Υπήρχε κάποτε ένας ραδιοφωνικός σταθμός με αυτό το σλόγκαν: λίγα λόγια - πολλή μουσική. Και όλοι εμείς οι «κολλημένοι» με αυτήν, σπεύδαμε να συντονιστούμε. Γιατί τελικά, στο ραδιόφωνο (αλλά και στα live) δεν θες πάντοτε τις πρόζες. Τις περισσότερες φορές, για την ακρίβεια, μόνο το τραγούδι επιθυμείς και δυο - τρεις κουβεντούλες. Και αυτό ακριβώς πρόσφεραν προχθες βράδυ (24/3) η Μελίνα Κανά και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου: λίγα λόγια - πολύ τραγούδι.
Τρεισήμισι ώρες προγράμματος γεμάτες από τραγούδια αγαπημένα, τραγούδια ιδιαίτερα, τραγούδια «άγνωστα» με ένα κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο: όλα τους καλά τραγούδια. Με ωραίες «πάσες» μεταξύ των ερμηνευτών: η Μελίνα Κανά να ερμηνεύει το «Γράμμα σε έναν ποιητή» (μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης - ποίηση: Νίκος Καββαδίας) και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης να «απαντά» με τις «Τυφλές ελπίδες» (μουσική - στίχοι: Πέτρος Δουρδουμπάκης) και άλλα πολλά τέτοια «χιαστί». Χωρίς ίχνος σνομπισμού ή τουπέ, με ατόφια καρδιακή προσέγγιση στα τραγούδια σε ένα κατάμεστο Σταυρό του Νότου με ωραίες αντιδράσεις από πλευράς κοινού (όχι «ξύλο») και ατμόσφαιρα ταιριαστή.
Η Μελίνα Κανά, από τη μια, παρόλη τη δυσκολία που της δημιουργούσε ένας εποχιακός παλιόβηχας, έδωσε τα διαπιστευτήριά της, εκείνα που την κατατάσσουν στις σπουδαίες ερμηνεύτριες του τραγουδιού μας. Κυρίως το συναίσθημα που βάζει στο τραγούδισμά της, δηλαδή, που είναι ικανό να σε παρασύρει, είτε να πιάσεις το τραγούδι κι εσύ, είτε να το «βουλώσεις» και να αφήσεις τα μάτια σου να «συντονιστούν» (δακρύζοντας). Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, από την άλλη, να μη σου επιτρέπει να κατασταλάξεις αν είναι καλύτερος τραγουδοποιός από τραγουδιστής και το αντίθετο. Μια από τις πιο γλυκές και ιδιαίτερες χροιές φωνής και ταυτόχρονα δημιουργός τραγουδιών σπουδαίων που θα μείνουν στα χρόνια που έρχονται. Με ξεκάθαρες τις επιρροές από τη «σχολή της Θεσσαλονίκης», αλλά ταυτόχρονα με προσωπική πορεία στα πράγματα. «Συνδυασμός που σκοτώνει» σε ένα πρόγραμμα γεμάτο, σε ένα πρόγραμμα που πρέπει να δει/ακούσει κανείς.
Από κοντά τους και η μπάντα. Δουλεμένη, προβαρισμένη (ίσως λίγο παραπάνω δυνατή σε μερικά σημεία). Την απαρτίζουν οι: Χρυσόστομος Καραντωνίου, κλασική κιθάρα, Παναγιώτης Κουτσούρας, μπουζούκι, Γιώργος Μακρής, πνευστά, Θάνος Κολοκυθάς, μπάσο, Δημήτρης Οικονομίδης, πλήκτρα, Θανάσης Αρχανιώτης, τύμπανα, Νίκος Παπαδόπουλος, ηλεκτρική κιθάρα.
Ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μου αρέσουν. Και μου θυμίζει -επιτρέψτε μου- κάτι από τα live του Νικόλα του Παπάζογλου (γεια σου Σαλονίκη με τα ωραία «χούγια» σου!): μια ζεστή καλησπέρα, μια γλυκιά καληνύχτα (ή ένα καλό ξημέρωμα - όπως χθες), τα μόνα σίγουρα. Ίσως και καμιά - δυο κουβέντες ενδιαμέσως, αλλά πολύ τραγούδι πάνω και κάτω από τη σκηνή. Τι άλλο θες;
Υ.Γ. Χθες το βράδυ είχα μια τύχη παραπάνω: δίπλα μου συμπτωματικά έκατσε η Ευτυχία Μητρίτσα, παλιά μου συμφοιτήτρια και εξαιρετική τραγουδίστρια. Έτσι, άκουγα και εκείνη να τραγουδά με την ψυχή της. Τύχη είπα; Κωλοφαρδία εννοούσα.
Τρεισήμισι ώρες προγράμματος γεμάτες από τραγούδια αγαπημένα, τραγούδια ιδιαίτερα, τραγούδια «άγνωστα» με ένα κοινό χαρακτηριστικό στοιχείο: όλα τους καλά τραγούδια. Με ωραίες «πάσες» μεταξύ των ερμηνευτών: η Μελίνα Κανά να ερμηνεύει το «Γράμμα σε έναν ποιητή» (μουσική: Δημήτρης Ζερβουδάκης - ποίηση: Νίκος Καββαδίας) και ο Δημήτρης Ζερβουδάκης να «απαντά» με τις «Τυφλές ελπίδες» (μουσική - στίχοι: Πέτρος Δουρδουμπάκης) και άλλα πολλά τέτοια «χιαστί». Χωρίς ίχνος σνομπισμού ή τουπέ, με ατόφια καρδιακή προσέγγιση στα τραγούδια σε ένα κατάμεστο Σταυρό του Νότου με ωραίες αντιδράσεις από πλευράς κοινού (όχι «ξύλο») και ατμόσφαιρα ταιριαστή.
Η Μελίνα Κανά, από τη μια, παρόλη τη δυσκολία που της δημιουργούσε ένας εποχιακός παλιόβηχας, έδωσε τα διαπιστευτήριά της, εκείνα που την κατατάσσουν στις σπουδαίες ερμηνεύτριες του τραγουδιού μας. Κυρίως το συναίσθημα που βάζει στο τραγούδισμά της, δηλαδή, που είναι ικανό να σε παρασύρει, είτε να πιάσεις το τραγούδι κι εσύ, είτε να το «βουλώσεις» και να αφήσεις τα μάτια σου να «συντονιστούν» (δακρύζοντας). Ο Δημήτρης Ζερβουδάκης, από την άλλη, να μη σου επιτρέπει να κατασταλάξεις αν είναι καλύτερος τραγουδοποιός από τραγουδιστής και το αντίθετο. Μια από τις πιο γλυκές και ιδιαίτερες χροιές φωνής και ταυτόχρονα δημιουργός τραγουδιών σπουδαίων που θα μείνουν στα χρόνια που έρχονται. Με ξεκάθαρες τις επιρροές από τη «σχολή της Θεσσαλονίκης», αλλά ταυτόχρονα με προσωπική πορεία στα πράγματα. «Συνδυασμός που σκοτώνει» σε ένα πρόγραμμα γεμάτο, σε ένα πρόγραμμα που πρέπει να δει/ακούσει κανείς.
Από κοντά τους και η μπάντα. Δουλεμένη, προβαρισμένη (ίσως λίγο παραπάνω δυνατή σε μερικά σημεία). Την απαρτίζουν οι: Χρυσόστομος Καραντωνίου, κλασική κιθάρα, Παναγιώτης Κουτσούρας, μπουζούκι, Γιώργος Μακρής, πνευστά, Θάνος Κολοκυθάς, μπάσο, Δημήτρης Οικονομίδης, πλήκτρα, Θανάσης Αρχανιώτης, τύμπανα, Νίκος Παπαδόπουλος, ηλεκτρική κιθάρα.
Ευχαρίστως θα ξαναπήγαινα στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που μου αρέσουν. Και μου θυμίζει -επιτρέψτε μου- κάτι από τα live του Νικόλα του Παπάζογλου (γεια σου Σαλονίκη με τα ωραία «χούγια» σου!): μια ζεστή καλησπέρα, μια γλυκιά καληνύχτα (ή ένα καλό ξημέρωμα - όπως χθες), τα μόνα σίγουρα. Ίσως και καμιά - δυο κουβέντες ενδιαμέσως, αλλά πολύ τραγούδι πάνω και κάτω από τη σκηνή. Τι άλλο θες;
Υ.Γ. Χθες το βράδυ είχα μια τύχη παραπάνω: δίπλα μου συμπτωματικά έκατσε η Ευτυχία Μητρίτσα, παλιά μου συμφοιτήτρια και εξαιρετική τραγουδίστρια. Έτσι, άκουγα και εκείνη να τραγουδά με την ψυχή της. Τύχη είπα; Κωλοφαρδία εννοούσα.
