Αυτή η νύχτα δεν ήταν καθόλου βαριά…*
Την ώρα που τα τηλεοπτικά και τα διαδικτυακά κανάλια ασχολούνται με τις φάπες που ανταλλάσσουν οι «τράπερς» με τους «μάπερς», την ώρα που μέσα από τον τηλεοπτικό οχετό αναβλύζει η μπόχα από τους λογής μουσικούς «διαγωνισμούς», την ώρα που τα κακόηχα πανηγύρια έχουν σαρώσει κάθε γωνιά της χώρας, την ώρα που το μεγαλύτερο μέρος των μουσικών φυτοζωεί, την ώρα που ο πολιτισμός αποτελεί πλέον πολυτέλεια στη χώρα που τον γέννησε, εκείνη την ίδια ώρα, σε μια γωνιά της Κεντρικής Μακεδονίας, σε μια γωνιά του Νομού Πιερίας, σε μια γωνιά της Κατερίνης, με τον Όλυμπο να δεσπόζει στο βάθος, μια παρέα από μικρά και λίγο μεγαλύτερα παιδιά, διψασμένα για το καλό ελληνικό τραγούδι, διψασμένα για το αθάνατο λαϊκό τραγούδι, παίρνουν τα οργανάκια τους, τις παρτιτούρες τους, το κέφι και την ψυχούλα τους και μαζεύονται κάθε τόσο, για να μάθουν, να παίξουν και να τραγουδήσουν χωρίς κανένα υλικό κέρδος, αυτά τα «διαμάντια» του ελληνικού πολιτισμού, που αντί να τα διατηρήσουμε, να τα επαναφέρουμε και να τα αναδείξουμε, κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να τα ξεχάσουμε, να τα θάψουμε και να τα εξαφανίσουμε.
Αυτά τα παιδιά στελεχώνουν την αυτοδιαχειριζόμενη Πολυτονική Ορχήστρα Κατερίνης (μιας πόλης που δεν έχει ούτε ένα κλειστό δημοτικό θέατρο) και το βράδυ της Δευτέρας 29 Αυγούστου, κάτω από τη μουσική διεύθυνση του μαέστρου και μπουζουξή Παναγιώτη Λυμπανοβνού, τις άοκνες προσπάθειες του Προέδρου της Ορχήστρας Θανάση Κουστιάνη κι έχοντας στο πλευρό τους δυο ξεχωριστούς νέους ερμηνευτές, τον Κώστα Καψάλη και την Σίσσυ Πολυδώρου, συγκεντρώθηκαν στο υπέροχο ανοιχτό δημοτικό θέατρο του, επίσης, υπέροχου δημοτικού πάρκου της Κατερίνης και πραγματοποίησαν μια συναυλία – αφιέρωμα στον σπουδαίο λαϊκό δημιουργό Βαγγέλη Κορακάκη, που παραβρέθηκε στην εκδήλωση και στο φινάλε συνέπραξε επί σκηνής με τους μουσικούς και τους ερμηνευτές της Ορχήστρας. Η εκδήλωση ήταν ενταγμένη στο πρόγραμμα «Πολιτιστικό Καλοκαίρι» του Δήμου Κατερίνης και διοργανώθηκε από τον Οργανισμό Πολιτισμού του Δήμου Κατερίνης και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Ένιωσα ιδιαίτερα τιμημένος και δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ την πρόσκληση του Θανάση Κουστιάνη να προλογίσω την εκδήλωση, λέγοντας δυο λόγια για τη διαδρομή του Βαγγέλη Κορακάκη.
Στη χθεσινή συναυλία συμμετείχε το λαϊκό σύνολο της ορχήστρας, η οποία στην ολοκληρωμένη μορφή της απαρτίζεται από πενήντα μουσικούς. (Στα δεκαπέντε χρόνια λειτουργίας της η Πολυτονική Ορχήστρα Κατερίνης έχει πραγματοποιήσει συναυλίες και αφιερώματα στον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Κώστα Βίρβο, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, αλλά και στον παγκόσμιο κινηματογράφο, στις μουσικές από την Λατινική Αμερική και άλλα πολλά).
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τους σύντομους χαιρετισμούς του Προέδρου της Ορχήστρας Θανάση Κουστιάνη και του Προέδρου του Οργανισμού Παιδείας Πολιτισμού Αθλητισμού και Πρόνοιας του Δήμου Κατερίνης Γιάννη Νταντάμη, ο οποίος κάλεσε στη σκηνή τον Βαγγέλη Κορακάκη για την απονομή μιας αναμνηστικής πλακέτας. O Βαγγέλης ευχαρίστησε μουσικούς και κοινό, λέγοντας τα εξής:
«Ευχαριστώ πάρα πολύ. Η τιμή είναι μεγάλη, είναι ότι μεγαλύτερο έχει συμβεί μέχρι τώρα στη ζωή μου, δηλαδή να με τιμήσουν έτσι οι συνάδελφοί μου με τα μπουζούκια τους, τα παιδιά που ασχολήθηκαν με τα τραγούδια μου. Εγώ από την πρόσκληση που έλαβα, έδωσα τον λόγο μου ότι θα ‘ρθω και ήρθα. Γιατί μου είπε ο Θανάσης (Κουστιάνης): “Εγώ θέλω να έρθεις για το παιδί μου”. Όλο το θέμα πια είναι τα παιδιά μας. Είναι τα παιδιά μας που τα μεγαλώνουμε, είναι τα παιδιά μας που ζούνε σ’ένα κόσμο ο οποίος είναι φριχτός. Η μόνη αντίσταση που μπορεί να γίνει είναι να τους δώσουμε αξίες, να μπορέσουν να κάνουν κι αυτά την οικογένειά τους κι έτσι αυτός ο σπόρος πάντα να υπάρχει, ώστε να υπάρχει αυτό το αντίπαλο δέος, το οποίο θα πολεμάει το κακό.
Όσον αφορά το λαϊκό μας τραγούδι, το λαϊκό μας τραγούδι δεν είναι τίποτα άλλο από την ψυχή μας απ’την αλήθεια μας, είναι η ρίζα μας, είναι το dna μας, είναι αυτό το οποίο αιωρείτο πάνω από την πατρίδα μας για χιλιάδες χρόνια και εμφανίστηκε μέσα από τα χέρια εκείνων των παιδιών, του Μάρκου, του Δελιά, του Τσιτσάνη και όλων αυτών των μεγάλων. Αυτοί οι δέκτες της λαϊκής ψυχής, οι θεόσταλτοι, οι οποίοι μας δώσαν αυτή την απίστευτη κληρονομιά, είναι αυτό το οποίο δεν τελειώνει. Ξέρετε, υπάρχει ένας πολύ μεγάλος πόλεμος, όσον αφορά τα μπουζούκια. Τα’χουν εξορίσει από studio, από δισκογραφίες κλπ. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι φοβερό. Ότι αυτοί το πολεμάνε κι αυτό νικάει συνέχεια. Αυτό νικάει και βγαίνουν γενιές, γενιές. Είναι το παιδί μου, ο Βασίλης, τώρα είναι τριάντα πέντε, βγαίνουν παιδιά που είναι πιο μικρά, παιδάκια, παιδάκια, παιδάκια… Αυτό ξέρετε τι σημαίνει; Ότι αυτό το όργανο δεν μπήκε ποτέ, ούτε στο ράφι, σαν κάτι παραδοσιακό, είναι κάτι το οποίο είναι σαν το ψωμάκι που τρώμε. Λέει: “Μπαμπά, πάρε μου ένα μπουζουκάκι”, όπως λέγανε και παλιά. Αυτό σημαίνει ότι η ψυχή μας είναι καθαρή. Είναι το ότι είμαστε ένας λαός που είναι μέσα μας αυτό, είναι dna αυτό το πράγμα, ξέρετε… Και αυτό εμένα με κάνει πάρα πολύ αισιόδοξο και περισσότερο για αυτή τη νέα γενιά των παιδιών, που είναι μια καταπληκτική γενιά, και θα μεγαλουργήσει.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο ευχαριστώ… Τι να σας πω… Εγώ τώρα ντρέπομαι και λιγάκι να σας πω την αλήθεια… Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλα τα παιδιά που ασχολήθηκαν με το έργο μου, τον μαέστρο, αυτούς τους εξαίρετους μουσικούς. Σας ευχαριστώ… Χίλια ευχαριστώ που τιμήσατε τα παιδιά αυτά και μαζί μ’ αυτά τα παιδιά τιμάτε και μένα… Σας ευχαριστώ…»
Τη σκυτάλη παρέλαβε ο γράφων, που προσπάθησε να συνοψίσει, μέσα σε λίγα λόγια, μια «θητεία» σαράντα, περίπου, χρόνων στο «αμπαστάρδευτο» λαϊκό τραγούδι. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να εξάρω την υποδειγματική στάση του κοινού. Μπορεί να φαίνεται πολύ απλό, αλλά είναι πολύ δύσκολο, την ώρα που όλοι περιμένουν να ακούσουν τα τραγούδια, εσύ να βγαίνεις και να μιλάς. Έχει τύχει σε μένα, αλλά και σε άλλους ομιλητές, μετά από 4-5 λεπτά, κάποιοι ανεγκέφαλοι που, απλά «είδαν φως και μπήκαν», να ξεκινούν τα χειροκροτήματα, σαν να σου λένε: «Άντε, πολλά είπες, σήκω, φύγε να ακούσουμε κάνα τραγούδι!» Το κοινό της Κατερίνης λοιπόν, θύμιζε έντονα το κοινό των συναυλιών του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος δεν σήκωνε και πολλά - πολλά και με τον παραμικρό θόρυβο, σταματούσε τη μουσική και περίμενε να επικρατήσει ησυχία. Χθες, κατά τη διάρκεια της επτάλεπτης ομιλίας μου, δεν ακούστηκε ούτε ένα «κιχ»! Νομίζω πως πρέπει να τα επισημαίνουμε αυτά…
Είναι επίσης δύσκολο, να παρουσιάζεις ένα ρεπερτόριο, στο οποίο από τα εικοσιπέντε τραγούδια τα τέσσερα είναι παλλαϊκά σουξέ («Πρώτο φθινόπωρο», «Στη σκέψη της τρελής», «Μάνα πού ζω», «Έρχονται βράδια»), άλλα τόσα είναι επιτυχίες, αλλά μικρότερης «εμβέλειας» από τα προαναφερθέντα («Μεγάλες αγάπες», «Σε μαγεμένη αγκαλιά», «Το ποτηράκι της καρδιάς», «Ο κουρασμένος δρόμος μου») κι όσο για τα υπόλοιπα, κάποιοι (οι πιο «μυημένοι») τα ξέρουν, κάποιοι άλλοι δεν τα ξέρουν καθόλου ή ενδεχομένως να τα έχουν ακούσει μια – δυο φορές. (Και φυσικά για αυτό δεν ευθύνονται ούτε τα τραγούδια, ούτε ο δημιουργός τους). Κι όμως! Και εδώ το κοινό ήταν άψογο. Κι αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το μεγάλο «στοίχημα». Όταν σε μια συναυλία εικοσιπέντε τραγουδιών, σχεδόν τα μισά είναι άγνωστα στο πλατύ κοινό και κανένας δεν δυσανασχετεί ή κανένας δεν σηκώνεται να φύγει, τότε έχεις κερδίσει. Κάπως έτσι έγινε και χθες. Κάποιοι βέβαια, στη διάρκεια της συναυλίας ζήτησαν το «Πρώτο φθινόπωρο» ή το «Μάνα πού ζω», αλλά μια συναυλία χωρίς «παραγγελιές», νομίζω πως είναι μια τελείως «αποστειρωμένη» συναυλία…
Είχα την τύχη να κάθομαι δίπλα στον Βαγγέλη Κορακάκη και να «καταγράφω» τις αντιδράσεις του, από αυτό που συνέβαινε μπροστά μας, άλλοτε συγκινημένος από τα δεκατέσσερα μπουζούκια κι από όλα τα παιδιά της ορχήστρας που έπαιζαν αλάνθαστα τα τραγούδια του, άλλοτε ξαφνιασμένος από τις επιλογές τραγουδιών, που ούτε ο ίδιος δεν συμπεριλαμβάνει στα προγράμματά του («Μάγισσα», «Ένα χτύπημα ακόμα», «Πάλι χαμένος», «Θάλασσα βαθιά») κι άλλοτε ενθουσιασμένος από τον Κώστα Καψάλη και την Σίσσυ Πολυδώρου που τα τραγούδησαν. Κάθε τόσο γυρνούσε και μου έλεγε: «Ο τραγουδιστής είναι φοβερός!» ή «Η τραγουδίστρια τα λέει ωραία!», «Μπράβο και στους δύο!» ή «Μπράβο σε όλους!»
Εύχομαι και ελπίζω η παράσταση να μη μείνει στα στενά όρια της περιφέρειας Κατερίνης και να ταξιδέψει και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Επίσης, επειδή δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να κυκλοφορήσει σε cd, θα ήταν «ευχής έργον» να «ανέβει» κάποια στιγμή στο youtube για να την απολαύσει όλος ο κόσμος. Εμείς σήμερα, σας παρουσιάζουμε κάποια αποσπάσματα στο video που βρίσκεται στο τέλος του κειμένου.
Το πρόγραμμα της συναυλίας
1) Ορχηστρικό από το «Λαύριο»
2) Έρχονται βράδια – Κώστας Καψάλης
3) Αρχαία μυστικά – Σίσσυ Πολυδώρου
4) Ο κουρασμένος δρόμος μου – Κώστας Καψάλης
5) Σε δέκα θάλασσες – Κώστας Καψάλης
6) Ένα χτύπημα ακόμα – Σίσσυ Πολυδώρου
7) Μάγισσα – Κώστας Καψάλης
8) Έτσι μοιάζει – Κώστας Καψάλης
9) Χαμένη χαρά – Σίσσυ Πολυδώρου
10) Εγώ κι ο πόνος μου – Κώστας Καψάλης
11) Κάποιο χέρι – Κώστας Καψάλης
12) Μεγάλες αγάπες – Σίσσυ Πολυδώρου
13) Πάλι χαμένος – Κώστας Καψάλης
14) Θάλασσα βαθιά – Σίσσυ Πολυδώρου
15) Χωματόδρομος – Κώστας Καψάλης
16) Έτσι είναι μάτια μου – Κώστας Καψάλης
17) Το ποτηράκι της καρδιάς – Σίσσυ Πολυδώρου
18) Πικρό φιλί – Κώστας Καψάλης
19) Η αλήθεια – Σίσσυ Πολυδώρου
20) Σε μαγεμένη αγκαλιά – Σίσσυ Πολυδώρου
21) Ζεμπεκάκι αλανιάρικο - Ορχήστρα & Βαγγέλης Κορακάκης
22) Πρώτο φθινόπωρο – Βαγγέλης Κορακάκης / Όλοι
*23) Νύχτα βαριά – Σίσσυ Πολυδώρου / Όλοι
24) Στη σκέψη της τρελής – Κώστας Καψάλης / Όλοι
25) Μάνα πού ζω – Βαγγέλης Κορακάκης / Όλοι
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με μια μεγάλη αλήθεια, από τον εμφανώς συγκινημένο Βαγγέλη Κορακάκη:
«Ένα μεγάλο ευχαριστώ… Είμαι όχι ενθουσιασμένος, είμαι συγκινημένος και πάνω απ’όλα γουστάρω πολύ!!! Η νέα γενιά καλπάζει, έχετε υπ’ όψη… Θα την πατήσουν, είναι πολύ δυνατή ιστορία εδώ…»
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Μπουζούκι: Παναγιώτης Λυμπανοβνός (μαέστρος), Θωμάς Λυμπανοβνός, Δημήτρης Λυμπανοβνός, Γιώργος Τσαπράνης, Κωνσταντίνος Καράγιας, Στέλιος Γεωργούσης, Χάρης Φελεκίδης, Τάσος Χαλιαμάλιας, Διονύσης Ηλίας, Στέφανος Γεωργούλης, Γιάννης Κουστιάνης, Ραφαήλ Γκανάς, Γιώργος Δισλίογλου, Βικέντιος Σότο
Μπαγλαμά: Θανάσης Κουστιάνης
Κιθάρα: Νίκος Γκανάς, Φίλιππος Φαλτάκας
Μπάσο: Γιάννης Γαργαετίδης
Τύμπανα: Ντίνος Γαργαετίδης
Πιάνο: Κατερίνα Ελενίδου
Ακορντεόν : Παναγιώτης Κωνσταντινίδης
Κρουστά: Γιάννης Γκραίκος
Επιμέλεια ήχου και φωτισμών: Μιχάλης Καμανατζής
Φωτογραφίες: Αποστόλης Γκρίνιας. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως.
Video: Θανάσης Γιώγλου
Στο video μπορείτε να παρακολουθήσετε την έναρξη της συναυλίας με τις ομιλίες και το ορχηστρικό, καθώς και το φινάλε με τα πέντε κομμάτια που παρουσιάστηκαν με τον Βαγγέλη Κορακάκη στη σκηνή.
Την ώρα που τα τηλεοπτικά και τα διαδικτυακά κανάλια ασχολούνται με τις φάπες που ανταλλάσσουν οι «τράπερς» με τους «μάπερς», την ώρα που μέσα από τον τηλεοπτικό οχετό αναβλύζει η μπόχα από τους λογής μουσικούς «διαγωνισμούς», την ώρα που τα κακόηχα πανηγύρια έχουν σαρώσει κάθε γωνιά της χώρας, την ώρα που το μεγαλύτερο μέρος των μουσικών φυτοζωεί, την ώρα που ο πολιτισμός αποτελεί πλέον πολυτέλεια στη χώρα που τον γέννησε, εκείνη την ίδια ώρα, σε μια γωνιά της Κεντρικής Μακεδονίας, σε μια γωνιά του Νομού Πιερίας, σε μια γωνιά της Κατερίνης, με τον Όλυμπο να δεσπόζει στο βάθος, μια παρέα από μικρά και λίγο μεγαλύτερα παιδιά, διψασμένα για το καλό ελληνικό τραγούδι, διψασμένα για το αθάνατο λαϊκό τραγούδι, παίρνουν τα οργανάκια τους, τις παρτιτούρες τους, το κέφι και την ψυχούλα τους και μαζεύονται κάθε τόσο, για να μάθουν, να παίξουν και να τραγουδήσουν χωρίς κανένα υλικό κέρδος, αυτά τα «διαμάντια» του ελληνικού πολιτισμού, που αντί να τα διατηρήσουμε, να τα επαναφέρουμε και να τα αναδείξουμε, κάνουμε ότι είναι ανθρωπίνως δυνατόν για να τα ξεχάσουμε, να τα θάψουμε και να τα εξαφανίσουμε.
Αυτά τα παιδιά στελεχώνουν την αυτοδιαχειριζόμενη Πολυτονική Ορχήστρα Κατερίνης (μιας πόλης που δεν έχει ούτε ένα κλειστό δημοτικό θέατρο) και το βράδυ της Δευτέρας 29 Αυγούστου, κάτω από τη μουσική διεύθυνση του μαέστρου και μπουζουξή Παναγιώτη Λυμπανοβνού, τις άοκνες προσπάθειες του Προέδρου της Ορχήστρας Θανάση Κουστιάνη κι έχοντας στο πλευρό τους δυο ξεχωριστούς νέους ερμηνευτές, τον Κώστα Καψάλη και την Σίσσυ Πολυδώρου, συγκεντρώθηκαν στο υπέροχο ανοιχτό δημοτικό θέατρο του, επίσης, υπέροχου δημοτικού πάρκου της Κατερίνης και πραγματοποίησαν μια συναυλία – αφιέρωμα στον σπουδαίο λαϊκό δημιουργό Βαγγέλη Κορακάκη, που παραβρέθηκε στην εκδήλωση και στο φινάλε συνέπραξε επί σκηνής με τους μουσικούς και τους ερμηνευτές της Ορχήστρας. Η εκδήλωση ήταν ενταγμένη στο πρόγραμμα «Πολιτιστικό Καλοκαίρι» του Δήμου Κατερίνης και διοργανώθηκε από τον Οργανισμό Πολιτισμού του Δήμου Κατερίνης και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Ένιωσα ιδιαίτερα τιμημένος και δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθώ την πρόσκληση του Θανάση Κουστιάνη να προλογίσω την εκδήλωση, λέγοντας δυο λόγια για τη διαδρομή του Βαγγέλη Κορακάκη.
Στη χθεσινή συναυλία συμμετείχε το λαϊκό σύνολο της ορχήστρας, η οποία στην ολοκληρωμένη μορφή της απαρτίζεται από πενήντα μουσικούς. (Στα δεκαπέντε χρόνια λειτουργίας της η Πολυτονική Ορχήστρα Κατερίνης έχει πραγματοποιήσει συναυλίες και αφιερώματα στον Μάρκο Βαμβακάρη, τον Βασίλη Τσιτσάνη, τον Κώστα Βίρβο, τον Σταύρο Κουγιουμτζή, αλλά και στον παγκόσμιο κινηματογράφο, στις μουσικές από την Λατινική Αμερική και άλλα πολλά).
Η εκδήλωση ξεκίνησε με τους σύντομους χαιρετισμούς του Προέδρου της Ορχήστρας Θανάση Κουστιάνη και του Προέδρου του Οργανισμού Παιδείας Πολιτισμού Αθλητισμού και Πρόνοιας του Δήμου Κατερίνης Γιάννη Νταντάμη, ο οποίος κάλεσε στη σκηνή τον Βαγγέλη Κορακάκη για την απονομή μιας αναμνηστικής πλακέτας. O Βαγγέλης ευχαρίστησε μουσικούς και κοινό, λέγοντας τα εξής:
«Ευχαριστώ πάρα πολύ. Η τιμή είναι μεγάλη, είναι ότι μεγαλύτερο έχει συμβεί μέχρι τώρα στη ζωή μου, δηλαδή να με τιμήσουν έτσι οι συνάδελφοί μου με τα μπουζούκια τους, τα παιδιά που ασχολήθηκαν με τα τραγούδια μου. Εγώ από την πρόσκληση που έλαβα, έδωσα τον λόγο μου ότι θα ‘ρθω και ήρθα. Γιατί μου είπε ο Θανάσης (Κουστιάνης): “Εγώ θέλω να έρθεις για το παιδί μου”. Όλο το θέμα πια είναι τα παιδιά μας. Είναι τα παιδιά μας που τα μεγαλώνουμε, είναι τα παιδιά μας που ζούνε σ’ένα κόσμο ο οποίος είναι φριχτός. Η μόνη αντίσταση που μπορεί να γίνει είναι να τους δώσουμε αξίες, να μπορέσουν να κάνουν κι αυτά την οικογένειά τους κι έτσι αυτός ο σπόρος πάντα να υπάρχει, ώστε να υπάρχει αυτό το αντίπαλο δέος, το οποίο θα πολεμάει το κακό.
Όσον αφορά το λαϊκό μας τραγούδι, το λαϊκό μας τραγούδι δεν είναι τίποτα άλλο από την ψυχή μας απ’την αλήθεια μας, είναι η ρίζα μας, είναι το dna μας, είναι αυτό το οποίο αιωρείτο πάνω από την πατρίδα μας για χιλιάδες χρόνια και εμφανίστηκε μέσα από τα χέρια εκείνων των παιδιών, του Μάρκου, του Δελιά, του Τσιτσάνη και όλων αυτών των μεγάλων. Αυτοί οι δέκτες της λαϊκής ψυχής, οι θεόσταλτοι, οι οποίοι μας δώσαν αυτή την απίστευτη κληρονομιά, είναι αυτό το οποίο δεν τελειώνει. Ξέρετε, υπάρχει ένας πολύ μεγάλος πόλεμος, όσον αφορά τα μπουζούκια. Τα’χουν εξορίσει από studio, από δισκογραφίες κλπ. Αλλά εδώ συμβαίνει κάτι φοβερό. Ότι αυτοί το πολεμάνε κι αυτό νικάει συνέχεια. Αυτό νικάει και βγαίνουν γενιές, γενιές. Είναι το παιδί μου, ο Βασίλης, τώρα είναι τριάντα πέντε, βγαίνουν παιδιά που είναι πιο μικρά, παιδάκια, παιδάκια, παιδάκια… Αυτό ξέρετε τι σημαίνει; Ότι αυτό το όργανο δεν μπήκε ποτέ, ούτε στο ράφι, σαν κάτι παραδοσιακό, είναι κάτι το οποίο είναι σαν το ψωμάκι που τρώμε. Λέει: “Μπαμπά, πάρε μου ένα μπουζουκάκι”, όπως λέγανε και παλιά. Αυτό σημαίνει ότι η ψυχή μας είναι καθαρή. Είναι το ότι είμαστε ένας λαός που είναι μέσα μας αυτό, είναι dna αυτό το πράγμα, ξέρετε… Και αυτό εμένα με κάνει πάρα πολύ αισιόδοξο και περισσότερο για αυτή τη νέα γενιά των παιδιών, που είναι μια καταπληκτική γενιά, και θα μεγαλουργήσει.
Ένα πάρα πολύ μεγάλο ευχαριστώ… Τι να σας πω… Εγώ τώρα ντρέπομαι και λιγάκι να σας πω την αλήθεια… Ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου όλα τα παιδιά που ασχολήθηκαν με το έργο μου, τον μαέστρο, αυτούς τους εξαίρετους μουσικούς. Σας ευχαριστώ… Χίλια ευχαριστώ που τιμήσατε τα παιδιά αυτά και μαζί μ’ αυτά τα παιδιά τιμάτε και μένα… Σας ευχαριστώ…»
Τη σκυτάλη παρέλαβε ο γράφων, που προσπάθησε να συνοψίσει, μέσα σε λίγα λόγια, μια «θητεία» σαράντα, περίπου, χρόνων στο «αμπαστάρδευτο» λαϊκό τραγούδι. Σε αυτό το σημείο, οφείλω να εξάρω την υποδειγματική στάση του κοινού. Μπορεί να φαίνεται πολύ απλό, αλλά είναι πολύ δύσκολο, την ώρα που όλοι περιμένουν να ακούσουν τα τραγούδια, εσύ να βγαίνεις και να μιλάς. Έχει τύχει σε μένα, αλλά και σε άλλους ομιλητές, μετά από 4-5 λεπτά, κάποιοι ανεγκέφαλοι που, απλά «είδαν φως και μπήκαν», να ξεκινούν τα χειροκροτήματα, σαν να σου λένε: «Άντε, πολλά είπες, σήκω, φύγε να ακούσουμε κάνα τραγούδι!» Το κοινό της Κατερίνης λοιπόν, θύμιζε έντονα το κοινό των συναυλιών του Μάνου Χατζιδάκι, ο οποίος δεν σήκωνε και πολλά - πολλά και με τον παραμικρό θόρυβο, σταματούσε τη μουσική και περίμενε να επικρατήσει ησυχία. Χθες, κατά τη διάρκεια της επτάλεπτης ομιλίας μου, δεν ακούστηκε ούτε ένα «κιχ»! Νομίζω πως πρέπει να τα επισημαίνουμε αυτά…
Είναι επίσης δύσκολο, να παρουσιάζεις ένα ρεπερτόριο, στο οποίο από τα εικοσιπέντε τραγούδια τα τέσσερα είναι παλλαϊκά σουξέ («Πρώτο φθινόπωρο», «Στη σκέψη της τρελής», «Μάνα πού ζω», «Έρχονται βράδια»), άλλα τόσα είναι επιτυχίες, αλλά μικρότερης «εμβέλειας» από τα προαναφερθέντα («Μεγάλες αγάπες», «Σε μαγεμένη αγκαλιά», «Το ποτηράκι της καρδιάς», «Ο κουρασμένος δρόμος μου») κι όσο για τα υπόλοιπα, κάποιοι (οι πιο «μυημένοι») τα ξέρουν, κάποιοι άλλοι δεν τα ξέρουν καθόλου ή ενδεχομένως να τα έχουν ακούσει μια – δυο φορές. (Και φυσικά για αυτό δεν ευθύνονται ούτε τα τραγούδια, ούτε ο δημιουργός τους). Κι όμως! Και εδώ το κοινό ήταν άψογο. Κι αυτό, κατά τη γνώμη μου, είναι το μεγάλο «στοίχημα». Όταν σε μια συναυλία εικοσιπέντε τραγουδιών, σχεδόν τα μισά είναι άγνωστα στο πλατύ κοινό και κανένας δεν δυσανασχετεί ή κανένας δεν σηκώνεται να φύγει, τότε έχεις κερδίσει. Κάπως έτσι έγινε και χθες. Κάποιοι βέβαια, στη διάρκεια της συναυλίας ζήτησαν το «Πρώτο φθινόπωρο» ή το «Μάνα πού ζω», αλλά μια συναυλία χωρίς «παραγγελιές», νομίζω πως είναι μια τελείως «αποστειρωμένη» συναυλία…
Είχα την τύχη να κάθομαι δίπλα στον Βαγγέλη Κορακάκη και να «καταγράφω» τις αντιδράσεις του, από αυτό που συνέβαινε μπροστά μας, άλλοτε συγκινημένος από τα δεκατέσσερα μπουζούκια κι από όλα τα παιδιά της ορχήστρας που έπαιζαν αλάνθαστα τα τραγούδια του, άλλοτε ξαφνιασμένος από τις επιλογές τραγουδιών, που ούτε ο ίδιος δεν συμπεριλαμβάνει στα προγράμματά του («Μάγισσα», «Ένα χτύπημα ακόμα», «Πάλι χαμένος», «Θάλασσα βαθιά») κι άλλοτε ενθουσιασμένος από τον Κώστα Καψάλη και την Σίσσυ Πολυδώρου που τα τραγούδησαν. Κάθε τόσο γυρνούσε και μου έλεγε: «Ο τραγουδιστής είναι φοβερός!» ή «Η τραγουδίστρια τα λέει ωραία!», «Μπράβο και στους δύο!» ή «Μπράβο σε όλους!»
Εύχομαι και ελπίζω η παράσταση να μη μείνει στα στενά όρια της περιφέρειας Κατερίνης και να ταξιδέψει και σε άλλα μέρη της Ελλάδας. Επίσης, επειδή δεν ξέρω κατά πόσο είναι εφικτό να κυκλοφορήσει σε cd, θα ήταν «ευχής έργον» να «ανέβει» κάποια στιγμή στο youtube για να την απολαύσει όλος ο κόσμος. Εμείς σήμερα, σας παρουσιάζουμε κάποια αποσπάσματα στο video που βρίσκεται στο τέλος του κειμένου.
Το πρόγραμμα της συναυλίας
1) Ορχηστρικό από το «Λαύριο»
2) Έρχονται βράδια – Κώστας Καψάλης
3) Αρχαία μυστικά – Σίσσυ Πολυδώρου
4) Ο κουρασμένος δρόμος μου – Κώστας Καψάλης
5) Σε δέκα θάλασσες – Κώστας Καψάλης
6) Ένα χτύπημα ακόμα – Σίσσυ Πολυδώρου
7) Μάγισσα – Κώστας Καψάλης
8) Έτσι μοιάζει – Κώστας Καψάλης
9) Χαμένη χαρά – Σίσσυ Πολυδώρου
10) Εγώ κι ο πόνος μου – Κώστας Καψάλης
11) Κάποιο χέρι – Κώστας Καψάλης
12) Μεγάλες αγάπες – Σίσσυ Πολυδώρου
13) Πάλι χαμένος – Κώστας Καψάλης
14) Θάλασσα βαθιά – Σίσσυ Πολυδώρου
15) Χωματόδρομος – Κώστας Καψάλης
16) Έτσι είναι μάτια μου – Κώστας Καψάλης
17) Το ποτηράκι της καρδιάς – Σίσσυ Πολυδώρου
18) Πικρό φιλί – Κώστας Καψάλης
19) Η αλήθεια – Σίσσυ Πολυδώρου
20) Σε μαγεμένη αγκαλιά – Σίσσυ Πολυδώρου
21) Ζεμπεκάκι αλανιάρικο - Ορχήστρα & Βαγγέλης Κορακάκης
22) Πρώτο φθινόπωρο – Βαγγέλης Κορακάκης / Όλοι
*23) Νύχτα βαριά – Σίσσυ Πολυδώρου / Όλοι
24) Στη σκέψη της τρελής – Κώστας Καψάλης / Όλοι
25) Μάνα πού ζω – Βαγγέλης Κορακάκης / Όλοι
Η συναυλία ολοκληρώθηκε με μια μεγάλη αλήθεια, από τον εμφανώς συγκινημένο Βαγγέλη Κορακάκη:
«Ένα μεγάλο ευχαριστώ… Είμαι όχι ενθουσιασμένος, είμαι συγκινημένος και πάνω απ’όλα γουστάρω πολύ!!! Η νέα γενιά καλπάζει, έχετε υπ’ όψη… Θα την πατήσουν, είναι πολύ δυνατή ιστορία εδώ…»
Έπαιξαν οι μουσικοί:
Μπουζούκι: Παναγιώτης Λυμπανοβνός (μαέστρος), Θωμάς Λυμπανοβνός, Δημήτρης Λυμπανοβνός, Γιώργος Τσαπράνης, Κωνσταντίνος Καράγιας, Στέλιος Γεωργούσης, Χάρης Φελεκίδης, Τάσος Χαλιαμάλιας, Διονύσης Ηλίας, Στέφανος Γεωργούλης, Γιάννης Κουστιάνης, Ραφαήλ Γκανάς, Γιώργος Δισλίογλου, Βικέντιος Σότο
Μπαγλαμά: Θανάσης Κουστιάνης
Κιθάρα: Νίκος Γκανάς, Φίλιππος Φαλτάκας
Μπάσο: Γιάννης Γαργαετίδης
Τύμπανα: Ντίνος Γαργαετίδης
Πιάνο: Κατερίνα Ελενίδου
Ακορντεόν : Παναγιώτης Κωνσταντινίδης
Κρουστά: Γιάννης Γκραίκος
Επιμέλεια ήχου και φωτισμών: Μιχάλης Καμανατζής
Φωτογραφίες: Αποστόλης Γκρίνιας. Ευχαριστούμε ιδιαιτέρως.
Video: Θανάσης Γιώγλου
Στο video μπορείτε να παρακολουθήσετε την έναρξη της συναυλίας με τις ομιλίες και το ορχηστρικό, καθώς και το φινάλε με τα πέντε κομμάτια που παρουσιάστηκαν με τον Βαγγέλη Κορακάκη στη σκηνή.
