Πολυσχιδής μουσικός με μεγάλη ιστορία πίσω του. Κοσμογυρισμένος με βαλίτσα γεμάτη εμπειρίες. Οι επανεκκινήσεις του πολλές, αλλά και πετυχημένες. Από τις σπάνιες περιπτώσεις μουσικών παγκοσμίως που συνδύασαν, έστω για ένα διάστημα, το γραπτό λόγο με την παρτιτούρα την κατάλληλη εποχή. Το γενικότερο ψάξιμό του στη μουσική μέσα από σημαντικά συγκροτήματα στο εξωτερικό και στην Ελλάδα, ως ντράμερ και συνθέτης συνεχίστηκε στη σόλο πορεία του. Εδώ και αρκετά χρόνια συνεχίζει ως κιθαρίστας και τραγουδιστής με το συγκρότημά του στο οποίο στα ντραμς είναι η κόρη του!
Έχει ζήσει σημαντικές στιγμές στην ώρα τους. Το new wave και το punk στην Αμερική παίζοντας σε ιστορικούς χώρους όπως το CBGB. Έχει περάσει από θρυλικά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής, παίζοντας δίπλα στους αδερφούς Σπυρόπουλους, τον Τζίμη Πανούση, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, τον Θοδωρή Μανίκα, ενώ έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Nicky Skopelites και Sky Saxon των Seeds. Επίσης έχει καταγράψει τις εμπειρίες του σε περιοδικά που όλοι διαβάζαμε, όπως το Ποπ & Ροκ, Zoo, Δίφωνο, Athens Voice. Έχει παίξει τις μουσικές της σημαντικής δισκοθήκης του σε ραδιοφωνικούς σταθμούς που ήταν στην καθημερινότητά μας, όπως το παλιό Rock Fm, αλλά και ως d.j. σε Decadence, Booze, Closer, Χοροστάσιο, After Dark.
Τα τραγούδια του έχουν αποτυπωθεί σε επτά προσωπικά άλμπουμ, singles και e.p. με πιο πρόσφατο το «Television Dream», με πέντε καινούργια τραγούδια του, που έγιναν η αφορμή να πιάσουμε τον Άκη Περδίκη από την αρχή. Τραγούδια ευαίσθητα, εμπνευσμένα, με κάποιο νόημα που έχουν τη δική του οικεία ατμόσφαιρα, αγγίζοντας όσους έχουν ζήσει εποχές. Το «Φρόνιμο Παιδί» ήταν όμως τόσο φρόνιμο; Καλύτερα να μας τα πει ο ίδιος σε μια βιωματική απολαυστική συζήτηση…
Betheda, Maryland, 1978
Ας ξεκινήσουμε με τη λιγότερο γνωστή δράση σου στην Ελλάδα, μ’ ένα στιγμιότυπο από το CBGB στη Ν. Υόρκη. Πώς ένοιωσες ως μουσικός με τις γνώσεις που είχες για τον ιστορικό χώρο όταν βρέθηκες εκεί να παίξεις με το γκρουπ σου; Πώς πήγε η βραδιά, τι θυμάσαι; Κάποιο περιστατικό; Ποιος και πώς έκλεισε το gig και τι αμοιβή υπήρχε; Τα καμαρίνια πώς ήταν;
Ουπς, με τσάκωσες! Αδήλωτο εισόδημα. Αναδρομική δήλωση λοιπόν: Έπαιξα με δύο διαφορετικά σχήματα στο CBGB και κανείς μας δεν πληρώθηκε. Το 1979 με τους PAYN και το 1986 με τους Impatients. Αργότερα, την άνοιξη του 1980, παίξαμε στο Max's Kansas City με τους Missing Page (οι οποίοι ήταν η εξέλιξη των PAYN). Εκεί, όντως πληρωθήκαμε και μου άρεσε πολύ το σύστημά τους. Τρία συγκροτήματα, $4,00 είσοδος, από ένα δολάριο για κάθε γκρουπ και το τέταρτο πήγαινε στο κλαμπ. Στο Max's ένιωσα μια συγκίνηση, ήταν όντως ένα ιστορικό κλαμπ και στο soundcheck θυμήθηκα τον εαυτό μου στην Αθήνα να περιεργάζεται το εξώφυλλο του Live at Max's των Velvet Underground. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το CBGB διότι ήταν μια σκηνή σε εξέλιξη, δεν είχε προλάβει ακόμα να περάσει στην ιστορία! Όλα συνέβαιναν πολύ γρήγορα κι εσύ απλά χαιρόσουν που ήσουν μέρος αυτής της νέας σκηνής. Όσο για τα καμαρίνια, υπήρχε ένας μικρός χώρος πίσω από το πάλκο, αλλά είχαν ξηλώσει τις πόρτες για να μη γίνονται πράγματα στα κρυφά. Βλέπεις, ήταν η εποχή της ηρωίνης (μέχρι κι ο William S. Burroughs ήρθε κι εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη στα τέλη των '70s) και προφανώς ο ιδιοκτήτης του CBGB, Hilly Kristal, ήθελε ν' αποφύγει δυσάρεστες καταστάσεις που θα έδιναν αφορμή στην αστυνομία να του σφραγίσει το κλαμπ. Το ίδιο και με το WC - είχαν αφαιρέσει τις πόρτες από τις τουαλέτες!
Πώς είναι να σπουδάζει ένας νέος στη Ν. Υόρκη και να προσπαθεί να βρει ένα επαγγελματικό προσανατολισμό σε μια τόσο μεγάλη πόλη στα τέλη του 70 και πώς έπιασες την πρώτη σου δουλειά εκεί;
Για να είμαι ειλικρινής, οι σπουδές στις ΗΠΑ ήταν η δικαιολογία που χρειαζόμουν για να βρεθώ και να ζήσω στη Νέα Υόρκη. Έφυγα από την Αθήνα δίχως σαφή επαγγελματικό προσανατολισμό, απλά ήθελα να φύγω και να ζήσω εμπειρίες στη χώρα που γέννησε το rock 'n roll. Μου άρεσε η ιδέα ότι μπορούσα να γραφτώ σε κάποιο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις, χωρίς να δηλώσω τι θέλω να γίνω. Ξεκίνησα λοιπόν με Liberal Arts - ένα ποτ πουρί από ψυχολογία, ιστορία, ανθρωπολογία, ξένες γλώσσες, κοινωνιολογία, κ.α. Εσύ επιλέγεις τα μαθήματα που σ' ενδιαφέρουν κι αργότερα έχεις την άνεση της τελικής επιλογής. Ύστερα από 4 χρόνια, έγινα κάτοχος B.A. σε Mass Communications. Το Queens College είναι κρατικό κολλέγιο, είχε καλή φήμη, ήταν και φθηνό σε σχέση με τα πανάκριβα ιδιωτικά. Αλλά και η ίδια η πόλη ήταν φθηνότερη στα τέλη των '70s, τώρα πια είναι απλησίαστη, ειδικά για τους καλλιτέχνες που εδώ και χρόνια, με την «ανοικοδόμηση» του East Village, μετακόμισαν απέναντι στην άλλη όχθη του East River, για να βρουν φθηνότερα ενοίκια στο Williamsburg και το Greenpoint του Brooklyn.
Στο Greenpoint, Brooklyn 2007
Λίγες περιπτώσεις θυμάμαι μουσικών που παράλληλα αρθρογραφούσαν, όπως ο Paul Roberts, ο τραγουδιστής των Sniff ’n’ the Tears και o σαξοφωνίστας των Insect Trust που αρθρογραφούσε στο Rolling Stone και στους New York Times. Με το ένα πόδι στη μουσική δημοσιογραφία και το άλλο στη μουσική πώς ένοιωθες και πώς κυλούσε αυτό;
Και ο Lenny Kaye έγραφε (Rolling Stone, Crawdaddy, Melody Maker, κ.α.). Το ίδιο και ο Steve Harley, προτού τον απορροφήσει η μουσική. Εμένα μου προέκυψε τελείως τυχαία. Πάντα αγαπούσα εξίσου τις λέξεις και τους ήχους. Είχα πάει λοιπόν σε μια συναυλία του Cpt Beefheart (εποχή Shiny Beast), με μάγεψε, γύρισα σπίτι σαν υπνωτισμένος κι έκατσα κι έγραψα ένα κατεβατό από την εμπειρία που είχα ζήσει. Το κείμενο ήταν στ' αγγλικά, το δακτυλογράφησα, την επομένη επισκέφτηκα τα γραφεία της εφημερίδας του Queens College (The Phoenix), συστήθηκα και τους το έδωσα. Φαντάζεσαι τη χαρά μου όταν λίγες μέρες αργότερα το είδα τυπωμένο!
Αυτή η ιστορία πώς ξεκίνησε; Έγραφες καλά κι είχες την ανάγκη αυτή να εκφραστείς μ’ ένα τρόπο που ήθελες ή ήταν στα πλαίσια της επαγγελματικής αναζήτησης και όπου σε βγάλει;
Δεν αναζητούσα κάτι, μάλλον το σύμπαν με αναζητούσε και μου έστελνε σημάδια, φρόντιζε να είμαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Μπορώ να εκφραστώ μ' ένα κείμενο, μπορώ και να εκφραστώ μ' έναν ωραίο ρυθμό στα ντραμς.
Στη μουσική ως μουσικός πώς ξεκίνησες; Ποια ήταν η επιρροή να παίξεις ντραμς; Πού έκανες πρόβες;
Δύο λέξεις: Keith Moon. Ήμουν παιδί, ζούσα στη Γερμανία στα τέλη των '60s, κάθε Σάββατο στην τηλεόραση έβλεπα το Beat Club όπου εμφανιζόντουσαν τα καλύτερα συγκροτήματα της εποχής και βέβαια είχα πάθει πλάκα με τους Who. Μπαγκέτες δεν είχα πιάσει ακόμα, έβλεπα όμως τον Keith Moon και μέσα μου έλεγα «Θέλω κι εγώ να το κάνω αυτό!».
Με τους Impatients στη Ν. Υόρκη
Με το περιοδικό «Ποπ & Ροκ» πώς ξεκίνησε η συνεργασία; Ποια χρονιά και ποιος σου έκανε την πρόταση; Τι ύλη κάλυπτες και από πού αντλούσες τη θεματογραφία σου;
Η Νέα Υόρκη μου έδινε ό,τι χρειαζόμουν, ήταν μίλια μπροστά μουσικά. Όποτε άκουγα ένα νέο σχήμα σε κάποιο κλαμπ, σκεπτόμουν «Τι κρίμα να μην είναι εδώ τα φιλαράκια μου, θα γούσταραν πολύ». Πρότεινα λοιπόν στο Χάρη Καββαδία - αρχισυντάκτης στο Π&Ρ και παιδικός μου φίλος - να στέλνω μηνιαίες ανταποκρίσεις για το τι συμβαίνει στην πόλη. Αυτό πρέπει να έγινε το 1987. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σταδιοδρομία μου στο χώρο της μουσικής δημοσιογραφίας, που αργότερα με έφερε στο Δίφωνο και στο ΖΟΟ.
Πώς ήταν το κλίμα σ’ ένα τέτοιο περιοδικό; Υπήρχαν ανταγωνισμοί; Ένα άρθρο σου που «έγραψε» και το θυμάσαι ως επιτυχία σου σε μια εποχή που τα περιοδικά ήταν η κύρια πληροφόρηση για τον κόσμο;
Το κλίμα ήταν εύκρατο. Έτσι κι αλλιώς, δεν γράφαμε όλοι μαζί σε κάποιο γραφείο! Συναντιόμασταν με τους υπόλοιπους συνεργάτες του περιοδικού όταν γινόταν κάποιο meeting, όχι και πολύ συχνά δηλαδή. Σ' ό,τι αφορά στα γραπτά μου, μάλλον θα πρέπει ν' απευθυνθείς στους αναγνώστες - ποια τους άρεσαν και ποια όχι.
Την εποχή αυτή που αναφερόμαστε, στα 80s και 90s, τι βαρύτητα είχε ένα βίντεο κλιπ για τον μουσικό και τι βαρύτητα έχει σήμερα; Σε ρωτάω γιατί τελευταία παρατηρείται μια έμφαση των μουσικών στη δημιουργία ενός βίντεο κλιπ, ακόμη και σε rock σχήματα, κάτι που προσωπικά με παραξενεύει. Έχει σήμερα σημασία το βίντεο κλιπ; Η μουσική;
Ουσιαστικά, το βίντεο κλιπ είναι το διαφημιστικό σποτ ενός καινούργιου άλμπουμ. Η ποπ μουσική ανέκαθεν ήταν συνυφασμένη με το image και με όμορφα νεανικά πρόσωπα, οπότε λογικό ήταν να περάσουμε από τις αφίσες του Jim Morrison και της Grace Slick στην κινούμενη εικόνα. Στα '60s & '70s αρκούσε να έχεις μακριά μαλλιά κι εκκεντρική, ατημέλητη εμφάνιση για να θεωρείσαι ροκ σταρ. Από τα τέλη των '70s όμως, αυτό άρχισε ν' αλλάζει. Το punk & new wave αμφισβήτησε την αμφίεση αλλά και τη μουσική κατεύθυνση καθιερωμένων συγκροτημάτων. Στο μεταξύ, άρχισαν να εισχωρούν διάφοροι μόδιστροι στο χώρο της μουσικής, οπότε τον Αύγουστο του 1981 - όταν μεταδόθηκε το πρώτο βίντεο κλιπ από το MTV - το κλίμα ήταν κατάλληλο για να προβληθούν από την τηλεόραση σχήματα όπως οι Duran Duran, Pet Shop Boys, Bon Jovi, New Kids on the Block, Culture Club, A-ha, Wham, INXS, A Flock of Seagulls, Ultravox, κοκ.
Με τη Μαίρη του Ρόδον και τη Χαρά Γιαμπουράνη στο μπαλκόνι του Ελληνικού Μουσείο Αυτοκινήτου, 2017
Δε νομίζω να έχει χάσει τη δύναμή του το βίντεο κλιπ, ειδικά σήμερα που διανύουμε την εποχή της εικόνας. Δες τι γίνεται στο YouTube. Το πρόβλημα που έχω με το βίντεο κλιπ είναι ότι μπορεί να σε ξεγελάσει, να σε σαγηνεύσει, να κάνει ένα χαζό τραγούδι ν' ακούγεται συμπαθητικό, επειδή δεν το ακούς αλλά το βλέπεις - μια μικρή περιπέτεια στην οθόνη, μοντέλα με πόδια αντιλόπης, έντονα χρώματα, γρήγορες εναλλαγές πλάνων, ίσως κι ένας γνωστός ηθοποιός ή μουσικός σ' ένα σύντομο cameo. Και μετά, έχουμε άλλο πρόβλημα. Αν είδες/άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι στο MTV, όταν το ξανακούσεις από το ραδιόφωνο, οι εικόνες και οι συνειρμοί στο μυαλό σου θα προέρχονται από το βίντεο κλιπ. Η μουσική, πιστεύω, είναι μια αφηρημένη τέχνη, η φαντασία μας πρέπει να είναι ελεύθερη να ερμηνεύσει με το δικό της τρόπο τους στίχους. Ίσως γι' αυτό, καλλιτέχνες όπως ο Lou Reed και ο Bob Dylan μιλούσαν με τα χειρότερα λόγια για το νέο αυτό trend. Αργότερα όμως, τους είδαμε κι αυτούς σε βίντεο κλιπ στο MTV!
Τι κλίμα βρήκες στην Ελλάδα όταν επέστρεψες στις αρχές του 80 και πόσο γόνιμο ήταν για να εξελιχθεί ένας μουσικός; Με ποιους ανθρώπους ήρθες πρώτα σ’ επαφή και πώς αξιοποίησες εδώ τη μουσική σου εμπειρία στο εξωτερικό;
Βρήκα μια Ελλάδα διψασμένη για ροκ μουσική. Στη Νέα Υόρκη έμαθα τους κώδικες του rock 'n roll κι απορρόφησα ό,τι είχε να μου δώσει η πόλη. Στην Αθήνα όμως ανδρώθηκα ως μουσικός, παίζοντας ντραμς συνεχώς και με διάφορα σχήματα. Επίκεντρο της μουσικής σκηνής το 1982 ήταν ακόμα η Πλάκα και, προτού το καταλάβω, βρέθηκα να παίζω εκεί κάθε βδομάδα με τη Σπυριδούλα. Σ' αυτές τις παραστάσεις πρωτοπαίξαμε και τα τραγούδια που αργότερα αποτυπώθηκαν σε βινύλιο - το δεύτερο άλμπουμ των Σπυριδούλα (Νάιλον Ντέφια & Ψόφια Κέφια). Ένας λόγος που είναι τόσο σφιχτό το παίξιμο σ' αυτόν το δίσκο είναι ότι μπήκαμε στο στούντιο πανέτοιμοι.
Με τους Σπυριδούλα στα τύμπανα. Πρόβα στην Πλάκα, 1982
Μετά το άλμπουμ ακολούθησε περιοδεία, από το βορρά ως το νότο, κράτησε ένα μήνα σχεδόν. Τώρα που το σκέπτομαι, δεν ξέρω πώς το καταφέραμε, αλλά το κάναμε. Θυμάμαι να παίζουμε βράδυ σε μια πόλη, πρωινή συναυλία σε κινηματογράφο σε άλλη πόλη, και το ίδιο βράδυ λάιβ σε κλαμπ τρίτης πόλης. Κι ενδιάμεσα οδηγούσα ένα από τα αυτοκίνητα με τα όργανά μας! Υπέροχες αναμνήσεις, όμως το τέλος της περιοδείας σήμανε και το τέλος μου με τους Σπυριδούλα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, απλά ένας κύκλος είχε κλείσει κι ένας καινούργιος έμελλε ν' αρχίσει διότι ο άρχων του τρόμου παραμόνευε στην άκρη του δρόμου. Περιπαικτικά το λέω, μιλάω για τον Παύλο Σιδηρόπουλο βέβαια, ο οποίος με είχε βάλει στο μάτι και με περίμενε...
Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, Rodeo Club 1983. Ο Άκης Περδίκης στα τύμπανα
Σε τι φάση συνεργάστηκες με τον Τζίμη Πανούση και τις Μουσικές Ταξιαρχίες; Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική rock σκηνή. Κάτω από ποιες συνθήκες μπήκες στο σχήμα και ποια ήταν η σύνθεσή του τότε; Πόσο κράτησε αυτό και τι θυμάσαι; Κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα, ήταν ο μάνατζερ από τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Ο Βαγγέλης Βέκιος είχε φύγει ξαφνικά από το συγκρότημα και καιγόντουσαν να βρουν αντικαταστάτη. Κάναμε εντατικές πρόβες για λίγες μέρες κι άρχισα να παίζω μαζί τους στο ΚΚΚ, ένα κλαμπ στη Μεσογείων: Τζίμης Πανούσης, Σπύρος Πάζιος (κιθάρα), Πιέρ Χωρέμης (κιθάρα), Δημήτρης Δασκαλοθανάσης (μπάσο) και η αυτού μεγαλειότης στα ντραμς. Η επόμενη σεζόν μάς βρήκε στο Κύτταρο, ο Πιέρ είχε φύγει και είχε έρθει ο Βασίλης Γκίνος στα πλήκτρα. Εκεί ηχογραφήθηκε και το άλμπουμ Hard Core (1985). Ξέρω πως θ' ακουστώ ως βλάσφημος, πρέπει όμως να πω ότι εκείνο το χειμώνα βαρέθηκα τη ζωή μου. Παίζαμε πέντε ή και έξι μέρες τη βδομάδα, στην αρχή όλα ήταν ωραία, η διαρκής επανάληψη όμως άρχισε να με κουράζει. Τα ίδια τραγούδια με την ίδια σειρά, οι ίδιες πρόζες από τον Τζίμη ανάμεσα από τα τραγούδια, δίχως κανένα απρόοπτο. Mea culpa. Η ανήσυχη μου φύση ευθύνεται, οι μουσικοί δεν έφταιξαν σε τίποτα.
The Impatients, 1987. Δεξιά ο Άκης Περδίκης
Κάτω από ποιες συνθήκες έφυγες πάλι και τι ήταν αυτό που σε έκανε να αναζητήσεις νέες συνθήκες επιβίωσης (δεν ξέρω αν είναι κατάλληλη αυτή η λέξη, διόρθωσέ με αν νομίζεις) και πάλι στη Ν. Υόρκη; Εκεί πώς δραστηριοποιήθηκες ως μουσικός;
Μίλησα νωρίτερα γι' «ανήσυχη φύση». Αυτό ακριβώς λοιπόν. Παίζοντας στο Κύτταρο μια ολόκληρη σεζόν, είχαν αρχίσει να μπαίνουν οι δαίμονες μέσα μου, μια αόρατη φωνή με καλούσε πάλι στη Νέα Υόρκη να πειραματιστώ με νέους ήχους. Έτσι, το καλοκαίρι του 1985 ξαναβρέθηκα στα παλιά μου λημέρια. Έπαιξα για κάποια χρόνια με τους Impatients, ένα υπέροχο τρίο της εναλλακτικής σκηνής. Προς τα τέλη των '80s συνάντησα τους Annabouboula, είχαν ήδη ηχογραφήσει δύο άλμπουμ κι αφουγκράζονταν την εποχή - ήταν η απαρχή της world music. Πέρασα από audition, δεν ήξερα καν αν ήμουν ο κατάλληλος ντράμερ, αλλά με λίγο πείσμα και υπομονή μπήκα στο συγκρότημα, μια συνεργασία που κράτησε δύο χρόνια. Support στον Jorma Kaukonen σ΄ ένα Folk Festival, καλοκαιρινή συναυλία στο Central Park, Street Party μπροστά από τους Δίδυμους Πύργους μαζί με τους Skatalites, το BBC αλλά και η ιαπωνική τηλεόραση έστειλαν συνεργεία για συνέντευξη και βιντεοσκόπηση συναυλίας - υπήρχε ένα παγκόσμιο ενδιαφέρον για τους Annabouboula.
Το οριστικό πήγαινε - έλα στο εξωτερικό πότε τελείωσε και πόσο σου στοίχισε (αν έχει συμβεί αυτό) στη ζωή σου γενικότερα; Μπορείς δηλαδή σήμερα να πεις ότι θα ήταν καλύτερα να μην γυρνούσα πίσω ή να πεις ότι καλύτερα για σένα ήταν να μην έφευγες ποτέ;
Καλή ερώτηση, το 'χω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές. Από τη μια, «πέτρα που κυλάει, χόρτα δε μαζεύει», από την άλλη όμως, αν δεν ριζώσεις κάπου μπορεί και να σε ξεχάσουν. Πολλές φορές, βολτάροντας στην Αθήνα, συναντούσα φίλους μουσικούς που μου έλεγαν: «Βρε Άκη, εδώ είσαι; Αν το ήξερα, θα σ' είχα πάρει τηλέφωνο για μια πολύ ωραία συναυλία»! Από την άλλη, αν δεν είχα πάει στη Νέα Υόρκη, δεν θα είχα την εξέλιξη που είχα σαν ντραμίστας. Το new wave με έμαθε να παίζω απλά και κοφτά, με ορμή και θυμό. Ο ανταγωνισμός στο Μεγάλο Μήλο είναι ασύλληπτος, όμως ακόμα κι αν δεν έπαιξα με τρανταχτά ονόματα, το ότι βρισκόμουν εκεί κι άκουγα όλη την αφρόκρεμα ήταν ένα μάθημα από μόνο του.
Κάποια εποχή δούλεψες στο ραδιόφωνο. Τι εκπομπή ακριβώς έκανες και πώς ήταν το κλίμα τότε στα ερτζιανά; Ποιος σε είχε καλέσει στον Rock Fm και ποιοι ήταν τότε στα ηνία και στα μικρόφωνα;
Τρία χρόνια περίπου, '90s, στο Rock FM, Σάββατα & Κυριακές, μεσάνυχτα με τρεις. Διευθυντής τότε ήταν ο Μάκης Μηλάτος, που τον ήξερα από την εποχή με τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Γνώριζε τα μουσικά μου γούστα κι ότι είχα δισκοθήκη για να ανταποκριθώ στις ανάγκες μιας ποικιλόμορφης εκπομπής, οπότε δεν χρειάστηκαν ιδιαίτερες συστάσεις. Έτσι, βρέθηκα πάλι μ' ένα μικρόφωνο μπροστά μου! Την εποχή εκείνη, ο σταθμός είχε ένα πολύ δυνατό team: Χρήστος Δασκαλόπουλος, Θοδωρής Μανίκας, Θάλεια Καραμολέγκου, Γιώργος Μελισσινός, Τάκης Γιαννούτσος, Γιάννης Ντρενογιάννης, Αργύρης Ζήλος, κ.α.
Εκπομπή στον Rock Fm «Η Κοιλάδα Των Θησαυρών» 1992-95
Πότε και γιατί άλλαξε όλη αυτή η εποχή δράσης για την οποία μιλάμε, δηλαδή συγκροτήματα, τακτικές συναυλίες, περιοδικά, καλό ραδιόφωνο κι έπρεπε πλέον να δει ο καθένας μόνος του τι πρέπει να κάνει είτε σαν μουσικός, είτε σαν παραγωγός ή σαν συντάκτης;
Η συχνότητα των συναυλιών δεν νομίζω να άλλαξε. Υπήρχε το Ρόδον, αργότερα το Gagarin, σταδιακά ήρθαν και τα φεστιβάλ... Το οικονομικό πατατράκ στην Ελλάδα όμως επηρέασε τη μουσική σκηνή, οι promoters δεν ήθελαν να ρισκάρουν, ο κόσμος δεν είχε ρευστό, κοκ. Έπειτα, έχει να κάνει και με τις ανάγκες της κάθε εποχής, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Η ροκ μουσική είχε χάσει την αρχική της ανατρεπτική υπόσταση. Οι ήρωες της κιθάρας είχαν λιγοστέψει, τη θέση τους άρχισαν να παίρνουν διάφοροι DJ's, ο κόσμος έτρεχε στα rave parties για να ξεδώσει. Σ' ό,τι αφορά στα υπόλοιπα σκέλη της ερώτησής σου, είναι πολλές οι απαντήσεις - ένα ανερχόμενο ersatz lifestyle, η εξάπλωση του ίντερνετ που έκανε αναίτια την ύπαρξη μηνιαίων μουσικών περιοδικών, επαναλαμβανόμενα playlists στους ραδιοφωνικούς σταθμούς... Νέα δεδομένα, νέες συνθήκες, συνθετική διασκέδαση. Τι είχε πει ο Ηράκλειτος; «Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ».
Κάποια στιγμή έκανες ένα άλμπουμ το «Φρόνιμο Παιδί». Αναφερόσουν στον εαυτό σου κυριολεκτικά ή με διάθεση χιούμορ; Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να βάλεις τα χέρια σου πιο πολύ μέσα στη φωτιά (που λέει ο λόγος) στην πορεία σου;
Νομίζω πως ήδη απάντησες! Πράγματι, τον εαυτό μου περιγράφω, με διάθεση αυτοσαρκασμού. Όσοι με γνώριζαν το 2005 ήξεραν ότι έκανα αρκετές αταξίες. Τώρα για τη φωτιά δεν ξέρω. Είμαι Υδροχόος, ζώδιο του αέρα, οπότε φουντώνω φωτιές αλλωνών. Διόλου τυχαίο το ότι στη ζωή μου είχα πάντα μια ιδιαίτερη σχέση με το ζώδιο του Κριού. Ναι, υπήρξαν φορές που τσουρουφλίστηκα, επανήλθα όμως γρήγορα.
Ποια εποχή άφησες τα τύμπανα κι έπιασες την κιθάρα; Πώς γεννήθηκε αυτή η ανάγκη και πώς εξελίχθηκε;
Δε χρειάστηκε ν' αφήσω τα ντραμς για να πιάσω την κιθάρα. Μάλλον η περιέργεια μου ευθύνεται. Άκουγα στις διάφορες πρόβες να μιλάνε μεταξύ τους οι μουσικοί για κουπλέ, ρεφρέν, γέφυρες, Φα δίεση και Λα μινόρε, και ζήλευα. Κάποια στιγμή στη Νέα Υόρκη βρέθηκα να συγκατοικώ μ' έναν εκπληκτικό μουσικό, το Νίκο Δόϊκα, που λάτρευε τη ροκ μουσική κι έπαιζε άταστο Fender μπάσο με πένα, κάτι όχι πολύ συνηθισμένο στη ροκ τουλάχιστον. Είχε και μια κλασική κιθάρα και σιγά - σιγά άρχισε να μου δείχνει τα βασικά ακόρντα. Τα weekends ερχόταν στην παρέα μας κι ο Παύλος Βακατάτσης (γνωστός στη δισκογραφία κι ως Pavlo V), ο οποίος το πήγε ένα βήμα παραπέρα - με ανάγκασε να τραγουδήσω! Και λέω με ανάγκασε, διότι δεν άνοιγα το στόμα μου με τίποτα. Είχα μάθει το «Walk on the Wild Side» στην κιθάρα, με άκουσε να το λέω, ή μάλλον να το ψιθυρίζω, και πριν το καταλάβω μού είχαν βάλει ένα μικρόφωνο πίσω από τα ντραμς κι έτσι έκανα τα πρώτα μου δειλά φωνητικά. Αργότερα, ανακάλυψα ότι με 2-3 απλά ακόρντα μπορούσα να συνθέτω μελωδίες μαζί με στίχους κι άρχισα να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια. Ο Νίκος Δόικας (RIP) κι ο Παύλος Βακατάτσης ήταν δύο άνθρωποι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μουσική μου εξέλιξη, και με τους οποίους συνεργάστηκα για πολύ καιρό στη Νέα Υόρκη στα late '70s. Το πρώτο μας γκρουπ ονομαζόταν PAYN: Pavlos, Akis, Yveline, Nikos (H Yveline ήταν μια ταλαντούχα, ανερχόμενη κιθαρίστρια με καταγωγή από την Αϊτή). Όταν αποχώρησε η Yveline, ήρθαν οι Constantine Chliavoras (κιθάρα) και George Pan (πλήκτρα) και μετονομαστήκαμε σε Missing Page.
Το «ψυχολογικό» κενό, όταν βλέπεις τα τύμπανα χωρίς εσένα στη διάρκεια του live, τη στιγμή που παίζεις κιθάρα και τραγουδάς πώς καλύπτεται;
Πριν τη συναυλία, κάνω μια δίωρη συνεδρία με τον ψυχοθεραπευτή μου, μου δίνει κι επτά διαφορετικά χάπια και με στέλνει στο πάλκο. Μόλις βίωσες άλλη μια δόση αυτοσαρκασμού, καμιά φορά όμως έχει πλάκα να παραποιείς την αλήθεια, η αλήθεια μπορεί να είναι βαρετή... Λοιπόν, δεν υπάρχει κανένα ψυχολογικό κενό. Είμαι τόσο απασχολημένος με το να θυμάμαι ακόρντα και στίχους την ώρα του λάιβ που δεν έχω καιρό να σκεφτώ για μπαγκέτες. Άσε που έχω σταθεί τρομερά τυχερός και συνήθως, όταν ερμηνεύω τα τραγούδια μου, στα ντραμς κάθεται η κόρη μου (Μαρία Περδίκη), με εξαιρετική αίσθηση χρόνου κι έξυπνους ρυθμούς, ό,τι δηλαδή χρειάζονται τα απλοϊκά μου τραγούδια. Ο Αδάμ έδωσε στην Εύα το πλευρό του, εγώ μάλλον της έδωσα τα άκρα μου.
Από το live στο 10ο Vinyl is Back, Μάρτιος ’17. Στα τύμπανα η κόρη του Μαρία Περδίκη
Τον καιρό αυτό παρουσίασες μια νέα δουλειά μ’ ένα κύκλο τραγουδιών με τίτλο «Television Dream». Πες μας γι’ αυτή κάποια πράγματα.
Πρόκειται για ένα ΕΡ με 5 τραγούδια. Ο τίτλος προήλθε από το τραγούδι «Television Dream» που είναι και το αγαπημένο μου στο δίσκο. Είναι το τέταρτο ΕΡ που κυκλοφόρησα (ψηφιακά στο ίντερνετ) κι μ' αυτό έκλεισε ένας κύκλος τραγουδιών που άνοιξε πριν από κάποια χρόνια.
Ποιες είναι οι κύριες μουσικές επιρροές σου την εποχή που μπήκες στη μουσική και τι έχεις κρατήσει έως σήμερα που δεν βαρέθηκες ν’ ακούς;
Οι πρώτοι έρωτες δύσκολα ξεχνιούνται. Κυρίως, συγκροτήματα με καλούς κιθαρίστες και ντραμίστες που είχαν ένταση και προσωπικότητα στον ήχο τους. Όπως πολλοί συνομήλικοι μου, είχα πάθος με την ηλεκτρική κιθάρα (ο Frank Zappa είχε πει κάποτε ότι την επέλεξε διότι ήταν το μόνο όργανο που μπορούσε να βγάλει τόση «βρωμιά»)! James Gang, Steppenwolf, Mothers of Invention, Cream, Led Zeppelin, Spooky Tooth, Rolling Stones, Who, Can, Steve Miller Band, Fleetwood Mac, King Crimson, κι αργότερα Cockney Rebel και Roxy Music, είναι κάποια σχήματα που λάτρεψα κι ακόμα λατρεύω ν' ακούω. Με το πέρασμα του χρόνου, έμαθα να εκτιμώ κι άλλα συγκροτήματα για το ύφος τους και τις συνθέσεις τους - Kinks, Byrds, Beatles, Procol Harum, Little Feat, Buffalo Springfield, (early) Pink Floyd, Caravan, Soft Machine, κ.α. Σταδιακά, άρχισα ν' ακούω με πιο σφαιρική αντίληψη και να επικεντρώνομαι σε τραγουδοποιούς, όχι μόνο σε συγκροτήματα: David Bowie, Robert Wyatt, Julian Cope, David Sylvian, Jerry Garcia, Neil Young, Cpt Beefheart, Tony Joe White, J.J. Cale, Lou Reed, John Cale, Kevin Ayers, είναι κάποιοι από τους αγαπημένους μου συνθέτες - τραγουδιστές.
Ψάχνοντας δίσκους στη δισκοθήκη του
Η δισκοθήκη σου σε βοήθησε να εξελιχθείς σαν μουσικός και τι βάζεις περισσότερο σήμερα στο πικάπ ν’ ακούσεις; Αυτός είναι ο κύριος τρόπος που ακούς μουσική σήμερα;
Ασφαλώς και με βοήθησε. Δίχως σχολές για ντραμς & κρουστά, δίχως κανάλια με ντραμίστες στο YouTube να σου αναλύουν το κάθε χτύπημα του Bill Bruford, έπρεπε να βασιστώ στη δισκοθήκη μου και στη φαντασία μου. Να σηκώνω το βραχίονα του πικάπ και να σημαδεύω το αυλάκι στο βινύλιο όπου ο Ginger Baker έκανε εκείνα τα φοβερά break στο «White Room», να προλάβω να καθίσω στα φτηνά μου ντραμς, ξανά και ξανά, μέχρι να το μάθω. Το πρώτο άλμπουμ των Led Zeppelin το είχα ξεσκίσει, ήταν στιγμιαίος έρωτας!
Για φινάλε θέλω ν’ ακούσω κάτι αισιόδοξο (αν υπάρχει) από ένα άτομο όπως εσύ που έχεις ασχοληθεί με τόσα πράγματα, έχεις κάνεις τόσες επανεκκινήσεις κι είσαι από γερό ως φαίνεται μέταλλο μήπως και πάρω κι εγώ κι εγώ μια ώθηση που δεν είμαι τόσο αισιόδοξος πια ούτε για το παρών, ούτε για το μέλλον…
Περίεργο... Είναι κάτι που εγώ θα έπρεπε να σε είχα ρωτήσει, καθώς θαυμάζω την ενεργητικότητα που βγάζεις αλλά και τον τρόπο που μπορείς κι ανακατεύεσαι με τόσα ευφάνταστα projects ταυτόχρονα και να τα φέρνεις εις πέρας με συνέπεια. Όσο για μένα, θεωρώ ότι δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, αλλά ούτε και ιδιαίτερα πεσιμιστής. Μάλλον μπλαζέ θα περιέγραφα τον εαυτό μου, κάπως απαθή ως προς πολλά από τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας. Ίσως ένα έμφυτο ένστικτο αυτοσυντήρησης να μ' έχει κρατήσει ζωντανό ως τώρα, ίσως πάλι, κάποιος/α εκεί πάνω να με προσέχει. Δεν ασπάζομαι το νιχιλισμό, όμως ποτέ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να αγκαλιάσω κάποιο δόγμα - θρησκευτικό, ιδεολογικό, φιλοσοφικό. Μου αρέσει να πληροφορούμαι, να διαβάζω απόψεις από διάφορες πηγές και στο τέλος να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα.
Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Στο Greenpoint, Brooklyn
“the typewriter”
communication in the middle of a crowded street in the middle of the day can be a serious task 8 days a week hold me love me in the middle of a song as I get close to you but yet so far standing in the middle of a crowd in a noisy busy street… do you read me? over and out… hello? here i am again… haven’t you noticed? i haven’t changed a bit… not since i came back from Italy; “would you like a drink?”, he said to me, “something to warm you up, it gets lonely at nights”, i heard him say as he lit up a cigarette, staring into the distant shadows at the end of the hallway – ABSURD – noone listens to me – EVER! – noone cares what i think… $$$$ is always a problem – franks, pounds, pesos, canadian currency… the bank was closed today, everyone stood outside, waiting in the pouring rain and baby wasn’t there yet... “is this making sense?”, she wondered aloud to the others as they stood in the freezing room, silently staring at the typewriter which hadn’t given any sign of being aware of the situation, momentarily blinking its keys into the amazed faces of all the people waiting there in despair. THIS ISLAND USED TO BELONG TO THE PEOPLE, NOW IT IS GOVERNMENT OWNED *#!5%;8@%mj’&;_*Ty(%)meaculpa… the typewriter was rusty, out of shape, totally berserk *#&*78;@/%YYU88$#” …see what I mean? see what I’m in? it’s all a question of being in the right place at the wrong time… QUESTION UNANSWERED… the typewriter shot back as it gently moved away from the people and into the crowded busy street and out of sight into the not so distant highway that passed over the buildings and woke everybody up in the middle of the day…
Εξάρχεια 2005
Επιλέξτε τραγούδια από τους δίσκους του Άκη Περδίκη εδώ.
Έχει ζήσει σημαντικές στιγμές στην ώρα τους. Το new wave και το punk στην Αμερική παίζοντας σε ιστορικούς χώρους όπως το CBGB. Έχει περάσει από θρυλικά συγκροτήματα της ελληνικής σκηνής, παίζοντας δίπλα στους αδερφούς Σπυρόπουλους, τον Τζίμη Πανούση, τον Παύλο Σιδηρόπουλο, τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη, τον Θοδωρή Μανίκα, ενώ έχει συνεργαστεί μεταξύ άλλων με τους Nicky Skopelites και Sky Saxon των Seeds. Επίσης έχει καταγράψει τις εμπειρίες του σε περιοδικά που όλοι διαβάζαμε, όπως το Ποπ & Ροκ, Zoo, Δίφωνο, Athens Voice. Έχει παίξει τις μουσικές της σημαντικής δισκοθήκης του σε ραδιοφωνικούς σταθμούς που ήταν στην καθημερινότητά μας, όπως το παλιό Rock Fm, αλλά και ως d.j. σε Decadence, Booze, Closer, Χοροστάσιο, After Dark.
Τα τραγούδια του έχουν αποτυπωθεί σε επτά προσωπικά άλμπουμ, singles και e.p. με πιο πρόσφατο το «Television Dream», με πέντε καινούργια τραγούδια του, που έγιναν η αφορμή να πιάσουμε τον Άκη Περδίκη από την αρχή. Τραγούδια ευαίσθητα, εμπνευσμένα, με κάποιο νόημα που έχουν τη δική του οικεία ατμόσφαιρα, αγγίζοντας όσους έχουν ζήσει εποχές. Το «Φρόνιμο Παιδί» ήταν όμως τόσο φρόνιμο; Καλύτερα να μας τα πει ο ίδιος σε μια βιωματική απολαυστική συζήτηση…
Betheda, Maryland, 1978
Ας ξεκινήσουμε με τη λιγότερο γνωστή δράση σου στην Ελλάδα, μ’ ένα στιγμιότυπο από το CBGB στη Ν. Υόρκη. Πώς ένοιωσες ως μουσικός με τις γνώσεις που είχες για τον ιστορικό χώρο όταν βρέθηκες εκεί να παίξεις με το γκρουπ σου; Πώς πήγε η βραδιά, τι θυμάσαι; Κάποιο περιστατικό; Ποιος και πώς έκλεισε το gig και τι αμοιβή υπήρχε; Τα καμαρίνια πώς ήταν;
Ουπς, με τσάκωσες! Αδήλωτο εισόδημα. Αναδρομική δήλωση λοιπόν: Έπαιξα με δύο διαφορετικά σχήματα στο CBGB και κανείς μας δεν πληρώθηκε. Το 1979 με τους PAYN και το 1986 με τους Impatients. Αργότερα, την άνοιξη του 1980, παίξαμε στο Max's Kansas City με τους Missing Page (οι οποίοι ήταν η εξέλιξη των PAYN). Εκεί, όντως πληρωθήκαμε και μου άρεσε πολύ το σύστημά τους. Τρία συγκροτήματα, $4,00 είσοδος, από ένα δολάριο για κάθε γκρουπ και το τέταρτο πήγαινε στο κλαμπ. Στο Max's ένιωσα μια συγκίνηση, ήταν όντως ένα ιστορικό κλαμπ και στο soundcheck θυμήθηκα τον εαυτό μου στην Αθήνα να περιεργάζεται το εξώφυλλο του Live at Max's των Velvet Underground. Δεν μπορώ να πω το ίδιο και για το CBGB διότι ήταν μια σκηνή σε εξέλιξη, δεν είχε προλάβει ακόμα να περάσει στην ιστορία! Όλα συνέβαιναν πολύ γρήγορα κι εσύ απλά χαιρόσουν που ήσουν μέρος αυτής της νέας σκηνής. Όσο για τα καμαρίνια, υπήρχε ένας μικρός χώρος πίσω από το πάλκο, αλλά είχαν ξηλώσει τις πόρτες για να μη γίνονται πράγματα στα κρυφά. Βλέπεις, ήταν η εποχή της ηρωίνης (μέχρι κι ο William S. Burroughs ήρθε κι εγκαταστάθηκε στη Νέα Υόρκη στα τέλη των '70s) και προφανώς ο ιδιοκτήτης του CBGB, Hilly Kristal, ήθελε ν' αποφύγει δυσάρεστες καταστάσεις που θα έδιναν αφορμή στην αστυνομία να του σφραγίσει το κλαμπ. Το ίδιο και με το WC - είχαν αφαιρέσει τις πόρτες από τις τουαλέτες!
Πώς είναι να σπουδάζει ένας νέος στη Ν. Υόρκη και να προσπαθεί να βρει ένα επαγγελματικό προσανατολισμό σε μια τόσο μεγάλη πόλη στα τέλη του 70 και πώς έπιασες την πρώτη σου δουλειά εκεί;
Για να είμαι ειλικρινής, οι σπουδές στις ΗΠΑ ήταν η δικαιολογία που χρειαζόμουν για να βρεθώ και να ζήσω στη Νέα Υόρκη. Έφυγα από την Αθήνα δίχως σαφή επαγγελματικό προσανατολισμό, απλά ήθελα να φύγω και να ζήσω εμπειρίες στη χώρα που γέννησε το rock 'n roll. Μου άρεσε η ιδέα ότι μπορούσα να γραφτώ σε κάποιο πανεπιστήμιο χωρίς εξετάσεις, χωρίς να δηλώσω τι θέλω να γίνω. Ξεκίνησα λοιπόν με Liberal Arts - ένα ποτ πουρί από ψυχολογία, ιστορία, ανθρωπολογία, ξένες γλώσσες, κοινωνιολογία, κ.α. Εσύ επιλέγεις τα μαθήματα που σ' ενδιαφέρουν κι αργότερα έχεις την άνεση της τελικής επιλογής. Ύστερα από 4 χρόνια, έγινα κάτοχος B.A. σε Mass Communications. Το Queens College είναι κρατικό κολλέγιο, είχε καλή φήμη, ήταν και φθηνό σε σχέση με τα πανάκριβα ιδιωτικά. Αλλά και η ίδια η πόλη ήταν φθηνότερη στα τέλη των '70s, τώρα πια είναι απλησίαστη, ειδικά για τους καλλιτέχνες που εδώ και χρόνια, με την «ανοικοδόμηση» του East Village, μετακόμισαν απέναντι στην άλλη όχθη του East River, για να βρουν φθηνότερα ενοίκια στο Williamsburg και το Greenpoint του Brooklyn.
Στο Greenpoint, Brooklyn 2007
Λίγες περιπτώσεις θυμάμαι μουσικών που παράλληλα αρθρογραφούσαν, όπως ο Paul Roberts, ο τραγουδιστής των Sniff ’n’ the Tears και o σαξοφωνίστας των Insect Trust που αρθρογραφούσε στο Rolling Stone και στους New York Times. Με το ένα πόδι στη μουσική δημοσιογραφία και το άλλο στη μουσική πώς ένοιωθες και πώς κυλούσε αυτό;
Και ο Lenny Kaye έγραφε (Rolling Stone, Crawdaddy, Melody Maker, κ.α.). Το ίδιο και ο Steve Harley, προτού τον απορροφήσει η μουσική. Εμένα μου προέκυψε τελείως τυχαία. Πάντα αγαπούσα εξίσου τις λέξεις και τους ήχους. Είχα πάει λοιπόν σε μια συναυλία του Cpt Beefheart (εποχή Shiny Beast), με μάγεψε, γύρισα σπίτι σαν υπνωτισμένος κι έκατσα κι έγραψα ένα κατεβατό από την εμπειρία που είχα ζήσει. Το κείμενο ήταν στ' αγγλικά, το δακτυλογράφησα, την επομένη επισκέφτηκα τα γραφεία της εφημερίδας του Queens College (The Phoenix), συστήθηκα και τους το έδωσα. Φαντάζεσαι τη χαρά μου όταν λίγες μέρες αργότερα το είδα τυπωμένο!
Αυτή η ιστορία πώς ξεκίνησε; Έγραφες καλά κι είχες την ανάγκη αυτή να εκφραστείς μ’ ένα τρόπο που ήθελες ή ήταν στα πλαίσια της επαγγελματικής αναζήτησης και όπου σε βγάλει;
Δεν αναζητούσα κάτι, μάλλον το σύμπαν με αναζητούσε και μου έστελνε σημάδια, φρόντιζε να είμαι στο κατάλληλο σημείο την κατάλληλη στιγμή. Μπορώ να εκφραστώ μ' ένα κείμενο, μπορώ και να εκφραστώ μ' έναν ωραίο ρυθμό στα ντραμς.
Στη μουσική ως μουσικός πώς ξεκίνησες; Ποια ήταν η επιρροή να παίξεις ντραμς; Πού έκανες πρόβες;
Δύο λέξεις: Keith Moon. Ήμουν παιδί, ζούσα στη Γερμανία στα τέλη των '60s, κάθε Σάββατο στην τηλεόραση έβλεπα το Beat Club όπου εμφανιζόντουσαν τα καλύτερα συγκροτήματα της εποχής και βέβαια είχα πάθει πλάκα με τους Who. Μπαγκέτες δεν είχα πιάσει ακόμα, έβλεπα όμως τον Keith Moon και μέσα μου έλεγα «Θέλω κι εγώ να το κάνω αυτό!».
Με τους Impatients στη Ν. Υόρκη
Με το περιοδικό «Ποπ & Ροκ» πώς ξεκίνησε η συνεργασία; Ποια χρονιά και ποιος σου έκανε την πρόταση; Τι ύλη κάλυπτες και από πού αντλούσες τη θεματογραφία σου;
Η Νέα Υόρκη μου έδινε ό,τι χρειαζόμουν, ήταν μίλια μπροστά μουσικά. Όποτε άκουγα ένα νέο σχήμα σε κάποιο κλαμπ, σκεπτόμουν «Τι κρίμα να μην είναι εδώ τα φιλαράκια μου, θα γούσταραν πολύ». Πρότεινα λοιπόν στο Χάρη Καββαδία - αρχισυντάκτης στο Π&Ρ και παιδικός μου φίλος - να στέλνω μηνιαίες ανταποκρίσεις για το τι συμβαίνει στην πόλη. Αυτό πρέπει να έγινε το 1987. Κάπως έτσι ξεκίνησε η σταδιοδρομία μου στο χώρο της μουσικής δημοσιογραφίας, που αργότερα με έφερε στο Δίφωνο και στο ΖΟΟ.
Πώς ήταν το κλίμα σ’ ένα τέτοιο περιοδικό; Υπήρχαν ανταγωνισμοί; Ένα άρθρο σου που «έγραψε» και το θυμάσαι ως επιτυχία σου σε μια εποχή που τα περιοδικά ήταν η κύρια πληροφόρηση για τον κόσμο;
Το κλίμα ήταν εύκρατο. Έτσι κι αλλιώς, δεν γράφαμε όλοι μαζί σε κάποιο γραφείο! Συναντιόμασταν με τους υπόλοιπους συνεργάτες του περιοδικού όταν γινόταν κάποιο meeting, όχι και πολύ συχνά δηλαδή. Σ' ό,τι αφορά στα γραπτά μου, μάλλον θα πρέπει ν' απευθυνθείς στους αναγνώστες - ποια τους άρεσαν και ποια όχι.
Την εποχή αυτή που αναφερόμαστε, στα 80s και 90s, τι βαρύτητα είχε ένα βίντεο κλιπ για τον μουσικό και τι βαρύτητα έχει σήμερα; Σε ρωτάω γιατί τελευταία παρατηρείται μια έμφαση των μουσικών στη δημιουργία ενός βίντεο κλιπ, ακόμη και σε rock σχήματα, κάτι που προσωπικά με παραξενεύει. Έχει σήμερα σημασία το βίντεο κλιπ; Η μουσική;
Ουσιαστικά, το βίντεο κλιπ είναι το διαφημιστικό σποτ ενός καινούργιου άλμπουμ. Η ποπ μουσική ανέκαθεν ήταν συνυφασμένη με το image και με όμορφα νεανικά πρόσωπα, οπότε λογικό ήταν να περάσουμε από τις αφίσες του Jim Morrison και της Grace Slick στην κινούμενη εικόνα. Στα '60s & '70s αρκούσε να έχεις μακριά μαλλιά κι εκκεντρική, ατημέλητη εμφάνιση για να θεωρείσαι ροκ σταρ. Από τα τέλη των '70s όμως, αυτό άρχισε ν' αλλάζει. Το punk & new wave αμφισβήτησε την αμφίεση αλλά και τη μουσική κατεύθυνση καθιερωμένων συγκροτημάτων. Στο μεταξύ, άρχισαν να εισχωρούν διάφοροι μόδιστροι στο χώρο της μουσικής, οπότε τον Αύγουστο του 1981 - όταν μεταδόθηκε το πρώτο βίντεο κλιπ από το MTV - το κλίμα ήταν κατάλληλο για να προβληθούν από την τηλεόραση σχήματα όπως οι Duran Duran, Pet Shop Boys, Bon Jovi, New Kids on the Block, Culture Club, A-ha, Wham, INXS, A Flock of Seagulls, Ultravox, κοκ.
Με τη Μαίρη του Ρόδον και τη Χαρά Γιαμπουράνη στο μπαλκόνι του Ελληνικού Μουσείο Αυτοκινήτου, 2017Δε νομίζω να έχει χάσει τη δύναμή του το βίντεο κλιπ, ειδικά σήμερα που διανύουμε την εποχή της εικόνας. Δες τι γίνεται στο YouTube. Το πρόβλημα που έχω με το βίντεο κλιπ είναι ότι μπορεί να σε ξεγελάσει, να σε σαγηνεύσει, να κάνει ένα χαζό τραγούδι ν' ακούγεται συμπαθητικό, επειδή δεν το ακούς αλλά το βλέπεις - μια μικρή περιπέτεια στην οθόνη, μοντέλα με πόδια αντιλόπης, έντονα χρώματα, γρήγορες εναλλαγές πλάνων, ίσως κι ένας γνωστός ηθοποιός ή μουσικός σ' ένα σύντομο cameo. Και μετά, έχουμε άλλο πρόβλημα. Αν είδες/άκουσες για πρώτη φορά ένα τραγούδι στο MTV, όταν το ξανακούσεις από το ραδιόφωνο, οι εικόνες και οι συνειρμοί στο μυαλό σου θα προέρχονται από το βίντεο κλιπ. Η μουσική, πιστεύω, είναι μια αφηρημένη τέχνη, η φαντασία μας πρέπει να είναι ελεύθερη να ερμηνεύσει με το δικό της τρόπο τους στίχους. Ίσως γι' αυτό, καλλιτέχνες όπως ο Lou Reed και ο Bob Dylan μιλούσαν με τα χειρότερα λόγια για το νέο αυτό trend. Αργότερα όμως, τους είδαμε κι αυτούς σε βίντεο κλιπ στο MTV!
Τι κλίμα βρήκες στην Ελλάδα όταν επέστρεψες στις αρχές του 80 και πόσο γόνιμο ήταν για να εξελιχθεί ένας μουσικός; Με ποιους ανθρώπους ήρθες πρώτα σ’ επαφή και πώς αξιοποίησες εδώ τη μουσική σου εμπειρία στο εξωτερικό;
Βρήκα μια Ελλάδα διψασμένη για ροκ μουσική. Στη Νέα Υόρκη έμαθα τους κώδικες του rock 'n roll κι απορρόφησα ό,τι είχε να μου δώσει η πόλη. Στην Αθήνα όμως ανδρώθηκα ως μουσικός, παίζοντας ντραμς συνεχώς και με διάφορα σχήματα. Επίκεντρο της μουσικής σκηνής το 1982 ήταν ακόμα η Πλάκα και, προτού το καταλάβω, βρέθηκα να παίζω εκεί κάθε βδομάδα με τη Σπυριδούλα. Σ' αυτές τις παραστάσεις πρωτοπαίξαμε και τα τραγούδια που αργότερα αποτυπώθηκαν σε βινύλιο - το δεύτερο άλμπουμ των Σπυριδούλα (Νάιλον Ντέφια & Ψόφια Κέφια). Ένας λόγος που είναι τόσο σφιχτό το παίξιμο σ' αυτόν το δίσκο είναι ότι μπήκαμε στο στούντιο πανέτοιμοι.
Με τους Σπυριδούλα στα τύμπανα. Πρόβα στην Πλάκα, 1982
Μετά το άλμπουμ ακολούθησε περιοδεία, από το βορρά ως το νότο, κράτησε ένα μήνα σχεδόν. Τώρα που το σκέπτομαι, δεν ξέρω πώς το καταφέραμε, αλλά το κάναμε. Θυμάμαι να παίζουμε βράδυ σε μια πόλη, πρωινή συναυλία σε κινηματογράφο σε άλλη πόλη, και το ίδιο βράδυ λάιβ σε κλαμπ τρίτης πόλης. Κι ενδιάμεσα οδηγούσα ένα από τα αυτοκίνητα με τα όργανά μας! Υπέροχες αναμνήσεις, όμως το τέλος της περιοδείας σήμανε και το τέλος μου με τους Σπυριδούλα. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες, απλά ένας κύκλος είχε κλείσει κι ένας καινούργιος έμελλε ν' αρχίσει διότι ο άρχων του τρόμου παραμόνευε στην άκρη του δρόμου. Περιπαικτικά το λέω, μιλάω για τον Παύλο Σιδηρόπουλο βέβαια, ο οποίος με είχε βάλει στο μάτι και με περίμενε...
Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο, Rodeo Club 1983. Ο Άκης Περδίκης στα τύμπανα
Σε τι φάση συνεργάστηκες με τον Τζίμη Πανούση και τις Μουσικές Ταξιαρχίες; Ένα πολύ μεγάλο κεφάλαιο για την ελληνική rock σκηνή. Κάτω από ποιες συνθήκες μπήκες στο σχήμα και ποια ήταν η σύνθεσή του τότε; Πόσο κράτησε αυτό και τι θυμάσαι; Κάποιο ιδιαίτερο περιστατικό που δεν θα ξεχάσεις ποτέ;
Μια μέρα χτύπησε το τηλέφωνο, το σήκωσα, ήταν ο μάνατζερ από τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Ο Βαγγέλης Βέκιος είχε φύγει ξαφνικά από το συγκρότημα και καιγόντουσαν να βρουν αντικαταστάτη. Κάναμε εντατικές πρόβες για λίγες μέρες κι άρχισα να παίζω μαζί τους στο ΚΚΚ, ένα κλαμπ στη Μεσογείων: Τζίμης Πανούσης, Σπύρος Πάζιος (κιθάρα), Πιέρ Χωρέμης (κιθάρα), Δημήτρης Δασκαλοθανάσης (μπάσο) και η αυτού μεγαλειότης στα ντραμς. Η επόμενη σεζόν μάς βρήκε στο Κύτταρο, ο Πιέρ είχε φύγει και είχε έρθει ο Βασίλης Γκίνος στα πλήκτρα. Εκεί ηχογραφήθηκε και το άλμπουμ Hard Core (1985). Ξέρω πως θ' ακουστώ ως βλάσφημος, πρέπει όμως να πω ότι εκείνο το χειμώνα βαρέθηκα τη ζωή μου. Παίζαμε πέντε ή και έξι μέρες τη βδομάδα, στην αρχή όλα ήταν ωραία, η διαρκής επανάληψη όμως άρχισε να με κουράζει. Τα ίδια τραγούδια με την ίδια σειρά, οι ίδιες πρόζες από τον Τζίμη ανάμεσα από τα τραγούδια, δίχως κανένα απρόοπτο. Mea culpa. Η ανήσυχη μου φύση ευθύνεται, οι μουσικοί δεν έφταιξαν σε τίποτα.
The Impatients, 1987. Δεξιά ο Άκης Περδίκης
Κάτω από ποιες συνθήκες έφυγες πάλι και τι ήταν αυτό που σε έκανε να αναζητήσεις νέες συνθήκες επιβίωσης (δεν ξέρω αν είναι κατάλληλη αυτή η λέξη, διόρθωσέ με αν νομίζεις) και πάλι στη Ν. Υόρκη; Εκεί πώς δραστηριοποιήθηκες ως μουσικός;
Μίλησα νωρίτερα γι' «ανήσυχη φύση». Αυτό ακριβώς λοιπόν. Παίζοντας στο Κύτταρο μια ολόκληρη σεζόν, είχαν αρχίσει να μπαίνουν οι δαίμονες μέσα μου, μια αόρατη φωνή με καλούσε πάλι στη Νέα Υόρκη να πειραματιστώ με νέους ήχους. Έτσι, το καλοκαίρι του 1985 ξαναβρέθηκα στα παλιά μου λημέρια. Έπαιξα για κάποια χρόνια με τους Impatients, ένα υπέροχο τρίο της εναλλακτικής σκηνής. Προς τα τέλη των '80s συνάντησα τους Annabouboula, είχαν ήδη ηχογραφήσει δύο άλμπουμ κι αφουγκράζονταν την εποχή - ήταν η απαρχή της world music. Πέρασα από audition, δεν ήξερα καν αν ήμουν ο κατάλληλος ντράμερ, αλλά με λίγο πείσμα και υπομονή μπήκα στο συγκρότημα, μια συνεργασία που κράτησε δύο χρόνια. Support στον Jorma Kaukonen σ΄ ένα Folk Festival, καλοκαιρινή συναυλία στο Central Park, Street Party μπροστά από τους Δίδυμους Πύργους μαζί με τους Skatalites, το BBC αλλά και η ιαπωνική τηλεόραση έστειλαν συνεργεία για συνέντευξη και βιντεοσκόπηση συναυλίας - υπήρχε ένα παγκόσμιο ενδιαφέρον για τους Annabouboula.
Το οριστικό πήγαινε - έλα στο εξωτερικό πότε τελείωσε και πόσο σου στοίχισε (αν έχει συμβεί αυτό) στη ζωή σου γενικότερα; Μπορείς δηλαδή σήμερα να πεις ότι θα ήταν καλύτερα να μην γυρνούσα πίσω ή να πεις ότι καλύτερα για σένα ήταν να μην έφευγες ποτέ;
Καλή ερώτηση, το 'χω σκεφτεί κι εγώ πολλές φορές. Από τη μια, «πέτρα που κυλάει, χόρτα δε μαζεύει», από την άλλη όμως, αν δεν ριζώσεις κάπου μπορεί και να σε ξεχάσουν. Πολλές φορές, βολτάροντας στην Αθήνα, συναντούσα φίλους μουσικούς που μου έλεγαν: «Βρε Άκη, εδώ είσαι; Αν το ήξερα, θα σ' είχα πάρει τηλέφωνο για μια πολύ ωραία συναυλία»! Από την άλλη, αν δεν είχα πάει στη Νέα Υόρκη, δεν θα είχα την εξέλιξη που είχα σαν ντραμίστας. Το new wave με έμαθε να παίζω απλά και κοφτά, με ορμή και θυμό. Ο ανταγωνισμός στο Μεγάλο Μήλο είναι ασύλληπτος, όμως ακόμα κι αν δεν έπαιξα με τρανταχτά ονόματα, το ότι βρισκόμουν εκεί κι άκουγα όλη την αφρόκρεμα ήταν ένα μάθημα από μόνο του.
Κάποια εποχή δούλεψες στο ραδιόφωνο. Τι εκπομπή ακριβώς έκανες και πώς ήταν το κλίμα τότε στα ερτζιανά; Ποιος σε είχε καλέσει στον Rock Fm και ποιοι ήταν τότε στα ηνία και στα μικρόφωνα;
Τρία χρόνια περίπου, '90s, στο Rock FM, Σάββατα & Κυριακές, μεσάνυχτα με τρεις. Διευθυντής τότε ήταν ο Μάκης Μηλάτος, που τον ήξερα από την εποχή με τις Μουσικές Ταξιαρχίες. Γνώριζε τα μουσικά μου γούστα κι ότι είχα δισκοθήκη για να ανταποκριθώ στις ανάγκες μιας ποικιλόμορφης εκπομπής, οπότε δεν χρειάστηκαν ιδιαίτερες συστάσεις. Έτσι, βρέθηκα πάλι μ' ένα μικρόφωνο μπροστά μου! Την εποχή εκείνη, ο σταθμός είχε ένα πολύ δυνατό team: Χρήστος Δασκαλόπουλος, Θοδωρής Μανίκας, Θάλεια Καραμολέγκου, Γιώργος Μελισσινός, Τάκης Γιαννούτσος, Γιάννης Ντρενογιάννης, Αργύρης Ζήλος, κ.α.
Εκπομπή στον Rock Fm «Η Κοιλάδα Των Θησαυρών» 1992-95
Πότε και γιατί άλλαξε όλη αυτή η εποχή δράσης για την οποία μιλάμε, δηλαδή συγκροτήματα, τακτικές συναυλίες, περιοδικά, καλό ραδιόφωνο κι έπρεπε πλέον να δει ο καθένας μόνος του τι πρέπει να κάνει είτε σαν μουσικός, είτε σαν παραγωγός ή σαν συντάκτης;
Η συχνότητα των συναυλιών δεν νομίζω να άλλαξε. Υπήρχε το Ρόδον, αργότερα το Gagarin, σταδιακά ήρθαν και τα φεστιβάλ... Το οικονομικό πατατράκ στην Ελλάδα όμως επηρέασε τη μουσική σκηνή, οι promoters δεν ήθελαν να ρισκάρουν, ο κόσμος δεν είχε ρευστό, κοκ. Έπειτα, έχει να κάνει και με τις ανάγκες της κάθε εποχής, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά παγκοσμίως. Η ροκ μουσική είχε χάσει την αρχική της ανατρεπτική υπόσταση. Οι ήρωες της κιθάρας είχαν λιγοστέψει, τη θέση τους άρχισαν να παίρνουν διάφοροι DJ's, ο κόσμος έτρεχε στα rave parties για να ξεδώσει. Σ' ό,τι αφορά στα υπόλοιπα σκέλη της ερώτησής σου, είναι πολλές οι απαντήσεις - ένα ανερχόμενο ersatz lifestyle, η εξάπλωση του ίντερνετ που έκανε αναίτια την ύπαρξη μηνιαίων μουσικών περιοδικών, επαναλαμβανόμενα playlists στους ραδιοφωνικούς σταθμούς... Νέα δεδομένα, νέες συνθήκες, συνθετική διασκέδαση. Τι είχε πει ο Ηράκλειτος; «Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ».
Κάποια στιγμή έκανες ένα άλμπουμ το «Φρόνιμο Παιδί». Αναφερόσουν στον εαυτό σου κυριολεκτικά ή με διάθεση χιούμορ; Πιστεύεις ότι θα μπορούσες να βάλεις τα χέρια σου πιο πολύ μέσα στη φωτιά (που λέει ο λόγος) στην πορεία σου;
Νομίζω πως ήδη απάντησες! Πράγματι, τον εαυτό μου περιγράφω, με διάθεση αυτοσαρκασμού. Όσοι με γνώριζαν το 2005 ήξεραν ότι έκανα αρκετές αταξίες. Τώρα για τη φωτιά δεν ξέρω. Είμαι Υδροχόος, ζώδιο του αέρα, οπότε φουντώνω φωτιές αλλωνών. Διόλου τυχαίο το ότι στη ζωή μου είχα πάντα μια ιδιαίτερη σχέση με το ζώδιο του Κριού. Ναι, υπήρξαν φορές που τσουρουφλίστηκα, επανήλθα όμως γρήγορα.
Ποια εποχή άφησες τα τύμπανα κι έπιασες την κιθάρα; Πώς γεννήθηκε αυτή η ανάγκη και πώς εξελίχθηκε;
Δε χρειάστηκε ν' αφήσω τα ντραμς για να πιάσω την κιθάρα. Μάλλον η περιέργεια μου ευθύνεται. Άκουγα στις διάφορες πρόβες να μιλάνε μεταξύ τους οι μουσικοί για κουπλέ, ρεφρέν, γέφυρες, Φα δίεση και Λα μινόρε, και ζήλευα. Κάποια στιγμή στη Νέα Υόρκη βρέθηκα να συγκατοικώ μ' έναν εκπληκτικό μουσικό, το Νίκο Δόϊκα, που λάτρευε τη ροκ μουσική κι έπαιζε άταστο Fender μπάσο με πένα, κάτι όχι πολύ συνηθισμένο στη ροκ τουλάχιστον. Είχε και μια κλασική κιθάρα και σιγά - σιγά άρχισε να μου δείχνει τα βασικά ακόρντα. Τα weekends ερχόταν στην παρέα μας κι ο Παύλος Βακατάτσης (γνωστός στη δισκογραφία κι ως Pavlo V), ο οποίος το πήγε ένα βήμα παραπέρα - με ανάγκασε να τραγουδήσω! Και λέω με ανάγκασε, διότι δεν άνοιγα το στόμα μου με τίποτα. Είχα μάθει το «Walk on the Wild Side» στην κιθάρα, με άκουσε να το λέω, ή μάλλον να το ψιθυρίζω, και πριν το καταλάβω μού είχαν βάλει ένα μικρόφωνο πίσω από τα ντραμς κι έτσι έκανα τα πρώτα μου δειλά φωνητικά. Αργότερα, ανακάλυψα ότι με 2-3 απλά ακόρντα μπορούσα να συνθέτω μελωδίες μαζί με στίχους κι άρχισα να γράφω τα πρώτα μου τραγούδια. Ο Νίκος Δόικας (RIP) κι ο Παύλος Βακατάτσης ήταν δύο άνθρωποι που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μουσική μου εξέλιξη, και με τους οποίους συνεργάστηκα για πολύ καιρό στη Νέα Υόρκη στα late '70s. Το πρώτο μας γκρουπ ονομαζόταν PAYN: Pavlos, Akis, Yveline, Nikos (H Yveline ήταν μια ταλαντούχα, ανερχόμενη κιθαρίστρια με καταγωγή από την Αϊτή). Όταν αποχώρησε η Yveline, ήρθαν οι Constantine Chliavoras (κιθάρα) και George Pan (πλήκτρα) και μετονομαστήκαμε σε Missing Page.
Το «ψυχολογικό» κενό, όταν βλέπεις τα τύμπανα χωρίς εσένα στη διάρκεια του live, τη στιγμή που παίζεις κιθάρα και τραγουδάς πώς καλύπτεται;
Πριν τη συναυλία, κάνω μια δίωρη συνεδρία με τον ψυχοθεραπευτή μου, μου δίνει κι επτά διαφορετικά χάπια και με στέλνει στο πάλκο. Μόλις βίωσες άλλη μια δόση αυτοσαρκασμού, καμιά φορά όμως έχει πλάκα να παραποιείς την αλήθεια, η αλήθεια μπορεί να είναι βαρετή... Λοιπόν, δεν υπάρχει κανένα ψυχολογικό κενό. Είμαι τόσο απασχολημένος με το να θυμάμαι ακόρντα και στίχους την ώρα του λάιβ που δεν έχω καιρό να σκεφτώ για μπαγκέτες. Άσε που έχω σταθεί τρομερά τυχερός και συνήθως, όταν ερμηνεύω τα τραγούδια μου, στα ντραμς κάθεται η κόρη μου (Μαρία Περδίκη), με εξαιρετική αίσθηση χρόνου κι έξυπνους ρυθμούς, ό,τι δηλαδή χρειάζονται τα απλοϊκά μου τραγούδια. Ο Αδάμ έδωσε στην Εύα το πλευρό του, εγώ μάλλον της έδωσα τα άκρα μου.
Από το live στο 10ο Vinyl is Back, Μάρτιος ’17. Στα τύμπανα η κόρη του Μαρία Περδίκη
Τον καιρό αυτό παρουσίασες μια νέα δουλειά μ’ ένα κύκλο τραγουδιών με τίτλο «Television Dream». Πες μας γι’ αυτή κάποια πράγματα.
Πρόκειται για ένα ΕΡ με 5 τραγούδια. Ο τίτλος προήλθε από το τραγούδι «Television Dream» που είναι και το αγαπημένο μου στο δίσκο. Είναι το τέταρτο ΕΡ που κυκλοφόρησα (ψηφιακά στο ίντερνετ) κι μ' αυτό έκλεισε ένας κύκλος τραγουδιών που άνοιξε πριν από κάποια χρόνια.
Ποιες είναι οι κύριες μουσικές επιρροές σου την εποχή που μπήκες στη μουσική και τι έχεις κρατήσει έως σήμερα που δεν βαρέθηκες ν’ ακούς;
Οι πρώτοι έρωτες δύσκολα ξεχνιούνται. Κυρίως, συγκροτήματα με καλούς κιθαρίστες και ντραμίστες που είχαν ένταση και προσωπικότητα στον ήχο τους. Όπως πολλοί συνομήλικοι μου, είχα πάθος με την ηλεκτρική κιθάρα (ο Frank Zappa είχε πει κάποτε ότι την επέλεξε διότι ήταν το μόνο όργανο που μπορούσε να βγάλει τόση «βρωμιά»)! James Gang, Steppenwolf, Mothers of Invention, Cream, Led Zeppelin, Spooky Tooth, Rolling Stones, Who, Can, Steve Miller Band, Fleetwood Mac, King Crimson, κι αργότερα Cockney Rebel και Roxy Music, είναι κάποια σχήματα που λάτρεψα κι ακόμα λατρεύω ν' ακούω. Με το πέρασμα του χρόνου, έμαθα να εκτιμώ κι άλλα συγκροτήματα για το ύφος τους και τις συνθέσεις τους - Kinks, Byrds, Beatles, Procol Harum, Little Feat, Buffalo Springfield, (early) Pink Floyd, Caravan, Soft Machine, κ.α. Σταδιακά, άρχισα ν' ακούω με πιο σφαιρική αντίληψη και να επικεντρώνομαι σε τραγουδοποιούς, όχι μόνο σε συγκροτήματα: David Bowie, Robert Wyatt, Julian Cope, David Sylvian, Jerry Garcia, Neil Young, Cpt Beefheart, Tony Joe White, J.J. Cale, Lou Reed, John Cale, Kevin Ayers, είναι κάποιοι από τους αγαπημένους μου συνθέτες - τραγουδιστές.
Ψάχνοντας δίσκους στη δισκοθήκη του
Η δισκοθήκη σου σε βοήθησε να εξελιχθείς σαν μουσικός και τι βάζεις περισσότερο σήμερα στο πικάπ ν’ ακούσεις; Αυτός είναι ο κύριος τρόπος που ακούς μουσική σήμερα;
Ασφαλώς και με βοήθησε. Δίχως σχολές για ντραμς & κρουστά, δίχως κανάλια με ντραμίστες στο YouTube να σου αναλύουν το κάθε χτύπημα του Bill Bruford, έπρεπε να βασιστώ στη δισκοθήκη μου και στη φαντασία μου. Να σηκώνω το βραχίονα του πικάπ και να σημαδεύω το αυλάκι στο βινύλιο όπου ο Ginger Baker έκανε εκείνα τα φοβερά break στο «White Room», να προλάβω να καθίσω στα φτηνά μου ντραμς, ξανά και ξανά, μέχρι να το μάθω. Το πρώτο άλμπουμ των Led Zeppelin το είχα ξεσκίσει, ήταν στιγμιαίος έρωτας!
Για φινάλε θέλω ν’ ακούσω κάτι αισιόδοξο (αν υπάρχει) από ένα άτομο όπως εσύ που έχεις ασχοληθεί με τόσα πράγματα, έχεις κάνεις τόσες επανεκκινήσεις κι είσαι από γερό ως φαίνεται μέταλλο μήπως και πάρω κι εγώ κι εγώ μια ώθηση που δεν είμαι τόσο αισιόδοξος πια ούτε για το παρών, ούτε για το μέλλον…
Περίεργο... Είναι κάτι που εγώ θα έπρεπε να σε είχα ρωτήσει, καθώς θαυμάζω την ενεργητικότητα που βγάζεις αλλά και τον τρόπο που μπορείς κι ανακατεύεσαι με τόσα ευφάνταστα projects ταυτόχρονα και να τα φέρνεις εις πέρας με συνέπεια. Όσο για μένα, θεωρώ ότι δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος, αλλά ούτε και ιδιαίτερα πεσιμιστής. Μάλλον μπλαζέ θα περιέγραφα τον εαυτό μου, κάπως απαθή ως προς πολλά από τα θέματα που απασχολούν την κοινωνία μας. Ίσως ένα έμφυτο ένστικτο αυτοσυντήρησης να μ' έχει κρατήσει ζωντανό ως τώρα, ίσως πάλι, κάποιος/α εκεί πάνω να με προσέχει. Δεν ασπάζομαι το νιχιλισμό, όμως ποτέ δεν αισθάνθηκα την ανάγκη να αγκαλιάσω κάποιο δόγμα - θρησκευτικό, ιδεολογικό, φιλοσοφικό. Μου αρέσει να πληροφορούμαι, να διαβάζω απόψεις από διάφορες πηγές και στο τέλος να βγάζω τα δικά μου συμπεράσματα.
Σ’ ευχαριστώ πολύ!
Στο Greenpoint, Brooklyn
Ένα αδημοσίευτο κείμενο του Άκη Περδίκη:
“the typewriter”
communication in the middle of a crowded street in the middle of the day can be a serious task 8 days a week hold me love me in the middle of a song as I get close to you but yet so far standing in the middle of a crowd in a noisy busy street… do you read me? over and out… hello? here i am again… haven’t you noticed? i haven’t changed a bit… not since i came back from Italy; “would you like a drink?”, he said to me, “something to warm you up, it gets lonely at nights”, i heard him say as he lit up a cigarette, staring into the distant shadows at the end of the hallway – ABSURD – noone listens to me – EVER! – noone cares what i think… $$$$ is always a problem – franks, pounds, pesos, canadian currency… the bank was closed today, everyone stood outside, waiting in the pouring rain and baby wasn’t there yet... “is this making sense?”, she wondered aloud to the others as they stood in the freezing room, silently staring at the typewriter which hadn’t given any sign of being aware of the situation, momentarily blinking its keys into the amazed faces of all the people waiting there in despair. THIS ISLAND USED TO BELONG TO THE PEOPLE, NOW IT IS GOVERNMENT OWNED *#!5%;8@%mj’&;_*Ty(%)meaculpa… the typewriter was rusty, out of shape, totally berserk *#&*78;@/%YYU88$#” …see what I mean? see what I’m in? it’s all a question of being in the right place at the wrong time… QUESTION UNANSWERED… the typewriter shot back as it gently moved away from the people and into the crowded busy street and out of sight into the not so distant highway that passed over the buildings and woke everybody up in the middle of the day…
Εξάρχεια 2005
Οι Μουσικές του Άκη Περδίκη:
Επιλέξτε τραγούδια από τους δίσκους του Άκη Περδίκη εδώ.
