Έχει έντονη σκηνική παρουσία, έχει ταμπεραμέντο, έχει μουσική παιδεία και κυρίως, έχει γνώση των δυνατοτήτων της. Τον περασμένο Οκτώβριο κυκλοφόρησε ο προσωπικός της δίσκος με τίτλο «Λευκό χαρτί», μέσα στον οποίο υπάρχουν οκτώ ιδιαίτερα τραγούδια που ήδη ακούγονται στο διαδίκτυο και τα ραδιόφωνα. Από τις 25 Ιανουαρίου 2014 θα βρίσκεται στη σκηνή της Ιεράς Οδού - για πρώτη φορά μαζί με την Ελένη Βιτάλη -, σε ένα πρόγραμμα που έχει σχεδιάσει ο Σταύρος Ξαρχάκος.
Παράλληλα, ετοιμάζει τις δικές της εμφανίσεις στον Ιανό, αλλά και σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Στη συνέντευξη που ακολουθεί ξεδιπλώνει στοιχεία του χαρακτήρα της, ενώ μιλάει αναλυτικά για όλα όσα θα κάνει μέσα στους επόμενους μήνες.
Πες μου πως σου προέκυψε το «καλλιτεχνικό μικρόβιο» ή αλλιώς, πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι.
Αγαπούσα πάντα τη μουσική. Κάποια στιγμή και ενώ ακόμα ήμουν μαθήτρια Λυκείου, ξεκίνησα το Ωδείο. Στην πορεία, όταν ήρθα για σπουδές στην Αθήνα, γράφτηκα στα σεμινάρια του Σταμάτη Κραουνάκη. Από εκεί έγινε το ξεκίνημα στην μουσική και μετά ήρθαν όλα τα άλλα σαν μια φυσική συνέχεια.
Είσαι μια ηλικιακά νέα καλλιτέχνιδα που, όμως, έχεις κάνει πολλά «γερά» βήματα στην πορεία σου. Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό, δεδομένου ότι στην εποχή μας τα πράγματα στον χώρο αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολα;
Θεωρώ ότι η όποια τύχη μπορεί να είχα συνδυάστηκε με πολλή δουλειά από μεριάς μου. Έχω περάσει και δύσκολες περιόδους και τίποτα δεν μου έχει χαριστεί. Τώρα πιστεύω ότι αρχίζουν να ανταμείβονται οι κόποι μου. Προσπαθώ συνεχώς να εξελίσσομαι. Πρόσφατα τελείωσα τη δραματική σχολή για αυτόν ακριβώς το λόγο, γιατί θέλω να βελτιώνω τα εκφραστικά μου μέσα πάνω στη σκηνή και να έχω συνεχώς καινούρια εφόδιά. Είμαι πλέον αρκετά χρόνια στο τραγούδι και πιστεύω ότι η εξέλιξη μου ήταν φυσιολογική και όχι γρήγορη ή εύκολη. Χαίρομαι όμως, διότι αυτό το διάστημα που ξεκίνησε από τον Οκτώβριο (μαζί με την κυκλοφορία του δίσκου μου) ουσιαστικά είναι το πρώτο που έχω τον ελεύθερο χρόνο να ασχοληθώ αποκλειστικά με το τραγούδι και να απολαύσω τους καρπούς των κόπων μου.
Είπες πριν ότι, πέρα από τις μουσικές σπουδές, τελείωσες και τη δραματική σχολή. Επίσης, είσαι απόφοιτος του Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Θεωρείς ότι αν δεν πάνε τα πράγματα όπως τα περιμένεις στη δουλειά που κάνεις τώρα, θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο από αυτά που έχεις σπουδάσει;
Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να λέει μεγάλες κουβέντες. Όμως αυτές οι σπουδές έγιναν για προσωπική καλλιέργεια κι όχι για βιοπορισμό ή για ν’ αλλάξουν την επαγγελματική μου πορεία στο τραγούδι. Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής τα πράγματα πηγαίνουν όλο και καλύτερα σε αυτό που έχω επιλέξει ως προτεραιότητα.
Πριν από δύο χρόνια βρέθηκες στην ίδια σκηνή με την Αφροδίτη Μάνου και λίγο αργότερα στο «Αμάν… Αμήν» του Σταύρου Ξαρχάκου. Στα δύο αυτά προγράμματα – που συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα - παρουσίασες δυο διαφορετικές πλευρές του εαυτού σου. Πόσες άλλες «κρυφές» πλευρές έχεις;
Γενικά μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικούς ρόλους και είδη επί σκηνής μπαίνοντας έτσι στο χαρακτήρα κάθε τραγουδιού. Εδώ έρχονται και «κουμπώνουν» και οι σπουδές στη δραματική που λέγαμε. Ένας από τους λόγους που λατρεύω να βρίσκομαι στη σκηνή είναι και αυτός, να εκφράσω τις πολλές και διαφορετικές πλευρές μου. Να περιμένετε και άλλες εκπλήξεις στο μέλλον από εμένα!
Θα ήθελες να πρωταγωνιστήσεις -ή να συμμετάσχεις απλά- σε μια αμιγώς θεατρική παράσταση;
Αν τύχει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον και ξεχωριστό θα το κάνω. Δεν «ψάχνομαι» προς αυτή την κατεύθυνση ούτε πηγαίνω σε casting ή οντισιόν για ηθοποιούς. Αλλά αν νιώσω ότι υπάρχει μια δυνατή πρόταση θα πω το ναι… Ιδανικά θα μπορούσε να συνδυάσει και το τραγούδι.
Μπορείς να περιγράψεις με λίγα λόγια τι είναι για σένα η μουσική;
Θα το πω απλά και ουσιαστικά: η μουσική είναι για μένα η συνάντηση με το όνειρο και ταυτόχρονα η επικοινωνία με όσους με ακούν μέσω της ψυχής χωρίς να μεσολαβεί κανείς. Γι’ αυτό και είναι κάτι τόσο αληθινό. Ανεβαίνω στη σκηνή και ταξιδεύω σ’ έναν κόσμο μαγικό κι αλλιώτικο.
Πριν από λίγους μήνες κυκλοφόρησε το cd σου, το «Λευκό χαρτί», σε μουσική Νεοκλή Νεοφυτίδη και Άρη Βλάχου, λαμβάνοντας τις καλύτερες κριτικές. Μίλησέ μου λίγο για το πώς ολοκληρώθηκε αυτό σου το βήμα. Πώς αποφάσισες να εμπιστευθείς δυο νέους συνθέτες;
Μα πρέπει να πιστεύουμε στη γενιά μας. Με το Νεοκλή Νεοφυτίδη είχαμε βρεθεί και στο «Γυναίκα τριαντάφυλλο» στην παράσταση από την οποία προέκυψε και το πρώτο μου cd. Υπήρχαν δυο – τρία τραγούδια από εκείνη την εποχή, ο δίσκος όμως ήρθε στην πορεία. Το «Λευκό χαρτί» το είχαμε με πιάνο – φωνή και πέρυσι είπαμε να το ενορχηστρώσουμε. Μετά το δώσαμε στα ραδιόφωνα και η απήχηση ήταν πολύ καλή. Στη συνέχεια ήρθε τυχαία το τραγούδι «Μια βόλτα» του Άρη Βλάχου και του Γιάννη Γούνα, το οποίο δόθηκε επίσης στα ραδιόφωνα με θετική ανταπόκριση. Κι έτσι μαζί και με τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Γιάννη Καστανάκη, του Νεοκλή Νεοφυτίδη και τους δικούς μου έγινε ο δίσκος «Λευκό Χαρτί». Επιλέξαμε οκτώ τραγούδια και μέσα σε δύο μήνες κυκλοφορίας κάποια έχουν ήδη αγαπηθεί, τραγουδιούνται και παίζονται στα ραδιόφωνα.
«Λευκό χαρτί είν’ η ζωή, πάρε στυλό και γράψε». Αυτά είναι δικά σου λόγια. Έχει χρειαστεί να μηδενίσεις επαγγελματικά τη ζωή σου και να τη γράψεις ξανά;
Επαγγελματικά όχι δεν έχει χρειαστεί, αλλά ούτε και προσωπικά. Αυτό που λέει το τραγούδι ουσιαστικά είναι ότι διαγράφεις τα αρνητικά. Κρατάς ό,τι θετικό έχεις πάρει και προχωράς. Ακριβώς αυτό συνέβη και στην επαγγελματική μου η ζωή, η οποία δεν είχε μόνο χαρές, αλλά και πίκρες και στεναχώριες και δυσκολίες και εμπόδια κι αυτό ισχύει ακόμα και τώρα. Παρ’ όλα αυτά, τώρα πια που ωριμάζω ως άνθρωπος, βλέπω ότι από κάθε μου συνεργασία, ακόμα κι από αυτές που δεν έγραψαν μέσα μου τόσο θετικά, έχω πάρει πράγματα που με βοήθησαν να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Γι αυτό και δεν κρατάω πια κακίες σε πράγματα που μπορεί να ήταν άδικα απέναντί μου. Δεν έχει κανένα νόημα. Άρα «τραβάω μια μονοκοντυλιά» και σβήνω μόνο τα αρνητικά και όσα δεν έχω κανέναν λόγο να θυμάμαι.
Στις 25 Ιανουαρίου θα βρεθείς στο πάλκο μαζί με την Ελένη Βιτάλη στο «Νυν και Αεί… Τσιτσάνης», ένα πρόγραμμα που αναμένεται να «ταράξει» τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Η ιδέα του προγράμματος και της συνεργασίας αυτής είναι του Σταύρου Ξαρχάκου. Ένα αφιέρωμα στο μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη μαζί με ένα μέρος από το ιστορικό δικό του «Ρεμπέτικο». Με το Σταύρο Ξαρχάκο έχω τη χαρά και την τιμή να έχω δουλέψει και στο παρελθόν και είναι πραγματικά τύχη και εμπειρία για κάθε τραγουδιστή να έχει συνυπάρξει μαζί του επί σκηνής. Με την Ελένη Βιτάλη γνωριστήκαμε τώρα λόγω αυτής της συνεργασίας. Δε νομίζω πως χρειάζεται να πω πόσο μεγάλη φωνή είναι. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Προσωπικά για μένα είναι μια τραγουδίστρια με μοναδικό ηχόχρωμα που με συγκινεί αλλά και μια πολύ καλή συνεργάτιδα που κάθε φορά που βγαίνουμε μαζί στη σκηνή στις πρόβες, αισθάνομαι της αγάπη και την υποστήριξή της. Κι αυτό είναι σπάνιο...
Έχετε και ντουέτα επί σκηνής;
Ναι, υπάρχουν κάποια ντουέτα επί σκηνής και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό!
Αναμένουμε, λοιπόν… Από όσο ξέρω θα κάνεις και άλλα πράγματα εκτός από το «Νυν και Αεί… Τσιτσάνης»…
Ναι, παράλληλα θα κάνω κάποιες εμφανίσεις με τον υπέροχο κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και με αυτή τη συνεργασία, γιατί θαυμάζω τον Παναγιώτη και η συνεργασία αυτή είναι μια ακόμα πρόκληση για μένα μιας και θα μπορώ να παρουσιάσω μαζί του ένα εντελώς διαφορετικό ρεπερτόριο. Θα ξεκινήσουμε σε διάφορους χώρους ανά την Ελλάδα και θα συνεχίσουμε και το καλοκαίρι. Επίσης, στις 11 και στις 18 Φεβρουαρίου για δυο Τρίτες στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» ο Άρης Βλάχος, ο ένας εκ των δύο συνθετών του δίσκου μου παρουσιάζει τα τραγούδια του - και όχι μόνο -, παρέα με αρκετούς καλεσμένους, μεταξύ των οποίων θα είμαι κι εγώ. Στις 24 Φεβρουαρίου παρουσιάζω ένα δικό μου πρόγραμμα στον «Ιανό» που λέγεται «Μουσικό χρονολόγιο», όπου εκεί θα διατρέξω όλες τις συνεργασίες που είχα την τύχη να έχω από την ημέρα που ξεκίνησα μέχρι σήμερα μαζί με τον άλλο συνθέτη του δίσκου Νεοκλή Νεοφυτίδη! Με το Νεοκλή επίσης, στις 6 Απριλίου θα ταξιδέψουμε στην Κύπρο για μια συναυλία με δυο φαγκότα κι ένα πιάνο! Αυτά προς το παρόν!
«Άλλον κόσμο μάθαμε και σ’ άλλον περπατούμε και το παιδί που μέτραγε τ’ αστέρια πού να βρούμε» λέει το τραγούδι σου. Περίγραψέ μου μέσα σε λίγες λέξεις ποιος θα ήταν ο ιδανικός κόσμος για σένα…
Η αλήθεια είναι ότι ιδανικός κόσμος δεν ξέρω αν υπάρχει. Μπορούμε όμως να τον φτιάχνουμε κάθε μέρα μόνοι μας. Με τις δικές μας δυνάμεις, με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, τη μουσική, την τέχνη γενικότερα, την αγάπη που δίνουμε σε ό,τι κάνουμε… Είναι δύσκολες εποχές και χρειαζόμαστε ό ένας τον άλλο πιο πολύ από ποτέ. Και ίσως έτσι συναντήσουμε και πάλι το παιδί που κρύβουμε μέσα μας και την αθωότητα του…
Φωτογραφίες: Πάνος Παπαιωάννου
Παράλληλα, ετοιμάζει τις δικές της εμφανίσεις στον Ιανό, αλλά και σε διάφορα μέρη της Ελλάδας. Στη συνέντευξη που ακολουθεί ξεδιπλώνει στοιχεία του χαρακτήρα της, ενώ μιλάει αναλυτικά για όλα όσα θα κάνει μέσα στους επόμενους μήνες.
Πες μου πως σου προέκυψε το «καλλιτεχνικό μικρόβιο» ή αλλιώς, πως αποφάσισες να ασχοληθείς με το τραγούδι.
Αγαπούσα πάντα τη μουσική. Κάποια στιγμή και ενώ ακόμα ήμουν μαθήτρια Λυκείου, ξεκίνησα το Ωδείο. Στην πορεία, όταν ήρθα για σπουδές στην Αθήνα, γράφτηκα στα σεμινάρια του Σταμάτη Κραουνάκη. Από εκεί έγινε το ξεκίνημα στην μουσική και μετά ήρθαν όλα τα άλλα σαν μια φυσική συνέχεια.
Είσαι μια ηλικιακά νέα καλλιτέχνιδα που, όμως, έχεις κάνει πολλά «γερά» βήματα στην πορεία σου. Θεωρείς τον εαυτό σου τυχερό, δεδομένου ότι στην εποχή μας τα πράγματα στον χώρο αυτό είναι πάρα πολύ δύσκολα;
Θεωρώ ότι η όποια τύχη μπορεί να είχα συνδυάστηκε με πολλή δουλειά από μεριάς μου. Έχω περάσει και δύσκολες περιόδους και τίποτα δεν μου έχει χαριστεί. Τώρα πιστεύω ότι αρχίζουν να ανταμείβονται οι κόποι μου. Προσπαθώ συνεχώς να εξελίσσομαι. Πρόσφατα τελείωσα τη δραματική σχολή για αυτόν ακριβώς το λόγο, γιατί θέλω να βελτιώνω τα εκφραστικά μου μέσα πάνω στη σκηνή και να έχω συνεχώς καινούρια εφόδιά. Είμαι πλέον αρκετά χρόνια στο τραγούδι και πιστεύω ότι η εξέλιξη μου ήταν φυσιολογική και όχι γρήγορη ή εύκολη. Χαίρομαι όμως, διότι αυτό το διάστημα που ξεκίνησε από τον Οκτώβριο (μαζί με την κυκλοφορία του δίσκου μου) ουσιαστικά είναι το πρώτο που έχω τον ελεύθερο χρόνο να ασχοληθώ αποκλειστικά με το τραγούδι και να απολαύσω τους καρπούς των κόπων μου.
Είπες πριν ότι, πέρα από τις μουσικές σπουδές, τελείωσες και τη δραματική σχολή. Επίσης, είσαι απόφοιτος του Ανοιχτού Πανεπιστημίου. Θεωρείς ότι αν δεν πάνε τα πράγματα όπως τα περιμένεις στη δουλειά που κάνεις τώρα, θα μπορούσες να κάνεις κάτι άλλο από αυτά που έχεις σπουδάσει;
Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να λέει μεγάλες κουβέντες. Όμως αυτές οι σπουδές έγιναν για προσωπική καλλιέργεια κι όχι για βιοπορισμό ή για ν’ αλλάξουν την επαγγελματική μου πορεία στο τραγούδι. Δόξα τω Θεώ, μέχρι στιγμής τα πράγματα πηγαίνουν όλο και καλύτερα σε αυτό που έχω επιλέξει ως προτεραιότητα.
Πριν από δύο χρόνια βρέθηκες στην ίδια σκηνή με την Αφροδίτη Μάνου και λίγο αργότερα στο «Αμάν… Αμήν» του Σταύρου Ξαρχάκου. Στα δύο αυτά προγράμματα – που συνέβησαν σχεδόν ταυτόχρονα - παρουσίασες δυο διαφορετικές πλευρές του εαυτού σου. Πόσες άλλες «κρυφές» πλευρές έχεις;
Γενικά μου αρέσει να δοκιμάζω διαφορετικούς ρόλους και είδη επί σκηνής μπαίνοντας έτσι στο χαρακτήρα κάθε τραγουδιού. Εδώ έρχονται και «κουμπώνουν» και οι σπουδές στη δραματική που λέγαμε. Ένας από τους λόγους που λατρεύω να βρίσκομαι στη σκηνή είναι και αυτός, να εκφράσω τις πολλές και διαφορετικές πλευρές μου. Να περιμένετε και άλλες εκπλήξεις στο μέλλον από εμένα!
Θα ήθελες να πρωταγωνιστήσεις -ή να συμμετάσχεις απλά- σε μια αμιγώς θεατρική παράσταση;
Αν τύχει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον και ξεχωριστό θα το κάνω. Δεν «ψάχνομαι» προς αυτή την κατεύθυνση ούτε πηγαίνω σε casting ή οντισιόν για ηθοποιούς. Αλλά αν νιώσω ότι υπάρχει μια δυνατή πρόταση θα πω το ναι… Ιδανικά θα μπορούσε να συνδυάσει και το τραγούδι.
Μπορείς να περιγράψεις με λίγα λόγια τι είναι για σένα η μουσική;
Θα το πω απλά και ουσιαστικά: η μουσική είναι για μένα η συνάντηση με το όνειρο και ταυτόχρονα η επικοινωνία με όσους με ακούν μέσω της ψυχής χωρίς να μεσολαβεί κανείς. Γι’ αυτό και είναι κάτι τόσο αληθινό. Ανεβαίνω στη σκηνή και ταξιδεύω σ’ έναν κόσμο μαγικό κι αλλιώτικο.
Μα πρέπει να πιστεύουμε στη γενιά μας. Με το Νεοκλή Νεοφυτίδη είχαμε βρεθεί και στο «Γυναίκα τριαντάφυλλο» στην παράσταση από την οποία προέκυψε και το πρώτο μου cd. Υπήρχαν δυο – τρία τραγούδια από εκείνη την εποχή, ο δίσκος όμως ήρθε στην πορεία. Το «Λευκό χαρτί» το είχαμε με πιάνο – φωνή και πέρυσι είπαμε να το ενορχηστρώσουμε. Μετά το δώσαμε στα ραδιόφωνα και η απήχηση ήταν πολύ καλή. Στη συνέχεια ήρθε τυχαία το τραγούδι «Μια βόλτα» του Άρη Βλάχου και του Γιάννη Γούνα, το οποίο δόθηκε επίσης στα ραδιόφωνα με θετική ανταπόκριση. Κι έτσι μαζί και με τους στίχους του Μάνου Ελευθερίου, του Γιάννη Καστανάκη, του Νεοκλή Νεοφυτίδη και τους δικούς μου έγινε ο δίσκος «Λευκό Χαρτί». Επιλέξαμε οκτώ τραγούδια και μέσα σε δύο μήνες κυκλοφορίας κάποια έχουν ήδη αγαπηθεί, τραγουδιούνται και παίζονται στα ραδιόφωνα.
«Λευκό χαρτί είν’ η ζωή, πάρε στυλό και γράψε». Αυτά είναι δικά σου λόγια. Έχει χρειαστεί να μηδενίσεις επαγγελματικά τη ζωή σου και να τη γράψεις ξανά;
Επαγγελματικά όχι δεν έχει χρειαστεί, αλλά ούτε και προσωπικά. Αυτό που λέει το τραγούδι ουσιαστικά είναι ότι διαγράφεις τα αρνητικά. Κρατάς ό,τι θετικό έχεις πάρει και προχωράς. Ακριβώς αυτό συνέβη και στην επαγγελματική μου η ζωή, η οποία δεν είχε μόνο χαρές, αλλά και πίκρες και στεναχώριες και δυσκολίες και εμπόδια κι αυτό ισχύει ακόμα και τώρα. Παρ’ όλα αυτά, τώρα πια που ωριμάζω ως άνθρωπος, βλέπω ότι από κάθε μου συνεργασία, ακόμα κι από αυτές που δεν έγραψαν μέσα μου τόσο θετικά, έχω πάρει πράγματα που με βοήθησαν να είμαι αυτό που είμαι σήμερα. Γι αυτό και δεν κρατάω πια κακίες σε πράγματα που μπορεί να ήταν άδικα απέναντί μου. Δεν έχει κανένα νόημα. Άρα «τραβάω μια μονοκοντυλιά» και σβήνω μόνο τα αρνητικά και όσα δεν έχω κανέναν λόγο να θυμάμαι.
Στις 25 Ιανουαρίου θα βρεθείς στο πάλκο μαζί με την Ελένη Βιτάλη στο «Νυν και Αεί… Τσιτσάνης», ένα πρόγραμμα που αναμένεται να «ταράξει» τη νυχτερινή ζωή της πόλης. Πως προέκυψε αυτή η συνεργασία;
Η ιδέα του προγράμματος και της συνεργασίας αυτής είναι του Σταύρου Ξαρχάκου. Ένα αφιέρωμα στο μεγάλο Βασίλη Τσιτσάνη μαζί με ένα μέρος από το ιστορικό δικό του «Ρεμπέτικο». Με το Σταύρο Ξαρχάκο έχω τη χαρά και την τιμή να έχω δουλέψει και στο παρελθόν και είναι πραγματικά τύχη και εμπειρία για κάθε τραγουδιστή να έχει συνυπάρξει μαζί του επί σκηνής. Με την Ελένη Βιτάλη γνωριστήκαμε τώρα λόγω αυτής της συνεργασίας. Δε νομίζω πως χρειάζεται να πω πόσο μεγάλη φωνή είναι. Αυτό το ξέρουμε όλοι. Προσωπικά για μένα είναι μια τραγουδίστρια με μοναδικό ηχόχρωμα που με συγκινεί αλλά και μια πολύ καλή συνεργάτιδα που κάθε φορά που βγαίνουμε μαζί στη σκηνή στις πρόβες, αισθάνομαι της αγάπη και την υποστήριξή της. Κι αυτό είναι σπάνιο...
Έχετε και ντουέτα επί σκηνής;
Ναι, υπάρχουν κάποια ντουέτα επί σκηνής και είμαι πολύ χαρούμενη γι’ αυτό!
Ναι, παράλληλα θα κάνω κάποιες εμφανίσεις με τον υπέροχο κιθαρίστα Παναγιώτη Μάργαρη. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη και με αυτή τη συνεργασία, γιατί θαυμάζω τον Παναγιώτη και η συνεργασία αυτή είναι μια ακόμα πρόκληση για μένα μιας και θα μπορώ να παρουσιάσω μαζί του ένα εντελώς διαφορετικό ρεπερτόριο. Θα ξεκινήσουμε σε διάφορους χώρους ανά την Ελλάδα και θα συνεχίσουμε και το καλοκαίρι. Επίσης, στις 11 και στις 18 Φεβρουαρίου για δυο Τρίτες στο «Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης» ο Άρης Βλάχος, ο ένας εκ των δύο συνθετών του δίσκου μου παρουσιάζει τα τραγούδια του - και όχι μόνο -, παρέα με αρκετούς καλεσμένους, μεταξύ των οποίων θα είμαι κι εγώ. Στις 24 Φεβρουαρίου παρουσιάζω ένα δικό μου πρόγραμμα στον «Ιανό» που λέγεται «Μουσικό χρονολόγιο», όπου εκεί θα διατρέξω όλες τις συνεργασίες που είχα την τύχη να έχω από την ημέρα που ξεκίνησα μέχρι σήμερα μαζί με τον άλλο συνθέτη του δίσκου Νεοκλή Νεοφυτίδη! Με το Νεοκλή επίσης, στις 6 Απριλίου θα ταξιδέψουμε στην Κύπρο για μια συναυλία με δυο φαγκότα κι ένα πιάνο! Αυτά προς το παρόν!
«Άλλον κόσμο μάθαμε και σ’ άλλον περπατούμε και το παιδί που μέτραγε τ’ αστέρια πού να βρούμε» λέει το τραγούδι σου. Περίγραψέ μου μέσα σε λίγες λέξεις ποιος θα ήταν ο ιδανικός κόσμος για σένα…
Η αλήθεια είναι ότι ιδανικός κόσμος δεν ξέρω αν υπάρχει. Μπορούμε όμως να τον φτιάχνουμε κάθε μέρα μόνοι μας. Με τις δικές μας δυνάμεις, με τους αγαπημένους μας ανθρώπους, τη μουσική, την τέχνη γενικότερα, την αγάπη που δίνουμε σε ό,τι κάνουμε… Είναι δύσκολες εποχές και χρειαζόμαστε ό ένας τον άλλο πιο πολύ από ποτέ. Και ίσως έτσι συναντήσουμε και πάλι το παιδί που κρύβουμε μέσα μας και την αθωότητα του…
Φωτογραφίες: Πάνος Παπαιωάννου
