«Στις ξένες πόρτες είπαμε τον αναστεναγμό μας…»
Τον Νοέμβρη του 1985, πέντε χρόνια μετά τα θρυλικά «Λαϊκά Προάστια», κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος της συνεργασίας του Ηλία Ανδριόπουλου με τη Σωτηρία Μπέλλου, με τίτλο «Ξένες πόρτες», με επτά τραγούδια σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, τέσσερα με λόγια του συνθέτη κι ένα οργανικό «Μοτίβο παλιού καιρού». Δύο από τα έντεκα τραγούδια ερμήνευσε ο ίδιος ο Ηλίας Ανδριόπουλος.
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Τάσο Καρακατσάνη κι έπαιξαν οι μουσικοί: Κώστας Παπαδόπουλος (μπουζούκι), Βαγγέλης Μπουντούνης και Στέλλα Κυπραίου (κλασικές κιθάρες), Στέλιος Ταχιάτης (βιολοντσέλο), Σωκράτης Άνθης (κορνέτα), Ανδρέας Ροδουσάκης (κοντραμπάσο), Τάκης Μαρινάκης (κρουστά) και ο Τάσος Καρακατσάνης (πιάνο).
Συμμετείχε η Παιδική χορωδία του Συλλόγου Φαρακλάδων «Εύγερος» υπό τη διεύθυνση του Διονύση Αποστολάτου, την ορχήστρα διηύθυνε ο Ηλίας Ανδριόπουλος, η ηχογράφηση έγινε από τον Γιάννη Παπαϊωάννου, η φωτογραφία και η μακέτα ήταν του Μιχάλη Ιερωνυμίδη και η παραγωγή της Κατερίνας Γεωργή. Ο τίτλος «Ξένες πόρτες» οφείλεται στην Ευαγγελία Στυλ.Πίσσα, στη μνήμη της οποίας αφιερώθηκε αυτός ο δίσκος. To 2008 το cd επανακυκλοφόρησε με νέο εξώφυλλο.
Μνήμες Ηλία Ανδριόπουλου
Παρά την αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία του, ο δίσκος δεν γνώρισε αποδοχή ανάλογη με τα «Λαϊκά Προάστια». Σε συνέντευξη που μου παραχώρησε στις 23 Οκτωβρίου 2012 στο σπίτι του στην Αθήνα,
ο Ηλίας Ανδριόπουλος «ανέλαβε την ευθύνη»:
-Θέλω να πούμε και για το δεύτερο δίσκο με την Μπέλλου, που δεν «περπάτησε» όσο τα «Προάστια», παρόλο που το θεωρώ σπουδαία δουλειά…
-Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας. Ανήκει σε μένα πρώτα απ’όλα, που μπορούσα να «κουράσω» περισσότερο τις μουσικές μου, να τις «βασανίσω» περισσότερο τις μουσικές μου…
-Γιατί το λέτε αυτό, με ποια έννοια;
-Υπό την έννοια ότι δεν «βασάνισα» τις μουσικές μου πολύ και δεν ήμουν περισσότερο απαιτητικός στο στίχο του Ελευθερίου. Και τον Ελευθερίου βαραίνει αυτό, έως ενός σημείου και βαραίνει και την Μπέλλου, η οποία ήρθε πια σαν «ντίβα», κάναμε πρόβα εδώ στο πιανάκι, εγώ της μάθαινα τα καινούργια κομμάτια και μου ‘λεγε: «Άσε ρε Ανδριόπουλε, αυτό το “Μην κλαις” δεν θα σβήσει ποτέ…» «Ας τα αυτά, έχουμε εδώ τα καινούργια» της έλεγα… Ήταν επαναπαυμένη, δεν είχε το κέφι που είχε όταν κάναμε τα «Λαϊκά Προάστια». Αλλά δεν οφείλεται στην Μπέλλου το ότι δεν προχώρησε. Εκείνη την εποχή βέβαια είχε πουλήσει 30-40.000 δίσκους, αλλά συγκριτικά με το άλλο δεν είχε καμία σχέση. Εγώ εντοπίζω και στους τρεις μας το πρόβλημα. Έπρεπε να αφήσουμε τα πράγματα να ωριμάσουν περισσότερο μέσα μας, εγώ και ο Ελευθερίου και μετά να είμαι περισσότερο αυστηρός με την Μπέλλου. Αν μπορείς με την Μπέλλου να είσαι αυστηρός, γιατί είχε το δικό της τρόπο. Ερχόταν στο στούντιο, δεν μάθαινε τα κομμάτια, ενώ την άλλη φορά είχε περισσότερο κέφι. Θεώρησε ότι τα είχε κατακτήσει, ποιος ξέρει; Δεν την βρήκαμε με πολύ κέφι, όταν κάναμε τις «Ξένες πόρτες»… Παρόλα αυτά όμως έχει κάποιους στίχους πάρα πολύ ωραίους…
-Το ομώνυμο τραγούδι είναι σαν να γράφτηκε σήμερα…
-Ναι, ναι, «Τις ξένες πόρτες μη χτυπάς», «Τα τελευταία σήματα»… Έχει ωραία στοιχεία ο δίσκος, αλλά θα μπορούσε να ‘ναι πολύ καλύτερος. Εκεί εντοπίζω εγώ την αδυναμία αυτού του δίσκου, να έρθει δίπλα στα «Λαϊκά Προάστια». Όμως, τώρα που το βλέπω και το ακούω κάποιες φορές, είναι ένα ντοκουμέντο και σταμπάρει μια εποχή...
Στο video μπορείτε να ακούσετε το απόσπασμα της συνέντευξης του Ηλία Ανδριόπουλου, μαζί με τα τραγούδια «Τα τελευταία σήματα» και «Τις ξένες πόρτες μη χτυπάς».
-Στην κεντρική φωτογραφία ο Ηλίας Ανδριόπουλος και η Σωτηρία Μπέλλου το 1980 στην ηχογράφηση του δίσκου «Λαϊκά προάστια».
Τον Νοέμβρη του 1985, πέντε χρόνια μετά τα θρυλικά «Λαϊκά Προάστια», κυκλοφόρησε ο δεύτερος δίσκος της συνεργασίας του Ηλία Ανδριόπουλου με τη Σωτηρία Μπέλλου, με τίτλο «Ξένες πόρτες», με επτά τραγούδια σε στίχους του Μάνου Ελευθερίου, τέσσερα με λόγια του συνθέτη κι ένα οργανικό «Μοτίβο παλιού καιρού». Δύο από τα έντεκα τραγούδια ερμήνευσε ο ίδιος ο Ηλίας Ανδριόπουλος.
Η ενορχήστρωση έγινε από τον Τάσο Καρακατσάνη κι έπαιξαν οι μουσικοί: Κώστας Παπαδόπουλος (μπουζούκι), Βαγγέλης Μπουντούνης και Στέλλα Κυπραίου (κλασικές κιθάρες), Στέλιος Ταχιάτης (βιολοντσέλο), Σωκράτης Άνθης (κορνέτα), Ανδρέας Ροδουσάκης (κοντραμπάσο), Τάκης Μαρινάκης (κρουστά) και ο Τάσος Καρακατσάνης (πιάνο).
Συμμετείχε η Παιδική χορωδία του Συλλόγου Φαρακλάδων «Εύγερος» υπό τη διεύθυνση του Διονύση Αποστολάτου, την ορχήστρα διηύθυνε ο Ηλίας Ανδριόπουλος, η ηχογράφηση έγινε από τον Γιάννη Παπαϊωάννου, η φωτογραφία και η μακέτα ήταν του Μιχάλη Ιερωνυμίδη και η παραγωγή της Κατερίνας Γεωργή. Ο τίτλος «Ξένες πόρτες» οφείλεται στην Ευαγγελία Στυλ.Πίσσα, στη μνήμη της οποίας αφιερώθηκε αυτός ο δίσκος. To 2008 το cd επανακυκλοφόρησε με νέο εξώφυλλο.
Μνήμες Ηλία Ανδριόπουλου
Παρά την αδιαμφισβήτητη καλλιτεχνική αξία του, ο δίσκος δεν γνώρισε αποδοχή ανάλογη με τα «Λαϊκά Προάστια». Σε συνέντευξη που μου παραχώρησε στις 23 Οκτωβρίου 2012 στο σπίτι του στην Αθήνα,
ο Ηλίας Ανδριόπουλος «ανέλαβε την ευθύνη»:
-Θέλω να πούμε και για το δεύτερο δίσκο με την Μπέλλου, που δεν «περπάτησε» όσο τα «Προάστια», παρόλο που το θεωρώ σπουδαία δουλειά…
-Η ευθύνη ανήκει σε όλους μας. Ανήκει σε μένα πρώτα απ’όλα, που μπορούσα να «κουράσω» περισσότερο τις μουσικές μου, να τις «βασανίσω» περισσότερο τις μουσικές μου…
-Γιατί το λέτε αυτό, με ποια έννοια;
-Υπό την έννοια ότι δεν «βασάνισα» τις μουσικές μου πολύ και δεν ήμουν περισσότερο απαιτητικός στο στίχο του Ελευθερίου. Και τον Ελευθερίου βαραίνει αυτό, έως ενός σημείου και βαραίνει και την Μπέλλου, η οποία ήρθε πια σαν «ντίβα», κάναμε πρόβα εδώ στο πιανάκι, εγώ της μάθαινα τα καινούργια κομμάτια και μου ‘λεγε: «Άσε ρε Ανδριόπουλε, αυτό το “Μην κλαις” δεν θα σβήσει ποτέ…» «Ας τα αυτά, έχουμε εδώ τα καινούργια» της έλεγα… Ήταν επαναπαυμένη, δεν είχε το κέφι που είχε όταν κάναμε τα «Λαϊκά Προάστια». Αλλά δεν οφείλεται στην Μπέλλου το ότι δεν προχώρησε. Εκείνη την εποχή βέβαια είχε πουλήσει 30-40.000 δίσκους, αλλά συγκριτικά με το άλλο δεν είχε καμία σχέση. Εγώ εντοπίζω και στους τρεις μας το πρόβλημα. Έπρεπε να αφήσουμε τα πράγματα να ωριμάσουν περισσότερο μέσα μας, εγώ και ο Ελευθερίου και μετά να είμαι περισσότερο αυστηρός με την Μπέλλου. Αν μπορείς με την Μπέλλου να είσαι αυστηρός, γιατί είχε το δικό της τρόπο. Ερχόταν στο στούντιο, δεν μάθαινε τα κομμάτια, ενώ την άλλη φορά είχε περισσότερο κέφι. Θεώρησε ότι τα είχε κατακτήσει, ποιος ξέρει; Δεν την βρήκαμε με πολύ κέφι, όταν κάναμε τις «Ξένες πόρτες»… Παρόλα αυτά όμως έχει κάποιους στίχους πάρα πολύ ωραίους…
-Το ομώνυμο τραγούδι είναι σαν να γράφτηκε σήμερα…
-Ναι, ναι, «Τις ξένες πόρτες μη χτυπάς», «Τα τελευταία σήματα»… Έχει ωραία στοιχεία ο δίσκος, αλλά θα μπορούσε να ‘ναι πολύ καλύτερος. Εκεί εντοπίζω εγώ την αδυναμία αυτού του δίσκου, να έρθει δίπλα στα «Λαϊκά Προάστια». Όμως, τώρα που το βλέπω και το ακούω κάποιες φορές, είναι ένα ντοκουμέντο και σταμπάρει μια εποχή...
Στο video μπορείτε να ακούσετε το απόσπασμα της συνέντευξης του Ηλία Ανδριόπουλου, μαζί με τα τραγούδια «Τα τελευταία σήματα» και «Τις ξένες πόρτες μη χτυπάς».
-Στην κεντρική φωτογραφία ο Ηλίας Ανδριόπουλος και η Σωτηρία Μπέλλου το 1980 στην ηχογράφηση του δίσκου «Λαϊκά προάστια».
