Το κοινό στην Ελλάδα άλλοτε διψάει να συγκινηθεί, άλλοτε διψάει να δει αυτά που δεν βλέπει στο εξωτερικό, αλλά το ίδιο ίσως να μην έχει την δύναμη να παραδεχτεί εκεί στο συνηθισμένο μπαράκι όπου όλα τα κλισέ «παίζουν», κάτι καινούριο, αγνό και με όλη την σημασία της λέξης «Έντεχνο» δηλαδή, κατά την δική μου ερμηνεία, κάτι που έχει μέσα του τέχνη. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι ο Νίκος Γιούσεφ δεν υπάρχει, υπάρχει κι αυτό που τον οδηγεί είναι το ένστικτο της δημιουργίας.
Σωστά το λες, πρώτον είναι σαν φωνή, αλλά πιο πολύ αυτή είναι η σχολή της «Ελλάδος», να ακούγεται το πριόνι σαν οπερετική φωνή, και θα σου εξηγήσω τι εννοώ. Εγώ έμαθα να παίζω μόνος μου, δηλαδή έφτιαξα ένα πριόνι. Αυτό το πρώτο πριόνι, το μεγάλο, το έφτιαξα χωρίς να ξέρω ότι παίζουνε πριόνι, έξω, είχα δει μια ταινία όταν ήμουνα μικρός το Ντελικατέσσεν, συνδύασα την λάμα κι έφτιαξα κατευθείαν αυτό το πριόνι που είναι τελείως δικιά μου πατέντα κι έπαιζα σαν τσέλο. Μετά άκουσα ότι υπήρχε μία -η δασκάλα μου πλέον – η Έλλη Δέλιου που το ‘60-‘70 που έπαιζε πριόνι στην Ελλάδα. Έψαξα αυτήν την γυναίκα από την οποία έμαθα την κλασσική νοοτροπία του πριονιού, την σεγάτσα πριόνι που βάζω στα πόδια μου και παίζω καθιστός. Η σχολή είναι της Δέλιου κι έτυχε να την έχουμε εδώ, που παίζει έτσι το πριόνι σαν ανθρώπινη φωνή. Ακόμα και οι ξένοι την μελετούν από τα ντοκιμαντέρ που έχουν γυριστεί.
Εσύ πως το ξεκίνησες;
Εγώ έφτιαχνα μουσική για ταινιάκι, ένα μικρού μήκους και έπρεπε να φτιάξω κάποια όργανα που θα τα έπαιζαν κάποιοι μποέμ τύποι, που δεν μπορούσαν να έχουν αγοραστά όργανα. Ήθελα να έχω συνεχόμενο ήχο αρμονίας κι έτσι ξεκίνησα να φτιάξω ένα πριόνι. Δεν μπορούσα να σκεφτώ κάτι άλλο και το έμαθα εγώ να το παίζω για να μην βάλω στο soundtrack , ήχους από sampler ψεύτικα, ότι παίζει το πριόνι. Στην αρχή για 5-6 χρόνια έπαιζα σε σκηνές τζαζ, ορχηστρικές σκηνές στο εθνικό. Έμαθα μόνος μου το πριόνι, είμαι αυτοδίδακτος, και από εκεί και πέρα επειδή μου λέγανε για μια γυναίκα η οποία έπαιζε παλαιότερα, την έψαξα και την βρήκα.
Ξεκίνησες ως μουσικός συγκροτήματος;
Όχι, θα σου εξηγήσω. Εγώ είμαι από την Ζάκυνθο. Η καταγωγή μου ως Νίκος Γιούσεφ, που βλέπεις, είμαι μισός Αιγύπτιος μισός Ζακυνθινός, αλλά είμαι γέννημα θρέμμα Ζακυνθινός. Στην ηλικία των 6 ετών, ήταν δίπλα στο σπίτι μου και πήγα και γράφτηκα στην μαντολινάτα Ζακύνθου. Εκεί πέρα λοιπόν κι εγώ ξεκίνησα να μαθαίνω κιθάρα, και περίπου στην πέμπτη δημοτικού, γιατί ήμασταν και λίγο μικροί, όταν βλέπουν ότι κανείς μπορεί να παίξει τον ρίχνουν στα σύνολα, τον ρίχνουν στους καρχαρίες. Εγώ από την ώρα που άρχιζα να ακομπανιάρω και να παίζει τίποτα το χέρι μου, μου λέει «ωραία πάρα πολύ ωραία, τώρα πήγαινε μέσα». Δεν πειράζει δεν σ ακούει κανένας, οπότε μπορεί να μην σ’ ακούνε αλλά αν κάνεις κάποιο λάθος, εσύ ντρέπεσαι τον διπλανό σου και πρέπει να μάθεις. Στα δύσκολα ξεκινάς. Δηλαδή εγώ άσχετα αν πήγα και σε σχολές, αν και έπαιζα λίγο πιο πολύ κιθάρα μετά, και τσέλο αργότερα , κάποια στιγμή πιο μεγάλος, σε όλα ήμουνα ο κακός μαθητής των ωδείων σε εισαγωγικά, γιατί είχα καλό αυτί, οπότε το ξεμπέρδευα γρήγορα και πήγαινα στο αυτί μου, αλλά πάντα στους καρχαρίες μάθαινα, στα δύσκολα δηλαδή όταν έπαιξα με τζαζίστες, το αυτί μου είχε γίνει αεροπλάνο, κι έλεγα: - ναι, παιδιά ξέρω, πάμε… και καθόμουν κι έβλεπα. Τελικά όμως , αντί να παίζω ρόκ και τζαζ εγώ παρουσιάζω στο πριόνι την κλασσική μουσική, και είμαι πάρα πολύ βαμμένος με αυτήν την ιστορία, αλλά το θέμα δεν είναι τι κάνουμε εμείς, αλλά τι κάνουν τα φυτώρια και τα φυτώρια συνεχίζουν ακόμα έτσι.
Είναι βασικό όμως πως μπήκες στο σύνολο κι εκεί ξεκίνησες να παίζεις, γιατί και οι μεγάλοι τζαζίστες όπως ο Armstrong , δεν ξεκίνησαν σε ωδεία αλλά κάπως έτσι, παίζοντας σε μπάντες
Ναι, κοίταξε να δεις, εμείς κατευθείαν παίζαμε σε μπάντες, για αυτό σου λέω ήμασταν περίεργα παιδιά, δηλαδή εκεί που κάναμε εκείνα τα περίεργα πράγματα στο δημοτικό κάναμε θέατρο παράλληλα, γιατί εγώ είμαι από τότε στους Τσιριτσάτζουλες μία ομάδα που είναι μία καλλιτεχνική κολεκτίβα. Εκεί πέρα βρίσκεις τους ηθοποιούς, τους κινηματογραφιστές, όπως είδατε τις μικρού μήκους που έχουμε δημιουργήσει. Εμείς τα έχουμε κάνει όλα αυτά θεατρικές παραστάσεις, ταινίες μικρού μήκους όπως το περδίκι του Γονατά κι άλλες ταινίες. Έχουμε το site tsiritsantzoules . gr αλλά και το tsiri . tv όπου θα βρείτε εικόνα και ήχο. Αυτή η ομάδα είναι όλη μου η ζωή. Στην Πέμπτη δημοτικού φτιάξαμε με τον Μαρίνο Μουζάκη τον φίλο αυτόν που έχουμε, τους Τσιριτσάτζουλες ο οποίος είναι σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Δεν ανήκει πουθενά αυτή η ομάδα Είναι μία κολεκτίβα καλλιτεχνική. Αυτό το πράγμα φτιάχτηκε στην Πέμπτη δημοτικού και κάναμε γκρουπ και φτιάχναμε κομμάτια, φτιάξαμε demo στην Τρίτη γυμνασίου και παίζαμε ροκ, support με τους Last Drive όταν ήρθαν στην Ζάκυνθο. Είμαι 36 ετών, δεν είμαι σε πρωινάδικη εκπομπή για να πειράζει να πω την ηλικία . Αν δεν έχεις την υπομονή για το διάβασμα, δεν μπορείς να συνεχίσεις στα χρόνια άμα δεν το θέλεις. Εγώ έχω φτάσει στο σημείο, για το πριόνι που λέμε… Έπαιζα αυτό το όργανο 3 – 4 ώρες τη μέρα και λίγες σου λέω. Μπορείτε να το δείτε μέσα στο ίντερνετ είναι πριόνι με δοξάρι. Ακόμα κι η δασκάλα μου με τα ρετρό κομμάτια που έπαιζε κι ακούμπαγε κλασσικά Το άκουσμα του είναι σαν φωνή αιθέρια της όπερας, οπερετική σαν να είναι η Κάλλας.
Όταν έφτιαξα το μεγάλο το πριόνι, πριν ακόμα το βγάλω σε φίλους που ήμασταν τζαζίστες, πήγα κατευθείαν στην Μαίρη Χάλαρη , καθηγήτρια του εθνικού μια από τις πολύ άξιες δασκάλες του πιάνου και της ζήτησα να παίξει ένα κομμάτι Chopin βγάζω εκείνη την ώρα το πριόνι χωρίς να ξέρει τίποτα κι αρχίζω και παίζω πάνω της. Μένει λίγο και ακούει να παίζω, παίζω πολύ πιο πρώιμα απ’ ότι παίζω τώρα. Κολλάει αυτή συνεχίζει. Το ‘δες; της λέω, Μου λέει: Το ‘δα, κουφάθηκα. Αυτό κάνω, της λέω, να το συνεχίσω; Υπάρχει μέλλον; Μου λέει να το συνεχίσεις, δεν υπάρχει περίπτωση. Είναι τελείως αρμονικό, δεν ξέρω από πού έχεις πάθει το φλας αλλά κράτα το. Μετά πήγα να βρω τον πιανίστα Νίκο Χατζηνίκο , για τις συνθέσεις μου και για τον τρόπο που γράφω, είχα το πριόνι, του έδειξα το πριόνι και έπαθε πλάκα και έτσι αρχίζει η επαφή με αυτούς τους δύο ανθρώπους. Πέρσι παίξαμε ένα κομμάτι Μπετόβεν, ένα τεράστιο επίπεδο για πριόνι κα το αφιερώσαμε σ αυτόν, και το παίξαμε γι’ αυτόν. Ο Χατζηνίκος με βοήθησε στο να μην κάνω το λάθος ν’ αλλάξω τον τρόπο που συνθέτω. Ο τρόπος που συνέθετα τότε ήταν ένας κώδικας δικός μου, που είχε δημιουργηθεί χωρίς την κλασσική παιδεία.
Μελέτησες άλλα όργανα;
Έκανα τρία χρόνια τσέλο, είναι πολύ συγγενές με το πριόνι. Και γιατί αυτή η στάση που έχω στο πριόνι μου; Λόγω του τσέλου
Είχαν κι άλλοι παίξει αυτό το όργανο εδώ στην Ελλάδα;
Εκτός από την Δέλλιου υπήρχε ένας Σίμωνας, δεν τον έχω βρει ακόμα, ένας μεγάλος σε ηλικία, ο οποίος δεν ήταν από την κλίκα των μουσικών αλλά ήταν κλόουν.
Έχεις μαθητές;
Όταν παίζω εμφανίζονται για δέκα δευτερόλεπτα πολλοί μαθητές, τους εξηγώ τι γίνεται για να δω την αντίδραση κι εξαφανίζονται. Υπήρξαν κάνα δυο πιο επίμονοι. Από αυτούς δύο άτομα έχουν αγοράσει πριόνι. Ο ένας είναι ο Γιώργος Κατσάνος, που παίζει με τον Δεληβοριά πλήκτρα. Είχε πολλά όργανα ανάμενα και ένα πριόνι που είχε αγοράσει από έναν κατασκευαστή που φτιάχνει πριόνια κατόπιν παραγγελίας από την Γαλλία.
Πόσο στοιχίζει περίπου ένα πριόνι;
Από 500 μέχρι 700 ευρώ το πολύ. Είναι ένα ατσάλι και ένα πολύ καλό ξύλο στην βάση. Το ξύλο δεν είναι το θέμα όσο το ατσάλι, το βάμμα, το βάψιμο δηλαδή του ατσαλιού και το τι ατσάλι βάζεις. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τα παιδιά αυτά που έχουν ασχοληθεί …
Οι μαθητές;
Δεν είναι μαθητές, είναι κάποιοι που οδηγηθήκαν, που θα βρούνε πριόνι. Αλλά δεν προχωράνε να πάρουν τον αέρα του οργάνου κι από γρατζούνισμα να κάνουν μουσική. Για να καταφέρεις να βγάλεις μια νοτούλα, μετά από πολύ κόπο, μετά είναι πως θα καταφέρεις πλέον να παίξει το πριόνι. Το πριόνι γιατί για να παίξει, παίζει όλο σου το σώμα, δεν παίζει με ένα δύο χέρια τελειώσαμε σαν την κιθάρα. Θέλει όλο το σώμα. Όλο το σώμα κάτι κάνει. Το ένα πόδι κάνει το βιμπράτο, το άλλο έχει όλο το βάρος για την κλήση το άλλο χέρι παίζει τις νότες, παίζει το δοξάρι.
Η νότα βγαίνει ανάλογα, με την κάμψη του πριονιού;
Ανάλογα με την θέση του δοξαριού στο πριόνι αλλά και την κάμψη. Ο άλλος λέει πόσο κουράζεται αυτός ο άνθρωπος, γιατί τρέμει το πόδι του? Δεν τρέμει το πόδι μου από την κούραση, όλη η φωνή του πριονιού είναι αυτό το πόδι που τρέμει.
Όλα τα κομμάτια προσαρμόζονται;
Όταν έχεις να κάνεις με μία φωνή, ναι. Δεν θα παίξεις πολύ γρήγορο στακάτο, πως μπορείς να κάνεις του Klaus Nomi το Gold Song του Πέρσελ, αφού έχεις άνοιγμα. Δεν θα διαλέξεις να κάνεις αυτό, θα το διαλέξεις να το κάνεις μόνο για το δεξιοτεχνικό του στοιχείο, δεν θα το κάνεις για την ευχαρίστηση του κόσμου. Θα δείτε κι άλλα άτομα που παίζουν μέχρι ένα σημείο. Εγώ, από την στιγμή που φτάνω μόνος μου σε ένα επίπεδο, πρέπει να βάζω στόχους συνέχεια.
Έχεις παίξει έξω;
Έχω παίξει στη Γαλλία σε έναν καθεδρικό ναό στο Παρίσι, με την πιανίστα την Ειρήνη Τηνιακού. Τον πιανίστα τον παντρεύεσαι. Με σύνολο δεν έχω παίξει ακόμα. Στον καθεδρικό ναό ήταν τέλεια, με αυτόν τον ήχο. Παίξαμε και σε μία άλλη σκηνή. Κάναμε εκεί εμφανίσεις που γούσταρε πολύ ο κόσμος. Είπαμε να συνεχίσουμε , να πάμε και Βερολίνο κι Αγγλία .
Έχεις παίξει στο Μέγαρο;
Όχι δεν έχω παίξει στο Μέγαρο επειδή θέλει αίτηση. Προσπαθώ να ακολουθήσω την ευρωπαϊκή λογική, αλλά δεν μου βγαίνει, έχω αυτό το ελληνικό, κάπου να πάω τώρα κι όχι να κάνω αίτηση πχ τώρα για μετά από ενάμιση χρόνο. Στο Μέγαρο έκανα αίτηση μόνο για τις γέφυρες, ένα φεστιβάλ του Μεγάρου που γίνεται τον Απρίλιο – Μάιο. Είναι ένας κύκλος συναυλιών που μπορεί αν φέρει πράγματα. Κάναμε αίτηση να παίξω στην Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών κι αυτό επειδή έπεσε μπροστά μας. Δεν υπάρχει ακόμα απάντηση, γιατί τώρα την κάναμε, αλλά αυτό θα ήταν πολύ καλό
Αναζητάτε αίθουσες με καλό ήχο;
Ήχο με την κλασσική μουσική έχεις παντού. Ήχο για τους ακροατές καλό; Τρομερό ήχο έχει κι ο Παρνασσός που παίξαμε. Μου άρεσε ο Παρνασσός, για το πιάνο του, όχι για τον χώρο του, τις καρέκλες που είναι παλιές και για τον χώρο αυτόν που σταματάνε να μιλάνε. Παίξαμε εκεί στο τέλος του 2010. Στην Στέγη γραμμάτων και τεχνών είναι για έναν κόσμο που είναι για εκεί, για μια άλλη πάστα κόσμου. Αυτό με ενδιαφέρει, δεν μ ενδιαφέρει που είναι ωραίο και μεγάλο.
Έχεις σκεφτεί να εκδόσεις CD με το πριόνι;
Εμένα με ενδιαφέρουν οι πρώτες γραμμές, δηλαδή το παίξιμο και η σπουδή. Δουλεύω στο τμήμα πωλήσεων της Universal και δεν μ ενδιαφέρει να ηχογραφήσω cd . Αν κατέκτησα για μένα μια σπουδή, προχωρώ στην επόμενη. Ο ήχος του οργάνου είναι πολύ δύσκολος γι αυτό το λόγο είχα μία παρουσίαση του μουσικού πριονιού στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου. Πήγα κι έπαιξα εκεί πέρα και εντυπωσιαστήκανε τα μικρά. Θα σου πω κάτι ένα παράδειγμα και θα το καταλάβεις. Όταν έπαιξα στο Μουσικό Σχολείο Αλίμου εκείνη την ώρα τα παιδιά, που είναι από τα φυτώρια, βλέπουν έτσι με τα μάτια τους επιχρυσωμένα. Θα λένε πως παίζει αυτός ο άνθρωπος τώρα. Εκεί που τους έχουμε πρήξει με τα κλασσικά κομμάτια, με τα πιάνα τις κιθάρες και δεν ξέρουν τι να κάνουνε, βλέπουνε ότι ο άλλος έχει πάρει έναν νυχοκόπτη και παίζει. Εμένα μ’ άρεσε πολύ αυτό και είπα να κάνω ένα τουρ στα μουσικά, στο πανεπιστήμιο της Κέρκυρας, παρά να βάλω το target μου να είναι το Μέγαρο.
Έχω κάνει συμμετοχές σε ένα δίσκο στα Υπόγεια Ρεύματα στο «Μία Μέρα», στο κομμάτι «Η Σταγόνα» και σε ένα άλλο συγκρότημα που είμαι μέλος, το Νέον. Στον δίσκο τους «Μορφή», έχει πριόνι. Είναι γραμμένο για το ακουστικό του Θάνου Ανεστόπουλου από τα Διάφανα Κρίνα που θα βγει τώρα τον Μάρτιο και είναι γραμμένο στο Μ ousa ’ s farm , αυτό το σχήμα που παίζω, και βγήκε πρότινος από την Ankh την εταιρεία του Φουριώτη.
Εσένα οι συνθέσεις σου που κινούνται; Γράφεις τραγούδια;
Εκτός από μια περίοδο που έγραψα κομμάτια με την στιχουργό Ρεβέκκα Ρούσση, αλλά δεν μπορώ εύκολα να δώσω κομμάτια, νομίζω ότι είναι παιδιά μου, γι αυτό ακριβώς το λόγο σταμάτησα. Δεν με γεμίζει πολύ το τραγούδι. Γιατί γράφω μουσική, δεν γράφω στίχο. Το τραγούδι δεν είναι μουσική, είναι στίχος, πρόσεξε. Τώρα πια γράφω μουσική για κάποιο σκοπό, οποιοδήποτε. Δεν γράφω επειδή μου έρχεται, γράφω με σκοπό την πραγματοποίηση ενός προτζεκτ. Ή ταινία λέγεται ή ντοκιμαντέρ λέγεται ή θέατρο. Μία τελευταία δουλειά, που υπάρχει στο ιντερνέτ είναι μία μάζωξη η οποία είναι ένα ντοκιμαντέρ για την Κερατέα. Για τον αγώνα της Κερατέας, λέγεται «Κερατέα, κερατάδες» Αυτό θα δείτε ότι είναι ένα παίξιμο αυτοσχεδιαστικό πάνω σε ένα ντοκιμαντέρ το οποίο έγινε στο σινέ Φιλίπ και κάναμε κατευθείαν την προβολή της ταινίας και γράψαμε από κάτω συνδεόμενοι πολυκάναλα. Δηλαδή γράψαμε όπως ηχογραφούμε σε ένα ντοκιμαντέρ. Το βάλαμε και το ακολουθήσαμε. Εκεί έπαιξα μόνο με τα δυο πριόνια, δεν έπαιξα μπάσο. Κι έχει κι ένα τραγούδι με θέρεμυν στο Μ ousa ’ s farm από τον Τηλέμαχο. Δηλαδή έχουμε ένα πάντρεμα του μουσικού πριονιού με το θερεμυν. Τον άμεσα απόγονό του που πήγε να αντικατασταθεί. Το θερεμυν είναι ένα όργανο που ξεκίνησε η ρώσικη επανάσταση. Στις ταινίες τότε χρησιμοποιούσαν πάρα πολύ το πριόνι σε σχέση με τώρα. Μέχρι προπολεμικά έκανε όλα τα εφέ του κινηματογράφου. Δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς. Όλα τα υοαου, όλα αυτά που ακούμε ήταν μια λάμα. Σκέψου τον Βέγγο τόινγκ, τόινγκ! τα μισά είναι τέτοιο. Το ξεκίνημα του πριονιού δεν υπάρχει στην Αμερική, μόνο στην Σουηδία και στην Ρωσία
Πριν σε ακούσω είχα δει στην τηλεόραση ένα ντοκιμαντέρ, εδώ και 25 χρόνια, με πριόνι. Όταν άκουσα ότι κάποιος θα παίξει με μουσικό πριόνι, έτρεξα. Έχω ζήσει στην Γαλλία, έχω ταξιδέψει στο εξωτερικό, έχω δει όλες τις παραστάσεις σε όπερα, συναυλίες και δεν έχω δει να το παίζουνε έτσι.
Εδώ μιλάμε για 25 άτομα στον κόσμο ενεργά. Η μελέτη θέλει τρία πράγματα και να τα πούμε κυνικά για να τα ξέρουμε. Το ένα είναι η θέληση κι η επιμονή, το άλλο που θέλει είναι εκτός από την μελέτη η συνεχόμενη κατάσταση με το σώμα σου, αλλιώς δεν μπορείς να την βγάλεις. Όταν κάνεις έτσι, σημαίνει ότι θηλυκώνεις όλο το μέταλλο ώρες, διότι παίζω 2 ώρες και βλέπεις το θηλυκώνω το μέταλλο εδώ και του κάνω κόλπα. Και το τρίτο είναι αν έχεις κάνει όλα αυτά, σημαίνει ότι πρέπει να κουρδίζεις συνέχεια. Ωραία αν τα κάνεις όλα αυτά, αλλά αν τα έχεις κάνει ακούρδιστος, δεν θα θέλει να σ ακούει κανένας. Μην παίζεις καλύτερα. Που σημαίνει ότι πρέπει να είσαι απόλυτος στο αυτί. Συνέχεια κουρδίζεις ένα ασυγκέραστο όργανο, αλλά τελείως ασυγκέραστο όργανο. Δεν υπάρχει η λογική θέσεως σαν το τσέλο.
Βοηθάει το ταλέντο στην μουσική;
Το ταλέντο είναι ένα πράγμα που ενοχλεί. Να σου εξηγήσω τι εννοώ πρέπει να ορίσουμε τον στόχο που συζητάμε για να πούμε τι λέμε. Κάποιος μπορεί να ακούει τα βινύλια του και να την ακούει κανονικά. Κάποιος άλλος λέει κάτι για να υπάρχει κοινωνική δικτύωση, στο ρεμπετάδικο, στο καφενείο, κάποιος άλλος το κάνει για τις σχέσεις του. Κάποιος άλλος για να γράφει κομμάτια, κάποιος άλλος για να προχωρήσει, κάποιος άλλος το κάνει δεξιοτεχνικά, κάποιος συνθετικά, οπότε δεν μπορούμε να ορίσουμε τίποτα για αυτό το ταλέντο που λες. Το ταλέντο είναι κάτι που έχουμε μάθει να το λέμε, πάλι, εκ του ωδείου, όπου μιλάμε ότι το παιδί θα το κάνουμε σολίστ. Τι σημαίνει ταλέντο; Λέμε ότι έχουμε ευχέρεια… Τι σημαίνει ταλέντο; Για να γίνω δεξιοτέχνης; Για να παίξω σε μία μπάντα; Θέλω να πω ότι κι εγώ είχα μία ευχέρεια , στο να γράφω και να τα πιάνω με τα αυτί μου. Αυτό όμως μου δημιούργησε πρόβλημα στο διάβασμα. Ο δάσκαλος μετά από μισό χρόνο κατάλαβε ότι δεν ήμουνα με την παρτιτούρα, prima vista . Μου λέει σταμάτα εδώ, πες μου που είσαι. Τίποτα δεν είχα δει. Το άκουγα και το ‘ξερα απ ’έξω. Τα ταλέντα είναι τα πιο δύσκολα και τα πιο δύστροπα για να τα μαζέψεις. Τα πιο δύσκολα να διαβάσουνε, τα πιο δύσκολα γενικά. Που σημαίνει ότι το ταλέντο, αν το πάρουμε να το χρησιμοποιήσουμε απόλυτα και σωστά σημαίνει να έχεις επιμονή, διάβασμα και να χαράζεις τους στόχους και να τους κλείνεις τους στόχους. Να μπορείς ολοκληρώνεις τα πράγματα που ξεκινάς, και να κάνεις μπροστά, τα επόμενα βήματα. Αυτό είναι το ταλέντο. Το άλλο είναι χάρισμα κι ευκολία.
Αν είσαι μουσικός με όλη την σημασία της λέξης, δεν μπορείς να διακόψεις την μάθηση. Ο Χατζηνίκος διαβάζει ακόμα, πως σου φαίνεται; Μέχρι τώρα που μιλάμε. Αν τον ρωτήσεις στο σπίτι του, διαβάζει κάτι που δεν ήξερε. Γιατί το κάνει αυτό; Γιατί αν το παρατήσει, δεν θα τον ενδιαφέρει πια το κεφάλαιο αυτό.
Άρχισες λοιπόν με κιθάρα στην Ζάκυνθο, μέχρι τα 18 σου ώσπου ήρθες Αθήνα;
Όχι κιθάρα έκανα στην πρώτη δημοτικού. Μετά στη Πέμπτη πουλάω την κιθάρα μου, και αγοράζω μπάσο. Και εκεί πέρα φτιάχνουμε ένα συγκρότημα στο δημοτικό, όπως φτιάχνουμε ένα κανονικό συγκρότημα, παρόλο που ήμασταν παιδιά. Ήμασταν τόσο μουρλά, που δημιουργούσαμε, κομμάτια, ιστορίες. Τις ίδιες συναυλίες που βλέπεις στην Αθήνα εμείς τις κάναμε εκεί πέρα, με τον ίδιο ζήλο και τις κάναμε επειδή ήμασταν πολύ μικροί σε ένα σαλόνι συμμαθήτριας. Έτσι προχωρήσαμε και δημιουργήσαμε και μια σκηνή στην Ζάκυνθο. Υπήρχαν 2-3 σχήματα με τον ίδιο μπασίστα, εμένα .
Και μετά τι κάνεις;
Στα 17-18 έφυγα για να κάνω αρχιτεκτονικό σχέδιο, γιατί δεν υπήρχε ένα level παραπάνω στην μουσική. Ήθελα να ασχοληθώ με τζαζ, ροκ με πιο δυνατά σχήματα, τα οποία δεν μπορούσα να γνωρίσω εκεί και την έκανα. Βρήκα μια δικαιολογία, το αρχιτεκτονικό σχέδιο και έφυγα κι ασχολήθηκα με άλλα συγκροτήματα και άλλες επικοινωνίες. Αυτό έκανα ,έφυγα γρήγορα γιατί έπρεπε να κάνω κάτι.
Την άφησες την αρχιτεκτονική όταν ήρθες στην Αθήνα;
Δεν πήγα ποτέ, ήταν δικαιολογία Τελείωσα μία σχολή προγραμματιστών, που ήταν εναρκτήρια για να ασχοληθώ με το στούντιο. Δηλαδή να έχω μια επαφή με το κομπιούτερ.
Τα παιδία στην επαρχία πιστεύεις έχουν μεγαλύτερο δυναμικό απόθεμα από τα παιδιά της πόλης;
Στην επαρχία έχεις την ώρα και την όρεξη αλλά δεν έχεις τα μέσα. Εδώ έχεις τα μέσα και δεν έχεις τα άλλα. Κοίτα εγώ έφυγα από την Ζάκυνθο και είμαι εδώ. Το καταλαβαίνεις; Αν είμαι εδώ και δεν κάνω τίποτα, θα τινάξω τα μυαλά μου. Σε μια κατάσταση μη κίνησης, θα καθόμουνα στην Ζάκυνθο, με την δισκοθήκη μου και το στούντιο μου εκεί να μελετάω. Αλλά όταν είμαι εδώ μπορώ να κάνω όλα αυτά τα πράγματα γύρω από το πριόνι ..
Δεν τον νοιάζει το Μέγαρο, δεν τον νοιάζει ο χώρος αλλά τα επιχρυσωμένα μάτια των παιδιών . Μία άκρως δική του ρ o μαντική διάθεση απέναντι στον κόσμο που τον περιβάλλει. Οι μπιζνες ,τα Cd ’ s ,η εργασία στην Universal , η επιβίωση αλλά και από την άλλη η Ζάκυνθος, η πηγή έμπνευσης, οι παρέες, οι τσιριτζάτζουλες, η δίψα να ζήσει στον νέο τόπο την Αθήνα συνθέτουν μία φύση που A ριστοτελικά θα λέγαμε απόλυτα δημιουργική και θετική απέναντι στη ζωή… μία φύση απόλυτη .Άλλωστε εκεί δεν θα έπρεπε να οδηγεί η τέχνη; Σε αυτήν την θετική στάση της ζωής που πνίγουν τα μεγαθήρια της μουσικής βιομηχανίας; Ο Ρουμπινστάιν έλεγε, εγώ παίζω για τον έναν που με ακούει, εκεί στο βάθος στο τέλος της αίθουσας.
