Το καλύτερό της τραγούδι, η Τζόνι Μίτσελ (Joni Mitcell) το έγραψε επί ελληνικού εδάφους, την Άνοιξη του 1970, στα Μάταλα.
Είναι το Carey, που έγινε εμβληματικό για την παγκόσμια ψυχεδέλεια.
Η Τζόνι εκφράζει με αυτό τον έρωτά της στον Κάρεϋ (νεαρό χίπη, που γνωρίζει εκεί), αλλά και το μοναδικό αίσθημα ελευθερίας που βίωσε, ζώντας ως χίπισσα κι αυτή στις κρητικές σπηλιές των Ματάλων.
Έλα Κάρεϋ, πάμε στο καφενείο της Γοργόνας και θα σε κεράσω ένα μπουκάλι κρασί θα γελάσουμε και θα πιούμε στην υγειά του Τίποτα και μετά θα σπάσουμε τα άδεια ποτήρια...
Come on down to the Mermaid Cafe
And I will buy you a bottle of wine
And we'll laugh and toast to nothing and
Smash our empty glasses down
Αυτός ο στίχος «θα πιούμε στην υγειά του Τίποτα», που ακολουθεί τα συγκλονιστικά λόγια του Καζαντζάκη «Δεν ελπίζω τίποτα δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος», ήταν η πίστη των παιδιών των λουλουδιών, που ρίζωσαν στις σπηλιές των Ματάλων, πριν ξεριζωθούν εκείνη την Άνοιξη από την κακόκαρδη χούντα.
Το τραγούδι αποτέλεσε έμπνευση για τον βρετανό καλλιτέχνη Julian Davies, που έχοντας μουσική υπόκρουση την υπέροχη φωνή της Μίτσελ, δημιούργησε ένα ωραίο βιντεοκλίπ, για τα Μάταλα, το ψαροχώρι της Κρήτης...
Ο παράξενος ήχος που ακούγεται σαν κιθάρα, βγαίνει από το Mountain Dulcimer, ένα έγχορδο από τα Απαλάχια όρη, που η Τζόνι είχε φέρει στα Μάταλα και με αυτό εμφανίζεται δίπλα από τον αγαπημένο της Κάρεϋ, στην φωτογραφία που έβγαλε, τότε, στην Κρήτη.
Το τραγούδι απαθανατίζει στον στίχο του και το περίφημο Καφενείο της Γοργόνας (Mermaid Cafe), ένα από τα δύο καφενεία του χωριού (το άλλο ήταν το Δελφίνι), όπου οι χίπηδες μαζεύονταν σαν έπεφτε ο ήλιος, για να πιούνε κρασί ή ρακί, να τραγουδήσουν και να χορέψουν ακόμα και πεντοζάλι, μαζί με τους λίγους λεβέντες κρητικούς του χωριού.
Ο Κάρεϋ (Cary Raditz) ήταν ένας νεαρός που έψαχνε να βρει αυτό το άπιαστο, την αλήθεια. Έφυγε από την πόλη πού ζούσε (Winston-Salem) στην Αμερική, για ένα ταξίδι ζωής. Ταξίδεψε πολύ, έφθασε μέχρι το Αφγανιστάν, αλλά τον Φεβρουάριο του 1970, πήγε να ζήσει σαν mother’s nature son στις σπηλιές, στα Μάταλα.
Τον ίδιο μήνα, η Τζόνι Μίτσελ κάνει το δικό της ταξίδι ζωής, αναζητώντας και αυτή απαντήσεις σε προσωπικά αδιέξοδα. Φθάνει στα Μάταλα και εκεί γνωρίζει τον Κάρεϋ.
Ο έρωτάς τους, δεν κράτησε πολύ - ήταν μια άνοιξη μόνο. Αλλά αυτή η Άνοιξη, ήταν μια στάμνα δροσερή για να ξεδιψάσουν κι οι δυο και έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κι αθάνατο παιδί, το τραγούδι.
Φωτογραφίες:
1. Η Τζόνι Μίτσελ και ο Κάρεϋ, την Άνοιξη του 1970, στην Κρήτη
2. Το Καφενείο της Γοργόνας (Άνοιξη 1970, Αρχείο Μ. Νταλούκας)
Είναι το Carey, που έγινε εμβληματικό για την παγκόσμια ψυχεδέλεια.
Η Τζόνι εκφράζει με αυτό τον έρωτά της στον Κάρεϋ (νεαρό χίπη, που γνωρίζει εκεί), αλλά και το μοναδικό αίσθημα ελευθερίας που βίωσε, ζώντας ως χίπισσα κι αυτή στις κρητικές σπηλιές των Ματάλων.
Έλα Κάρεϋ, πάμε στο καφενείο της Γοργόνας και θα σε κεράσω ένα μπουκάλι κρασί θα γελάσουμε και θα πιούμε στην υγειά του Τίποτα και μετά θα σπάσουμε τα άδεια ποτήρια...
Come on down to the Mermaid Cafe
And I will buy you a bottle of wine
And we'll laugh and toast to nothing and
Smash our empty glasses down
Αυτός ο στίχος «θα πιούμε στην υγειά του Τίποτα», που ακολουθεί τα συγκλονιστικά λόγια του Καζαντζάκη «Δεν ελπίζω τίποτα δεν φοβάμαι τίποτα είμαι ελεύθερος», ήταν η πίστη των παιδιών των λουλουδιών, που ρίζωσαν στις σπηλιές των Ματάλων, πριν ξεριζωθούν εκείνη την Άνοιξη από την κακόκαρδη χούντα.
Το τραγούδι αποτέλεσε έμπνευση για τον βρετανό καλλιτέχνη Julian Davies, που έχοντας μουσική υπόκρουση την υπέροχη φωνή της Μίτσελ, δημιούργησε ένα ωραίο βιντεοκλίπ, για τα Μάταλα, το ψαροχώρι της Κρήτης...
Ο παράξενος ήχος που ακούγεται σαν κιθάρα, βγαίνει από το Mountain Dulcimer, ένα έγχορδο από τα Απαλάχια όρη, που η Τζόνι είχε φέρει στα Μάταλα και με αυτό εμφανίζεται δίπλα από τον αγαπημένο της Κάρεϋ, στην φωτογραφία που έβγαλε, τότε, στην Κρήτη.
Το τραγούδι απαθανατίζει στον στίχο του και το περίφημο Καφενείο της Γοργόνας (Mermaid Cafe), ένα από τα δύο καφενεία του χωριού (το άλλο ήταν το Δελφίνι), όπου οι χίπηδες μαζεύονταν σαν έπεφτε ο ήλιος, για να πιούνε κρασί ή ρακί, να τραγουδήσουν και να χορέψουν ακόμα και πεντοζάλι, μαζί με τους λίγους λεβέντες κρητικούς του χωριού.
Ο Κάρεϋ (Cary Raditz) ήταν ένας νεαρός που έψαχνε να βρει αυτό το άπιαστο, την αλήθεια. Έφυγε από την πόλη πού ζούσε (Winston-Salem) στην Αμερική, για ένα ταξίδι ζωής. Ταξίδεψε πολύ, έφθασε μέχρι το Αφγανιστάν, αλλά τον Φεβρουάριο του 1970, πήγε να ζήσει σαν mother’s nature son στις σπηλιές, στα Μάταλα.
Τον ίδιο μήνα, η Τζόνι Μίτσελ κάνει το δικό της ταξίδι ζωής, αναζητώντας και αυτή απαντήσεις σε προσωπικά αδιέξοδα. Φθάνει στα Μάταλα και εκεί γνωρίζει τον Κάρεϋ.
Ο έρωτάς τους, δεν κράτησε πολύ - ήταν μια άνοιξη μόνο. Αλλά αυτή η Άνοιξη, ήταν μια στάμνα δροσερή για να ξεδιψάσουν κι οι δυο και έφερε στον κόσμο ένα πανέμορφο κι αθάνατο παιδί, το τραγούδι.
Φωτογραφίες:
1. Η Τζόνι Μίτσελ και ο Κάρεϋ, την Άνοιξη του 1970, στην Κρήτη
2. Το Καφενείο της Γοργόνας (Άνοιξη 1970, Αρχείο Μ. Νταλούκας)
