Με σπουδές που δε σταματούν ποτέ, ο Αλκιβιάδης έχει δίπλωμα στο τρομπόνι, πτυχίο στο βιολί και στα ανώτερα θεωρητικά με διάκριση στο Τμήμα Μουσικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών, δύο προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό του και σημαντικές συνεργασίες με όλους σχεδόν τους δημιουργούς και τραγουδιστές της έντεχνης & ροκ σκηνής σε live εμφανίσεις, αλλά και ηχογραφήσεις δίσκων. Παράλληλα διδάσκει μουσική, γράφει τραγούδια, τραγουδάει, διατηρεί τη δική του εταιρεία παραγωγής που λέγεται «Arttings» και βρίσκεται διαρκώς σε καλλιτεχνικό «αναβρασμό» δημιουργίας.
Το χιούμορ έμφυτο και διάχυτο σε όλη την κουβέντα μας, που πραγματοποιήθηκε στον «πολυχώρο» του, την έδρα της Arttings, με αρωματικό τσάι και μουστοκούλουρα κέρασμα. Αρκεί να σκεφτεί κανείς το έξυπνο όνομα της μπάντας του: Sleeping Band – μια ομάδα δημιουργικών τρελών, με την καλή έννοια, όπως λέει ο ίδιος. Ιδού, λοιπόν, τα αποτελέσματα της συνάντησής μας.
Αλκιβιάδη, πες μου για την Arttings. Γιατί την έκανες και ποιο είναι το αντικείμενό της;
Την έκανα γιατί οι δισκογραφικές γενικότερα με είχαν απογοητεύσει τα τελευταία χρόνια. Θα μου πεις, δεν πουλάνε οι δίσκοι κιόλας… Γενικά πιστεύω στην αυτονομία με πολύ αγώνα και πολύ μόχθο, οπότε είναι μία δισκογραφική απ’ όπου κυρίως βγάζω τις δικές μου δουλειές, αλλά και κάποιων νέων καλλιτεχνών ή ανθρώπων που μας ενδιαφέρουν. Είναι στούντιο ηχογραφήσεων, είναι γραφείο διοργάνωσης συναυλιών, είναι ωδείο…
Κι όλα αυτά τα ρυθμίζεις μόνος σου;
Όχι μόνος μου. Με τους συνεργάτες μου. Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που ασχολούνται μ’ αυτό. Καθένας έχει τον τομέα του. Εγώ είμαι χρόνια στη διδασκαλία, ως δάσκαλος μουσικής και αυτό είναι κάτι που κάνεις άμα σ’ αρέσει. Έλεγα πάντα ότι η διδασκαλία είναι το χόμπι μου και όντως είναι το χόμπι μου. Δουλεύω και χρόνια σε άλλα ωδεία, μαθήματα κτλ.
Από την Arttings, λοιπόν, κυκλοφόρησε η δεύτερη δισκογραφική δουλεία σου. Πες μου τι άλλο φτιάχνετε εδώ.
Κυκλοφόρησε ο «Τρελλός» ως ανεξάρτητη παραγωγή, πήραμε και τα δικαιώματα από το πρώτο μας CD το «Γαμώ την καταδίκη μου» και θα το επανακυκλοφορήσουμε κι αυτό, υπό μορφή βιβλίου αυτή τη φορά. Ετοιμάζουμε και τη μεγάλη συναυλία στην Τεχνόπολη, να τη βγάλουμε DVD, κάναμε μια συμπαραγωγή με τις Εκδόσεις Ψυχογιός το «Μια τρελή – τρελή αλφαβήτα», που πάει πολύ καλά κι έγινε best seller, τώρα ετοιμάζουμε το «Ένα τρελό – τρελό αριθμητάρι», με πολλούς πάλι καλεσμένους καλλιτέχνες. Γενικά δημιουργούμε! Αυτό μας έχει μείνει. Πάντα κάνω πολλά πράγματα, γι’ αυτό μάλλον κουράζομαι πολύ (γελάει). Το λέω γιατί με πετυχαίνεις μετά από κόπωση που με κράτησε στο κρεβάτι για κάποιες μέρες, που δεν το παθαίνω συχνά. Η «Αλφαβήτα», λοιπόν, είναι σε στίχους της Ράνιας Μπουμπουρή, με την οποία γνωριζόμαστε πολλά χρόνια, από μία πολεμική τέχνη φαντάσου!
Α, ασχολείσαι και τέτοια!
Ασχολούμαι χρόνια με τις πολεμικές τέχνες, αλλά εδώ στην Ελλάδα είναι παρεξηγημένες, έχει φύγει η τέχνη από μέσα! Πήρα ασημένιο μετάλλιο στην Κορέα, στα νιάτα μου, μη με βλέπεις έτσι, κατά βάθος είμαι μια πολεμική μηχανή! Πλάκα κάνω! (γελάει) Πάντως ασχολήθηκα πάρα πολύ με τον αθλητισμό. Γενικά οι πολεμικές τέχνες, εμένα τουλάχιστον μ’ έχουν βοηθήσει πολύ στη μελέτη. Γιατί πρέπει να κάνεις ένα πράγμα πάρα πολλές φορές για να γίνεις καλύτερος. Απλά. Στην «Αλφαβήτα», λοιπόν, συμμετέχουν πάρα πολλοί καλλιτέχνες, Διονύσης Σαββόπουλος, Γιάννης Ζουγανέλης, Νίκος Ζιώγαλας, Πάνος Μουζουράκης, Σπύρος Γραμμένος, Βασιλική Καρακώστα, Δώρος Δημοσθένους, Σπύρος Σακκάς, Σαβίνα Γιαννάτου, Βικτωρία Ταγκούλη, Τζώρτζια απ’ τους Μπλε, Μπάμπης Στόκας, Φοίβος Δεληβοριάς, Δημήτρης Σταρόβας, Χρήστος Λούλης, πολλοί γνωστοί, καλοί και φίλοι μας! Μας βοηθήσανε σε αυτό το εγχείρημα το οποίο το στήνουμε και παράσταση για να ανέβει του χρόνου με τίτλο «Μια τρελή – τρελή αλφαβήτα με τον άνθρωπο ορχήστρα». Επίσης ετοιμάζουμε μια μεγάλη συναυλία με όλους τους συντελεστές, ορχήστρες, χορωδίες… Κάθε φορά που τελειώνουμε κάτι, πάντα ξεκινάμε κάτι άλλο. Στον «Τρελλό» επίσης πολλοί συνδημιουργοί και φίλοι μουσικοί, είτε επώνυμοι, είτε «ανώνυμοι». Για μένα όλοι οι μουσικοί είναι συμμετοχές κάθε φορά.
Μετά την «Αλφαβήτα» μου είπες ότι σειρά έχει το «Αριθμητάρι».
Θα είναι η συνέχεια, εν μέρει, και θα έχει να κάνει με αριθμούς. Κι αυτή πολύ αξιόλογη δουλειά. Αν ακούσεις το CD κι αυτά που μου γράφουν οι μαμάδες και οι μπαμπάδες θα δεις ότι περνάει μέσα από πάρα πολλά μουσικά είδη και στιλ. Αυτή ήταν η πρόκλησή μου, να είναι όλα τα όργανα φυσικά, να περνάει από τα διάφορα στιλ κι αυτό να χαίρονται τα παιδιά. Να αρέσει κυρίως στα παιδιά, γιατί υπάρχουν πολλές δουλειές που τις παίρνουν οι μαμάδες γιατί αρέσουν σ’ αυτές. Υπάρχουν άλλες δουλειές που τις βλέπεις στην τηλεόραση και τις παίρνεις και δε θέλω καν να σχολιάσω! Είναι κάτι αληθινό, με αγάπη απ’ όπου το παιδί θα μπορέσει να γνωρίσει και πολλά όργανα, φωνές και στιλ. Έχει μέσα νησιώτικο, έχει hip hop, έχει καλαματιανό, ροκ, απ’ όλα.
Εκτός, απ’ τα παιδικά, λοιπόν, μετά τον «Τρελλό» ετοιμάζεις κάτι άλλο δικό σου;
Ετοιμάζω δύο δουλειές παράλληλα. Η μία είναι ένας δίσκος, με στίχους του Ισαάκ Σούση και συνθέσεις δικές μου που ακόμα τη δουλεύουμε. Αρκετά κομμάτια θα τα πω εγώ, αλλά θα φέρουμε και κάποιους συγκεκριμένους ανθρώπους. Θα δούμε. Γενικά εγώ λειτουργώ με βάση τι θέλει το έργο. Κάθε κομμάτι σε οδηγεί αυτό στο ποιον θέλει! Βέβαια, πολλές φορές μπορεί να μη θέλουν αυτοί, δεν πειράζει, συμβαίνουν κι αυτά! Ωραία είναι όταν παντρεύονται όμως. Κι ετοιμάζω και τον τρίτο μου προσωπικό δίσκο, γράφουμε, μαζεύουμε υλικό, γενικά τρέχουμε!
Και επίσης, συνεχίζεις τις ζωντανές εμφανίσεις.
Έχουμε ξεκινήσει απ’ το Σεπτέμβρη στο Adeste στου Ζωγράφου, εκ πεποιθήσεως με ελεύθερη είσοδο, παρέα με τους Sleeping Band, τη μπάντα μου, μια ομάδα ανθρώπων γενικότερα τρελών με την καλή έννοια! Ένα πολύ φιλόξενο και ζεστό μαγαζί, όπου πάμε πολύ καλά και συνεχίζουμε όλο το Μάρτιο, κάθε Πέμπτη. Σ’ αυτή την εποχή που ζούμε είναι σημαντικό που μπόρεσα και πήρα ελεύθερη είσοδο γιατί ο κόσμος μπορεί και ξανάρχεται, καθώς έχει γενικά πολύ καλές τιμές. Ξεκινάμε και νωρίς, λόγω καθημερινής, δηλαδή 9 η ώρα και τελειώνουμε κατά τις 12, να προλαβαίνουμε και τις συγκοινωνίες!
Παρασκευοσάββατο με τους Γκαγκαντίν, στην Ακτή Πειραιώς;
Ναι! Το περίεργο είναι ότι φέτος με πήρε ο Διονύσης Σαββόπουλος, ενώ έχω συνεργαστεί κυρίως με το Γιάννη Ζουγανέλη και το Λαυρέντη Μαχαιρίτσα. Είχαμε και το Σάκη Μπουλά στην παρέα, δυστυχώς έφυγε και τώρα ήρθε ο Πάνος Μουζουράκης. Πηγαίνει κι εκεί πάρα πολύ καλά, το πήρε πάνω του όλο ο Διονύσης και το έχει στήσει σε συνεργασία με μας. Θα πάμε και Θεσσαλονίκη μετά το Πάσχα. Ο Διονύσης είναι μια ιστορία μόνος του, ακούει τα πάντα κι έχει άποψη, οπότε δίνεις και τον καλύτερό σου εαυτό γιατί στο βγάζει κι ο ίδιος στη σκηνή. Γενικά έχουμε μια πολύ καλή συνεργασία με όλους και πάνε καλά τα πράγματα.
Με το Σάκη Μπουλά είχες συνεργαστεί και στο δίσκο, έτσι;
Μου έκανε την τιμή να κάνει το μπαμπά μου μέσα στον «Τρελλό». Ήταν από τους πιο καλούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει στο χώρο. Πραγματικά πολύ κύριος. Εμένα, μάλιστα, με ήξερε από παιδί λόγω που γνωρίζονταν με τη μητέρα μου. Πολύ γλυκός άνθρωπος. Η άμυνά του ήταν το χιούμορ. Πολλοί λένε ότι όταν τον έβλεπαν έξω ήταν πολύ σοβαρός. Αυτό που μου έχει μείνει από το Σάκη ήταν ότι μπορεί να ήμασταν μια παρέα 20 άτομα, όλοι να γελάνε και ο Σάκης να έλεγε δύο προτάσεις πολύ σοβαρά, θα πέφτανε όλοι κάτω στα γέλια κι εκείνος θα συνέχιζε έτσι σοβαρός. Αυτό ήταν το απίστευτό του, η ευστοχία του. Αλλά και πολύ ευγενικός άνθρωπος. Τον αγαπούσα πολύ.
Και με το Διονύση Σαββόπουλο έχεις ξαναδουλέψει.
Με το Διονύση συνεργαζόμασταν τρία χρόνια. Με είχε πρωτοδεί στην Ακτή Πειραιώς. Με πήρε στους «Αχαρνείς», κάναμε «Πλούτο» μετά, παίξαμε και στην Επίδαυρο, φοβερή εμπειρία, αλλά και πολλή δουλειά. Εκεί έκανα τον άνθρωπο – ορχήστρα. Μου αρέσουν αυτά γιατί είναι δημιουργικά. Ο καλλιτέχνης πρέπει να εξελίσσεται. Μου αρέσει να εξελίσσομαι και το κάνω και με κόπο, δηλαδή συνεχίζω και τις σπουδές μου, όσο μπορώ.
Μαθαίνεις κι άλλα όργανα δηλαδή;
Εννοείται ότι μελετάω συνέχεια κι άλλα όργανα, αλλά προχωράω και τα θεωρητικά μου, συνέχεια μαθαίνω. Όταν είσαι μουσικός, πράγμα που λέω και στους μαθητές μου, θέλει μελέτη κι απομόνωση και πρέπει να μάθεις ότι μια ζωή θα μελετάς. Δε σταματάει. Ο Μενουχίν, μεγάλος βιολιστής που ήταν και παιδί θαύμα, δηλαδή έπαιζε Τσαϊκόφσκι στα δέκα του, όταν τον ρώτησαν πότε είπε πως παίζει καλό βιολί είπε «όταν πεις ότι παίζεις καλό βιολί είσαι 90 χρονών και δε μπορείς να παίξεις απ’ την αρθρίτιδα». Δεν τελειώνει ποτέ η μουσική. Το θέμα είναι εσύ πόσο είσαι ανοιχτός στο να εξελίσσεσαι. Και είναι και το γιατί το κάνεις, σε αυτό το χώρο, σε αυτή τη δουλειά. Αισθάνομαι από τους τυχερούς που έχω επιλέξει να είναι επάγγελμα το χόμπι μου. Αυτό είναι και καλό και κακό, γιατί ως επάγγελμα έχεις αφεντικά, απ’ όλα, κανείς δε σου χαρίζεται. Αλλά, όταν βγαίνεις στη σκηνή, όταν μπορείς και κοιτάς τον κόσμο στα μάτια τελειώνουν όλα. Δεν πάει να έχεις περάσει πόσες ώρες στο στούντιο, να έχεις κάνει διάφορα, να είσαι κουρασμένος εκεί τελειώνουν όλα, εκεί είναι η μαγεία δηλαδή. Είναι και η επικοινωνία!
Πόσα όργανα έχεις στο σπίτι σου;
Δε σου λέω, θα έρθουν να με κλέψουν! (γελάει). Όχι, έχω αρκετά, είναι η προίκα μου όπως λέω και συνέχεια προσθέτω.
Αυτά που έχεις τα ξέρεις όλα φαντάζομαι, δεν τα μαζεύεις για συλλεκτικούς λόγους ας πούμε.
Όχι, ό,τι έχω το παίζω ή προσπαθώ να το παίξω. Έχω ας πούμε μια γκάιντα, που μελετάω. Είναι πολύ δύσκολο όργανο, είναι και μεγάλη γκάιντα, αλλά τι, θα έχω ένα όργανο και δε θα προσπαθήσω να το μάθω; Δε γίνεται! Κάτι με τρώει. Δεξιοτέχνης είμαι στο βιολί, στο τρομπόνι… Παίζω αρκετά όργανα, είχα μια έφεση από μικρός σε αυτό, αλλά ουσιαστικά όταν φτάνω ένα όργανο σε καλό επίπεδο, το παρουσιάζω και στη σκηνή.
Πόσα έχεις παρουσιάσει μέχρι στιγμής;
Πολλά, πολλά! Διψήφιος είναι ο αριθμός σίγουρα.
Ξεκίνησες, όμως με το βιολί, έτσι;
Πεντέμισι χρονών, ναι, με το βιολί. Ο βασιλιάς των οργάνων όπως λένε και είναι! Το βιολί είναι ασυγκέραστο, άταστο, δεν έχει χωρίσματα, δε ξέρεις που είναι η νότα. Θέλει αυτί. Σήμερα έχει μελετηθεί και βρήκαν πως σε όσους παίζουν βιολί κι άταστα όργανα γενικά μεγαλώνει ένα νεύρο στον εγκέφαλο που έχει να κάνει με την αφή. Αυτό που λέγανε παλιά στα παιδιά, στα τρία χρόνια ή το παρατάς ή το σπας το βιολί! (γελάει) Ή το συνεχίζεις! Γιατί τα καημένα τα χέρια, όπως λέω και στους μαθητές, δεν έχουνε μνήμη, γι’ αυτό θέλουν κάθε μέρα! Αυτό είναι το πιο δύσκολο, το κάθε μέρα. Ένα παιδί στην αρχή θα σου πει σίγουρα θα το κάνω κάθε μέρα. Την πρώτη βδομάδα μπορεί να το κάνει, τη δεύτερη, την τρίτη τι γίνεται;
Έρχονται τα παιδιά να μάθουν τέτοιου είδους όργανα;
Κοίταξε, το βιολί δεν είναι τόσο στην «άτυχη» μοίρα. Ένα παιδί θα ζητήσει κιθάρα, πιάνο, μπουζούκι, άντε και βιολί. Ένα από τα τέσσερα βασικά μαθήματα στην αρχαία Ελλάδα ήταν η μουσική και είναι τραγικό σήμερα να μην έχουμε μια μουσική ακαδημία. Δε θα ζητήσει ένα παιδί γαλλικό κόρνο ή όμποε ή σουζάφωνο γιατί δεν το έχει δει ποτέ, δεν το έχει ακούσει, δε ξέρει τι είναι. Που μπορεί να ήταν μεγάλο ταλέντο σε κάτι τέτοιο, έτσι; Στα Βαλκάνια υπάρχουν πάρα πολλές μουσικές ακαδημίες, στην Ελλάδα έχουμε το Fame Story, το X- Factor κτλ. Είμαστε, δηλαδή, τετρακόσια χρόνια πίσω!
Ένα παιδί που έρχεται να μάθει κάποιο όργανο, το προτρέπεις και σε κάποιο άλλο; Φαίνεται αν θα μπορούσε να ασχοληθεί καλύτερα με κάποιο άλλο;
Αυτό δε μπορείς να το ξέρεις, αλλά τα προτρέπω να δουν και κάτι άλλο. Και δεν υπάρχει θέμα κόστους, γιατί κάθε δήμος, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι, έχουν φιλαρμονικές. Σαν μια δεύτερη επιλογή, να πάνε να γνωρίσουν ένα πνευστό, ένα κρουστό, εφ’ όσον είναι και δωρεάν, πέρα από το Ωδείο. Καλό είναι ένα παιδί να έχει επιλέξει μόνο του το όργανο. Κι εγώ μικρός είπα βιολί, δεν είχα δει βιολί, μου άρεσε που κουνούσε το δοξάρι. Μετά πήγα στη Φιλαρμονική, μου άρεσε το τρομπόνι. Κουνούσε και το τρομπόνι! (γελάει). Αλλά, σκέψου, και σ’ αυτό πάλι δε ξέρεις που είναι η νότα! Έτυχε, στα δύσκολα! Είναι γενικότερη, μωρέ, η παιδεία που πρέπει να έχει ένα παιδί. Ξεκινάει από την οικογένεια και μετά επεκτείνεται στην κοινωνία. Έχουμε καλά στοιχεία, αλλά μας λείπουν οι υποδομές. Είναι σημαντικό, πάντως, που βλέπω ότι αρκετά παιδιά κάνουν μουσική. Θυμάμαι στο σχολείο ήμουν εγώ κι άλλος ένας – δύο. Θα σου πω ένα παράδειγμα, στην Κορέα που έχω πάει από μικρός, όλα τα παιδιά από το σχολείο γνωρίζουνε πολεμικές τέχνες γιατί είναι η παράδοσή τους και γνωρίζουν κι ένα όργανο ορχήστρας, οποιοδήποτε, σε καλό επίπεδο! Τσέλο, σαξόφωνο… Ήδη από το σχολείο! Κι εγώ σκεφτόμουν τη μουσική που κάναμε εμείς στο σχολείο και με παίρνανε τα γέλια και τα κλάματα μαζί.
Από τους Έλληνες βιολιστές ποιος θα έλεγες ότι είναι ο αγαπημένος σου;
Εντάξει, ένας είναι ο Λεωνίδας Καβάκος. Φαινόμενο παγκοσμίου φήμης!
Αρκεί το ταλέντο για να γίνει κάποιος καλός μουσικός;
Δεν είναι μόνο το ταλέντο. Το ταλέντο σε εγκαταλείπει πολύ νωρίς και σε βρίσκει πάλι πολύ αργά. Καθένας μπορεί να κάνει τα πάντα. Με σωστή μελέτη και πρόγραμμα όλα γίνονται. Κάποιος που μελετάει, λοιπόν, θα φτάσει σε ένα επίπεδο σε έναν άλφα χρόνο. Κάποιος που έχει ταλέντο και δε μελετάει, θα φτάσει σε κάποιο επίπεδο και μετά μπορεί να μην κάνει και τίποτα. Κάποιος που έχει ταλέντο και μελετάει θα κάνει το κλικ παραπάνω. Αυτό είναι το θέμα, τίποτα δε γίνεται χωρίς κόπο. Σήμερα τα παιδιά ίσως είναι και πολύ φορτωμένα με διάφορα και δεν έχουν καθόλου υπομονή.
arttings Facebook
arttings Facebook
