Βασισμένη πάνω σε μια ιδέα του συνθέτη Χρήστου Παπαδόπουλου, η «Ανατολία» είναι ένα μοναδικό αφιέρωμα στην μουσική και την ατμόσφαιρα της Σμύρνης, μέσα από τις συνθέσεις του Χρήστου Παπαδόπουλου και τραγούδια άλλων σημαντικών δημιουργών, σε κείμενα και αφήγηση της Βερόνικας Αργέντζη.
Βασικοί ερμηνευτές ο Μανώλης Μητσιάς και η Βιολέτα Ίκαρη πλαισιωμένοι από μια σπουδαία 10μελή ορχήστρα σε ένα υπέροχο εικαστικό περιβάλλον, σε μια παράσταση που συνδυάζει την μουσική με τον ζωντανό αφηγηματικό λόγο.
Η ιστορία συνεχίζεται μετά την καταστροφή, 17 ολόκληρα χρόνια μετά, με τη μετάβαση και εγκατάσταση της Ανατολίας στον Πειραιά. Την συναντάμε το 1937, γνωστή τραγουδίστρια πια του ρεμπέτικου στα «Άσπρα χώματα», βλέπουμε την εμπλοκή της στην Αντίσταση και το τέλος που της επιφυλάσσεται στην καινούρια της πατρίδα.
Η «Ανατολία» θα ανέβει στο Βεάκειο Θέατρο στις 14 Σεπτεμβρίου ενώ θα παρουσιαστεί νωρίτερα, στις 7 Σεπτεμβρίου στο Φεστιβάλ Διονύσου στον Παλαιό Σταθμό Τρένου Διονύσου.
Συνομιλήσαμε με τον Χρήστο Παπαδόπουλο για τη «ρίζα» και τα «μυστικά» της παράστασης, τους συντελεστές της και τα επόμενα βήματά του.
Πως γεννήθηκε η «Ανατολία»;
Μου αρέσει πολύ το ιστορικό μυθιστόρημα και διαβάζοντας έχω εμπνευστεί στο να γράψω τέσσερις δισκογραφικές δουλειές που αφορούν τις χαμένες πατρίδες, Πόντος, Σμύρνη και όχι μόνο. Στη διάρκεια των εγγράφων αυτών γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα της καλλίφωνης Σμυρνιάς που ταξιδεύει από την καταστροφή της Σμύρνης μέχρι τον Πειραιά στις παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η πρωτότυπη ιδέα ήταν δική μου, αλλά η γραφή του σεναρίου της «Ανατολίας» ανήκει στη Βερόνικα Αργέντζη.
Ποιο το ιδιαίτερο στοιχείο της εν λόγω παράστασης;
Το ιδιαίτερο στοιχείο είναι ότι στο πρώτο μέρος της παράστασης που αφορά την καταστροφή της Σμύρνης θα ακουστούν δικές μου συνθέσεις από τους δίσκους «Αυτή η γη έχει φωνή» , «Ξενιτεμένη Παναγιά», «Ξεριζωμός», «Κόκκινο Ποτάμι» σε στίχους Κώστα Μπαλαχούτη, με τον οποίο φέτος γράφουμε τη συνέχεια του Κόκκινου Ποταμιού, δηλαδή το τραγούδι των τίτλων της νέας σειράς και ίσως και κάποια ακόμη. Να προσθέσω πως στην «Ανατολία» συνδυάζονται αρμονικά τα κείμενα με τα τραγούδια, σε ένα διαμορφωμένο εικαστικό περιβάλλον. Θα δούμε τη Βιολέτα Ίκαρη στο ρόλο της Ανατολίας, όπου ξεδιπλώνει και το υποκριτικό της ταλέντο. Είναι επίσης συγκινητικό για μένα που ένας τραγουδιστής του εύρους του Μανώλη Μητσιά τραγουδάει δικές μου συνθέσεις.
Ενορχηστρωτικά, έχεις ακολουθήσει μια συγκεκριμένη γραμμή-πλατφόρμα ή διαφοροποιείσαι ανάλογα με τα τραγούδια και τις εποχές που δημιουργήθηκαν;
Ενορχηστρωτικά χρησιμοποιώ τα παραδοσιακά όργανα (κανονάκι, σαντούρι, βιολί, ούτι, λύρα) παιγμένα από ταλαντούχους μουσικούς, σε σύγχρονη ενορχήστρωση. Εννοείται ότι στο δεύτερο μέρος, όπου η παράστασή μας μεταφέρει στον Πειραιά, πρωταγωνιστικό ρόλο στην ορχήστρα παίρνουν τα μπουζούκια και η μαγευτική φωνή του Μανώλη Μητσιά, που μας συγκινεί όλα αυτά τα χρόνια και μένει αναλλοίωτη.
Η Βιολέτα Ίκαρη γιατί ξεχωρίζει στις μέρες μας;
Η Βιολέτα Ίκαρη είναι μια σημερινή φωνή με πολύ δυναμισμό, που στη χροιά της έχει έναν αέρα από το Αιγαίο, αλλά έχει και τη στόφα των παλιών λαϊκών τραγουδιστριών, που πάντα με συγκινούν. Επίσης είναι μονίμως έτοιμη για πρόβα, κάτι που είναι μεγάλο προτέρημα για τον τραγουδιστή, το να είναι δηλαδή εργατικός.
Ήταν πρόκληση να παντρέψεις μουσικές και τραγούδια με τα κείμενα της παράστασης;
Επειδή το έχω ξανακάνει, στην παράσταση προς τη μνήμη του Νίκου Καπετανίδη στη Θεσσαλονίκη, δεν δυσκολεύτηκα. Με τη Βερόνικα Αργέντζη που έγραψε τα κείμενα και παίζει στην παράσταση, εύκολα βρήκαμε τον τρόπο να ενώσουμε το παζλ της δραματουργίας με το τραγούδι.
Πέρα από την εμφάνισή σας στο Βεάκειο στις 14 Σεπτεμβρίου, η «Ανατολία» θα ταξιδέψει και σ’ άλλες γειτονιές;
Η παράσταση αυτή θα παρουσιαστεί και στο Φεστιβάλ Διονύσου στις 7/9 στον Παλαιό Σταθμό Τρένου Διονύσου. Είναι κρίμα μια τέτοια παράσταση να μην ταξιδέψει παντού… Ένα θα σου πω, ότι πολλές φορές στις πρόβες δακρύζω. Βέβαια τέτοιες παραστάσεις μνήμης δεν είναι εύκολες στις μέρες μας, αν και φέτος παρουσιάζονται πολλά δρώμενα σχετικά με αυτή τη θεματολογία. Γι’ αυτό και θέλω να ευχαριστήσω την Εύα Γκανούρη που πίστεψε σε αυτή την ιδέα και κάνει την παραγωγή στο Βεάκειο, σε συνεργασία με έναν εξαιρετικό συνεργάτη, τον Βασίλη Μητρόπουλο και φυσικά τον ασφαλιστικό μας σύμβουλο και διευθυντή της Ευρωπαϊκής Πίστης , Γιώργο Παλιούρα.
Το επόμενο βήμα σου;
Περιμένω να ακούσω τις μουσικές μου στις σειρές «Κόκκινο Ποτάμι 2» και «Γλυκάνισος» και δεν σου κρύβω ότι στο μέλλον θα ήθελα να παίζω περισσότερο σε τέτοιες παραστάσεις, όπως της «Ανατολίας» μας. που θα παρουσιάσουμε στις παραπάνω αναφερόμενες ημερομηνίες.
Βασικοί ερμηνευτές ο Μανώλης Μητσιάς και η Βιολέτα Ίκαρη πλαισιωμένοι από μια σπουδαία 10μελή ορχήστρα σε ένα υπέροχο εικαστικό περιβάλλον, σε μια παράσταση που συνδυάζει την μουσική με τον ζωντανό αφηγηματικό λόγο.
Η ιστορία συνεχίζεται μετά την καταστροφή, 17 ολόκληρα χρόνια μετά, με τη μετάβαση και εγκατάσταση της Ανατολίας στον Πειραιά. Την συναντάμε το 1937, γνωστή τραγουδίστρια πια του ρεμπέτικου στα «Άσπρα χώματα», βλέπουμε την εμπλοκή της στην Αντίσταση και το τέλος που της επιφυλάσσεται στην καινούρια της πατρίδα.
Η «Ανατολία» θα ανέβει στο Βεάκειο Θέατρο στις 14 Σεπτεμβρίου ενώ θα παρουσιαστεί νωρίτερα, στις 7 Σεπτεμβρίου στο Φεστιβάλ Διονύσου στον Παλαιό Σταθμό Τρένου Διονύσου.
Συνομιλήσαμε με τον Χρήστο Παπαδόπουλο για τη «ρίζα» και τα «μυστικά» της παράστασης, τους συντελεστές της και τα επόμενα βήματά του.
Πως γεννήθηκε η «Ανατολία»;
Μου αρέσει πολύ το ιστορικό μυθιστόρημα και διαβάζοντας έχω εμπνευστεί στο να γράψω τέσσερις δισκογραφικές δουλειές που αφορούν τις χαμένες πατρίδες, Πόντος, Σμύρνη και όχι μόνο. Στη διάρκεια των εγγράφων αυτών γεννήθηκε στο μυαλό μου η ιδέα της καλλίφωνης Σμυρνιάς που ταξιδεύει από την καταστροφή της Σμύρνης μέχρι τον Πειραιά στις παραμονές του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Η πρωτότυπη ιδέα ήταν δική μου, αλλά η γραφή του σεναρίου της «Ανατολίας» ανήκει στη Βερόνικα Αργέντζη.
Ποιο το ιδιαίτερο στοιχείο της εν λόγω παράστασης;
Το ιδιαίτερο στοιχείο είναι ότι στο πρώτο μέρος της παράστασης που αφορά την καταστροφή της Σμύρνης θα ακουστούν δικές μου συνθέσεις από τους δίσκους «Αυτή η γη έχει φωνή» , «Ξενιτεμένη Παναγιά», «Ξεριζωμός», «Κόκκινο Ποτάμι» σε στίχους Κώστα Μπαλαχούτη, με τον οποίο φέτος γράφουμε τη συνέχεια του Κόκκινου Ποταμιού, δηλαδή το τραγούδι των τίτλων της νέας σειράς και ίσως και κάποια ακόμη. Να προσθέσω πως στην «Ανατολία» συνδυάζονται αρμονικά τα κείμενα με τα τραγούδια, σε ένα διαμορφωμένο εικαστικό περιβάλλον. Θα δούμε τη Βιολέτα Ίκαρη στο ρόλο της Ανατολίας, όπου ξεδιπλώνει και το υποκριτικό της ταλέντο. Είναι επίσης συγκινητικό για μένα που ένας τραγουδιστής του εύρους του Μανώλη Μητσιά τραγουδάει δικές μου συνθέσεις.
Ενορχηστρωτικά, έχεις ακολουθήσει μια συγκεκριμένη γραμμή-πλατφόρμα ή διαφοροποιείσαι ανάλογα με τα τραγούδια και τις εποχές που δημιουργήθηκαν;
Ενορχηστρωτικά χρησιμοποιώ τα παραδοσιακά όργανα (κανονάκι, σαντούρι, βιολί, ούτι, λύρα) παιγμένα από ταλαντούχους μουσικούς, σε σύγχρονη ενορχήστρωση. Εννοείται ότι στο δεύτερο μέρος, όπου η παράστασή μας μεταφέρει στον Πειραιά, πρωταγωνιστικό ρόλο στην ορχήστρα παίρνουν τα μπουζούκια και η μαγευτική φωνή του Μανώλη Μητσιά, που μας συγκινεί όλα αυτά τα χρόνια και μένει αναλλοίωτη.
Η Βιολέτα Ίκαρη γιατί ξεχωρίζει στις μέρες μας;
Η Βιολέτα Ίκαρη είναι μια σημερινή φωνή με πολύ δυναμισμό, που στη χροιά της έχει έναν αέρα από το Αιγαίο, αλλά έχει και τη στόφα των παλιών λαϊκών τραγουδιστριών, που πάντα με συγκινούν. Επίσης είναι μονίμως έτοιμη για πρόβα, κάτι που είναι μεγάλο προτέρημα για τον τραγουδιστή, το να είναι δηλαδή εργατικός.
Ήταν πρόκληση να παντρέψεις μουσικές και τραγούδια με τα κείμενα της παράστασης;
Επειδή το έχω ξανακάνει, στην παράσταση προς τη μνήμη του Νίκου Καπετανίδη στη Θεσσαλονίκη, δεν δυσκολεύτηκα. Με τη Βερόνικα Αργέντζη που έγραψε τα κείμενα και παίζει στην παράσταση, εύκολα βρήκαμε τον τρόπο να ενώσουμε το παζλ της δραματουργίας με το τραγούδι.
Πέρα από την εμφάνισή σας στο Βεάκειο στις 14 Σεπτεμβρίου, η «Ανατολία» θα ταξιδέψει και σ’ άλλες γειτονιές;
Η παράσταση αυτή θα παρουσιαστεί και στο Φεστιβάλ Διονύσου στις 7/9 στον Παλαιό Σταθμό Τρένου Διονύσου. Είναι κρίμα μια τέτοια παράσταση να μην ταξιδέψει παντού… Ένα θα σου πω, ότι πολλές φορές στις πρόβες δακρύζω. Βέβαια τέτοιες παραστάσεις μνήμης δεν είναι εύκολες στις μέρες μας, αν και φέτος παρουσιάζονται πολλά δρώμενα σχετικά με αυτή τη θεματολογία. Γι’ αυτό και θέλω να ευχαριστήσω την Εύα Γκανούρη που πίστεψε σε αυτή την ιδέα και κάνει την παραγωγή στο Βεάκειο, σε συνεργασία με έναν εξαιρετικό συνεργάτη, τον Βασίλη Μητρόπουλο και φυσικά τον ασφαλιστικό μας σύμβουλο και διευθυντή της Ευρωπαϊκής Πίστης , Γιώργο Παλιούρα.
Το επόμενο βήμα σου;
Περιμένω να ακούσω τις μουσικές μου στις σειρές «Κόκκινο Ποτάμι 2» και «Γλυκάνισος» και δεν σου κρύβω ότι στο μέλλον θα ήθελα να παίζω περισσότερο σε τέτοιες παραστάσεις, όπως της «Ανατολίας» μας. που θα παρουσιάσουμε στις παραπάνω αναφερόμενες ημερομηνίες.
