Η πρώτη χώρα εκτός της δικής του που αναγνώρισε τον πρωτοεμφανιζόμενο τότε Αμερικανό τραγουδοποιό και ερμηνευτή Luke Elliot ήταν η Νορβηγία. Δεν είναι τόσο παράξενο λοιπόν ότι μια επίσκεψη του εκεί για μερικές εμφανίσεις το 2014 μετατράπηκε σε απόφαση για μόνιμη μετοίκιση.
Στη Νορβηγία σχημάτισε μια μπάντα και ηχογράφησε το πρώτο album του «Dressed For The Occasion» που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά και προσέλκυσε την προσοχή του κοινού από αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το «The Big Wind» με την αριστοτεχνική κιθαριστική – ή και πιανιστική, το δεύτερο όργανο του – ποπ του θεωρήθηκε δικαιολογημένα ένας από τους καλύτερους δίσκους του ’20.
Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το «δύσκολο» αλλά και πολύ ενδιαφέρον τρίτο album του «Let ‘Em All Talk» με έναν αισθητά πιο «σκληρό» ήχο από τα προηγούμενα του. Ηταν μια πολύ καλή αφορμή για μια συζήτηση με τον Luke Elliot – που τον Ιούνιο θα συμπληρώσει τα σαράντα χρόνια του – με μιαν όντως σπάνια ειλικρίνεια από μέρους του.
Ζώντας πια στην Ευρώπη για τόσο καιρό αισθάνεσαι Ευρωπαίος Αμερικανός ή κάπου ανάμεσα; Ποιες είναι οι διαφορές των δύο τόπων που ίσως σε έκαναν να προτιμάς όλο και περισσότερο την Ευρώπη;
Για μεγάλο διάστημα θεωρούσα τον εαυτό μου κάποιον που απλά ταξίδευε από τόπο σε τόπο. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου αισθάνθηκα μια μεγαλύτερη ανάγκη για έναν τόπο που θα μπορούσα να θεωρώ δικό μου, να βάλω την σημαία μου εκεί ή κάτι τέτοιο. Όταν συνέβη αυτό κατάλαβα πόσο πολύ Αμερικανός είμαι τελικά. Υπάρχει κάτι από το Νιου Τζέρσι που βρίσκεται στο DNA μου. Δεν μπορώ να δραπετεύσω από αυτό όσο και αν προσπαθήσω και πλέον δεν με ενδιαφέρει και τόσο. Υπάρχουν πολλά πράγματα στην Ευρώπη που λατρεύω. Ηταν εξαιρετικά γενναιόδωρη μαζί μου και θα της είμαι ευγνώμων για πάντα.
Ανεξάρτητα από αυτό, θα έλεγες ότι οι κυριότερες επιρροές σου είναι αμερικανικές ή ευρωπαϊκές;
Αμφότερα. Τις παίρνω από οπουδήποτε και οτιδήποτε τις βρίσκω.
Πόσο διαφορετικό και με ποιους τρόπους είναι το «Let ‘Em All Talk» από το «The Big Wind»;
Πιστεύω ότι το «Let ‘Em All Talk» είναι λιγότερο ασφαλές από τους προηγούμενους δίσκους. Υπάρχει ένα τσαγανό σε αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ. Ημουν σε καθόλου καλή κατάσταση όταν έκανα αυτόν τον δίσκο, προσπαθούσα να ικανοποιήσω όλους και όλες. Ισως αυτό τελικά να λειτούργησε υπέρ μου…
Ποια ήταν η κυριότερη πηγή έμπνευσης του album;
Στην πραγματικότητα η προσωπική ζωή μου. Βρισκόμουν σε φάση διαζυγίου και η ζωή μου είχε ανατραπεί εντελώς, δεν υπήρχε πια έρωτας. Μουσικά προσπάθησα να μην ακούω τα πάντα.
Αρα η στιχουργική θεματολογία σου εξακολουθεί να είναι κυρίως προσωπική ή έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου;
Είναι ένας βαθιά προσωπικός δίσκος, πολύ περισσότερο από τους προηγούμενους.
Στον δίσκο διασκευάζεις το «I (Who Have Nothing)», στην πραγματικότητα διασκευή του Tom Jones σε ένα παλιότερο ιταλικό τραγούδι. Τι σε έκανα να το διασκευάσεις και μάλιστα στο «θεατράλε» και κάπως παλαιομοδίτικο στιλ του πρωτότυπου;
Είχα διασκευάσει και το «Reason Τo Believe» του Tim Hardin στον πρώτο δίσκο μου αλλά αυτό το τραγούδι προέκυψε αρκετά διαφορετικά. Ο υπεύθυνος για τα δικαιώματα των τραγουδιών μου είχε την ιδέα να κάνω κάτι σε στιλ crooner και μου έστειλε αυτό το διαμαντάκι. Το άκουσα και δεν πίστεψα ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει αλλά η μπάντα μου και εγώ το βγάλαμε με την πρώτη. Ηταν τόσο εύκολο που σχεδόν με σόκαρε.
Η προσέγγιση σου στην ηχογράφηση ήταν κάπως πιο ακατέργαστη αυτή τη φορά ή είναι μόνον η εντύπωση μου;
Όχι, έχεις δίκαιο, τουλάχιστον όταν ηχογραφούσαμε. Στην μίξη ήμουν εξαιρετικά προσεχτικός, ίσως και περισσότερο από όσο χρειαζόταν.
Επίσης και οι ενορχηστρώσεις είναι πιο λιτές;
Σε μερικά τραγούδια ναι, σε άλλα όμως είναι πλούσιες και «αφράτες». Εξαρτάται από το ύφος και το θέμα.
Η εμπειρία σου από την υποκριτική έχει επηρεάσει με οποιονδήποτε τρόπο τον τρόπο που γράφεις τραγούδια ή έστω την ερμηνεία σου;
Τα θεωρώ δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Μου αρέσει το ότι στην ηθοποιία δεν χρειάζεται να ελέγχω τα πάντα. Εχω τον ρόλο μου και ελέγχω μόνον ό,τι κάνω εγώ, τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του’της σκηνοθέτη/ιας. Είμαι πολύ ευτυχής για το ότι δεν έχω εγώ τον έλεγχο. Για να είμαι ειλικρινής είναι ανακουφιστικό.
Η μουσική είναι το εκφραστικό μέσο σου ή κάτι πολύ περισσότερο για εσένα;
Είναι ο τρόπος με τον οποίο βιοπορίζομαι και αυτό κάποιες φορές μπορεί να διαφθείρει την ουσία της. Ετσι υπάρχει μια συνεχής μάχη ανάμεσα σε αυτές τις δύο πλευρές της.
Εχεις ήδη εμφανιστεί μερικές φορές στην Ελλάδα. Πώς σου φαίνεται η χώρα μας και το κοινό εδώ; Πρόκειται να παρακολουθήσουμε ξανά συναυλία σου σχετικά σύντομα;
Πραγματικά δεν μπορώ να πω πόσο πολύ αγαπώ την Ελλάδα! Από όσες χώρες έχω εμφανιστεί ίσως να είναι η πιο αγαπημένη μου. Ενθουσιώδες, ζωηρό και χαρούμενο νεαρό κοινό που είναι περισσότερο και από πρόθυμο να ακούσει κάτι καινούριο, πάντα με κάνει να αισθάνομαι πολύ οικεία. Ανυπομονώ να ξανάρθω και ναι, προγραμματίζονται εμφανίσεις μου.
Και τα προσεχή σχέδια σου; Υπάρχουν ήδη κάποιες ιδέες για τον επόμενο δίσκο ή όχι ακόμα;
Φυσικά, δεν σταματώ ποτέ να εργάζομαι. Το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Ξανά και ξανά…
Ο Matt Elliot έχει αρχίσει να μπαίνει στην πιο ώριμη και γόνιμη περίοδο του και αυτά που θα ακούσουμε από εκείνον στο μέλλον όχι μόνο θα μας γοητεύσουν ακόμα περισσότερο από όσο μέχρι τώρα αλλά ίσως και να μας εκπλήξουν περισσότερο και από ευχάριστα.
Στη Νορβηγία σχημάτισε μια μπάντα και ηχογράφησε το πρώτο album του «Dressed For The Occasion» που κυκλοφόρησε την επόμενη χρονιά και προσέλκυσε την προσοχή του κοινού από αρκετές άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Το «The Big Wind» με την αριστοτεχνική κιθαριστική – ή και πιανιστική, το δεύτερο όργανο του – ποπ του θεωρήθηκε δικαιολογημένα ένας από τους καλύτερους δίσκους του ’20.
Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το «δύσκολο» αλλά και πολύ ενδιαφέρον τρίτο album του «Let ‘Em All Talk» με έναν αισθητά πιο «σκληρό» ήχο από τα προηγούμενα του. Ηταν μια πολύ καλή αφορμή για μια συζήτηση με τον Luke Elliot – που τον Ιούνιο θα συμπληρώσει τα σαράντα χρόνια του – με μιαν όντως σπάνια ειλικρίνεια από μέρους του.
Ζώντας πια στην Ευρώπη για τόσο καιρό αισθάνεσαι Ευρωπαίος Αμερικανός ή κάπου ανάμεσα; Ποιες είναι οι διαφορές των δύο τόπων που ίσως σε έκαναν να προτιμάς όλο και περισσότερο την Ευρώπη;
Για μεγάλο διάστημα θεωρούσα τον εαυτό μου κάποιον που απλά ταξίδευε από τόπο σε τόπο. Όταν γεννήθηκε η κόρη μου αισθάνθηκα μια μεγαλύτερη ανάγκη για έναν τόπο που θα μπορούσα να θεωρώ δικό μου, να βάλω την σημαία μου εκεί ή κάτι τέτοιο. Όταν συνέβη αυτό κατάλαβα πόσο πολύ Αμερικανός είμαι τελικά. Υπάρχει κάτι από το Νιου Τζέρσι που βρίσκεται στο DNA μου. Δεν μπορώ να δραπετεύσω από αυτό όσο και αν προσπαθήσω και πλέον δεν με ενδιαφέρει και τόσο. Υπάρχουν πολλά πράγματα στην Ευρώπη που λατρεύω. Ηταν εξαιρετικά γενναιόδωρη μαζί μου και θα της είμαι ευγνώμων για πάντα.
Ανεξάρτητα από αυτό, θα έλεγες ότι οι κυριότερες επιρροές σου είναι αμερικανικές ή ευρωπαϊκές;
Αμφότερα. Τις παίρνω από οπουδήποτε και οτιδήποτε τις βρίσκω.
Πόσο διαφορετικό και με ποιους τρόπους είναι το «Let ‘Em All Talk» από το «The Big Wind»;
Πιστεύω ότι το «Let ‘Em All Talk» είναι λιγότερο ασφαλές από τους προηγούμενους δίσκους. Υπάρχει ένα τσαγανό σε αυτό που μου αρέσει πάρα πολύ. Ημουν σε καθόλου καλή κατάσταση όταν έκανα αυτόν τον δίσκο, προσπαθούσα να ικανοποιήσω όλους και όλες. Ισως αυτό τελικά να λειτούργησε υπέρ μου…
Ποια ήταν η κυριότερη πηγή έμπνευσης του album;
Στην πραγματικότητα η προσωπική ζωή μου. Βρισκόμουν σε φάση διαζυγίου και η ζωή μου είχε ανατραπεί εντελώς, δεν υπήρχε πια έρωτας. Μουσικά προσπάθησα να μην ακούω τα πάντα.
Αρα η στιχουργική θεματολογία σου εξακολουθεί να είναι κυρίως προσωπική ή έχει αλλάξει στο πέρασμα του χρόνου;
Είναι ένας βαθιά προσωπικός δίσκος, πολύ περισσότερο από τους προηγούμενους.
Στον δίσκο διασκευάζεις το «I (Who Have Nothing)», στην πραγματικότητα διασκευή του Tom Jones σε ένα παλιότερο ιταλικό τραγούδι. Τι σε έκανα να το διασκευάσεις και μάλιστα στο «θεατράλε» και κάπως παλαιομοδίτικο στιλ του πρωτότυπου;
Είχα διασκευάσει και το «Reason Τo Believe» του Tim Hardin στον πρώτο δίσκο μου αλλά αυτό το τραγούδι προέκυψε αρκετά διαφορετικά. Ο υπεύθυνος για τα δικαιώματα των τραγουδιών μου είχε την ιδέα να κάνω κάτι σε στιλ crooner και μου έστειλε αυτό το διαμαντάκι. Το άκουσα και δεν πίστεψα ότι θα μπορούσε να λειτουργήσει αλλά η μπάντα μου και εγώ το βγάλαμε με την πρώτη. Ηταν τόσο εύκολο που σχεδόν με σόκαρε.
Η προσέγγιση σου στην ηχογράφηση ήταν κάπως πιο ακατέργαστη αυτή τη φορά ή είναι μόνον η εντύπωση μου;
Όχι, έχεις δίκαιο, τουλάχιστον όταν ηχογραφούσαμε. Στην μίξη ήμουν εξαιρετικά προσεχτικός, ίσως και περισσότερο από όσο χρειαζόταν.
Επίσης και οι ενορχηστρώσεις είναι πιο λιτές;
Σε μερικά τραγούδια ναι, σε άλλα όμως είναι πλούσιες και «αφράτες». Εξαρτάται από το ύφος και το θέμα.
Η εμπειρία σου από την υποκριτική έχει επηρεάσει με οποιονδήποτε τρόπο τον τρόπο που γράφεις τραγούδια ή έστω την ερμηνεία σου;
Τα θεωρώ δύο εντελώς διαφορετικά πράγματα. Μου αρέσει το ότι στην ηθοποιία δεν χρειάζεται να ελέγχω τα πάντα. Εχω τον ρόλο μου και ελέγχω μόνον ό,τι κάνω εγώ, τα υπόλοιπα είναι υπόθεση του’της σκηνοθέτη/ιας. Είμαι πολύ ευτυχής για το ότι δεν έχω εγώ τον έλεγχο. Για να είμαι ειλικρινής είναι ανακουφιστικό.
Η μουσική είναι το εκφραστικό μέσο σου ή κάτι πολύ περισσότερο για εσένα;
Είναι ο τρόπος με τον οποίο βιοπορίζομαι και αυτό κάποιες φορές μπορεί να διαφθείρει την ουσία της. Ετσι υπάρχει μια συνεχής μάχη ανάμεσα σε αυτές τις δύο πλευρές της.
Εχεις ήδη εμφανιστεί μερικές φορές στην Ελλάδα. Πώς σου φαίνεται η χώρα μας και το κοινό εδώ; Πρόκειται να παρακολουθήσουμε ξανά συναυλία σου σχετικά σύντομα;
Πραγματικά δεν μπορώ να πω πόσο πολύ αγαπώ την Ελλάδα! Από όσες χώρες έχω εμφανιστεί ίσως να είναι η πιο αγαπημένη μου. Ενθουσιώδες, ζωηρό και χαρούμενο νεαρό κοινό που είναι περισσότερο και από πρόθυμο να ακούσει κάτι καινούριο, πάντα με κάνει να αισθάνομαι πολύ οικεία. Ανυπομονώ να ξανάρθω και ναι, προγραμματίζονται εμφανίσεις μου.
Και τα προσεχή σχέδια σου; Υπάρχουν ήδη κάποιες ιδέες για τον επόμενο δίσκο ή όχι ακόμα;
Φυσικά, δεν σταματώ ποτέ να εργάζομαι. Το ένα πόδι μπροστά από το άλλο. Ξανά και ξανά…
Ο Matt Elliot έχει αρχίσει να μπαίνει στην πιο ώριμη και γόνιμη περίοδο του και αυτά που θα ακούσουμε από εκείνον στο μέλλον όχι μόνο θα μας γοητεύσουν ακόμα περισσότερο από όσο μέχρι τώρα αλλά ίσως και να μας εκπλήξουν περισσότερο και από ευχάριστα.
