Ηθοποιοί όπως ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος μάς έκαναν να αγαπήσουμε το θέατρο, αλλά και το σινεμά και την τηλεόραση. Ο θρυλικός Σόλων της ανεπανάληπτης σειράς «Εκείνος κι Εκείνος», ο μοναδικός Τιμολέων Φανφάρας στην ταινία «Ξύπνα Βασίλη» και φυσικά «Ο Κύριος με τα Γκρι». Ήταν ο ιδρυτής του Θεάτρου Σάτιρας και ο ηθοποιός των μεγάλων ρόλων στο σανίδι. Ένας άνθρωπος που θα ήθελαν πολύ οι εξουσίες να τον έχουν με το μέρος τους, αλλά δεν τους έκανε τη χάρη γιατί η αλήθεια που έχει μέσα του δεν το επιτρέπει. Γεννήθηκε στην Αθήνα κι έκανε τα πρώτα θεατρικά του βήματα σε σχολικές παραστάσεις ώσπου βρέθηκε στο μεγάλο σχολείο του Καρόλου Κουν.
Ένας κορυφαίος ηθοποιός εξομολογείτε με αφορμή την καινούργια θεατρική του πρόταση με το έργο του Στρίννμπεργκ «Ο Χορός του Θανάτου»…
Με τον Γιώργο Μιχαλακόπουλο συνομιλήσαμε τον Νοέμβριο του 2011 με αφορμή την τότε θεατρική του πρόταση με το έργο «Ο Χορός του Θανάτου» του Αυγούστου Στρίνμπεργκ στο Θέατρο «Άλμα». Συμπρωταγωνιστές του ήταν η Κατερίνα Μαραγκού και ο Νίκος Αλεξίου.
-Υπάρχει κάποιος συμβολισμός στο έργο που ανεβάσατε;
Όχι δεν υπάρχει κάποιος συμβολισμός. Είναι ένα από τα σπουδαιότερα έργα του παγκοσμίου ρεπερτορίου, ο Σουηδός Στρίνγμπεργκ μαζί με τον Ίψεν θεωρούνται οι πατέρες του μοντέρνου θεάτρου, ένα έργο με σχέσεις ανθρώπινες που ακουμπά το κάθε θεατή και για το λόγο αυτό ανέβηκε. Το έργο είναι δύο ώρες καλής επαφής με αυτό που λέμε τέχνη.
-Τι τύπος είναι ο λοχαγός Έδγαρ που υποδύεστε;
Είναι το ένα σκέλος από το ζευγάρι που αναδεικνύει το μέρος του αρσενικού σε μια αδυσώπητη σχέση ενός ζευγαριού που όλα τα ζευγάρια τη βιώνουμε απλώς δεν την ομολογούμε προς τα έξω, αλλά από κάτω υπάρχει αυτή η σύγκρουση αρσενικού με θηλυκό.
-Η οικονομική κρίση που βιώνουμε θα έχει επιπτώσεις στις ανθρώπινες σχέσεις ;
Απολύτως. Όταν κάποιος φορτώνεται καθημερινά με τόσα άγχη και προβλήματα φυσικά και οι σχέσεις του δεν μπορεί να είναι ισορροπημένες και ήρεμες. Θα υπάρχει ένταση και θα δημιουργούνται καταστάσεις μεταξύ των ανθρώπων.
-Πώς νοιώθετε που κάνετε θέατρο σε μια εποχή που τα καθημερινά προβλήματα και άγχη φαίνεται να έχουν νικήσει το πνεύμα;
Για μένα το θέατρο είναι τρόπος ζωής, όταν το υπηρετώ κοντά 51 χρόνια δεν έχω κι άλλη διέξοδο και δεν εννοώ οικονομική, εννοώ προσωπική, ανθρώπινη, υπαρξιακή. Για μένα το θέατρο είναι η ανάσα μου, το οξυγόνο μου. Επειδή ακριβώς νομίζω ότι το σεβάστηκα ως λειτούργημα όλα αυτά τα χρόνια αυτό προσπαθώ να υπηρετήσω κι αυτό προσπαθώ να δώσω στους θεατές γιατί δεν θέλω να εκποιήσω τη δουλειά μου, να την κάνω αγοραία, έστω και αν πιθανότατα η αγοραία άποψη του θεάτρου είναι πιο εμπορική.
-Μπορεί ν’ ανθίσουν οι τέχνες σε μια εποχή που δεν υπάρχουν σοβαρά οικονομικά κίνητρα για τους καλλιτέχνες ;
Οπωσδήποτε υπάρχουν τρομακτικές δυσκολίες και η πολιτεία από την πλευρά της είναι απούσα, ένα υπουργείο ανύπαρκτο γύρω από τον πολιτισμό. Τα μουσεία κλείνουν, όπως το δικό μας το Θεατρικό Μουσείο, κατά συνέπεια πώς θ’ ανθίσει ο πολιτισμός ; Οι άνθρωποι έχουν μετατραπεί σε κακούς λογιστές και ατάλαντους λογιστές μαζί…
-Υπάρχει όριο ηλικίας για ένα ηθοποιό;
«Δεν μπορώ να πω ότι υπάρχει όριο, ούτε κορεσμός εύκολα υπάρχει αλλά φυσικό είναι κάποια στιγμή αν τα μέσα σου δεν κρατάνε, γιατί είναι και θέμα βιολογικό, δηλαδή αν δεν σε κρατάνε τα πόδια σου πάνω στην σκηνή και σέρνεσαι ή δεν μπορείς να μάθεις δύο φράσεις, καλό είναι ν’ αποχωρήσεις και να μην εκποιείς το όποιο καλλιτεχνικό σου μέγεθος γιατί είναι αμαρτία.
-Οι πολιτικοί ξέρουν πότε ν’ αποχωρήσουν από την πολιτική σκηνή;
Όχι, γιατί δεν έχουν τη γνώση που έχουν οι καλλιτέχνες. Οι πολιτικοί είναι κολλημένοι σε αυτό που λέγεται πολιτική και αυτό είναι συνυφασμένο με την εξουσία και τους αρέσει πολύ να υπάρχουν έστω κι αν είναι άχρηστοι, κι έχουμε αρκετούς από δαύτους για να μην πω το σύνολον…
-Εσείς κάτω από ποιες συνθήκες μπήκατε στο θέατρο; Τι επικρατούσε γύρω σας;
Εντελώς αθώα μπήκα στο θέατρο. Από το γυμνάσιο ξεκίνησα όπου κάναμε κάποιες θεατρικές παραστάσεις, ήταν το πρώτο ερέθισμα, και από εκεί μπήκα στο Θέατρο Τέχνης του Κουν. Στου Γκύζη γεννημένος, γειτονόπουλο πήγαινα στα Εξάρχεια γυμνάσιο όπου ξαφνικά μου δημιουργήθηκε η διάθεση να πάω στο θέατρο.
-Συνδέσατε το όνομά σας και με το σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο. Πώς βιώσατε την εξέλιξη του σινεμά στη χώρα μας ;
Η ταινία που με τιμά που την έκανα είναι ο Κύριος με τα Γκρι του Περικλή Χούρσογλου. Μια σπουδαία ταινία που την πραγματικά τη χάρηκα και είχα μια γνωριμία μ’ ένα σκηνοθέτη που έγινε φίλος μου.
-Στην καλλιτεχνική σας πορεία σας έτυχε να αποχωριστείτε στενούς συνεργάτες σας, όπως ο Βασίλης Διαμαντόπουλος και ο Μίμης Χρυσομάλης. Πώς το αντιμετωπίσατε;
Πολύ οδυνηρό. Ο Βασίλης έφυγε πλήρης ημερών. Τον Μίμη, έπινα καφέ και τον περίμενα να έρθει να βγούμε στην σκηνή και το’ μαθα. Ήταν αγαπημένος φίλος και συμμαθητής, στο Κουν ήμασταν στην ίδια τάξη.
-Πολλοί λένε ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν έχει σχέση με το παρελθόν του. Το πιστεύετε;
Δεν νομίζω, γιατί ο άνθρωπος έχει απόλυτη σχέση με το παρελθόν του γιατί το παρελθόν του είναι και παρόν του…
-Πώς νομίζεται ότι θα κινηθούν άνθρωποι μέσα σε αυτές τις καταστάσεις που βιώνουμε, θα κινηθούν πιο ομαδικά ή πιο ατομικά;
Τα πάντα είναι πιθανά, από ατομικές ενέργειες από συσπειρώσεις…Είναι μια κινούμενη άμμος που δεν ξέρεις που θα σε βγάλει. ‘Ότι θα περάσουμε και δυσκολότερες μέρες αυτό είναι σίγουρο.
-Πιστεύετε ότι η κρίση θα φέρει ένα ξεκαθάρισμα στο χώρο του θεάτρου;
Το πρόβλημα δεν είναι οι ηθοποιοί, το πρόβλημα είναι της κοινωνίας και οι ηθοποιοί αποτελούν μέρος της κοινωνίας κατά συνέπεια οι όποιες αλλαγές γίνουν κάτω από αυτή την πίεση που υπάρχει στο κοινωνικό σύνολο μοιραία και στο θέατρο θα δημιουργηθούν άλλες καταστάσεις, θα γεννηθούν καινούργια πράγματα, θα ξεχαστούν άλλα, μπορεί να γίνουν και πιο αγοραία πράγματα, κανένας δεν ξέρει. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η περίοδος που περνάμε δεν είναι καθόλου καλή.
-Πώς βλέπετε την σημερινή ελληνική πραγματικότητα;
Άθλια. Η πολιτική είναι ακόμη αθλιότερη...
-Άκουγα χθες τον Παπανδρέου και τον Πάγκαλο να λένε συγνώμη κάναμε λάθος…
Οι πολιτικοί φτύνουνε και σκουπίζονται στο τζάμι. Οι πολιτικοί έχουν τέτοια ευκολία που δεν έχουν κανένα πρόβλημα.
-Οι δύο τύποι της ανεπανάληπτης σειράς Εκείνος κι Εκείνος, ο Σόλων κι ο Λουκάς, ζούσαν κατ’ επιλογήν έξω από το σύστημα…
Ναι, ήταν αναρχο-αυτόνομοι…
-Μπορούν να βρουν μιμητές σήμερα ;
Κάθε εποχή μπορεί να υπάρχουν τέτοιοι πολίτες, αλλά εκείνοι ήταν συμβολικοί μέσα στην έκφραση της τηλεόρασης και μέσα από αυτό το παράλογο των ηρώων περνούσαμε διάφορα πράγματα την εποχή της χούντας. Ήταν ένα εργαλείο κι ένα όχημα καταπληκτικό και γι’ αυτό είχε αυτή την υψηλή αποδοχή από τον κόσμο.
-Η δράση σας στο Θέατρο Σάτιρας στην οδό Τρικόρφων με έργα όπως «Ω! Τι κόσμος μπαμπά», «Σάκο και Βανζέτι», «Οι βλαβερές συνέπειες του καπνού» κ.α. προκαλούσε τους τότε εξουσιαστές ;
Αυτά τα πράγματα έγιναν μέσα στη χούντα και γι’ αυτό το έκλεισαν πολλές φορές και στην Κρήτη μου έσπασαν τα μηχανήματα όταν παίζαμε το Ω! τι κόσμος μπαμπά…Είχε ενδιαφέρον καθώς τότε τον εχθρό τον είχες απέναντι, τώρα δεν ξέρεις που είναι. Τώρα με ποιόν να παίξω κουτουλιές ; Με τον εαυτό μου ή με τον τραπεζίτη που δεν τον ξέρω ;
-Δεν είναι θλιβερό που πλέον τις πολιτικές αποφάσεις δεν τις παίρνουν πολιτικοί αλλά τραπεζίτες ;
Ε, βέβαια, τώρα κυβέρνηση είναι η παγκόσμια τράπεζα.
-Τι μουσική προτιμάτε ;
Την τζαζ και το παλιό λαϊκό τραγούδι, το Χατζιδάκι και το Λοϊζο».
-Επιδραστικότερες προσωπικότητες στη ζωή σας;
Η μάνα μου, η γυναίκα μου και ο δάσκαλός μου.
-Σας ευχαριστώ θερμά για την συνομιλία μας !
Επίσης σας ευχαριστώ.
