Πριν τρία περίπου χρόνια κυκλοφόρησε τη βιογραφία του Γιώργου Μαργαρίτη με την υπογραφή του συγγραφέα και στιχουργού Κώστα Μπαλαχούτη.
Τίτλος της «Γιώργος Μαργαρίτης – Ο Λαϊκός Τραγουδιστής».
Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μένανδρος και ήδη βρίσκεται στη δεύτερη έκδοσή του.
Σας μεταφέρω το απόσπασμα όπου ο Μαργαρίτης, δια χειρός Μπαλαχούτη, αναφέρεται στο «δυστύχημα» του Αλέξανδρου Παναγούλη.
«Για να δείτε όμως, που οδηγεί, το πάθος του τζόγου και τι κατέβαζε η γκλάβα μου, θα σας διηγηθώ πως λειτουργούσα. Η Λεωφόρος Βουλιαγμένης δεν ήταν αυτή που ξέρουμε σήμερα. Υπήρχαν πολλά οικόπεδα. Σε τρία τέσσερα σημεία είχα κάποιες «κρυψώνες». Δηλαδή, διάλεγα πέτρες και όταν έφερνα «καλή ζαριά» έβαζα κάτω απ’ αυτές τις πέτρες ένα ποσόν για να ‘χω στις γκίνιες μου.
Έβαζα, έβγαζα, αυτή η δουλειά κράτησε πολλά χρόνια. Παραμελούσα τον καημό μου, έγινα αμελής, με κέρδισε το πάθος μου. Με έπαιρνε η κάτω βόλτα αλλά κάπου μέσα πίστευα όμως ότι θα την κάνω…
Πρωτομαγιά 1976. Κατέβαινα από Γλυφάδα προς Ομόνοια με ταξί να ρίξω καμιά ζαριά. Η Λεωφόρος Βουλιαγμένης ήταν γεμάτη από καβάτζες μου. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες, έβρισκες χαρτζιλίκι από κάτω.
Ήθελα χρήματα για να πληρώσω την κούρσα και είπα του οδηγού να σταματήσει. Εκεί που τώρα είναι το Μετρό, δίπλα σε έναν βράχο, βλέπω κόσμο. Ήταν δύο περιπολικά και μαζεμένοι περίεργοι. Βλέπω ένα αμάξι σε άσχημη κατάσταση, χωμένο στην είσοδο μιας φανοποιίας. Μαθαίνω πως ήταν του Αλέξανδρου Παναγούλη. Τον είχαν κλείσει και έπεσε εκεί. Δεν ήταν ατύχημα, δεν μπαίνει το αμάξι έτσι… Το είδα κι αυτό το περιστατικό».
Το τραγούδι «Ο γιος της ερημιάς» είναι σε ερμηνεία και μουσική του Μαργαρίτη και στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη.
Τίτλος της «Γιώργος Μαργαρίτης – Ο Λαϊκός Τραγουδιστής».
Το βιβλίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μένανδρος και ήδη βρίσκεται στη δεύτερη έκδοσή του.
Σας μεταφέρω το απόσπασμα όπου ο Μαργαρίτης, δια χειρός Μπαλαχούτη, αναφέρεται στο «δυστύχημα» του Αλέξανδρου Παναγούλη.
«Για να δείτε όμως, που οδηγεί, το πάθος του τζόγου και τι κατέβαζε η γκλάβα μου, θα σας διηγηθώ πως λειτουργούσα. Η Λεωφόρος Βουλιαγμένης δεν ήταν αυτή που ξέρουμε σήμερα. Υπήρχαν πολλά οικόπεδα. Σε τρία τέσσερα σημεία είχα κάποιες «κρυψώνες». Δηλαδή, διάλεγα πέτρες και όταν έφερνα «καλή ζαριά» έβαζα κάτω απ’ αυτές τις πέτρες ένα ποσόν για να ‘χω στις γκίνιες μου.
Έβαζα, έβγαζα, αυτή η δουλειά κράτησε πολλά χρόνια. Παραμελούσα τον καημό μου, έγινα αμελής, με κέρδισε το πάθος μου. Με έπαιρνε η κάτω βόλτα αλλά κάπου μέσα πίστευα όμως ότι θα την κάνω…
Πρωτομαγιά 1976. Κατέβαινα από Γλυφάδα προς Ομόνοια με ταξί να ρίξω καμιά ζαριά. Η Λεωφόρος Βουλιαγμένης ήταν γεμάτη από καβάτζες μου. Όποια πέτρα κι αν σήκωνες, έβρισκες χαρτζιλίκι από κάτω.
Ήθελα χρήματα για να πληρώσω την κούρσα και είπα του οδηγού να σταματήσει. Εκεί που τώρα είναι το Μετρό, δίπλα σε έναν βράχο, βλέπω κόσμο. Ήταν δύο περιπολικά και μαζεμένοι περίεργοι. Βλέπω ένα αμάξι σε άσχημη κατάσταση, χωμένο στην είσοδο μιας φανοποιίας. Μαθαίνω πως ήταν του Αλέξανδρου Παναγούλη. Τον είχαν κλείσει και έπεσε εκεί. Δεν ήταν ατύχημα, δεν μπαίνει το αμάξι έτσι… Το είδα κι αυτό το περιστατικό».
Το τραγούδι «Ο γιος της ερημιάς» είναι σε ερμηνεία και μουσική του Μαργαρίτη και στίχους του Κώστα Μπαλαχούτη.
