Αμέσως την ψυχή μου πλημμύρησε μία γλυκιά νοσταλγία, ένιωσα έναν πόνο σαν μία «μπουνιά» στο στομάχι και ένα επιφώνημα «γιατί βρε γαμώτο» βγήκε από το στόμα μου.
Μέσα στο Ζυγό ο οποίος ήταν ένα από τα μεγάλα οχυρά του καλού τραγουδιού πάτησαν στο πάλκο του όλοι οι κορυφαίοι του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Νταλάρας, Χαρούλα, Γαλάνη, Πάριος, Μούτσης, Μοσχολιού, Κηλαηδόνης, Νικολόπουλος, Τσανακλίδου, Πλέσσας, Παπακωνσταντίνου, Μάνου, Πρωτοψάλτη και πολλοί ακόμη...
Μέσα στο Ζυγό γεννήθηκαν έρωτες, ανθήσανε φιλιά, δακρύσανε μάτια και ξεδίψασαν ψυχές.
Ακούστηκαν φωνές με μέταλλο, φωνές με ευαισθησία, φωνές που κουβάλαγαν λόγια και μουσικές μύθων της σύγχρονης μουσικής ιστορίας αυτού του τόπου.
Πάνω από όλα όμως κουβάλαγαν μία ευθύνη και έτσι μπορούσαν να αντικρύσουν στα μάτια τις φλογισμένες ματιές νέων ανθρώπων που ήξεραν αλλά περισσότερο μπορούσαν να αισθανθούν και να διακρίνουν τι σημαίνει αισθητική και μουσικός πολιτισμός.
Αυτός ο τόπος έχει περάσει κρίσεις σκληρές και αδίσταχτες που έσπειραν στο διάβα τους πολύμορφες τραγωδίες. Ταυτόχρονα όμως φύτρωναν δίπλα μας διάφορα μουσικά στέκια που μαζεύονταν καρδιές για να ζεσταθούν, να τραγουδήσουν και να ξορκίσουν την κακή τους μοίρα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό που συνέβη πολλά χρόνια πριν στο Ζυγό όπου τραγουδούσε η μονάκριβη και μοναδική Βίκυ Μοσχολιού.
Τη στιγμή που ερμήνευε ένα τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους Νίκου Γκάτσου από το «Νυν και Αεί», έσταξε ένα δάκρυ από τα μάτια της πάνω στο μάγουλό της. Ακούω δίπλα μου τη μάνα μου που ήταν μαζί μου να μου λέει ψιθυριστά «κοίταξε την, κλαίει».
Το ψιθύρισμα μέσα στην απέραντη και «εκκωφαντική» σιωπή ακούστηκε σε όλη την αίθουσα και όλοι οι θεατές άρχισαν να χειροκροτούν διακόπτοντας για ένα περίπου λεπτό το τραγούδι και αποθεώνοντας την.
Αυτά τα πράγματα γινόντουσαν κάποτε στο Ζυγό όπως και στη Διαγώνιο, στο Θεμέλιο, στο Σκορπιό και σε άλλα μαγικά στέκια της περιοχής. Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες, άλλα τα «ζύγια» της συμπεριφοράς και της αισθητικής.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σαν μία νεκρολογία μιας παλιάς εποχής αλλά τι να κάνουμε έχουν κολλήσει σαν στρείδια στην ψυχή μας και σαν τις παλιές συνήθειες δύσκολα ξεκολλάνε.
Μέσα στο Ζυγό ο οποίος ήταν ένα από τα μεγάλα οχυρά του καλού τραγουδιού πάτησαν στο πάλκο του όλοι οι κορυφαίοι του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού. Νταλάρας, Χαρούλα, Γαλάνη, Πάριος, Μούτσης, Μοσχολιού, Κηλαηδόνης, Νικολόπουλος, Τσανακλίδου, Πλέσσας, Παπακωνσταντίνου, Μάνου, Πρωτοψάλτη και πολλοί ακόμη...
Μέσα στο Ζυγό γεννήθηκαν έρωτες, ανθήσανε φιλιά, δακρύσανε μάτια και ξεδίψασαν ψυχές.
Ακούστηκαν φωνές με μέταλλο, φωνές με ευαισθησία, φωνές που κουβάλαγαν λόγια και μουσικές μύθων της σύγχρονης μουσικής ιστορίας αυτού του τόπου.
Πάνω από όλα όμως κουβάλαγαν μία ευθύνη και έτσι μπορούσαν να αντικρύσουν στα μάτια τις φλογισμένες ματιές νέων ανθρώπων που ήξεραν αλλά περισσότερο μπορούσαν να αισθανθούν και να διακρίνουν τι σημαίνει αισθητική και μουσικός πολιτισμός.
Αυτός ο τόπος έχει περάσει κρίσεις σκληρές και αδίσταχτες που έσπειραν στο διάβα τους πολύμορφες τραγωδίες. Ταυτόχρονα όμως φύτρωναν δίπλα μας διάφορα μουσικά στέκια που μαζεύονταν καρδιές για να ζεσταθούν, να τραγουδήσουν και να ξορκίσουν την κακή τους μοίρα.
Θυμάμαι χαρακτηριστικά ένα περιστατικό που συνέβη πολλά χρόνια πριν στο Ζυγό όπου τραγουδούσε η μονάκριβη και μοναδική Βίκυ Μοσχολιού.
Τη στιγμή που ερμήνευε ένα τραγούδι του Σταύρου Ξαρχάκου σε στίχους Νίκου Γκάτσου από το «Νυν και Αεί», έσταξε ένα δάκρυ από τα μάτια της πάνω στο μάγουλό της. Ακούω δίπλα μου τη μάνα μου που ήταν μαζί μου να μου λέει ψιθυριστά «κοίταξε την, κλαίει».
Το ψιθύρισμα μέσα στην απέραντη και «εκκωφαντική» σιωπή ακούστηκε σε όλη την αίθουσα και όλοι οι θεατές άρχισαν να χειροκροτούν διακόπτοντας για ένα περίπου λεπτό το τραγούδι και αποθεώνοντας την.
Αυτά τα πράγματα γινόντουσαν κάποτε στο Ζυγό όπως και στη Διαγώνιο, στο Θεμέλιο, στο Σκορπιό και σε άλλα μαγικά στέκια της περιοχής. Άλλες εποχές, άλλες συνήθειες, άλλα τα «ζύγια» της συμπεριφοράς και της αισθητικής.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σαν μία νεκρολογία μιας παλιάς εποχής αλλά τι να κάνουμε έχουν κολλήσει σαν στρείδια στην ψυχή μας και σαν τις παλιές συνήθειες δύσκολα ξεκολλάνε.
