Ήταν τον Μάρτη του 1983 όταν κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ”Οδός Πανός”, η αυτοβιογραφία της Καίτης Γκρέυ, σε επιμέλεια του Γιώργου Χρονά, με τίτλο ”Αυτή είναι η ζωή μου”.
Σε αυτή την αυτοβιογραφία, η σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια περιγράφει τη ζωή της, που δεν ήταν καθόλου εύκολη στο ξεκίνημά της. Περιγράφει την Ελλάδα της φτώχειας και των χωμάτινων δρόμων, αλλά και την αξιοπρέπεια των φτωχών ανθρώπων που την έζησαν.
Είναι γνωστό, ότι καθοριστικό ρόλο στην προσωπική της ζωή, έπαιξε η γνωριμία της με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Μια γνωριμία που εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο έρωτα, που, όμως, δεν είχε ευτυχισμένο τέλος. Η ίδια, περιγράφει την γνωριμία τους, με πολύ έντονα χρώματα και μέσα από τις σελίδες της αφήγησης της ξετυλίγεται και η ιστορία του λαϊκού τραγουδιού εκείνης της εποχής, μιας εποχής που αποδείχτηκε χρυσή για το ίδιο το λαϊκό τραγούδι. Που,τότε, τουλάχιστον, είχε ένα ήθος και μια αξιοπρέπεια, που ξεχάστηκαν στη συνέχεια. Η ίδια η Καίτη Γκρέυ, στη συγκεκριμένη αφήγησή της , τουλάχιστον, αυτοπροσδιορίζεται σαν ”Το κορίτσι που τραγουδούσε το ”Βουνό”. Χωρίς άλλους προσδιορισμούς.
Γράφει λοιπόν η Καίτη Γκρέυ:
”Πήγα με τον Μπιθικώτση και τον Ζαμπέτα στο Αιγάλεω, στον ”Κήπο του Αλλάχ”. Δούλεψα μαζί τους και θυμάμαι ότι ερχότανε ουρά ο κόσμος για να ακούσει αυτή που τραγουδάει το ”Βουνό”. Κι όταν με δείχνανε και λέγανε ”ότι αυτό το κοριτσάκι το τραγουδάει”; -δεν πιστεύανε ότι αυτό το κοριτσάκι που τότε δεν ήτανε ούτε σαράντα οκάδες, μπορούσε να’ χει αυτή τη φωνή με αυτή την έκταση τη μεγάλη. Τους φαινόταν πάρα πολύ περίεργο. Μετά, με άφησε ο Κλουβάτος, τον οποίο λάτρευα, να πάω μαζί του στο ”Ζέφυρο”, ένα πολύ καλό μαγαζί στο Νέο Ηράκλειο. Πήγα πράγματι μαζί του γιατί ο Γεράσιμος ήτανε ο καλύτερος μου φίλος και ο ωραιότερος συνθέτης κι ο ωραιότερος συνάδελφος πού γνώρισα.
Εδώ, στο ”Ζέφυρο” ,ήταν η μοίρα μου, η μοίρα του Καζαντζίδη, η ιστορία μου με τον Καζαντζίδη. Στο ”Ζέφυρο”, κάθε Σάββατο έβλεπα μια γριούλα να έρχεται και τον Κλουβάτο να κατεβαίνει να της δίνει λεφτά και να της μιλάει. Μια μέρα του λέω, ”Γεράσιμε, ποια είναι αυτή η γυναίκα που έρχεται και της δίνεις λεφτά και της μιλάς”; Μου λέει αυτή είναι η μάνα ενός καινούργιου τραγουδιστή που είναι φυλακή και είναι πάρα πολύ φτωχιά. Λέω,γιατί είναι φυλακή; Μου λέει,να τον ενοχοποίησε ένας λοχίας συνάδελφός του. Είχε μια γκόμενα ο Καζαντζίδης και του την πήρε ο λοχίας και για να τον ενοχοποιήσει του έβαλε στο τσεπάκι του χιτώνιου χασίσι και το βρήκαν και τώρα είναι υπόδικος, θα περάσει στρατοδικείο σε λίγες μέρες. Λέω σε ποια φυλακή είναι αυτός ο στρατιώτης; Μου λέει, στη Μακρόνησο.
Ζήτησα τότε από τον Κλουβάτο, αν μπορώ, να της δίνω κι εγώ κανένα κατοστάρικο να του πάρει κανένα πακέτο τσιγάρα. Μου λέει,γιατί δε μπορείς; Μπορείς. Πραγματικά,λοιπόν,γνωριστήκαμε με την κυρία Γεσθημανή, την έπειτα πεθερά μου, κι όποτε ερχόταν, κάθε Σάββατο που περνούσε από το το μαγαζί, κατέβαινα εγώ, της παράγγελνα και μια μπυρίτσα κι ένα μεζεδάκι και της έδινα και κανένα κατοστάρικο να…λέω,να πάρετε στο γιο σας δυο πακέτα τσιγάρα από μένα. Αυτή, λοιπόν, όταν πήγαινε στο Στέλιο, στη Μακρόνησο, του έλεγε , Στέλιο μου, άμα θα βγεις από τη φυλακή,θα σε πάω να γνωρίσεις αυτή την κοπέλα, που λέει το ”Βουνό”. Τι καλό κορίτσι και τι όμορφο και τι καλή ψυχή. Τι πονετικό κορίτσι που μόλις με δει ,με παίρνει να με κεράσει , να μου δώσει λεφτά να σου πάρω τσιγάρα.
Τον Στέλιο δεν τον ήξερα φατσικώς καθόλου. Ούτε και ακουστικώς. Τίποτα. Μια μέρα, λοιπόν, μου λέει ο Γεράσιμος: ”Καίτη, αύριο περνάει στρατοδικείο αυτό το παιδί που του στέλνουμε τσιγάρα. Πάμε”; Λέω, Γεράσιμε, εμένα μη μου λες να πάω σε τέτοια πράγματα, σε δικαστήρια και σε τέτοια,δεν πάω. ‘Οχι αγόρι μου,του λέω, άμα θες πήγαινε εσύ, εγώ δεν πάω. Πραγματικά,δεν πήγα. Ο Στέλιος ήτανε υπόδικος 4,5 μήνες. Δικάστηκε μου φαίνεται τέσσερις μήνες φυλακή. Οπότε βγήκε.
Ένα βράδυ, λοιπόν, που πήγα στο μαγαζί, με παίρνει απ΄το χέρι ο Γεράσιμος και μου λέει, έλα να σε γνωρίσω με το φανταράκι, που του στέλναμε τα τσιγάρα. Πραγματικά, με πήγε εκεί, σε ένα τραπεζάκι ήταν ο Στέλιος, με μία κοπέλα. Θυμάμαι και τ΄όνομά της, ”Ελένη”. Μου είπε, ευχαριστώ πολύ για τα τσιγάρα που μου στέλνατε κι αυτά. Συνεσταλμένο παιδί. Μάλιστα, κρύωνε κι η κοπέλα του και της έδωσα μία ζακέτα να ρίξει στην πλάτη της, γιατί ήτανε καλοκαίρι. Έξω δουλεύαμε. Ήταν Παρασκευή Βράδυ. Του ΄53.
Έφυγε, λοιπόν, ο Στέλιος, τον εβάλαμε και είπε δυο τραγούδια και το Σάββατο το βράδυ,την άλλη μέρα, ήρθε οικογενειακώς ο Στέλιος. Η μητέρα του, οι θείες του, όλοι μαζί. Πόντιοι αυτοί. Μιλάγανε και ποντιακά. Κάποια στιγμή, μου λέει ο Στέλιος, χορεύουμε ένα ταγκό; Γιατί βάζαμε τότε και ευρωπαϊκά, στα διαλείμματα, για να χορεύει ο κόσμος. Χορέψαμε,λοιπόν. Μου λέει, ”έχεις στο σπίτι τους δίσκους σου”; Λέω, πώς δεν τους έχω; Μου λέει,έχεις πικάπ. Λέω,πώς δεν έχω; Μου λέει, έρχεσαι αύριο το μεσημέρι σπίτι να φάμε μαζί και να φέρεις και το πικάπ με τους δίσκους σου να τους ακούσω; Λέω,Στέλιο,δε σου δίνω το λόγο μου, γιατί δεν ξυπνάω,είμαι υπναρού. Δεν ξυπνάω τα μεσημέρια πολλές φορές. Μου λέει,σε παρακαλώ. Αφού καθόμαστε στο τραπέζι και με παρακαλάει κι η μητέρα του και μου λέει έλα, κορίτσι μου, έχω υποχρέωση ”έλα να φάμε ένα μεσημέρι μαζί,” λέω. Αν το θεωρείτε υποχρέωση αυτό που έκανα, δεν έρχομαι. Μου λέει, όχι, θέλω πολύ να έρθεις στο σπίτι. Θέλω, σε παρακαλώ, έλα.
”Πραγματικά, την άλλη μέρα το μεσημέρι, εγώ ξύπνησα, έβαλα το πικάπ και τους δίσκους μέσα σε ένα ταξί, εγώ έμενα στο Νέο Ηράκλειο, ο Στέλιος έμενε στη Νέα Ιωνία, Αλαίας 33. Και πήγα στο σπίτι. Πραγματικά, ήταν οι θείοι του, οι θείες του, η μάνα του είχε ετοιμάσει ένα εκπληκτικό τραπέζι. Και την ώρα που τρώγαμε ,ερχόταν η μητέρα του και με αγκάλιαζε και μου έλεγε,εγώ εσένα θέλω να κάνω νυφούλα μου. Είσαι πολύ καλό παιδί. Και φυσικά,δε λέω ότι δεν ήταν κι ένα ωραίο παιδί ο Στέλιος, αλλά την πρώτη ιδέα για το δεσμό που δημιούργησα με το Στέλιο, μου την έδωσε η μητέρα του. Μ΄άρεσε και σαν άντρας ο Στέλιος, γιατί,λέω, ότι τότε δεν ήτανε ο Καζαντζίδης, αυτό το λέω γιατί εγώ τον αγάπησα σαν Στέλιο, τον Καζαντζίδη, γιατί ήτανε ωραίο παιδί κι είχε και ωραία ψυχή. Είχε μόνο ένα ελάττωμα. Το έχουν όλα τα παιδιά, αλλά αυτός το είχε παραπάνω, απ΄ότι έπρεπε. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα του. Κι εγώ είμαι μάνα κι εγώ αγαπώ τα παιδιά μου κι αυτά με αγαπάνε. Δεν τα εμπόδισα όμως ποτές στην ευτυχία τους. Πήρανε αυτές που θέλανε. Δεν τους είπα να μην τις πάρουνε, ας ήτανε φτωχές, ας ήτανε οτιδήποτε. Τ΄άφησα και φτιάξανε τη ζωή τους, όπως τη θέλανε αυτά. Εκείνη όμως επηρέαζε πάρα πολύ το Στέλιο κι αυτό ίσως κατέστρεψε και μένα κι εκείνον”.
Σε αυτή την αυτοβιογραφία, η σπουδαία λαϊκή τραγουδίστρια περιγράφει τη ζωή της, που δεν ήταν καθόλου εύκολη στο ξεκίνημά της. Περιγράφει την Ελλάδα της φτώχειας και των χωμάτινων δρόμων, αλλά και την αξιοπρέπεια των φτωχών ανθρώπων που την έζησαν.
Είναι γνωστό, ότι καθοριστικό ρόλο στην προσωπική της ζωή, έπαιξε η γνωριμία της με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Μια γνωριμία που εξελίχθηκε σε ένα μεγάλο έρωτα, που, όμως, δεν είχε ευτυχισμένο τέλος. Η ίδια, περιγράφει την γνωριμία τους, με πολύ έντονα χρώματα και μέσα από τις σελίδες της αφήγησης της ξετυλίγεται και η ιστορία του λαϊκού τραγουδιού εκείνης της εποχής, μιας εποχής που αποδείχτηκε χρυσή για το ίδιο το λαϊκό τραγούδι. Που,τότε, τουλάχιστον, είχε ένα ήθος και μια αξιοπρέπεια, που ξεχάστηκαν στη συνέχεια. Η ίδια η Καίτη Γκρέυ, στη συγκεκριμένη αφήγησή της , τουλάχιστον, αυτοπροσδιορίζεται σαν ”Το κορίτσι που τραγουδούσε το ”Βουνό”. Χωρίς άλλους προσδιορισμούς.
Γράφει λοιπόν η Καίτη Γκρέυ:
”Πήγα με τον Μπιθικώτση και τον Ζαμπέτα στο Αιγάλεω, στον ”Κήπο του Αλλάχ”. Δούλεψα μαζί τους και θυμάμαι ότι ερχότανε ουρά ο κόσμος για να ακούσει αυτή που τραγουδάει το ”Βουνό”. Κι όταν με δείχνανε και λέγανε ”ότι αυτό το κοριτσάκι το τραγουδάει”; -δεν πιστεύανε ότι αυτό το κοριτσάκι που τότε δεν ήτανε ούτε σαράντα οκάδες, μπορούσε να’ χει αυτή τη φωνή με αυτή την έκταση τη μεγάλη. Τους φαινόταν πάρα πολύ περίεργο. Μετά, με άφησε ο Κλουβάτος, τον οποίο λάτρευα, να πάω μαζί του στο ”Ζέφυρο”, ένα πολύ καλό μαγαζί στο Νέο Ηράκλειο. Πήγα πράγματι μαζί του γιατί ο Γεράσιμος ήτανε ο καλύτερος μου φίλος και ο ωραιότερος συνθέτης κι ο ωραιότερος συνάδελφος πού γνώρισα.
Εδώ, στο ”Ζέφυρο” ,ήταν η μοίρα μου, η μοίρα του Καζαντζίδη, η ιστορία μου με τον Καζαντζίδη. Στο ”Ζέφυρο”, κάθε Σάββατο έβλεπα μια γριούλα να έρχεται και τον Κλουβάτο να κατεβαίνει να της δίνει λεφτά και να της μιλάει. Μια μέρα του λέω, ”Γεράσιμε, ποια είναι αυτή η γυναίκα που έρχεται και της δίνεις λεφτά και της μιλάς”; Μου λέει αυτή είναι η μάνα ενός καινούργιου τραγουδιστή που είναι φυλακή και είναι πάρα πολύ φτωχιά. Λέω,γιατί είναι φυλακή; Μου λέει,να τον ενοχοποίησε ένας λοχίας συνάδελφός του. Είχε μια γκόμενα ο Καζαντζίδης και του την πήρε ο λοχίας και για να τον ενοχοποιήσει του έβαλε στο τσεπάκι του χιτώνιου χασίσι και το βρήκαν και τώρα είναι υπόδικος, θα περάσει στρατοδικείο σε λίγες μέρες. Λέω σε ποια φυλακή είναι αυτός ο στρατιώτης; Μου λέει, στη Μακρόνησο.
Ζήτησα τότε από τον Κλουβάτο, αν μπορώ, να της δίνω κι εγώ κανένα κατοστάρικο να του πάρει κανένα πακέτο τσιγάρα. Μου λέει,γιατί δε μπορείς; Μπορείς. Πραγματικά,λοιπόν,γνωριστήκαμε με την κυρία Γεσθημανή, την έπειτα πεθερά μου, κι όποτε ερχόταν, κάθε Σάββατο που περνούσε από το το μαγαζί, κατέβαινα εγώ, της παράγγελνα και μια μπυρίτσα κι ένα μεζεδάκι και της έδινα και κανένα κατοστάρικο να…λέω,να πάρετε στο γιο σας δυο πακέτα τσιγάρα από μένα. Αυτή, λοιπόν, όταν πήγαινε στο Στέλιο, στη Μακρόνησο, του έλεγε , Στέλιο μου, άμα θα βγεις από τη φυλακή,θα σε πάω να γνωρίσεις αυτή την κοπέλα, που λέει το ”Βουνό”. Τι καλό κορίτσι και τι όμορφο και τι καλή ψυχή. Τι πονετικό κορίτσι που μόλις με δει ,με παίρνει να με κεράσει , να μου δώσει λεφτά να σου πάρω τσιγάρα.
Τον Στέλιο δεν τον ήξερα φατσικώς καθόλου. Ούτε και ακουστικώς. Τίποτα. Μια μέρα, λοιπόν, μου λέει ο Γεράσιμος: ”Καίτη, αύριο περνάει στρατοδικείο αυτό το παιδί που του στέλνουμε τσιγάρα. Πάμε”; Λέω, Γεράσιμε, εμένα μη μου λες να πάω σε τέτοια πράγματα, σε δικαστήρια και σε τέτοια,δεν πάω. ‘Οχι αγόρι μου,του λέω, άμα θες πήγαινε εσύ, εγώ δεν πάω. Πραγματικά,δεν πήγα. Ο Στέλιος ήτανε υπόδικος 4,5 μήνες. Δικάστηκε μου φαίνεται τέσσερις μήνες φυλακή. Οπότε βγήκε.
Ένα βράδυ, λοιπόν, που πήγα στο μαγαζί, με παίρνει απ΄το χέρι ο Γεράσιμος και μου λέει, έλα να σε γνωρίσω με το φανταράκι, που του στέλναμε τα τσιγάρα. Πραγματικά, με πήγε εκεί, σε ένα τραπεζάκι ήταν ο Στέλιος, με μία κοπέλα. Θυμάμαι και τ΄όνομά της, ”Ελένη”. Μου είπε, ευχαριστώ πολύ για τα τσιγάρα που μου στέλνατε κι αυτά. Συνεσταλμένο παιδί. Μάλιστα, κρύωνε κι η κοπέλα του και της έδωσα μία ζακέτα να ρίξει στην πλάτη της, γιατί ήτανε καλοκαίρι. Έξω δουλεύαμε. Ήταν Παρασκευή Βράδυ. Του ΄53.
Έφυγε, λοιπόν, ο Στέλιος, τον εβάλαμε και είπε δυο τραγούδια και το Σάββατο το βράδυ,την άλλη μέρα, ήρθε οικογενειακώς ο Στέλιος. Η μητέρα του, οι θείες του, όλοι μαζί. Πόντιοι αυτοί. Μιλάγανε και ποντιακά. Κάποια στιγμή, μου λέει ο Στέλιος, χορεύουμε ένα ταγκό; Γιατί βάζαμε τότε και ευρωπαϊκά, στα διαλείμματα, για να χορεύει ο κόσμος. Χορέψαμε,λοιπόν. Μου λέει, ”έχεις στο σπίτι τους δίσκους σου”; Λέω, πώς δεν τους έχω; Μου λέει,έχεις πικάπ. Λέω,πώς δεν έχω; Μου λέει, έρχεσαι αύριο το μεσημέρι σπίτι να φάμε μαζί και να φέρεις και το πικάπ με τους δίσκους σου να τους ακούσω; Λέω,Στέλιο,δε σου δίνω το λόγο μου, γιατί δεν ξυπνάω,είμαι υπναρού. Δεν ξυπνάω τα μεσημέρια πολλές φορές. Μου λέει,σε παρακαλώ. Αφού καθόμαστε στο τραπέζι και με παρακαλάει κι η μητέρα του και μου λέει έλα, κορίτσι μου, έχω υποχρέωση ”έλα να φάμε ένα μεσημέρι μαζί,” λέω. Αν το θεωρείτε υποχρέωση αυτό που έκανα, δεν έρχομαι. Μου λέει, όχι, θέλω πολύ να έρθεις στο σπίτι. Θέλω, σε παρακαλώ, έλα.
”Πραγματικά, την άλλη μέρα το μεσημέρι, εγώ ξύπνησα, έβαλα το πικάπ και τους δίσκους μέσα σε ένα ταξί, εγώ έμενα στο Νέο Ηράκλειο, ο Στέλιος έμενε στη Νέα Ιωνία, Αλαίας 33. Και πήγα στο σπίτι. Πραγματικά, ήταν οι θείοι του, οι θείες του, η μάνα του είχε ετοιμάσει ένα εκπληκτικό τραπέζι. Και την ώρα που τρώγαμε ,ερχόταν η μητέρα του και με αγκάλιαζε και μου έλεγε,εγώ εσένα θέλω να κάνω νυφούλα μου. Είσαι πολύ καλό παιδί. Και φυσικά,δε λέω ότι δεν ήταν κι ένα ωραίο παιδί ο Στέλιος, αλλά την πρώτη ιδέα για το δεσμό που δημιούργησα με το Στέλιο, μου την έδωσε η μητέρα του. Μ΄άρεσε και σαν άντρας ο Στέλιος, γιατί,λέω, ότι τότε δεν ήτανε ο Καζαντζίδης, αυτό το λέω γιατί εγώ τον αγάπησα σαν Στέλιο, τον Καζαντζίδη, γιατί ήτανε ωραίο παιδί κι είχε και ωραία ψυχή. Είχε μόνο ένα ελάττωμα. Το έχουν όλα τα παιδιά, αλλά αυτός το είχε παραπάνω, απ΄ότι έπρεπε. Αγαπούσε πολύ τη μητέρα του. Κι εγώ είμαι μάνα κι εγώ αγαπώ τα παιδιά μου κι αυτά με αγαπάνε. Δεν τα εμπόδισα όμως ποτές στην ευτυχία τους. Πήρανε αυτές που θέλανε. Δεν τους είπα να μην τις πάρουνε, ας ήτανε φτωχές, ας ήτανε οτιδήποτε. Τ΄άφησα και φτιάξανε τη ζωή τους, όπως τη θέλανε αυτά. Εκείνη όμως επηρέαζε πάρα πολύ το Στέλιο κι αυτό ίσως κατέστρεψε και μένα κι εκείνον”.
