Η σύζυγός του Φιλοθέη δηλώνει χαρακτηριστικά -μεταξύ άλλων- στο Στρατή Λιμνιό και το protothema.gr.
«Ο Αντώνης Βαρδής ήταν πάνω από όλα ένας φυσιολογικός, γήινος άνθρωπος χωρίς ίχνος έπαρσης. Η ζωή του ήταν απλή, λιτή και εκείνος είχε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη και ζεστή καρδιά. Πάντα. Όχι μόνο με τους συναδέλφους του αλλά και με απλούς ανθρώπους που γνώριζε ο ίδιος ήταν. Πονούσε όταν έβλεπε κάποιον να πονά, να υποφέρει. Αυτό που τον έκανε ακόμη περισσότερο να θέλει να βοηθήσει αυτούς που έβλεπε πως υποφέρουν ειδικότερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης από ένα σημείο και μετά έγινε για εκείνον τρόπος ζωής».
«Αυτό αποφασίσαμε ότι θα ήταν κάτι που θα το ήθελε και ο ίδιος. Ο Αντώνης ήταν άνθρωπος της προσφοράς δεν είχε ίχνος έπαρσης ούτε και ζούσε σε κανένα γυάλινο κλουβί χωρίς να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Μπερδευόταν ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους μιλούσε με όλους, άκουγε όλους και το μοναδικό που τον ένοιαζε ειδικότερα τα τελευταία χρόνια ήταν να μπορεί όσο και όπου γινόταν να βοηθά. Μου έλεγε θυμάμαι πάντα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό και πιο μεγάλο από το να μπορείς να προσφέρεις επειδή νιώθεις αγάπη, νιώθεις ότι θέλεις να φανείς χρήσιμος, νιώθεις ότι επιβεβαιώνεις τη σημασία της λέξης άνθρωπος».
«Η μυρωδιά του είναι ακόμη εδώ, άρα ο Αντώνης δε θα φύγει ποτέ ουσιαστικά από μέσα μου από τις καρδιές της οικογένειάς του. Αυτό νομίζω τα λέει όλα και ίσως να απαλύνει κάπως τον πόνο που δυστυχώς ο χρόνος δε μπορεί να γιατρεύσει σε μικρό χρονικό διάστημα. Νομίζω ουσιαστικά ποτέ. Η απώλεια στοιχίζει και είναι παντοτινή».
Πηγή: protothema.gr
«Ο Αντώνης Βαρδής ήταν πάνω από όλα ένας φυσιολογικός, γήινος άνθρωπος χωρίς ίχνος έπαρσης. Η ζωή του ήταν απλή, λιτή και εκείνος είχε μία ιδιαίτερα ευαίσθητη και ζεστή καρδιά. Πάντα. Όχι μόνο με τους συναδέλφους του αλλά και με απλούς ανθρώπους που γνώριζε ο ίδιος ήταν. Πονούσε όταν έβλεπε κάποιον να πονά, να υποφέρει. Αυτό που τον έκανε ακόμη περισσότερο να θέλει να βοηθήσει αυτούς που έβλεπε πως υποφέρουν ειδικότερα μετά το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης από ένα σημείο και μετά έγινε για εκείνον τρόπος ζωής».
«Αυτό αποφασίσαμε ότι θα ήταν κάτι που θα το ήθελε και ο ίδιος. Ο Αντώνης ήταν άνθρωπος της προσφοράς δεν είχε ίχνος έπαρσης ούτε και ζούσε σε κανένα γυάλινο κλουβί χωρίς να έχει επαφή με την πραγματικότητα. Μπερδευόταν ανάμεσα στους απλούς ανθρώπους μιλούσε με όλους, άκουγε όλους και το μοναδικό που τον ένοιαζε ειδικότερα τα τελευταία χρόνια ήταν να μπορεί όσο και όπου γινόταν να βοηθά. Μου έλεγε θυμάμαι πάντα πως δεν υπάρχει τίποτα πιο σημαντικό και πιο μεγάλο από το να μπορείς να προσφέρεις επειδή νιώθεις αγάπη, νιώθεις ότι θέλεις να φανείς χρήσιμος, νιώθεις ότι επιβεβαιώνεις τη σημασία της λέξης άνθρωπος».
«Η μυρωδιά του είναι ακόμη εδώ, άρα ο Αντώνης δε θα φύγει ποτέ ουσιαστικά από μέσα μου από τις καρδιές της οικογένειάς του. Αυτό νομίζω τα λέει όλα και ίσως να απαλύνει κάπως τον πόνο που δυστυχώς ο χρόνος δε μπορεί να γιατρεύσει σε μικρό χρονικό διάστημα. Νομίζω ουσιαστικά ποτέ. Η απώλεια στοιχίζει και είναι παντοτινή».
Πηγή: protothema.gr
