Ο πρώτος ερμηνεύει, μαζί με τους Koza Mostra, και ο δεύτερος έχει γράψει τους στίχους στο «Alcohol is free» που φέρεται ως φαβορί για να εκπροσωπήσει την Ελλάδα στον φετινό διαγωνισμό της Γιουροβίζιον. Είναι η πρώτη φορά που καλλιτέχνης της κατηγορίας του Αγάθωνα, αλλά και δημιουργός της ιδιαίτερης, συχνά σκωπτικής πατίνας του Στάθη Παχίδη δίνουν το παρόν στο πλαίσιο μιας ανάλογης διαδικασίας.
Τους ευχόμαστε τα καλύτερα. Μακάρι απ’ το «πανηγυράκι» να είναι αυτοί που θα οδηγηθούν στο μεγάλο «πανηγύρι». Οι ίδιοι μα εξηγούν το πώς, το γιατί και το «μετά» τους.
Πως προέκυψε η συνεργασία σας και η απόφαση για τη Γιουροβίζιον;
Σ.Π: H συνεργασία ξεκίνησε καταρχήν για το δίσκο των παιδιών, όταν ο Ηλίας ο Κόζας μου ζήτησε ελληνικούς στίχους, μια και από καιρό τον προέτρεπα να τραγουδήσει και ελληνικό λόγο. Μέσα στα 4-5 τραγούδια, που του έδωσα ήταν και το συγκεκριμένο, που είχα προσπαθήσει να μελοποιήσω κι εγώ αλλά μου αντιστάθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν γοητευτικό και στη φάση της παραγωγής έπεσε η ιδέα της συμμετοχής του Αγάθωνα, με τον οποίο είχα παίξει ως μουσικός τα αρχαία χρόνια και το ύφος, το ήθος και η γνώση του έδωσε άλλη διάσταση στο αποτέλεσμα.
Α: Τα παιδιά μου πρότειναν να τραγουδήσω το τραγούδι τους πολύ πριν γεννηθεί η ιδέα για τη συμμετοχή στη Γιουροβίζιον. Έχω κάνει πολλές φαινομενικά ετερόκλητες συμμετοχές στο δίσκο των Πυξ Λαξ, στου Αντώνη Τουρκογιώργη, με το Διογένη Δασκάλου και τους Monie Monie Conniente … Όταν κάποιος με τιμά με την πρότασή του τον τιμώ με την αποδοχή μου. Το καλοκαίρι με είχαν πάρει τηλέφωνο και δειλά δειλά μου είπαν πως επιθυμούν να είμαι μαζί τους. Εγώ αμέσως τους απάντησα: «Θα το πω δεν έχω πρόβλημα. Ελάτε σπίτι να τα πούμε!» Πράγματι ήρθαν, το έπαιξαν, το άκουσα, μου άρεσε. Όταν έφτασε η στιγμή να το ηχογραφήσουμε, τους πρότεινα με τη σειρά μου να φέρω στο στούντιο ένα μπουζούκι ή ένα μπαγλαμά να πειραματιστούμε. Ήταν όλο χαρά, να φανταστείς ακόμη και τώρα μερικοί μου μιλάνε στον πληθυντικό. Βάλαμε λοιπόν και τα δικά μου χρώματα και το γράψαμε. Μετά έφυγα στην Αυστραλία και ευτυχώς που έγινε έτσι γιατί δεν παρουσιάστηκε πουθενά το τραγούδι, γιατί μοιραία αν είχε συμβεί δεν θα μπορούσε να διαγωνιστεί. Όταν στη συνεχεια μου είπαν διστακτικά για τη Γιουροβίζιον τους απάντησα: «Επιτέλους θα γνωρίσω την Παπαρίζου…»
Γιατί ήθελες τόσο πολύ να γνωρίσεις την Παπαρίζου;
Α: Ποιος κανονικός άνθρωπος δεν θα ήθελε να τη γνωρίσει. Μπορεί να μην ήθελε ο Μαζωνάκης… οι άλλοι όμως σίγουρα ναι! Τέλος πάντων, αγαπώ πολύ τους Koza Mostra , τους έχω πια σαν παιδιά μου και θέλω με κάθε τρόπο να μπορέσω να τους βοηθήσω στην προσπάθειά τους. Έχουν απίστευτη ενέργεια και διασκευάζουν με το δικό τους όμορφο τρόπο Μακεδονίτικα. Θρακιώτικα… και άλλα πολλά. Πρέπει να τους δεις να παίζουν ζωντανά, θα σου αρέσουν πολύ. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι πρέπει, κάτω από τις φούστες να μην φοράνε τίποτα. Νέα παιδιά είναι, αν δεν δείξουν τώρα τα εργαλεία τους, πότε θα το κάνουν!
Τους ευχόμαστε τα καλύτερα. Μακάρι απ’ το «πανηγυράκι» να είναι αυτοί που θα οδηγηθούν στο μεγάλο «πανηγύρι». Οι ίδιοι μα εξηγούν το πώς, το γιατί και το «μετά» τους.
Πως προέκυψε η συνεργασία σας και η απόφαση για τη Γιουροβίζιον;
Σ.Π: H συνεργασία ξεκίνησε καταρχήν για το δίσκο των παιδιών, όταν ο Ηλίας ο Κόζας μου ζήτησε ελληνικούς στίχους, μια και από καιρό τον προέτρεπα να τραγουδήσει και ελληνικό λόγο. Μέσα στα 4-5 τραγούδια, που του έδωσα ήταν και το συγκεκριμένο, που είχα προσπαθήσει να μελοποιήσω κι εγώ αλλά μου αντιστάθηκε. Το αποτέλεσμα ήταν γοητευτικό και στη φάση της παραγωγής έπεσε η ιδέα της συμμετοχής του Αγάθωνα, με τον οποίο είχα παίξει ως μουσικός τα αρχαία χρόνια και το ύφος, το ήθος και η γνώση του έδωσε άλλη διάσταση στο αποτέλεσμα.
Α: Τα παιδιά μου πρότειναν να τραγουδήσω το τραγούδι τους πολύ πριν γεννηθεί η ιδέα για τη συμμετοχή στη Γιουροβίζιον. Έχω κάνει πολλές φαινομενικά ετερόκλητες συμμετοχές στο δίσκο των Πυξ Λαξ, στου Αντώνη Τουρκογιώργη, με το Διογένη Δασκάλου και τους Monie Monie Conniente … Όταν κάποιος με τιμά με την πρότασή του τον τιμώ με την αποδοχή μου. Το καλοκαίρι με είχαν πάρει τηλέφωνο και δειλά δειλά μου είπαν πως επιθυμούν να είμαι μαζί τους. Εγώ αμέσως τους απάντησα: «Θα το πω δεν έχω πρόβλημα. Ελάτε σπίτι να τα πούμε!» Πράγματι ήρθαν, το έπαιξαν, το άκουσα, μου άρεσε. Όταν έφτασε η στιγμή να το ηχογραφήσουμε, τους πρότεινα με τη σειρά μου να φέρω στο στούντιο ένα μπουζούκι ή ένα μπαγλαμά να πειραματιστούμε. Ήταν όλο χαρά, να φανταστείς ακόμη και τώρα μερικοί μου μιλάνε στον πληθυντικό. Βάλαμε λοιπόν και τα δικά μου χρώματα και το γράψαμε. Μετά έφυγα στην Αυστραλία και ευτυχώς που έγινε έτσι γιατί δεν παρουσιάστηκε πουθενά το τραγούδι, γιατί μοιραία αν είχε συμβεί δεν θα μπορούσε να διαγωνιστεί. Όταν στη συνεχεια μου είπαν διστακτικά για τη Γιουροβίζιον τους απάντησα: «Επιτέλους θα γνωρίσω την Παπαρίζου…»
Γιατί ήθελες τόσο πολύ να γνωρίσεις την Παπαρίζου;
Α: Ποιος κανονικός άνθρωπος δεν θα ήθελε να τη γνωρίσει. Μπορεί να μην ήθελε ο Μαζωνάκης… οι άλλοι όμως σίγουρα ναι! Τέλος πάντων, αγαπώ πολύ τους Koza Mostra , τους έχω πια σαν παιδιά μου και θέλω με κάθε τρόπο να μπορέσω να τους βοηθήσω στην προσπάθειά τους. Έχουν απίστευτη ενέργεια και διασκευάζουν με το δικό τους όμορφο τρόπο Μακεδονίτικα. Θρακιώτικα… και άλλα πολλά. Πρέπει να τους δεις να παίζουν ζωντανά, θα σου αρέσουν πολύ. Η μόνη μου ένσταση είναι ότι πρέπει, κάτω από τις φούστες να μην φοράνε τίποτα. Νέα παιδιά είναι, αν δεν δείξουν τώρα τα εργαλεία τους, πότε θα το κάνουν!
Τι γνώμη έχετε για το "θεσμό" και τι προσδοκάτε από αυτή τη συμμετοχή;
Σ.Π: Ο θεσμός έχει καταγραφεί ως πανηγύρι στην συνείδηση των πολλών αλλά είναι και μια δίοδος να φανεί και ν’ ακουστεί ένα τραγούδι με υπερτονισμένο μάλιστα από τα Μέσα τρόπο. Στην εποχή της ν(λ)ίστας του ελληνικού ραδιοφώνου και της ερμητικά κλειστής τηλεόρασης, που καθημερινά βιώνουμε, είναι ένα βήμα ν’ ακουστεί και το τραγούδι και η μπάντα, μ’ ένα τρόπο και μια αισθητική αυστηρά επιλεγμένο κι ερήμην του περίγυρου της διοργάνωσης . Όχι, δε θα σας πω την κλασσική αριστεράδα περασμένων γενεών ότι πάμε ν’ αλλάξουμε το σύστημα από τα μέσα;
Α: Η γνώμη μου είναι αυτή που έχουν οι περισσότεροι της γενιάς μου. Δεν είναι βραδιά Νόμπελ ούτε μεταδοτική ασθένεια. Πανηγύρι είναι. Το πανηγύρι βέβαια με την αρχαιοελληνική έννοια και ματιά είναι μια σοβαρή υπόθεση αλλά εδώ είναι αλλιώς. Η Γιουροβίζιον είναι ένας συνεταιρισμός κρατικών τηλεοράσεων. Απ’ τη στιγμή που λαμβάνεις μέρος πρέπει να παίξεις με τους κανόνες του παιχνιδιού. Υπάρχουν όμως και περιθώρια να βάλεις τη δική σου σφραγίδα. Με την αστεία πλευρά του πράγματος το παίρνουμε πάρα πολύ σοβαρά. Δαγκώνω λαρύγγια για να υποστηρίξω τη μουσική και τις απόψεις μου γιατί έχω δώσει τις εξετάσεις μου όλα αυτά τα χρόνια.
Τη γκλαμουριά, τις απανωτές συνεντεύξεις και προσκλήσεις και όλο αυτό το χαϊλίκι, πως τελικά το αντιμετωπίζετε ως μη "μυημένοι" σε ανάλογα μυστήρια;
Σ.Π: Σκέφτομαι να γράψω βιβλίο για την εποποιία μιας ντουζίνας τύπων με παχύ λλλλ μπρος στην γκλαμουριά του πράγματος -το πα παλιότερα και σ’ ένα στιχάκι μου-παραφθορά του μέγιστου μουρμούρικου: «άσπρα μούρα μαύρα μούρα / είσαι μια παλιογκλαμούρα»
Α: Το καταδιασκεδάζω. Πηγαίνω σ’ αυτές τις εκδηλώσεις δίχως να έχω το παραμικρό άγχος ότι με ακούν και με βλέπουν τόσοι πολλοί. Εκεί λέω αυτά που ήθελα να πω εδώ και χρόνια. Δεν τα λέω κατά λάθος ούτε τα παίρνω και «βαριά» στα σοβαρά. Άλλωστε αν δε με ρωτούσαν δεν θα τα απαντούσα.
Κάποιοι υποστηρίζουν πως ο Αγάθωνας τα έχει βάλει με όλους;
Σ.Π: Ο Αγάθωνας τα χει βάλει με όλους; Ποιος είναι ο Σούπερμαν; Δεν άκουσα να είπε τίποτα για τον Σόιμπλε, τον Τόμσεν, τη ΔΕΗ το χαράτσι, τους φόρους κτλ κτλ οπότε μάλλον λάθος πληροφόρηση.
Α: Δεν τα βάζω με κανένα. Αν πιάσουν το χιούμορ μου όσοι δεν το ξέρουν θα με καταλάβουν. Είμαι σουρεαλιστής εκ γενετής. Το σινάφι μου το καταδιασκεδάζει μαζί μου. Εννοώ όλοι αυτοί που γουστάρω και παραδέχομαι. Με πήραν τηλέφωνο και μού ‘παν τα καλύτερα. Νοιώθουν πως τους εκπροσωπώ όλους. Τώρα όσον αφορά κάποιες απόψεις θέλω να τονίσω πως ξεχωρίζω το τραγούδι με τον τραγουδιστή. Δηλαδή π.χ. αν με ρωτήσεις για τον Καζαντζίδη, θα σου πω πως είναι τραγουδισταράς, ανεξάρτητα αν μου αρέσουν ή όχι τα τραγούδια. Την ίδια ώρα μπορεί να μου αρέσουν περισσότερα τραγούδια από ένα λιγότερο καλλίφωνο τραγουδιστή. Πώς να στο πω, δεν θα ακούσεις από εμένα ότι ο Πάριος ή ο Χριστουδουλόπουλος ή ο Γονίδης πως δεν είναι καλοί τραγουδιστές, ασχέτως να μου ταιριάζουν ή όχι σαν ρεπερτόριο.
Πόσα βαλκάνια και πόση ανατολή κουβαλάμε στο μουσικό μας dna;
Α: Αυτοί κουβαλάνε εμάς γιατί είμαστε παλαιότεροι. Η λέξη μουσική είναι ελληνική και σ’ όλον τον κόσμο έτσι λέγεται. Η Θράκη, η Μακεδονία και άλλες ελληνικές περιοχές στην αρχαιότητα απλώνονταν σε μεγάλα μήκη και πλάτη, ήταν τεράστιες. Οι κατακτητές εκσλάβισαν και εκτούρκισαν τη μουσική που ήδη υπήρχε σε αυτά τα μέρη. Αν μελετήσεις βιβλία για τους μουσικούς της αρχαιότητας σχεδόν όλοι, οι περισσότεροι τουλάχιστον, είναι Έλληνες. Και να ξέρεις τα λέω αυτά εγώ που αισθάνομαι Μεσόγειος πολίτης. Ο πολιτισμός γεννήθηκε και έδωσε αξεπέραστα επιτεύγματα στην ευρύτερη λεκάνη της Μεσογείου. Το ότι αυτοί που ήρθαν μετά έδωσαν φρεσκάδα και επηρέασαν με δικά τους στοιχεία τους παλιούς, είναι φυσιολογικό, σίγουρα όμως οι νέοι κάτοικοι πήραν πολύ περισσότερα. Αυτός δεν είναι κατ’ ανάγκη κακό. Ακούω σέρβικα και τις γουστάρω πολύ τις μουσικές τους. Η κεντρική Μακεδονία είναι ίσως η πιο πλούσια περιοχή στην Ελλάδα σε ρυθμούς και χορούς. Ακόμα και οι νότιοι κλαριντζήδες όταν κάνουν βέρσα εκεί πατάει η μελωδία τους.
Σ.Π: Η μείξη Βαλκανικών και Ανατολικών με δυτικά στοιχεία είναι που έχει ενδιαφέρον. Όλα όσα αγαπώ και σέβομαι στο τραγούδι έχουν αυτό το μεικτό και νόμιμο Σολωμικό κι εκφράζουν το σταυροδρόμι, που ζούμε. Το βαλκανικό ίσως και να μην είναι τόσο οικείο για τους νοτιοελλαδίτες αλλά αδικούνται πολλοί εξαίσιοι δικοί μας μουσικοί και μουσικές της μακεδονικής και θρακιώτικης ενδοχώρας, όταν το χαρακτηρίζουν σλάβικο.
Τα άλλα τραγούδια των συναγωνιστών σας αρέσουν. Που υπερισχύει η "χάνει" το δικό σας;
Α: Το δικό μας υπερισχύει σε όλα και δε χάνει πουθενά. Αν έπρεπε να διαλέξω ένα από τα άλλα, τότε θα διάλεγα αυτό που τραγουδά η Θωμάη Απέργη. Είναι πιο κοντά σε μένα αφού όπως ξέρεις πέρα από τη λατρεία μου για τα ρεμπέτικα μου αρέσουν τα μπλουζ, το χέβυ μέταλ, το ροκαμπίλι και οι λαϊκές μουσικές του κόσμου που έχουν κοινά σημεία με το ρεμπέτικο.
Σ.Π: Τα άλλα τραγούδια έχουν ύφος διαφορετικό το καθένα και συγκεκριμένη στόχευση. Σέβομαι την προσπάθεια του καθενός και την επαγγελματική του προσήλωση και θα μπορούσα να διακρίνω στοιχεία και πρόσωπα γοητευτικά. Το που κερδίζει ή χάνει το καθένα θα το ξέρουμε τη Δευτέρα το βράδυ - κρατάμε χαμηλά τη μπάλα, παρά το ότι μας αρέσουν οι αιφνιδιασμοί.
Φανταζόσασταν πως θα γινόταν τόσο μεγάλος ντόρος με τη συμμετοχή σας;
Σ.Π: Θα πω ψέματα αν πω ότι φανταζόμουν τόσο ντόρο για το τραγούδι - η μπάντα, το concept, ο Αγάθων και άλλοι παράγοντες έπαιξαν ρόλο. Λέω όμως πως ο χωροχρόνος μας σαν κοινωνία ζητούσε ένα εξωκάρδιο άσμα, σα να θέλαμε να πούμε «Ρε σεις εκεί από τας Ευρώπας, τι κι αν βαράτε, εμείς αντέχουμε». Κι η Κρίση μια τρικυμία είναι…
Α: Φανταζόμουνα αλλά δε φοβόμουνα. Εδώ δεν τρόμαζα όταν ήμουν πιτσιρικάς και πεινούσα. Άλλωστε τι να φοβηθώ… Η πρώτη θέση, αν έρθει, σε μένα δεν θα προσφέρει τίποτα. Δε μπορώ να εξαργυρώσω αυτήν την πρωτιά. Πάντα τα ίδια θα τραγουδώ με την ίδια λιτή μπάντα. Στα παιδιά όμως πιστεύω θα δώσει πολλά και τους το εύχομαι από καρδιάς. Αφού τους το είπα κιόλας: «Άντε ρε να γίνετε φίρμες, να έρχομαι να πίνω τσάμπα».
Μια πρωτιά μπορεί να δώσει πολλά ακόμη και σε αυτούς που δεν διεκδικούν παραπανίσια «γαλόνια».
Α: Κοίταξε σε όποια καλά είναι να έρθουν δε θα πω όχι. Αυτό όμως που έχει προτεραιότητα είναι η συνέχεια αυτών των παιδιών. Είμαι ανοιχτόμυαλος άνθρωπος και κάποια στιγμή λέμε να παίξουμε σε έναν όμορφο χώρο με τους Koza Mostra με δύο μπάντες. Τη δική μου, τη «ρεμπέτικη» και τη δική τους που θα εναλλάσσονται. Μου αρέσει σαν σκέψη και θα το υποστηρίξω. Και στο εξωτερικό πηγαίνω συχνά… Πάντως αυτό που με εκφράζει είναι οι μικροί χώροι με ακουστικό ήχο δίχως περιττές εντάσεις και συγκεκριμένο στίγμα, που όμως συχνά πυκνά κρύβει και εκπλήξεις.
Το τραγούδι σήμερα που πάει;
Α: Όλη μου η ζωή είναι μουσική. Γίνονται καλές προσπάθειες αλλά ξέρεις τι με πνίγει και είναι λυπηρό. Στο τέλος επικρατεί το σκυλοπόππ με μέτριο και κακό στίχο. Προτιμώ ένα αυθεντικό σκυλάδικο να ακούσω ή να γελάσω μαζί του παρά αυτά τα χάλια που σπρώχνουν μετά μανίας με επικοινωνιακά κόλπα. Όλα έχουν το ίδιο θέμα: Είναι απελπισμένος, σαν να μην μπορεί να κάνει σεξ, τον παρατάει η γκόμενα και μετά κάθεται και κλαίει… Μιζέρια. Που είναι αυτοί οι ομορφούληδες που μας είχαν κατακλύσει τα τελευταία χρόνια. Τους ανέβασαν με το έτσι θέλω ψηλά και μετά στο κάλαθο. Θέλουν πάντα να επινοούν ένα και μόνο έναν καινούργιο Θεό κάθε φορά. Τώρα έχουν τον Παντελίδη… Δεν έχω πρόβλημα με κανέναν καλλιτέχνη. Απλώς όπως είπα και νωρίτερα, τον Πάριο τον νοιώθω για δικό μου άνθρωπο, με τον Χριστοδουλόπουλο έχουμε συγγένεια, με το Ρουβά όχι!
Σ.Π: Το τραγούδι σήμερα, το τραγουδένιο και το αληθινό έρχεται μόνο από πιτσιρικάδες ζορισμένους αλλά και γι’ αυτό φρεσκαδούρες κι απ’ όσους δεν μάσησαν την τσίχλα της περιόδου των παχέων αγελάδων του δημαρχιακού πολιτισμού και της προκάτ ευδαιμονίας των γαβγιστηρίων. Από άλλους δρόμους, από άλλους τρόπους, με δυσκολίες αλλά έρχεται, είναι σίγουρο… γιατί η ιστορία δε σταματάει κι η αλυσίδα δε σπάει, ο Έλληνας πάντα θα τραγουδάει.
Α: Κι εγώ θα λέω τα δικά μου. Αυτά που έχω στην καρδιά μου και ξέρω να τα υπηρετώ και θα τα υποστηρίζω ώσπου να πεθάνω. Γουστάρω το ρεμπέτικο και το δημοτικό. Γιατί όπως ξέρεις μεγάλοι δημοτικοί ερμηνευτές όπως ο Κιτσάκης, ο Τζήμας με έχουν παραδεχτεί και με γουστάρουν όπως κι εγώ αυτούς. Και δεν είμαστε και τόσο μεγάλοι… Εδώ ο Ρούκουνα στα ογδόντα τόσα του κι είχε κατέβει μόνο ένα τόνο, σε σχέση με τις θρυλικές ηχογραφήσεις του που έβγαινε ψηλά μέχρι το Θεό. Δεν πρόκειται ν’ αλλάξω κάτι για να γίνω αρεστός.
