργο Λιάνη, κάναμε παρέα τότε με τον Στέλιο. Είχε έρθει και στο σπίτι μου στην Αθήνα κι εδώ στην Καλαμαριά. Ήταν πολύ γλυκός άνθρωπος, όταν μου μίλησε νόμιζα πως μιλούσε ένα παιδάκι μ’ αυτή τη λεπτή φωνή, ευγενέστατος. Δεν το περίμενα απ’ αυτή τη φωνή τη δυνατή και γεμάτη που άκουγα… Μου ‘κανε τρομερή εντύπωση. Είχαμε πάει και στον Άγιο Κωνσταντίνο…
-Γιατί πιστεύεις πως τελικά δεν ξανατραγούδησε ποτέ ζωντανά, παρόλο που είχε ακουστεί πολλές φορές αυτό;
-Εγώ από την αρχή και από συζητήσεις που κάναμε με το Γιώργο Λιάνη, δεν πίστεψα ποτέ ότι θα ξανατραγουδήσει. Μόνο ότι έκανε σε δίσκους και στην τηλεόραση…Δεν του άρεσαν τα χαμηλοτάβανα μαγαζιά, τα γεμάτα με κόσμο ή ακόμα και οι συναυλίες με τόσο πολύ κόσμο κλπ. Αλλά κι από τους παλαιότερους που άκουγα, δεν έλεγε πολλά τραγούδια στα μαγαζιά που εμφανιζόταν, ήτανε άνθρωπος που θα τραγουδούσε όποτε ήθελε…
- Είχες ζήσει από κοντά την εποχή των εκπομπών με τους «Ρεπόρτερς», με την απαγόρευση της τρίτης εκπομπής κι όλες αυτές τις ιστορίες…
-Τότε κι εγώ στην τηλεόραση τα έβλεπα αυτά. Μάλλον ήτανε λίγο ρομαντικός ο Στέλιος, όπως κι εγώ τελικά σ’ αυτή τη δουλειά και νόμιζε ότι μερικά πράγματα μπορούν να γίνουν κι αλλιώς. Αλλά δεν ξέρεις, τι γίνεται από πίσω σου, άμα βάλεις την υπογραφή σου κάπου… Δεν μπόρεσε να τη χωνέψει αυτή τη σκληράδα του καλλιτεχνικού κόσμου…Κάπως έτσι, χωρίς να είμαι βέβαια ο Καζαντζίδης, είμαι κι εγώ. Δεν ήθελα να τα σκαλίζω πολύ τα πράγματα. Είμαι αυτή που ξέρουνε, τραγουδάω καλά, αλλά τελικά χρειάζονται κι άλλα πράγματα. Πρέπει να είσαι μάνατζερ του εαυτού σου, χρειάζονται πολλά…
Η μοναδική, έμμεση συνύπαρξή τους σε δίσκο έγινε το 1997 όταν συμμετείχαν με τρία νεοποντιακά τραγούδια ο Καζαντζίδης και δύο η Λιζέτα στην «Ποντιακή Ραψωδία» του Μάκη Ερημίτη, με ενορχήστρωση του Νάκη Πετρίδη.
Αξίζει βεβαίως να αναφερθεί, πως στο πλαίσιο της ηχογράφησης του δίσκου «Αφιέρωμα» που κυκλοφόρησε τον Δεκέμβρη του 1996, ο Στέλιος Καζαντζίδης, με τη συνοδεία της Πίτσας Παπαδοπούλου στα σεγόντα, ξανατραγούδησε το εμβληματικό ζεϊμπέκικο του Βασίλη Τσιτσάνη και του Κώστα Βίρβου «Της γερακίνας γιος», που κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1975 με τις φωνές του συνθέτη και της Λιζέτας Νικολάου, στον δίσκο «Σκοπευτήριο» και – σε παράλληλη κυκλοφορία - σε δίσκο 45 στροφών…
Πηγές:
1) Φωτογραφία 3: Stelios Kazantzidis Blogspot
2) Φωτογραφία 4: https://cosmopoliti.com/
