στην Κεντρική Σκηνή του Σταυρού του Νότου στις 13 Μαρτίου. Λίγο αργότερα, καλωσόρισε τους παρευρισκόμενους λέγοντας «Καλώς βρεθήκαμε στο Σταυρό. Ευχαριστούμε που ήρθατε σε τέτοια μέρα βροχερή και δύσκολη. Είναι και η πρώτη δικιά μας εδώ μετά από δύο χρόνια – νομίζω» και έσπευσε εξ’ αρχής να παρουσιάσει τους συνοδοιπόρους του - τον Βασίλη Δρούγκα στην κονσόλα του ήχου, τον Κωνσταντίνο Μαργκά στα φώτα, το Δημήτρη Μπαγλαμά στον επί σκηνής ήχο, το Γιώργο Καλούδη στο τσέλο και την κρητική λύρα, τον Μανώλη Πάππο στο μπουζούκι και το λαούτο, το Δημήτρη Τσεκούρα στο κοντραμπάσο και το Φώτη Σιώτα στο βιολί και τη βιόλα.
«Ε… Έβγαλα καινούριο δίσκο – πριν από κάτι μήνες, αλλά είναι ακόμα καινούριος, γιατί κάνω κάθε 5 - 6 χρόνια δίσκο, οπότε θα είναι καινούριος για 3 – 4 χρόνια. Θα σας λέω για 3 – 4 χρόνια “Θα πούμε ένα τραγούδι από το νέο δίσκο!”. Και… θα υποφέρετε! Θα παίξουμε τραγούδια από τον καινούριο δίσκο. Είναι φρίκη, αλλά θα ακούσετε παλιές, μεγάλες, λαϊκές, αξέχαστες επιτυχίες μου. Το καταλαβαίνω, αλλά πρέπει κι εγώ να κάνω τη δουλειά μου! Αλλά θα ακούσετε και άλλα παλιότερα τραγούδια βέβαια, πολλά» συνέχισε και ξεκίνησε επίσημα τη βραδιά.
Σκόρπια ανάμεσα σε παλαιότερες, αγαπημένες δημιουργίες του παρουσίασε τα τραγούδια του νέου του δίσκου, ενώ από το πρόγραμμα δεν έλειψαν «Τα ζηλιάρικά σου μάτια» του Μάρκου Βαμβακάρη, «Το παράπονο του ξενιτεμένου» του Βασίλη Τσιτσάνη, «ένα χασικλίδικο του Τούντα», τα «Κόκκινα χείλη», «ένα παραδοσιακό κυπριακό τραγούδι που αφηγείται τη ζωή του Αγίου Γεωργίου» και άλλα κλασσικά. Όλα τους αποτέλεσαν ένα πρόγραμμα «δεμένο», με μικρές ανάσες, που τυχόν προσθαφαιρέσεις θα ήταν περιττές.
Σε κλίμα αυθεντικό και ανεπιτήδευτο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης - δεν τραγούδησε μόνο - μίλησε, διηγήθηκε και αστειεύτηκε πολύ. Είπε πως το «Μια χούφτα γη» γράφτηκε «μετά το φευγιό του Νίκου Παπάζογλου», πως έγραψε το «Πάντα θα ξημερώνει» μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, πως το «Που πεθαίνουν τόσα πουλιά» είναι «Ένα ερώτημα που είχα παιδιόθεν, γιατί έβλεπα πολλά πουλιά στον ουρανό και ελάχιστα νεκρά στη γη. Και το ‘βαλα στο τραγούδι και ακούμπησα το ερώτημα στα πόδια της επιστήμης για να ασχοληθεί, να το λύσει!» και άλλα πολλά.
Τέλος, έκλεισε τη βραδιά με τη σκληρή «Πατρίδα», αλλά μετά από ένα μακρύ, θερμό χειροκρότημα, σφυρίγματα και φωνές που τον καλούσαν επί σκηνής, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επέστρεψε και – με εξαίρεση ένα τραγούδι όπου χρειάστηκε τη συνοδεία του Γιώργου Καλούδη – μόνος με την κιθάρα του γέμισε τη σκηνή και μετά από ένα χορταστικό encore καληνύχτισε το κοινό - κι αυτό εκείνον τραγουδώντας μαζί του - «με ένα νανούρισμα, ένα νανούρισμα - προσευχή, ένα τραγούδι θρησκευτικού περιεχομένου», την «Προσευχή του μάγκα».
«Ε… Έβγαλα καινούριο δίσκο – πριν από κάτι μήνες, αλλά είναι ακόμα καινούριος, γιατί κάνω κάθε 5 - 6 χρόνια δίσκο, οπότε θα είναι καινούριος για 3 – 4 χρόνια. Θα σας λέω για 3 – 4 χρόνια “Θα πούμε ένα τραγούδι από το νέο δίσκο!”. Και… θα υποφέρετε! Θα παίξουμε τραγούδια από τον καινούριο δίσκο. Είναι φρίκη, αλλά θα ακούσετε παλιές, μεγάλες, λαϊκές, αξέχαστες επιτυχίες μου. Το καταλαβαίνω, αλλά πρέπει κι εγώ να κάνω τη δουλειά μου! Αλλά θα ακούσετε και άλλα παλιότερα τραγούδια βέβαια, πολλά» συνέχισε και ξεκίνησε επίσημα τη βραδιά.
Σκόρπια ανάμεσα σε παλαιότερες, αγαπημένες δημιουργίες του παρουσίασε τα τραγούδια του νέου του δίσκου, ενώ από το πρόγραμμα δεν έλειψαν «Τα ζηλιάρικά σου μάτια» του Μάρκου Βαμβακάρη, «Το παράπονο του ξενιτεμένου» του Βασίλη Τσιτσάνη, «ένα χασικλίδικο του Τούντα», τα «Κόκκινα χείλη», «ένα παραδοσιακό κυπριακό τραγούδι που αφηγείται τη ζωή του Αγίου Γεωργίου» και άλλα κλασσικά. Όλα τους αποτέλεσαν ένα πρόγραμμα «δεμένο», με μικρές ανάσες, που τυχόν προσθαφαιρέσεις θα ήταν περιττές.
Σε κλίμα αυθεντικό και ανεπιτήδευτο, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης - δεν τραγούδησε μόνο - μίλησε, διηγήθηκε και αστειεύτηκε πολύ. Είπε πως το «Μια χούφτα γη» γράφτηκε «μετά το φευγιό του Νίκου Παπάζογλου», πως έγραψε το «Πάντα θα ξημερώνει» μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, πως το «Που πεθαίνουν τόσα πουλιά» είναι «Ένα ερώτημα που είχα παιδιόθεν, γιατί έβλεπα πολλά πουλιά στον ουρανό και ελάχιστα νεκρά στη γη. Και το ‘βαλα στο τραγούδι και ακούμπησα το ερώτημα στα πόδια της επιστήμης για να ασχοληθεί, να το λύσει!» και άλλα πολλά.
Τέλος, έκλεισε τη βραδιά με τη σκληρή «Πατρίδα», αλλά μετά από ένα μακρύ, θερμό χειροκρότημα, σφυρίγματα και φωνές που τον καλούσαν επί σκηνής, ο Αλκίνοος Ιωαννίδης επέστρεψε και – με εξαίρεση ένα τραγούδι όπου χρειάστηκε τη συνοδεία του Γιώργου Καλούδη – μόνος με την κιθάρα του γέμισε τη σκηνή και μετά από ένα χορταστικό encore καληνύχτισε το κοινό - κι αυτό εκείνον τραγουδώντας μαζί του - «με ένα νανούρισμα, ένα νανούρισμα - προσευχή, ένα τραγούδι θρησκευτικού περιεχομένου», την «Προσευχή του μάγκα».
