O Γιώργος Τρανταλίδης στο εξώφυλλο του νέου άλμπουμ του «Looking Back» ποζάρει σε μια θολή πια φωτογραφία όταν 3 ετών στην Πόμπια, ένα ημιορεινό χωρίο στο Μεσσαρά, του Δήμου Φαιστού στην Κρήτη. Είναι η αυλή του σπιτιού όπου γεννήθηκε ο παππούς του. Ο ίδιος γεννήθηκε στους Αμπελοκήπους, κοντά στο γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας. Η κρητική καταγωγή του έπαιξε ρόλο στην ντομπροσύνη και στην αυθεντικότητα του.
Η φωτογραφία που τον δείχνει πιτσιρικά και ο τίτλος του άλμπουμ παραπέμπουν και στο περιεχόμενο της νέας δουλειάς του που είναι εμπνευσμένη από σημαντικούς σταθμούς της ζωής του και η κυκλοφορία του συμπίπτει με τα 70α του γενέθλια. Κάθε ένα τραγούδι και μια ανάμνηση.
Elvin Jones, John Coltrane, Μίμης Δομάζος, βινύλια από τα παλιά δισκάδικα, «Αλιείς Μαργαριταριών», Λ. Αλεξάνδρας, θερινά σινεμά, κινηματοθέατρα, μουσικά πρωινά και λάτιν ορχήστρες, Socrates Drank The Conium, Sphinx, Tata Guines, παιδικοί φίλοι…μια ολόκληρη ζωή «τρέχει» μέσα από μουσικές εικόνες που περιέχουν τα 9 κομμάτια του «Looking Back». Οκτώ συνθέσεις είναι του Γ. Τρανταλίδη και μία διασκευή, το A Love Supreme του John Coltrane.
Έντεκα χρόνια μετά την πιο πρόσφατη δουλειά του, το εξαιρετικό Global Vision, ο Γιώργος Τρανταλίδης κυκλοφορεί το νέο του άλμπουμ. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν 20 συνολικά μουσικοί, Έλληνες και ξένοι εγνωσμένης αξίας. Μεταξύ αυτών Tony Lakatos, Alex Foster, Gilad Atzmon, Παντελής Μπενετάτος, Γιώργος Κοντραφούρης, Omer Ashano, Dennis Pol, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Βύρωνας Ντόλας, Κίμωνας Καρούντζος και Κωνσταντίνος Στουραΐτη, Kiki Enrique Boo κ.α.
Η συνάντησή μας έγινε στο home studio του στο Κορωπί, όπου ηχογραφήθηκε εξ ολοκλήρου το «Looking Back» σε μια κουβέντα παράλληλη με την ακρόαση του νέου άλμπουμ και συζήτηση για το κάθε ένα κομμάτι ξεχωριστά. Η βόλτα στο χρόνο ξεκίνησε από τον δάσκαλο του Γ. Τρανταλίδη καθότι ως γενναιόδωρος άνθρωπος που είναι ξέρει να ανταποδίδει τα εύσημα σε όσους το αξίζουν…Σε πρώτη ακρόαση λοιπόν Looking Back…Κοιτάζοντας Πίσω
-Τι περιέχει το νέο άλμπουμ Looking Back ;
Είναι οι μνήμες που έχω όλα αυτά τα χρόνια από παιδάκι, από τις παλιές μεγάλες ορχήστρες, την τζαζ και την Ελληνική μουσική του Μάνο Χατζιδάκι, Όλα τα κομμάτια για μένα έχουν κάποιο συγκεκριμένο λόγο που υπάρχουν στο Looking Back.
-Ποια ήταν η πρώτη επαφή με τον Μάνο Χατζιδάκι που ανέφερες ως ανάμνηση;
Είχα πάει το άλμπουμ μου Erisma του 1988 στον Μάνο Χατζιδάκι να το βγάλει και του κοίταζα τα πόδια, ντρεπόμουν να τον κοιτάξω. Ο πατέρας μου λάτρευε την μουσική του, όπως κι εγώ. Τον σεβόμασταν. Με πήρε μετά ο ίδιος τηλέφωνο και μου είπε : «Μου αρέσει πολύ η μουσική σου θέλω να την βγάλουμε στο Σείριο τελικά δεν έγινε και κυκλοφόρησε με την BMG. Ο Μάνος ήξερε πάντα τι έλεγε. Είχε το θάρρος της γνώμης του. Ένας κύριος.
-Ας πάρουμε ένα – ένα τα 9 συνολικά κομμάτια του νέου άλμπουμ σου και ας βάλουμε σε μια…jazz τάξη τις αναμνήσεις σου. Πάμε λοιπόν πρώτο κομμάτι..
3/4 ELVIN : «Three for Elvin, Για τον Elvin Jones δηλαδή. Αγάπησα την ντραμς από αυτό τον άνθρωπο και έγραψα το κομμάτι αυτό για να του το αφιερώσω. Είχαμε και φιλία. Όταν με έβλεπε με αγκάλιαζε. Με τον Elvin κατάλαβα ότι η μουσική πέρα από το εκπαιδευτικό και μορφωτικό χαρακτήρα είναι και κάτι άλλο. Μια μυστική επικοινωνία με το σύμπαν, με το Θεό, όπως θέλεις πες το. Εγώ το λέω με το Θεό.
Με τον Elvin Jones
Είχα διαβάσει πολλά περισσότερα βιβλία για τα τύμπανα, απ’ ότι φαντάζομαι ο Elvin, (χαχαχα)... Τότε όμως κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν σχεδόν άχρηστα για να παίξεις έτσι όπως ο "Elvin Jones" δεν φτάνουν τα βιβλία, ούτε οι μέθοδοι, τίποτα απ' όλα αυτά.
Ο Elvin θυμάμαι είχε πει σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό Down Beat για τον Coltrane ότι οι περισσότερες σημειώσεις που έκανε για την μουσική του ήταν κάτι κουκίδες πάνω σε ένα σημειωματάριο έμοιαζε σαν Κώδικας Μπράιγ.
Άλλαζα δύο συγκοινωνίες για να πάω να τον συναντήσω στο σπίτι του Γιάννη Πετροπουλάκη, στη Γλυφάδα. Μου άνοιγε ο Elvin και του έφτιαχνα ελληνικό καφέ. Η γυναίκα του η Κέικο, η γιαπωνέζα, κοιμόταν στο άλλο δωμάτιο. Ο Γιάννης (παραγωγός συναυλιών) τον είχε φέρει για την συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στη δεκαετία του ’80.
A LOVE SUPREME: Η γνωστή σύνθεση του John Coltrane. Δεν γινόταν να μην είναι δεύτερο αυτό το κομμάτι γιατί όταν ρώτησα τον Elvin Jones να μου πει δυο λόγια για τον Coltrane σήκωσε ψηλά τα χέρια του, χαμογέλασε, φωτίστηκε το πρόσωπό του, ένωσε τις παλάμες του, τις σήκωσε ψηλά και κοιτώντας τον ουρανό μου είπε μια λέξη: JOHN. Τίποτε άλλο. Αυτή η λέξη εμπεριέχει τα πάντα. Για έναν άνθρωπο βέβαια που έχει ακούσει αυτή την μουσική και μπορεί να αντιληφθεί.
Ο δίσκος A Love Supreme ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Coltrane. Τον άκουσα το 1967-68. Παιδάκι ήμουνα. Τον αγόρασα από τον Μανάκο, (το δισκάδικο «Στην Στροφή του Μανάκου»). Κατέβαινες την Αλεξάνδρας και πήγαινες αριστερά προς Εξάρχεια, στην Σπυρίδωνος Τρικούπη. Εκεί στο δεξί σου χέρι ήταν ένα μικρό μαγαζί με έναν υπέροχο άνθρωπο που σε κατεύθυνε επίσης καθώς ενημέρωνε για τις νέες κυκλοφορίες.
Τότε αγόρασα και τους δίσκους του Wes Montgomery με τον Oliver Nelson με τις big bands που ήταν άλλη άποψη στην jazz. Από 11-12 χρονών που άκουσα jazz την αγάπησα. H jazz λοιπόν που πρωτοάκουσα και πέρασε μέσα μου ήταν αυτή των Tommy Dorsey, Gene Krupa, Benny Goodman και του Buddy Rich..Όμως όταν άκουσα το A Love Supreme ήταν κάτι άλλο που δεν μπορούσα να εξηγήσω, δεν έμοιαζε με την jazz που ήδη είχα ακούσει. Ήταν κάτι που μπήκε βαθιά μέσα μου και το αγάπησα.
Με τον Γιάννη Σπάθα εποχή Socrates Drank The Conium, αρχές 70s (αρχείο: Γ. Τρανταλίδης)
Στη δική μου παρέα μόνο εγώ άκουγα jazz. Ακόμη κι όταν πήγα το 1970 με τους Socrates εγώ του μίλαγα για τον Elvin Jones και μια μέρα έβαλα λίγο και μου λέει ο Σπάθας: «Μην προσπαθείς να παίζεις σαν τον Elvin, εδώ παίζουμε Rock !». Του λέω τότε: «Ξέρεις τι ωραία θα ήταν να έπαιζε ο Elvin Jones, Rock !». Κάπως έτσι παίζω μέσα στο On The Wings (το τρίτο άλμπουμ των Socrates Drank The Conium). Έβαζα τότε στο hard-rock διάφορα πολυρυθμικά σχήματα.
Θυμάμαι τον Σπάθα να μου λέει : «Ρε συ, μην τα βάζεις αυτά, είναι αλλού» και του απαντούσε ο Αντώνης (Τουρκογιώργης): Άστον αυτός ξέρει. Χαχαχαχαχαχα.
Παιδιά 18-21 χρονών όλοι αυτοδίδακτοι με μοναδικό όπλο στην φαρέτρα μας το ένστικτο, τίποτα άλλο.
Σε ένα κομμάτι στον δίσκο On The Wings το 1973 είχα παίξει κάτι σαν Son clave Νεότεροι ντράμερ σήμερα με ρωτούν : πώς ήξερες να παίζεις τέτοια ; Όλοι σας δηλαδή ποιος σας έδειξε; τι άραγε συνέβαινε μέσα στον εγκέφαλό σας ; Ποιος να μας τα μάθει ; Ήμασταν αυτοδίδακτοι, ακόμα και σήμερα ορισμένοι το θεωρούν "κάπως". Αυτό όμως δεν συνέβαινε ποτέ στην Αμερική και στα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη. Γνώριζαν ότι ο Thelonius Monk, o Buddy Rich, o ELVIN, ο Wes Montgomery, ο Zappa, οι Beatles, ο Luis Armstrong και Εκατοντάδες άλλοι μεγάλοι μουσικοί ήταν αυτοδίδακτοι.
Γιάννης Αλεξίου – Γιώργος Τρανταλίδης
Στο Mountain το θέμα είναι 33/8 το έγραψα στα 17 μου .Δεν είχαμε ιδέα τι ρυθμός είναι ούτε μας ενδιέφερε απλά μας άρεσε και το παίζαμε. Βεβαίως τα πράγματα σήμερα είναι πολύ πιο διαφορετικά η μουσική δεν θεωρείται πλέον κάτι το παρακμιακό και η πληροφορία είναι προσβάσιμη σε όλους που θέλουν να μάθουν "ευτυχώς". Υπάρχουν μουσικά σχολεία και πανεπιστήμια.
Όταν πήγα στον Elvin Jones ήμουν όλη μέρα με τα βιβλία και τις μπαγκέτες στο χέρι. Μου λέει ; «Τι είναι αυτά που μελετάς ; Δεν καταλαβαίνω». Όταν γύρισα μετά σπίτι με έπιασε τέτοια απογοήτευση που έπαιζε έτσι και δεν είχε ιδέα από διαβάσματα και μελέτες, ήθελα να τα παρατήσω. Κι εκείνος με παρότρυνε: «Εσύ πρέπει να παίζεις».
Εκεί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κάτι παραπάνω που δεν το λέει κανένας. Είναι η φώτιση. Ο Coltrane είχε φώτιση. Άλλαξε την μουσική. Οι άνθρωποι που άλλαξαν την μουσική ήταν ο Charlie Parker, o John Coltrane και ο Miles Davis.
O Mitch Mitchell (ο ντράμερ των Jimi Hendrix Experience) σε μια συνέντευξή του είχε πει ότι έπαιζε στο γκρουπ του Hendrix και σκεφτόταν σαν να έπαιζε ο Elvin Jones. O Hendrix τον φώναζε «ο μικρός μου Elvin». Ο Elvin Jones για μένα ήταν ο καλύτερος rock ντράμερ - πάνω απ' όλους.
Με τον γιο του Γιάννη πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο 10ο Jazz στο Πάρκο, στο Ίλιο
WAVELESS: Είναι γραμμένο για το γιο μου, τον Γιάννη, μόλις γεννήθηκε το 1983. Όταν τον πρωτοείδα στο μαιευτήριο ήταν ήσυχος, σαν ένα μωρό που κολυμπάει σε μια θάλασσα χωρίς κύμα. Αυτή την αίσθηση μου έδωσε και έγραψα αυτό το κομμάτι. Τότε ήμουν σε μία φάση που έπαιζα jazz, οι Sphinx είχαν διαλυθεί ένα χρόνο πριν και είχα βγάλει το σόλο άλμπουμ μου ΧΟΡΕΣ. Στο Waveless παίζει ένα καταπληκτικός νέος κιθαρίστας με πολύ συναίσθημα, ο Βύρωνας Ντόλας, από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχω ακούσει στην κιθάρα. Επίσης ο Κωνσταντίνος Στουραϊτης εξαιρετικός κιθαρίστας που εδώ παίζει ακουστικό μπάσο, φοβερός μουσικός, κι εγώ τύμπανα.
Giorgos Trantalides – Hores
HORES: To παλιό κομμάτι που το ξαναπαίζω με άλλη οπτική. Στο κομμάτι αυτό παίζει μεταξύ άλλων ο νεαρός Ισραηλινός βιολίστας Omer Ashano, ένα μεγάλο ταλέντο, όπως επίσης Dennis Pol ένα νέο παιδί, που ζει στη Νέα Υόρκη, Έλληνας. Όταν τον άκουσα τρελάθηκα. Και φυσικά ο γίγαντας Alex Foster που εδώ παίζει φλάουτο, όπως και ο Παντελής Μπενετάτος γνωστός για τις ικανότητές του.
PANATHINEA bolero: Αυτό το κομμάτι είναι αφιερωμένο στους παλιούς μου φίλους. Τότε υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, όπως το Βερντέν, στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, η οποία ήταν ο δημοφιλής άξονας της διασκέδασης. Εκεί ήταν όλα τα κινηματοθέατρα. Έτσι τα λέγαμε. Ήταν και κινηματογράφοι και θέατρα. Από τα πιο σπουδαία τότε ήταν το Βερντέν, το Ραντάρ, τα Παναθήναια, το Λουξ που έφερναν ατραξιόν από το εξωτερικό. Εκεί με πήγαν οι γονείς μου, δυόμιση – τριών χρονών και άκουσα ζωντανή κουβανέζικη μουσική, βραζιλιάνικη μουσική live και διάφορες ατραξιόν. Είχε live που χόρευαν κι έπαιζαν τη δική τους μουσική, παραδοσιακά κομμάτια. Αλλά φαντάσου ένα παιδάκι τριών χρονών να βρίσκεται μπροστά σε αυτό το θέαμα !
Στο 4ο Jazz στο Πάρκο, φεστιβάλ του οποίου είναι καλλιτεχνικός διευθυντής, στο Πάρκο Τρίτση, Σεπτέμβριος 2015. (Φωτο : Γ. Αλεξίου)
Μια φορά θυμάμαι το έσκασα από τον πατέρα μου κι ανέβηκα πάνω στο πάλκο από τα σκαλάκια την ώρα που παίζανε! Τους έβλεπα και χόρευαν κι έπαιζαν κρουστά, κόνγκας, τιμπάλες, μαράκες..τρελάθηκα κι ανέβηκα επάνω στην σκηνή. Με έπιασε ένας μαύρος ωραίος τυπάκος, μ’ αγκάλιασε και ήρθε ο πατέρας μου και με κατέβασε κάτω. «Εντάξει, εντάξει», του είπε την ώρα που ο πατέρας μου με οδηγούσε κάτω στις θέσεις μας.
Αργότερα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχα δει τον καταπληκτικό περκασιονίστα Tata Guines με το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας στο Βεάκειο, στον Προφήτη Ηλία, τον οποίο ήξερα γιατί είχαμε παίξει μαζί στην Ουγγαρία.
Από αυτόν έμαθα τι σημαίνει κλάβε. Τα έπαιζα χωρίς να ξέρω. Ο Guines μου τα εξήγησε μια κι έξω.
Για τίτλο του κομματιού διάλεξα τα Παναθήναια γιατί είναι το πιο γνωστό και αυτό που έχει μείνει από όλα εκείνα τα σινεμά. Τότε το Παναθήναια ήταν επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όχι εκεί που είναι τώρα.
Ταινίες έβλεπα περισσότερο σε ένα άλλο σινεμά που ήταν πιο ψηλά, το Νιρβάνα. Τώρα υπάρχει κάτω από την πολυκατοικία που δεν υπήρχε τότε. Το σινεμά ήταν σε ένα τεράστιο οικόπεδο, μπορεί να χωρούσε και δυο χιλιάδες άτομα μέσα. Στο Νιρβάνα μου έκανε εντύπωση η μουσική που ακουγόταν από τα ηχεία στα διαλλείματα. Έπαιζε τις μεγάλες ορχήστρες με τον Frank Sinatra και τον Nat King Cole. Ονειρεμένη μουσική. Άκουγες τον Sinatra στο Poinciana, εκεί το πρωτοάκουσα. Μετά το άκουσα με τον Ahmad Jamal και αναρωτήθηκα τι μου θυμίζει αυτό το κομμάτι ; Το είχα ακούσει στο θερινό Νιρβάνα στο διάλλειμα..Φοβερή ανάμνηση.
Ricardo Santos - Perlenfischer
Αυτά ξέρεις δεν τα ξεχνάω, όπως δεν ξεχνάω τον αδερφό μου που έβαλε το «Αλιείς Μαργαριταριών» (Perlenfisher) του Georges Bizet. Όταν το άκουγα αυτό το κομμάτι, έκλαιγα. Εκεί ήταν και οι καλοί φίλοι μου, στη Λ. Αλεξάνδρας, και την ευρύτερη περιοχή, Γκύζη και έγραψα αυτό το κομμάτι και το αφιέρωσα ειδικά σε αυτά τα τρία παιδιά, τον Αντώνη, τον Χρήστο, τον Αντρέα. Ο Χρήστος Κασκάνης μάλιστα κάνει φωνητικά σε ένα άλλο κομμάτι του άλμπουμ, το A Love Supreme.
LEAST CHANGE: Είναι ένα rhythm’n’change κομμάτι – μουσικός όρος – και ακολουθώ αυτή τη φόρμα. Αυτό το κομμάτι είναι οι αναμνήσεις μου από την εποχή που άκουγα Eric Dolphy και Charles Mingus…
Giorgos Trantalidis - Least Change
INTERNAL PEACE: Αυτό το έγραψα για την μητέρα μου, την ημέρα που πέθανε το 1990. Τον τίτλο του κομματιού τον έδωσε ο Γιώργος Κοντραφούρης. Όλα τα κομμάτια έχουν το λόγο τους που υπάρχουν στο Looking Back.
NEW MEMORIES: Είναι γραμμένο το 2011, μια επίσης δική μου σύνθεση. Ένα καθαρόαιμο latin κομμάτι.
-Δεν έγραψες ένα κομμάτι για τον Παναθηναϊκό…
Εντάξει στον δίσκο μιλάω για την Λ. Αλεξάνδρας και έκανα το Panathinea bolero. Είμαι Παναθηναϊκάκιας 100 %. Εκεί μεγάλωσα απέναντι από το γήπεδο. Στην Κεδρινού. Αλλά πάντα εκτιμούσα τους καλούς παίκτες. Πάνω απ’ όλους ο Μίμης Δομάζος. Τον πρωτοείδα όταν έπαιζε στην δεύτερη ομάδα, λίγο πριν προωθηθεί στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού. Όμως ήμουν φαν και του Γιώργου Σιδέρη, του Ηβ Τριαντάφυλλου, του Γιώργου Δεληκάρη, του Μίμη Παπαϊωάννου, του Θωμά Μαύρου και του Στάθη Χάιτα του Πανιωνίου. Ο Νίκος Σιδέρης, ο ανιψιός του Γιώργου, που έπαιζε επίσης στον Ολυμπιακό, ήταν μπατζανάκης μου, τον αγαπούσα πάρα πολύ, ήταν μεγάλος παίκτης, υπέροχος άνθρωπος και αδικημένος. Με αγαπούσε κι εκείνος πάρα πολύ, αν και ήξερε ότι ήμουν βάζελος.
-Τι αναμνήσεις έχεις από τα γήπεδα ως πιτσιρικάς ;
Ήμουν ακόμη παιδάκι όταν με πήγαιναν ο πατέρας μου και ο αδερφός μου στο γήπεδο, 4-5 χρονών ήμουν, όχι σε ντέρμπι, αλλά όταν έπαιζε ο ΠΑΟ με ομάδες όπως η Προοδευτική ή το Αιγάλεω. Σε ένα τέτοιο ματς ήμουν μέσα που έπαιξε για πρώτη φορά ο Παναθηναϊκός σε χορτάρι, έως τότε ήταν ξερό το γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας. Μια φορά πήγα σε ντέρμπι και παραλίγο να πεθάνω. Το 1963 στο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός το 1-1 που έβαλαν φωτιά στο γήπεδο και δεν άνοιξαν τις πόρτες και με ποδοπάτησαν. Ήταν το ματς που θεώρησε ο κόσμος στημένο και μπήκε μέσα στο γήπεδο και το ισοπέδωσε. Ήμουν δεν ήμουν έντεκα χρονών. Αν δεν με έσωνε ο αδερφός μου δεν θα ζούσα τώρα. Γύρισα σπίτι χωρίς παπούτσια και χτυπημένος με μελανιές σε όλο μου το σώμα, τα παπούτσια μου χάθηκαν μέσα στο χαμό. Τραυματική εμπειρία.
Giorgos Trantalidis – Looking Back
-Από την ηχογράφηση του άλμπουμ τι θα έχεις να θυμάσαι ;
Όλοι αυτοί οι μουσικοί που συμμετέχουν στο Looking Back ήρθαν εδώ στο στούντιό μου και ηχογραφήσαμε. Όλα είναι εδώ γραμμένα. Όλοι τους έδωσαν απλόχερα το ταλέντο και την αγάπη τους στην μουσική μου. Όποιος πιστεύει ότι με την jazz θα βγάλει χρήματα και θα κάνει περιουσίες είναι βαθιά νυχτωμένος. Από την άλλη το κάνουμε από την καρδιά μας και μόνο. Αυτό που εισπράττεις είναι η αγάπη από τους συνεργάτες σου, τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, που παίζεται μαζί. Αυτό το πράγμα δεν αγοράζεται. Είναι κάποιες έννοιες: η αγάπη, η εκτίμηση, το ταλέντο που είναι ανεκτίμητες.
Το 90% των ηχογραφήσεων αυτών είναι Take One (γράφθηκαν με την πρώτη). Αυτοί οι μουσικοί είναι «μια κι έξω». Άριστοι μουσικοί κι έχουν φοβερή αίσθηση του αυτοσχεδιασμού. Τι να πει κανείς για τον Tony Lakatos. Από τους κορυφαίους σαξοφωνίστες στον πλανήτη. Σούπερ ταλέντο. Έπαιζε για χρόνια με την Big Βand της Φρανκφούρτης. Όταν πήρε την σύνταξή του, του έκαναν ειδική μνεία. Τον αποχαιρέτησε η big band μ’ ένα πολύ συγκινητικό τρόπο με ειδική αποχαιρετιστήρια συναυλία με συνεχείς αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Έτσι είθισται να κάνουν στα ξένα κράτη. Τιμούν τους μουσικούς.
Τόνι Λάκατος – Γιώργος Τρανταλίδης, πάνω από 50 χρόνια φιλίας (Φωτο: Πάνος Βασιλόπουλος)
Όπως επίσης και ο χαρισματικός σαξοφωνίστας Alex Foster, ένας πραγματικός "θρύλος" που ξεκίνησε παίζοντας με τον Jaco Pastorius, τον Jack DeJohnette και τον John Abercrombie, όπως και σε δίσκους μαζί με τον McCoy Tyner και τον Gil Evans όπως και με την Charles Mingus big band, έχει παίξει ακόμα και με τους Rolling Stones, Στον δίσκο παίζει και ο ιδιοφυής Gilad Atzmon, τεράστιος μουσικός με βαθιά γνώση και πείρα. στο ενεργητικό έχει πολλούς προσωπικούς δίσκους έχει ακόμα παίξει στον τελευταίο δίσκο των Pink Floyd. Όλοι τους είναι Ένας και Ένας. Οι μουσικοί, να ξέρεις, αν δεν τους αρέσει το κομμάτι δεν παίζουν καλά.
Τι να πω για τον φοβερό πιανίστα και μαέστρο Παντελή Μπενετάτο ή την διεθνώς καταξιωμένη δεξιοτέχνιδα στο κανονάκι Σοφία Λαμπροπούλου. Τον καταπληκτικό βιολονίστα από το Ισραήλ Omer Ashano και τον καλύτερο κατά την γνώμη μου Έλληνα τρομπετίστα της τζαζ Δημήτρη Παπαδόπουλο. Τον ταλαντούχο κοντραμπασίστα Κίμωνα Καρούντζο, τον σπουδαίο σαξοφωνίστα Βασίλη Ξενόπουλο που διαπρέπει στην Αγγλία τον Dennis Pol (Διονύση Πολυγένη) που κάνει καριέρα στην Νέα Υόρκη όπως και ο Κίμωνας Καρούντζος. Τον Γάλλο τσελίστα Alexis Bove από την (Amsterdam Metropole Orchestra) και την ταλαντούχα μουσικό "τραγουδίστρια" Άλκηστη Λαμπροπούλου. Τον "Genius" Γιώργος Κοντραφούρης και τον παραδοσιακό καταπληκτικό κρουστό Κώστα Μερετάκη αλλά και τον Αγαπημένο μου Master λάτιν περκασιονίστα Kiki Enrique Boo από την Κούβα και τον θρυλικό ντράμερ, ενορχηστρωτή και συνθέτη Γιάννη Σταυρόπουλο "Rambo"
Attila – Τρανταλίδης- Corradi. To trio του στην συναυλία στο Κορωπί 2.8.2019 (Φωτο : Γ. Κανελλόπουλος)
Στο Looking Back του Γιώργου Τρανταλίδη συμμετέχουν οι μουσικοί : Alex Foster (σοπράνο σαξόφωνο, φλάουτο), Tony Lakatos (τενόρο σαξόφωνο), Γιώργος Κοντραφούρης (όργανο), Βασίλης Ξενόπουλος (τενόρο και άλτο σαξόφωνο), Δημήτρης Παπαδόπουλος (τρομπέτα), Παντελής Μπενετάτος (πιάνο, κήμπορντς), Κίμων Καρούτζος (μπάσο), Βύρωνας Ντόλας (κιθάρα), Κωνσταντίνος Στουραϊτης (μπάσο), Omer Ashano (βιολί), Gilad Atzmon (τενόρο σαξόφωνο, κλαρινέτο), Kiki Enrique Boo (κρουστά), Dennis Pol (κιθάρα), Manuel Orza (μπάσο), Κώστας Μερετάκης (pendir, bongos), Alexis Bove (τσέλο), Γιάννης Σταυρόπουλος (ντραμς), Σοφία Λαμπροπούλου (κανονάκι), Άλκηστις Λαμπροπούλου (φωνητικά) και Γιώργος Τρανταλίδης (ντραμς, κρουστά, τζουρά, APR synthesizer, virtual orchestra strings).
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΚΑΤΕΘΕΣΑΝ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
Γιώργος Τρανταλίδης
Πώς να αποκτήσετε το «Looking Back» του Γιώργου Τρανταλίδη υπογεγραμμένο από το ίδιο με αντικαταβαλολή : e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Και σε ψηφιακή μορφή στα Spotify, Amazon, Pandora, Deezer, Bandcamp, CD Baby.
Giorgos Trantalides – New Memories
Η φωτογραφία που τον δείχνει πιτσιρικά και ο τίτλος του άλμπουμ παραπέμπουν και στο περιεχόμενο της νέας δουλειάς του που είναι εμπνευσμένη από σημαντικούς σταθμούς της ζωής του και η κυκλοφορία του συμπίπτει με τα 70α του γενέθλια. Κάθε ένα τραγούδι και μια ανάμνηση.
Elvin Jones, John Coltrane, Μίμης Δομάζος, βινύλια από τα παλιά δισκάδικα, «Αλιείς Μαργαριταριών», Λ. Αλεξάνδρας, θερινά σινεμά, κινηματοθέατρα, μουσικά πρωινά και λάτιν ορχήστρες, Socrates Drank The Conium, Sphinx, Tata Guines, παιδικοί φίλοι…μια ολόκληρη ζωή «τρέχει» μέσα από μουσικές εικόνες που περιέχουν τα 9 κομμάτια του «Looking Back». Οκτώ συνθέσεις είναι του Γ. Τρανταλίδη και μία διασκευή, το A Love Supreme του John Coltrane.
Έντεκα χρόνια μετά την πιο πρόσφατη δουλειά του, το εξαιρετικό Global Vision, ο Γιώργος Τρανταλίδης κυκλοφορεί το νέο του άλμπουμ. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν 20 συνολικά μουσικοί, Έλληνες και ξένοι εγνωσμένης αξίας. Μεταξύ αυτών Tony Lakatos, Alex Foster, Gilad Atzmon, Παντελής Μπενετάτος, Γιώργος Κοντραφούρης, Omer Ashano, Dennis Pol, Δημήτρης Παπαδόπουλος, Βύρωνας Ντόλας, Κίμωνας Καρούντζος και Κωνσταντίνος Στουραΐτη, Kiki Enrique Boo κ.α.
Η συνάντησή μας έγινε στο home studio του στο Κορωπί, όπου ηχογραφήθηκε εξ ολοκλήρου το «Looking Back» σε μια κουβέντα παράλληλη με την ακρόαση του νέου άλμπουμ και συζήτηση για το κάθε ένα κομμάτι ξεχωριστά. Η βόλτα στο χρόνο ξεκίνησε από τον δάσκαλο του Γ. Τρανταλίδη καθότι ως γενναιόδωρος άνθρωπος που είναι ξέρει να ανταποδίδει τα εύσημα σε όσους το αξίζουν…Σε πρώτη ακρόαση λοιπόν Looking Back…Κοιτάζοντας Πίσω
-Τι περιέχει το νέο άλμπουμ Looking Back ;
Είναι οι μνήμες που έχω όλα αυτά τα χρόνια από παιδάκι, από τις παλιές μεγάλες ορχήστρες, την τζαζ και την Ελληνική μουσική του Μάνο Χατζιδάκι, Όλα τα κομμάτια για μένα έχουν κάποιο συγκεκριμένο λόγο που υπάρχουν στο Looking Back.
-Ποια ήταν η πρώτη επαφή με τον Μάνο Χατζιδάκι που ανέφερες ως ανάμνηση;
Είχα πάει το άλμπουμ μου Erisma του 1988 στον Μάνο Χατζιδάκι να το βγάλει και του κοίταζα τα πόδια, ντρεπόμουν να τον κοιτάξω. Ο πατέρας μου λάτρευε την μουσική του, όπως κι εγώ. Τον σεβόμασταν. Με πήρε μετά ο ίδιος τηλέφωνο και μου είπε : «Μου αρέσει πολύ η μουσική σου θέλω να την βγάλουμε στο Σείριο τελικά δεν έγινε και κυκλοφόρησε με την BMG. Ο Μάνος ήξερε πάντα τι έλεγε. Είχε το θάρρος της γνώμης του. Ένας κύριος.
-Ας πάρουμε ένα – ένα τα 9 συνολικά κομμάτια του νέου άλμπουμ σου και ας βάλουμε σε μια…jazz τάξη τις αναμνήσεις σου. Πάμε λοιπόν πρώτο κομμάτι..
3/4 ELVIN : «Three for Elvin, Για τον Elvin Jones δηλαδή. Αγάπησα την ντραμς από αυτό τον άνθρωπο και έγραψα το κομμάτι αυτό για να του το αφιερώσω. Είχαμε και φιλία. Όταν με έβλεπε με αγκάλιαζε. Με τον Elvin κατάλαβα ότι η μουσική πέρα από το εκπαιδευτικό και μορφωτικό χαρακτήρα είναι και κάτι άλλο. Μια μυστική επικοινωνία με το σύμπαν, με το Θεό, όπως θέλεις πες το. Εγώ το λέω με το Θεό.
Με τον Elvin JonesΕίχα διαβάσει πολλά περισσότερα βιβλία για τα τύμπανα, απ’ ότι φαντάζομαι ο Elvin, (χαχαχα)... Τότε όμως κατάλαβα ότι όλα αυτά ήταν σχεδόν άχρηστα για να παίξεις έτσι όπως ο "Elvin Jones" δεν φτάνουν τα βιβλία, ούτε οι μέθοδοι, τίποτα απ' όλα αυτά.
Ο Elvin θυμάμαι είχε πει σε μια συνέντευξη του στο περιοδικό Down Beat για τον Coltrane ότι οι περισσότερες σημειώσεις που έκανε για την μουσική του ήταν κάτι κουκίδες πάνω σε ένα σημειωματάριο έμοιαζε σαν Κώδικας Μπράιγ.
Άλλαζα δύο συγκοινωνίες για να πάω να τον συναντήσω στο σπίτι του Γιάννη Πετροπουλάκη, στη Γλυφάδα. Μου άνοιγε ο Elvin και του έφτιαχνα ελληνικό καφέ. Η γυναίκα του η Κέικο, η γιαπωνέζα, κοιμόταν στο άλλο δωμάτιο. Ο Γιάννης (παραγωγός συναυλιών) τον είχε φέρει για την συναυλία στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, στη δεκαετία του ’80.
A LOVE SUPREME: Η γνωστή σύνθεση του John Coltrane. Δεν γινόταν να μην είναι δεύτερο αυτό το κομμάτι γιατί όταν ρώτησα τον Elvin Jones να μου πει δυο λόγια για τον Coltrane σήκωσε ψηλά τα χέρια του, χαμογέλασε, φωτίστηκε το πρόσωπό του, ένωσε τις παλάμες του, τις σήκωσε ψηλά και κοιτώντας τον ουρανό μου είπε μια λέξη: JOHN. Τίποτε άλλο. Αυτή η λέξη εμπεριέχει τα πάντα. Για έναν άνθρωπο βέβαια που έχει ακούσει αυτή την μουσική και μπορεί να αντιληφθεί.
Ο δίσκος A Love Supreme ήταν η πρώτη μου επαφή με τον Coltrane. Τον άκουσα το 1967-68. Παιδάκι ήμουνα. Τον αγόρασα από τον Μανάκο, (το δισκάδικο «Στην Στροφή του Μανάκου»). Κατέβαινες την Αλεξάνδρας και πήγαινες αριστερά προς Εξάρχεια, στην Σπυρίδωνος Τρικούπη. Εκεί στο δεξί σου χέρι ήταν ένα μικρό μαγαζί με έναν υπέροχο άνθρωπο που σε κατεύθυνε επίσης καθώς ενημέρωνε για τις νέες κυκλοφορίες.
Τότε αγόρασα και τους δίσκους του Wes Montgomery με τον Oliver Nelson με τις big bands που ήταν άλλη άποψη στην jazz. Από 11-12 χρονών που άκουσα jazz την αγάπησα. H jazz λοιπόν που πρωτοάκουσα και πέρασε μέσα μου ήταν αυτή των Tommy Dorsey, Gene Krupa, Benny Goodman και του Buddy Rich..Όμως όταν άκουσα το A Love Supreme ήταν κάτι άλλο που δεν μπορούσα να εξηγήσω, δεν έμοιαζε με την jazz που ήδη είχα ακούσει. Ήταν κάτι που μπήκε βαθιά μέσα μου και το αγάπησα.
Με τον Γιάννη Σπάθα εποχή Socrates Drank The Conium, αρχές 70s (αρχείο: Γ. Τρανταλίδης)Στη δική μου παρέα μόνο εγώ άκουγα jazz. Ακόμη κι όταν πήγα το 1970 με τους Socrates εγώ του μίλαγα για τον Elvin Jones και μια μέρα έβαλα λίγο και μου λέει ο Σπάθας: «Μην προσπαθείς να παίζεις σαν τον Elvin, εδώ παίζουμε Rock !». Του λέω τότε: «Ξέρεις τι ωραία θα ήταν να έπαιζε ο Elvin Jones, Rock !». Κάπως έτσι παίζω μέσα στο On The Wings (το τρίτο άλμπουμ των Socrates Drank The Conium). Έβαζα τότε στο hard-rock διάφορα πολυρυθμικά σχήματα.
Θυμάμαι τον Σπάθα να μου λέει : «Ρε συ, μην τα βάζεις αυτά, είναι αλλού» και του απαντούσε ο Αντώνης (Τουρκογιώργης): Άστον αυτός ξέρει. Χαχαχαχαχαχα.
Παιδιά 18-21 χρονών όλοι αυτοδίδακτοι με μοναδικό όπλο στην φαρέτρα μας το ένστικτο, τίποτα άλλο.
Σε ένα κομμάτι στον δίσκο On The Wings το 1973 είχα παίξει κάτι σαν Son clave Νεότεροι ντράμερ σήμερα με ρωτούν : πώς ήξερες να παίζεις τέτοια ; Όλοι σας δηλαδή ποιος σας έδειξε; τι άραγε συνέβαινε μέσα στον εγκέφαλό σας ; Ποιος να μας τα μάθει ; Ήμασταν αυτοδίδακτοι, ακόμα και σήμερα ορισμένοι το θεωρούν "κάπως". Αυτό όμως δεν συνέβαινε ποτέ στην Αμερική και στα προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη. Γνώριζαν ότι ο Thelonius Monk, o Buddy Rich, o ELVIN, ο Wes Montgomery, ο Zappa, οι Beatles, ο Luis Armstrong και Εκατοντάδες άλλοι μεγάλοι μουσικοί ήταν αυτοδίδακτοι.
Γιάννης Αλεξίου – Γιώργος Τρανταλίδης Στο Mountain το θέμα είναι 33/8 το έγραψα στα 17 μου .Δεν είχαμε ιδέα τι ρυθμός είναι ούτε μας ενδιέφερε απλά μας άρεσε και το παίζαμε. Βεβαίως τα πράγματα σήμερα είναι πολύ πιο διαφορετικά η μουσική δεν θεωρείται πλέον κάτι το παρακμιακό και η πληροφορία είναι προσβάσιμη σε όλους που θέλουν να μάθουν "ευτυχώς". Υπάρχουν μουσικά σχολεία και πανεπιστήμια.
Όταν πήγα στον Elvin Jones ήμουν όλη μέρα με τα βιβλία και τις μπαγκέτες στο χέρι. Μου λέει ; «Τι είναι αυτά που μελετάς ; Δεν καταλαβαίνω». Όταν γύρισα μετά σπίτι με έπιασε τέτοια απογοήτευση που έπαιζε έτσι και δεν είχε ιδέα από διαβάσματα και μελέτες, ήθελα να τα παρατήσω. Κι εκείνος με παρότρυνε: «Εσύ πρέπει να παίζεις».
Εκεί καταλαβαίνεις ότι υπάρχει κάτι παραπάνω που δεν το λέει κανένας. Είναι η φώτιση. Ο Coltrane είχε φώτιση. Άλλαξε την μουσική. Οι άνθρωποι που άλλαξαν την μουσική ήταν ο Charlie Parker, o John Coltrane και ο Miles Davis.
O Mitch Mitchell (ο ντράμερ των Jimi Hendrix Experience) σε μια συνέντευξή του είχε πει ότι έπαιζε στο γκρουπ του Hendrix και σκεφτόταν σαν να έπαιζε ο Elvin Jones. O Hendrix τον φώναζε «ο μικρός μου Elvin». Ο Elvin Jones για μένα ήταν ο καλύτερος rock ντράμερ - πάνω απ' όλους.
Με τον γιο του Γιάννη πέρυσι τον Σεπτέμβριο στο 10ο Jazz στο Πάρκο, στο Ίλιο WAVELESS: Είναι γραμμένο για το γιο μου, τον Γιάννη, μόλις γεννήθηκε το 1983. Όταν τον πρωτοείδα στο μαιευτήριο ήταν ήσυχος, σαν ένα μωρό που κολυμπάει σε μια θάλασσα χωρίς κύμα. Αυτή την αίσθηση μου έδωσε και έγραψα αυτό το κομμάτι. Τότε ήμουν σε μία φάση που έπαιζα jazz, οι Sphinx είχαν διαλυθεί ένα χρόνο πριν και είχα βγάλει το σόλο άλμπουμ μου ΧΟΡΕΣ. Στο Waveless παίζει ένα καταπληκτικός νέος κιθαρίστας με πολύ συναίσθημα, ο Βύρωνας Ντόλας, από τα μεγαλύτερα ταλέντα που έχω ακούσει στην κιθάρα. Επίσης ο Κωνσταντίνος Στουραϊτης εξαιρετικός κιθαρίστας που εδώ παίζει ακουστικό μπάσο, φοβερός μουσικός, κι εγώ τύμπανα.
Giorgos Trantalides – Hores
HORES: To παλιό κομμάτι που το ξαναπαίζω με άλλη οπτική. Στο κομμάτι αυτό παίζει μεταξύ άλλων ο νεαρός Ισραηλινός βιολίστας Omer Ashano, ένα μεγάλο ταλέντο, όπως επίσης Dennis Pol ένα νέο παιδί, που ζει στη Νέα Υόρκη, Έλληνας. Όταν τον άκουσα τρελάθηκα. Και φυσικά ο γίγαντας Alex Foster που εδώ παίζει φλάουτο, όπως και ο Παντελής Μπενετάτος γνωστός για τις ικανότητές του.
PANATHINEA bolero: Αυτό το κομμάτι είναι αφιερωμένο στους παλιούς μου φίλους. Τότε υπήρχαν πολλοί κινηματογράφοι, όπως το Βερντέν, στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, η οποία ήταν ο δημοφιλής άξονας της διασκέδασης. Εκεί ήταν όλα τα κινηματοθέατρα. Έτσι τα λέγαμε. Ήταν και κινηματογράφοι και θέατρα. Από τα πιο σπουδαία τότε ήταν το Βερντέν, το Ραντάρ, τα Παναθήναια, το Λουξ που έφερναν ατραξιόν από το εξωτερικό. Εκεί με πήγαν οι γονείς μου, δυόμιση – τριών χρονών και άκουσα ζωντανή κουβανέζικη μουσική, βραζιλιάνικη μουσική live και διάφορες ατραξιόν. Είχε live που χόρευαν κι έπαιζαν τη δική τους μουσική, παραδοσιακά κομμάτια. Αλλά φαντάσου ένα παιδάκι τριών χρονών να βρίσκεται μπροστά σε αυτό το θέαμα !
Στο 4ο Jazz στο Πάρκο, φεστιβάλ του οποίου είναι καλλιτεχνικός διευθυντής, στο Πάρκο Τρίτση, Σεπτέμβριος 2015. (Φωτο : Γ. Αλεξίου)
Μια φορά θυμάμαι το έσκασα από τον πατέρα μου κι ανέβηκα πάνω στο πάλκο από τα σκαλάκια την ώρα που παίζανε! Τους έβλεπα και χόρευαν κι έπαιζαν κρουστά, κόνγκας, τιμπάλες, μαράκες..τρελάθηκα κι ανέβηκα επάνω στην σκηνή. Με έπιασε ένας μαύρος ωραίος τυπάκος, μ’ αγκάλιασε και ήρθε ο πατέρας μου και με κατέβασε κάτω. «Εντάξει, εντάξει», του είπε την ώρα που ο πατέρας μου με οδηγούσε κάτω στις θέσεις μας.
Αργότερα στις αρχές της δεκαετίας του ’80 είχα δει τον καταπληκτικό περκασιονίστα Tata Guines με το Εθνικό Μπαλέτο της Κούβας στο Βεάκειο, στον Προφήτη Ηλία, τον οποίο ήξερα γιατί είχαμε παίξει μαζί στην Ουγγαρία.
Από αυτόν έμαθα τι σημαίνει κλάβε. Τα έπαιζα χωρίς να ξέρω. Ο Guines μου τα εξήγησε μια κι έξω.
Για τίτλο του κομματιού διάλεξα τα Παναθήναια γιατί είναι το πιο γνωστό και αυτό που έχει μείνει από όλα εκείνα τα σινεμά. Τότε το Παναθήναια ήταν επί της Λεωφόρου Αλεξάνδρας, όχι εκεί που είναι τώρα.
Ταινίες έβλεπα περισσότερο σε ένα άλλο σινεμά που ήταν πιο ψηλά, το Νιρβάνα. Τώρα υπάρχει κάτω από την πολυκατοικία που δεν υπήρχε τότε. Το σινεμά ήταν σε ένα τεράστιο οικόπεδο, μπορεί να χωρούσε και δυο χιλιάδες άτομα μέσα. Στο Νιρβάνα μου έκανε εντύπωση η μουσική που ακουγόταν από τα ηχεία στα διαλλείματα. Έπαιζε τις μεγάλες ορχήστρες με τον Frank Sinatra και τον Nat King Cole. Ονειρεμένη μουσική. Άκουγες τον Sinatra στο Poinciana, εκεί το πρωτοάκουσα. Μετά το άκουσα με τον Ahmad Jamal και αναρωτήθηκα τι μου θυμίζει αυτό το κομμάτι ; Το είχα ακούσει στο θερινό Νιρβάνα στο διάλλειμα..Φοβερή ανάμνηση.
Ricardo Santos - Perlenfischer
Αυτά ξέρεις δεν τα ξεχνάω, όπως δεν ξεχνάω τον αδερφό μου που έβαλε το «Αλιείς Μαργαριταριών» (Perlenfisher) του Georges Bizet. Όταν το άκουγα αυτό το κομμάτι, έκλαιγα. Εκεί ήταν και οι καλοί φίλοι μου, στη Λ. Αλεξάνδρας, και την ευρύτερη περιοχή, Γκύζη και έγραψα αυτό το κομμάτι και το αφιέρωσα ειδικά σε αυτά τα τρία παιδιά, τον Αντώνη, τον Χρήστο, τον Αντρέα. Ο Χρήστος Κασκάνης μάλιστα κάνει φωνητικά σε ένα άλλο κομμάτι του άλμπουμ, το A Love Supreme.
LEAST CHANGE: Είναι ένα rhythm’n’change κομμάτι – μουσικός όρος – και ακολουθώ αυτή τη φόρμα. Αυτό το κομμάτι είναι οι αναμνήσεις μου από την εποχή που άκουγα Eric Dolphy και Charles Mingus…
Giorgos Trantalidis - Least Change
INTERNAL PEACE: Αυτό το έγραψα για την μητέρα μου, την ημέρα που πέθανε το 1990. Τον τίτλο του κομματιού τον έδωσε ο Γιώργος Κοντραφούρης. Όλα τα κομμάτια έχουν το λόγο τους που υπάρχουν στο Looking Back.
NEW MEMORIES: Είναι γραμμένο το 2011, μια επίσης δική μου σύνθεση. Ένα καθαρόαιμο latin κομμάτι.
-Δεν έγραψες ένα κομμάτι για τον Παναθηναϊκό…
Εντάξει στον δίσκο μιλάω για την Λ. Αλεξάνδρας και έκανα το Panathinea bolero. Είμαι Παναθηναϊκάκιας 100 %. Εκεί μεγάλωσα απέναντι από το γήπεδο. Στην Κεδρινού. Αλλά πάντα εκτιμούσα τους καλούς παίκτες. Πάνω απ’ όλους ο Μίμης Δομάζος. Τον πρωτοείδα όταν έπαιζε στην δεύτερη ομάδα, λίγο πριν προωθηθεί στην πρώτη ομάδα του Παναθηναϊκού. Όμως ήμουν φαν και του Γιώργου Σιδέρη, του Ηβ Τριαντάφυλλου, του Γιώργου Δεληκάρη, του Μίμη Παπαϊωάννου, του Θωμά Μαύρου και του Στάθη Χάιτα του Πανιωνίου. Ο Νίκος Σιδέρης, ο ανιψιός του Γιώργου, που έπαιζε επίσης στον Ολυμπιακό, ήταν μπατζανάκης μου, τον αγαπούσα πάρα πολύ, ήταν μεγάλος παίκτης, υπέροχος άνθρωπος και αδικημένος. Με αγαπούσε κι εκείνος πάρα πολύ, αν και ήξερε ότι ήμουν βάζελος.
-Τι αναμνήσεις έχεις από τα γήπεδα ως πιτσιρικάς ;
Ήμουν ακόμη παιδάκι όταν με πήγαιναν ο πατέρας μου και ο αδερφός μου στο γήπεδο, 4-5 χρονών ήμουν, όχι σε ντέρμπι, αλλά όταν έπαιζε ο ΠΑΟ με ομάδες όπως η Προοδευτική ή το Αιγάλεω. Σε ένα τέτοιο ματς ήμουν μέσα που έπαιξε για πρώτη φορά ο Παναθηναϊκός σε χορτάρι, έως τότε ήταν ξερό το γήπεδο της Λ. Αλεξάνδρας. Μια φορά πήγα σε ντέρμπι και παραλίγο να πεθάνω. Το 1963 στο Παναθηναϊκός – Ολυμπιακός το 1-1 που έβαλαν φωτιά στο γήπεδο και δεν άνοιξαν τις πόρτες και με ποδοπάτησαν. Ήταν το ματς που θεώρησε ο κόσμος στημένο και μπήκε μέσα στο γήπεδο και το ισοπέδωσε. Ήμουν δεν ήμουν έντεκα χρονών. Αν δεν με έσωνε ο αδερφός μου δεν θα ζούσα τώρα. Γύρισα σπίτι χωρίς παπούτσια και χτυπημένος με μελανιές σε όλο μου το σώμα, τα παπούτσια μου χάθηκαν μέσα στο χαμό. Τραυματική εμπειρία.
Giorgos Trantalidis – Looking Back
-Από την ηχογράφηση του άλμπουμ τι θα έχεις να θυμάσαι ;
Όλοι αυτοί οι μουσικοί που συμμετέχουν στο Looking Back ήρθαν εδώ στο στούντιό μου και ηχογραφήσαμε. Όλα είναι εδώ γραμμένα. Όλοι τους έδωσαν απλόχερα το ταλέντο και την αγάπη τους στην μουσική μου. Όποιος πιστεύει ότι με την jazz θα βγάλει χρήματα και θα κάνει περιουσίες είναι βαθιά νυχτωμένος. Από την άλλη το κάνουμε από την καρδιά μας και μόνο. Αυτό που εισπράττεις είναι η αγάπη από τους συνεργάτες σου, τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν, που παίζεται μαζί. Αυτό το πράγμα δεν αγοράζεται. Είναι κάποιες έννοιες: η αγάπη, η εκτίμηση, το ταλέντο που είναι ανεκτίμητες.
Το 90% των ηχογραφήσεων αυτών είναι Take One (γράφθηκαν με την πρώτη). Αυτοί οι μουσικοί είναι «μια κι έξω». Άριστοι μουσικοί κι έχουν φοβερή αίσθηση του αυτοσχεδιασμού. Τι να πει κανείς για τον Tony Lakatos. Από τους κορυφαίους σαξοφωνίστες στον πλανήτη. Σούπερ ταλέντο. Έπαιζε για χρόνια με την Big Βand της Φρανκφούρτης. Όταν πήρε την σύνταξή του, του έκαναν ειδική μνεία. Τον αποχαιρέτησε η big band μ’ ένα πολύ συγκινητικό τρόπο με ειδική αποχαιρετιστήρια συναυλία με συνεχείς αναρτήσεις στο διαδίκτυο. Έτσι είθισται να κάνουν στα ξένα κράτη. Τιμούν τους μουσικούς.
Τόνι Λάκατος – Γιώργος Τρανταλίδης, πάνω από 50 χρόνια φιλίας (Φωτο: Πάνος Βασιλόπουλος)Όπως επίσης και ο χαρισματικός σαξοφωνίστας Alex Foster, ένας πραγματικός "θρύλος" που ξεκίνησε παίζοντας με τον Jaco Pastorius, τον Jack DeJohnette και τον John Abercrombie, όπως και σε δίσκους μαζί με τον McCoy Tyner και τον Gil Evans όπως και με την Charles Mingus big band, έχει παίξει ακόμα και με τους Rolling Stones, Στον δίσκο παίζει και ο ιδιοφυής Gilad Atzmon, τεράστιος μουσικός με βαθιά γνώση και πείρα. στο ενεργητικό έχει πολλούς προσωπικούς δίσκους έχει ακόμα παίξει στον τελευταίο δίσκο των Pink Floyd. Όλοι τους είναι Ένας και Ένας. Οι μουσικοί, να ξέρεις, αν δεν τους αρέσει το κομμάτι δεν παίζουν καλά.
Τι να πω για τον φοβερό πιανίστα και μαέστρο Παντελή Μπενετάτο ή την διεθνώς καταξιωμένη δεξιοτέχνιδα στο κανονάκι Σοφία Λαμπροπούλου. Τον καταπληκτικό βιολονίστα από το Ισραήλ Omer Ashano και τον καλύτερο κατά την γνώμη μου Έλληνα τρομπετίστα της τζαζ Δημήτρη Παπαδόπουλο. Τον ταλαντούχο κοντραμπασίστα Κίμωνα Καρούντζο, τον σπουδαίο σαξοφωνίστα Βασίλη Ξενόπουλο που διαπρέπει στην Αγγλία τον Dennis Pol (Διονύση Πολυγένη) που κάνει καριέρα στην Νέα Υόρκη όπως και ο Κίμωνας Καρούντζος. Τον Γάλλο τσελίστα Alexis Bove από την (Amsterdam Metropole Orchestra) και την ταλαντούχα μουσικό "τραγουδίστρια" Άλκηστη Λαμπροπούλου. Τον "Genius" Γιώργος Κοντραφούρης και τον παραδοσιακό καταπληκτικό κρουστό Κώστα Μερετάκη αλλά και τον Αγαπημένο μου Master λάτιν περκασιονίστα Kiki Enrique Boo από την Κούβα και τον θρυλικό ντράμερ, ενορχηστρωτή και συνθέτη Γιάννη Σταυρόπουλο "Rambo"
Attila – Τρανταλίδης- Corradi. To trio του στην συναυλία στο Κορωπί 2.8.2019 (Φωτο : Γ. Κανελλόπουλος)Στο Looking Back του Γιώργου Τρανταλίδη συμμετέχουν οι μουσικοί : Alex Foster (σοπράνο σαξόφωνο, φλάουτο), Tony Lakatos (τενόρο σαξόφωνο), Γιώργος Κοντραφούρης (όργανο), Βασίλης Ξενόπουλος (τενόρο και άλτο σαξόφωνο), Δημήτρης Παπαδόπουλος (τρομπέτα), Παντελής Μπενετάτος (πιάνο, κήμπορντς), Κίμων Καρούτζος (μπάσο), Βύρωνας Ντόλας (κιθάρα), Κωνσταντίνος Στουραϊτης (μπάσο), Omer Ashano (βιολί), Gilad Atzmon (τενόρο σαξόφωνο, κλαρινέτο), Kiki Enrique Boo (κρουστά), Dennis Pol (κιθάρα), Manuel Orza (μπάσο), Κώστας Μερετάκης (pendir, bongos), Alexis Bove (τσέλο), Γιάννης Σταυρόπουλος (ντραμς), Σοφία Λαμπροπούλου (κανονάκι), Άλκηστις Λαμπροπούλου (φωνητικά) και Γιώργος Τρανταλίδης (ντραμς, κρουστά, τζουρά, APR synthesizer, virtual orchestra strings).
ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΚΑΤΕΘΕΣΑΝ ΑΠΛΟΧΕΡΑ ΤΟ ΤΑΛΕΝΤΟ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΜΟΥΣΙΚΗ ΜΟΥ
Γιώργος Τρανταλίδης
Πώς να αποκτήσετε το «Looking Back» του Γιώργου Τρανταλίδη υπογεγραμμένο από το ίδιο με αντικαταβαλολή : e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
Και σε ψηφιακή μορφή στα Spotify, Amazon, Pandora, Deezer, Bandcamp, CD Baby.
Giorgos Trantalides – New Memories
