Ήμουν σίγουρος ότι θα πέρναγα ένα πολύ όμορφο Σαββατόβραδο, μιας και εκτιμώ ιδιαίτερα σαν καλλιτέχνη αλλά και σαν άνθρωπο τον Αλκίνοο. Για να είμαι ειλικρινής βέβαια το μόνο που με είχε προβληματίσει ήταν ο χώρος.
Το «Θέατρον» όμως ήταν υποδειγματικό. Οργανωμένο και με εκπληκτικό ήχο. Απαραίτητη προϋπόθεση σε μία τέτοιου είδους μουσική βραδιά όπου συνυπάρχουν πέντε εξαίρετοι μουσικοί, με τον καθένα να έχει τον δικό του δομικό και πρωταγωνιστικό συνάμα ρόλο, προκειμένου να αναδειχθούν το μεράκι και η υψηλή αισθητική που κουβαλάνε -για μένα τουλάχιστον-, χρόνια τώρα, οι μελωδίες και ο λόγος του Αλκίνοου.
Αλλά πάλι έλεγα μέσα μου: «Μα είναι δυνατόν να δω τον Αλκίνοο καθιστός σε ένα κλειστό θέατρο, χωρίς να νιώθω τ’ αστέρια από πάνω μου αλλά και δίχως να μπορώ να ανάψω τσιγάρο για να συνοδεύσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που σε κυριεύουν σε κάθε συναυλία του;».
Παραδέχομαι όμως ότι τελικά, όταν πλέον βγήκε στη σκηνή, εκεί γύρω στις 10 το βράδυ, ξέχασα και το τσιγάρο και όλα τ’ άλλα (καλά εντάξει, το τσιγάρο μου ξαναήρθε στο νου κάποια στιγμή).
Δε χρειάζεται να πω πολλά για το πρόγραμμα. «Αλκίνοος Εγγύηση» που λένε. Τα είπε όλα. Παλιά, καινούργια, μελοποιήσεις που έκανε με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου, συμμετοχές από δίσκους συναδέλφων του. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ. Και για όλα τα γούστα. Από καρδιάς και με ύφος απαράμιλλο.
Όταν άρχισα να σκέφτομαι τι να πρωτογράψω για όσα έζησα, σκέφτηκα ότι αν σημείωνα απλώς, «ήταν εκπληκτικά και πρέπει να πάτε» θα κάλυπτα κάθε πτυχή και αντανάκλαση της παράστασης. Δυστυχώς όμως θα μου το «έκοβε» η αρχισυνταξία (είναι σκληρή και αδιάφθορη βλέπετε).
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ήταν ορεξάτος, όπως πάντα, αλλά με σοβαρότητα και εγκράτεια, μιας και είναι από τους λίγους που εκπροσωπούν τόσο δυναμικά και με υπευθυνότητα αυτό το «είδος» τραγουδιού. Το χιούμορ του ήταν κι αυτό ως συνήθως, αξιοζήλευτο. Λίγο ντροπαλό και συγκρατημένο αλλά εκπληκτικό. Όπως για παράδειγμα σε κάποιο σημείο στο πρώτο μέρος, όταν όλο το «Θέατρον» κόντευε να βάλει τα κλάματα -που λέει ο λόγος αλλά δεν απέχει και πολύ απ’ την πραγματικότητα-, πετάγετε και υπογραμμίζει με απόλυτα σοβαρότητα «Και συνεχίζουμε λοιπόν με αμείωτο κέφι». Όλοι στην αίθουσα ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια. Και αυτό είναι το ωραίο του. Είναι αυθεντικός. Δεν εκβιάζει τις καταστάσεις. Είναι σα παιδί. Λέει αυτό που θέλει λες και το μοιράζεται με μερικούς φίλους του. Και μάλιστα με το άγχος και το ρίσκο για το αν θα αρέσει αυτό που θα πει. Δεν έχει την υπεροψία (που θα μπορούσε) να φέρει και να προβάλλει ως ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης των ημερών μας. Εκπέμπει ξεκάθαρα ότι όλο αυτό το κάνει, γίνεται επειδή του αρέσει και το απολαμβάνει πραγματικά και όχι για να του «πετάξουν λουλούδια» (δεν υπήρχαν βέβαια - ενδεικτικά και σημειολογικά το αναφέρω) ή για να βγάλει μερικά φράγκα παραπάνω. Και τελικά βλέπετε που καταλήγω, «ήταν εκπληκτικά και πρέπει να πάτε», αν προλάβετε βέβαια γιατί τα εισιτήρια σε κάθε παράσταση εξαντλούνται αρκετά γρήγορα.
Το «Θέατρον» όμως ήταν υποδειγματικό. Οργανωμένο και με εκπληκτικό ήχο. Απαραίτητη προϋπόθεση σε μία τέτοιου είδους μουσική βραδιά όπου συνυπάρχουν πέντε εξαίρετοι μουσικοί, με τον καθένα να έχει τον δικό του δομικό και πρωταγωνιστικό συνάμα ρόλο, προκειμένου να αναδειχθούν το μεράκι και η υψηλή αισθητική που κουβαλάνε -για μένα τουλάχιστον-, χρόνια τώρα, οι μελωδίες και ο λόγος του Αλκίνοου.
Αλλά πάλι έλεγα μέσα μου: «Μα είναι δυνατόν να δω τον Αλκίνοο καθιστός σε ένα κλειστό θέατρο, χωρίς να νιώθω τ’ αστέρια από πάνω μου αλλά και δίχως να μπορώ να ανάψω τσιγάρο για να συνοδεύσω όλα αυτά τα υπέροχα συναισθήματα που σε κυριεύουν σε κάθε συναυλία του;».
Παραδέχομαι όμως ότι τελικά, όταν πλέον βγήκε στη σκηνή, εκεί γύρω στις 10 το βράδυ, ξέχασα και το τσιγάρο και όλα τ’ άλλα (καλά εντάξει, το τσιγάρο μου ξαναήρθε στο νου κάποια στιγμή).
Δε χρειάζεται να πω πολλά για το πρόγραμμα. «Αλκίνοος Εγγύηση» που λένε. Τα είπε όλα. Παλιά, καινούργια, μελοποιήσεις που έκανε με αφορμή τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Νίκου Γκάτσου, συμμετοχές από δίσκους συναδέλφων του. ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ. Και για όλα τα γούστα. Από καρδιάς και με ύφος απαράμιλλο.
Όταν άρχισα να σκέφτομαι τι να πρωτογράψω για όσα έζησα, σκέφτηκα ότι αν σημείωνα απλώς, «ήταν εκπληκτικά και πρέπει να πάτε» θα κάλυπτα κάθε πτυχή και αντανάκλαση της παράστασης. Δυστυχώς όμως θα μου το «έκοβε» η αρχισυνταξία (είναι σκληρή και αδιάφθορη βλέπετε).
Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης ήταν ορεξάτος, όπως πάντα, αλλά με σοβαρότητα και εγκράτεια, μιας και είναι από τους λίγους που εκπροσωπούν τόσο δυναμικά και με υπευθυνότητα αυτό το «είδος» τραγουδιού. Το χιούμορ του ήταν κι αυτό ως συνήθως, αξιοζήλευτο. Λίγο ντροπαλό και συγκρατημένο αλλά εκπληκτικό. Όπως για παράδειγμα σε κάποιο σημείο στο πρώτο μέρος, όταν όλο το «Θέατρον» κόντευε να βάλει τα κλάματα -που λέει ο λόγος αλλά δεν απέχει και πολύ απ’ την πραγματικότητα-, πετάγετε και υπογραμμίζει με απόλυτα σοβαρότητα «Και συνεχίζουμε λοιπόν με αμείωτο κέφι». Όλοι στην αίθουσα ξεκαρδιστήκαμε στα γέλια. Και αυτό είναι το ωραίο του. Είναι αυθεντικός. Δεν εκβιάζει τις καταστάσεις. Είναι σα παιδί. Λέει αυτό που θέλει λες και το μοιράζεται με μερικούς φίλους του. Και μάλιστα με το άγχος και το ρίσκο για το αν θα αρέσει αυτό που θα πει. Δεν έχει την υπεροψία (που θα μπορούσε) να φέρει και να προβάλλει ως ένας τόσο σπουδαίος καλλιτέχνης των ημερών μας. Εκπέμπει ξεκάθαρα ότι όλο αυτό το κάνει, γίνεται επειδή του αρέσει και το απολαμβάνει πραγματικά και όχι για να του «πετάξουν λουλούδια» (δεν υπήρχαν βέβαια - ενδεικτικά και σημειολογικά το αναφέρω) ή για να βγάλει μερικά φράγκα παραπάνω. Και τελικά βλέπετε που καταλήγω, «ήταν εκπληκτικά και πρέπει να πάτε», αν προλάβετε βέβαια γιατί τα εισιτήρια σε κάθε παράσταση εξαντλούνται αρκετά γρήγορα.
