καλούπια. Αυτό που κάνω είναι ελληνικό τραγούδι, που έχει ρίζες στον τόπο μου και σε όλη τη μουσική που αγαπάω από όλο τον κόσμο».
Αυτά δηλώνει σε συνέντευξή του στους Γιάννη Ξυνόπουλο και Μωυσή Ασέρ για την metrogreece . gr ο τραγουδοποιός. Όπως επισημαίνουν οι δύο καλοί δημοσιογράφοι:
Ξεκίνησε το 1982 με το συγκρότημα Φατμέ και διέγραψε μια επιτυχημένη πορεία σχεδόν για 10 χρόνια, ενώ στη συνέχεια με προσωπική καριέρα ως τραγουδοποιός (στιχουργός, μουσικός και τραγουδιστής) συνέχισε μια 20ετή διαδρομή με ενδιαφέρουσες συνεργασίες και πολλά πετυχημένα τραγούδια, που ακολουθούν την «ιστορία του». Αφορμή για τη συνέντευξη αυτή, οι εμφανίσεις του Νίκου Πορτοκάλογλου στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», που ξεκινούν την επόμενη Παρασκευή και Σάββατο και διαρκούν για 7 εβδομάδες, αλλά και η κυκλοφορία του νέου, διπλού δίσκου του, με νέες συνεργασίες, στον οποίο περιλαμβάνονται 10 καινούργια τραγούδια και πρωτότυπες διασκευές σε 10 παλαιότερα. Όλα αυτά ξεκινούν με αφορμή το ότι τον Δεκέμβριο που πέρασε έκλεισαν 30 χρόνια από την κυκλοφορία του πρώτου δίσκου των Φατμέ!
Ο Νίκος Πορτοκάλογλου, ήρεμος, καθάριος, ξάστερος, δήλωσε μεταξύ άλλων:
«Έτσι είναι όλα στη ζωή, δίκοπο μαχαίρι. Δεν μπορώ να πω ότι με νοιάζει για τα χρόνια που περνούν, ούτε ποτέ έκρυβα την ηλικία μου. Πιο πολύ χαίρομαι και καμαρώνω που είμαι τριάντα χρόνια στη δουλειά και εξακολουθώ να είμαι ενεργός και δημιουργικός και να ετοιμάζω καινούργιο δίσκο, να έχω συνεχή επαφή με το κοινό, να εξελίσσομαι και να ανανεώνομαι.
Σκέφτηκα να γιορτάσω τα 30 μου χρόνια με ένα διπλό δίσκο, που θα κυκλοφορήσει σε διπλό CD, αλλά και σε διπλό βινύλιο – όσο εξαφανίζεται το CD τόσο το βινύλιο επανέρχεται δριμύτερο πάλι. Ο ένας δίσκος θα είναι καινούργια τραγούδια και ο άλλος παλαιότερα σε επανεκτελέσεις και διασκευές που έχω κάνει σε συνεργασία με τους μουσικούς μου και με τους καλεσμένους μου, γιατί ο δίσκος, όπως και οι παραστάσεις, στηρίζονται και σε καλεσμένους. Όπως σε κάθε γιορτή, στα γενέθλιά μας που κάνουμε, καλούμε φίλους, έτσι διάλεξα για το δίσκο να καλέσω τη νέα γενιά τραγουδοποιών και τραγουδιστών.
Καλλιτέχνες που δεν έχω ξανατραγουδήσει μαζί τους και μέσα από τη γιορτή αυτή θέλησα να γνωριστώ με τη νέα γενιά συναδέλφων. Τους φώναξα και διαμορφώσαμε μαζί τις εκτελέσεις των τραγουδιών, βρεθήκαμε, τα είπαμε, διαλέξαμε ένα τραγούδι για κάθε καλεσμένο και τα δουλέψαμε σαν να πρόκειται για καινούργια. Έτσι, στο τελικό αποτέλεσμα κάθε τραγούδι είναι ένα χαρμάνι, που περιέχει την προσωπικότητα του καλεσμένου.
Στις παραστάσεις έχω δύο καλεσμένους κάθε εβδομάδα, εκεί όμως οι καλλιτέχνες αναμειγνύονται. Είναι και κάποιοι από το δίσκο, αλλά και κάποιοι άλλοι που έχω συνεργαστεί στο παρελθόν και θα μοιραστούμε κοινές μας στιγμές στη σκηνή.
Η δισκογραφία καταρρέει από ότι φαίνεται, αλλά η μουσική πάει καλά. Εμφανίζονται καινούργια πρόσωπα και γράφονται καινούργιες μουσικές. Αν το σκεφτείς, η δισκογραφία είναι μια παρένθεση στη μουσική δημιουργία. Οι άνθρωποι χόρευαν και τραγουδούσαν αιώνες χωρίς τους δίσκους και τα μηχανήματα. Μπορεί σε λίγο καιρό τα τραγούδια να κυκλοφορούν μόνο μέσα από το Ίντερνετ και τις συναυλίες. Τώρα είμαστε σε μια αρχή, σε αλλαγή, μια αβεβαιότητα σε ένα άγνωστο, αλλά έχω εκπαιδευτεί στο να αντιμετωπίζω το άγνωστο, είναι η δουλειά μου τέτοια που είμαι μονίμως αντιμέτωπος με το άγνωστο και το αβέβαιο. Απόγονοι των Τσιγγάνων είμαστε οι μουσικοί. Τίποτα δεν μας εγγυήθηκε κανείς για το μέλλον. Σήμερα είσαι, αύριο δεν είσαι, σήμερα σε αγαπάει ο κόσμος, αύριο σε ξεχνάει.
