σταράτη ιδιοσυγκρασία του”. Κι επειδή δεν ήθελα να υιοθετήσω άκριτα τα λεγόμενα των διάφορων blogs και sites, επικοινώνησα μαζί του, να μου τα πει εκείνος από πρώτο χέρι και φυσικά να ενημερώσω τους αναγνώστες του ogdoo.gr τι πραγματικά συμβαίνει, αφού για τον κύριο Ηλία Ιωαννίδη μόνο καλά λόγια έχω να πω εδώ και 6 χρόνια που τον γνωρίζω προσωπικά...
“Άρη, δεν υπάρχουν αυτά που λένε για χρέη του Ζυγού και κατ’ επέκτασιν εμού προσωπικώς στο δημόσιο... Δεν είναι αληθή... Το ξέρεις πως είμαι ο παλαιότερος, 45 χρόνια στο χώρο των μουσικών σκηνών-μπουάτ. Το Ζυγό δε, τον έχω από το 2000. Κουράστηκα πια! Αυτός είναι ο πρώτος λόγος. Κουράστηκα να παλεύω μέσα σε ολοένα και πιο αντίξοες συνθήκες. Ήρθε η ώρα της συνταξιοδότησης μου. Από εκεί κι ύστερα, μεσούσης της οικονομικής κρίσης που επικρατεί, ο άνθρωπος στον οποίο ανήκει ο χώρος και στον οποίο πληρώναμε ενοίκιο, αθέτησε τη συμφωνία που είχαμε κάνει από τις αρχές του 2011, να πληρώνεται με ημερήσιο ενοίκιο παράστασης και μας ζητούσε μηνιαίο εφάπαξ ποσό ενοικίου. Ο Δήμος δε, εδώ και δύο χρόνια, δε μας ανανέωνε την άδεια λειτουργίας αφού ακόμα περιμέναμε να φανεί από το Ζυγό η επιτροπή αδειοδότησης και στο μεταξύ μας είχε συστήσει να αναστείλουμε τη λειτουργία του και ασκήσαμε έφεση γι’ αυτό (κι ο δήμος μας άφηνε υπό το καθεστώς αναστολής λειτουργίας ωσότου επιδικαστεί η έφεση μας). Η λειτουργία του μαγαζιού ήταν λοιπόν αυτά τα δύο χρόνια επισφαλής και γινόταν με μεγάλο προσωπικό μου ρίσκο. Ξέρεις πως είναι αυτά. Εγώ ποτέ δεν μπήκα σε βρώμικα λημέρια για να πετύχω κάτι. Ήθελα να είμαι πάντα καθαρός. Γι’ αυτό και ήρθε η ώρα να αποχωρήσω Άρη μου…”
Αυτές ήταν οι κουβέντες του κυρίου Ηλία Ιωαννίδη ιδιοκτήτη της ιστορικής μουσικής σκηνής Ζυγός, ενός από τους τελευταίους εναπομείναντες ξηγημένους της νυχτερινής Αθήνας. Υπήρξε ο πιο παλιός εν ενεργεία-ο πρωτεργάτης των μπουάτ έχοντας υπό την ιδιοκτησία του τη “Μέδουσα” από το 1973 έως το 2005 κι ακόμα παλαιότερα την "Απανεμιά", τον "Ρήγα" και όχι μόνο. Επιφυλάσσομαι να επανέρθουμε στο θέμα αν το θελήσει κι ο κύριος Ηλίας μιλώντας μας γι’ αυτό το διαφαινόμενο “τέλος εποχής”. Και τί όμορφης εποχής...
