Γράφοντας σε απλή γλώσσα συγκίνησε το αναγνωστικό κοινό με την αμεσότητά του. Κατάφερε να πουλήσει πάνω από 100.000 αντίτυοα και να μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες, ενώ μεταφέρθηκε στην τηλεόραση και το θέατρο με εξαιρετική επιτυχία.
Η περίπτωση του ιδιοφυούς και αντισυμβατικού Κώστα Ταχτσή δεν είναι τυχαία Γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1927 στη Θεσσαλονίκη, υπήρξε παιδί χωρισμένων γονιών −τον πατέρα τον γνώρισε ελάχιστα−, με μια μάνα ιδιαίτερα ανεξάρτητη για την εποχή της, η οποία ανέθεσε την ανατροφή του στην Αθηναία γιαγιά του που είχε βρεθεί στη Μακεδονία υπό τις ίδιες συνθήκες, πάνω-κάτω, που βρέθηκε και η Εκάβη, ηρωίδα του εν μέρει αυτοβιογραφικού «Τρίτου Στεφανιού».
Ανοιχτά ομοφυλόφιλος από πολύ νωρίς, τον χαρακτήριζε έντονα το αίσθημα της ελευθερίας, ήταν υπέρμαχος της ειλικρίνειας και της συνέπειας λόγων και πράξεων όσο λίγοι, κάτι που στον πολυποίκιλο και πολυτάραχο βίο του δημιούργησε άπειρες προστριβές.
Έζησε στη Μεγάλη Βρετανία, στην Αυστραλία, στη Δυτική Γερμανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Όπως είχε πει και ο ίδιος τα ταξίδια του δεν συνέβησαν επειδή ένιωθε κάποια φυσική έλξη προς την περιπέτεια, μα για να μπορέσει να ζήσει σε λιγότερο καταπιεστικές, από την ελληνική, κοινωνίες.
Την άνοιξη του 1960 επέστρεψε στην Ελλάδα και επιχείρησε να κάνει τον γύρο της Ευρώπης με μια βέσπα, με την οποία έφτασε ως το Εδιμβούργο. Στη διάρκεια αυτής της περιοδείας έγραψε μερικά κεφάλαια από Το τρίτο στεφάνι. Ξαναβρέθηκε για λίγο χρονικό διάστημα στην Αυστραλία από όπου έστειλε στην Ελλάδα για τύπωμα τα χειρόγραφα του Τρίτου Στεφανιού που απορρίφθηκε ως ακατάλληλο. Τελικά το εξέδωσε τον Νοέμβριο του 1962 με δικά του έξοδα. Δύο μήνες μετά πήγε στις ΗΠΑ και έμεινε εκεί ως τον Δεκέμβριο του 1964. Επέστρεψε και συνεργάστηκε με το πρωτοποριακό λογοτεχνικό περιοδικό Πάλι το διάστημα 1963-1965 και εργάστηκε για δύο καλοκαίρια ως ξεναγός και μεταφραστής.
«Έφευγα, γιατί ασφυκτιούσα στην Ελλάδα της δεκαετίας του '50 – πνευματικά, κοινωνικά, πολιτικά, σεξουαλικά. Αν δεν είχα φύγει δεν θα είχα γράψει ποτέ Το Τρίτο Στεφάνι».
Στη δικτατορία πρωτοστάτησε στη δήλωση των 18, μια κίνηση συγγραφέων ενάντια στη λογοκρισία και το αυταρχικό καθεστώς. Έλαβε μέρος στην έκδοση 18 κειμένων (1970). Επανειλημμένα τον καλούσαν στην Ασφάλεια. Στη Μεταπολίτευση αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, όντας ομοφυλόφιλος και ο ίδιος, ενώ την ίδια περίοδο εκδιδόταν. Τη δραστηριότητά του υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων διηγείται σε επιστολή του στο βιβλίο «Από τη χαμηλή σκοπιά».
Η ανεξιχνίαστη έως σήμερα δολοφονία του
Το απόγευμα του Σαββάτου, 27 Αυγούστου 1988, βρέθηκε νεκρός από την αδερφή του, στο σπίτι του στην οδό Τυρνάβου 26, στον Κολωνό. Η ιατροδικαστική εξέταση αποφάνθηκε ότι είχε πέσει θύμα στραγγαλισμού πριν από περίπου 36 ώρες.
Παρά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα και τις έρευνες της Αστυνομίας, τόσο στον κύκλο των γνωστών του όσο και στο περιβάλλον των εκδιδόμενων στο οποίο ανήκε, δεν έγινε δυνατόν να βρεθεί ο δράστης και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο
Ο Κώστας Ταχτσής μέσα από τα δικά του λόγια
Πιστεύω ότι την αληθινή ελευθερία –κατ’ αντιδιαστολή προς τις πρακτικές ελευθερίες της καθημερινής ζωής– την κατακτάει κανείς μόνος του».
«Ο ομοφυλόφιλος έρωτας έχει μια ποιητικότητα, αν θέλεις, ακριβώς επειδή δεν οδηγεί πουθενά. Έχει μια τραγική διάσταση. Ακριβώς γιατί ούτε παιδί γεννιέται, ούτε η κοινωνία πρόκειται ποτέ να τον αναγνωρίσει»
«Η ερωτική μου ανορθοδοξία ήταν αποτέλεσμα παραμόρφωσης και όχι προδιάθεσης»
«...με το μακρύ νύχι στο δάχτυλο και στο μυαλό»
«οι τίμιοι συμπολίτες μου θα ΄ρθουν και θα κοπρίσουνε στον τάφο μου (εικονικόν) μα τα παιδιά τους – α, οι έφηβοι! αυτοί θα μ’ αναστήσουνε, και θα με πούνε ποιητή ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ»
«Εγώ τους άνοιγα την πόρτα φίλε κι έλεγα πως μπαίνουνε θεοί μέσα
«Τι όμορφα που καίγεται η φράση «σ’ α γ α π ώ» - αναδιπλώνεται στον εαυτό της σαν να βάζει στο πρόσωπο το χέρι της από ντροπή»
«Η ποίηση φίλε πέθανε. Μια προσευχή για να βρεθεί ένα ποίημα»
«Θ' ανάψω τη ζωή μου και θα κάψω τα βιβλία»
«Εγώ πηγαίνω τώρα στη ζωή στον Ιλισσό, να πιω τις σκέψεις μου πιο καθαρές»
«Μάθετε ν' αποφεύγετε τους διανοούμενους»
Η περίπτωση του ιδιοφυούς και αντισυμβατικού Κώστα Ταχτσή δεν είναι τυχαία Γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου 1927 στη Θεσσαλονίκη, υπήρξε παιδί χωρισμένων γονιών −τον πατέρα τον γνώρισε ελάχιστα−, με μια μάνα ιδιαίτερα ανεξάρτητη για την εποχή της, η οποία ανέθεσε την ανατροφή του στην Αθηναία γιαγιά του που είχε βρεθεί στη Μακεδονία υπό τις ίδιες συνθήκες, πάνω-κάτω, που βρέθηκε και η Εκάβη, ηρωίδα του εν μέρει αυτοβιογραφικού «Τρίτου Στεφανιού».
Ανοιχτά ομοφυλόφιλος από πολύ νωρίς, τον χαρακτήριζε έντονα το αίσθημα της ελευθερίας, ήταν υπέρμαχος της ειλικρίνειας και της συνέπειας λόγων και πράξεων όσο λίγοι, κάτι που στον πολυποίκιλο και πολυτάραχο βίο του δημιούργησε άπειρες προστριβές.
Έζησε στη Μεγάλη Βρετανία, στην Αυστραλία, στη Δυτική Γερμανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες και αλλού. Όπως είχε πει και ο ίδιος τα ταξίδια του δεν συνέβησαν επειδή ένιωθε κάποια φυσική έλξη προς την περιπέτεια, μα για να μπορέσει να ζήσει σε λιγότερο καταπιεστικές, από την ελληνική, κοινωνίες.
Την άνοιξη του 1960 επέστρεψε στην Ελλάδα και επιχείρησε να κάνει τον γύρο της Ευρώπης με μια βέσπα, με την οποία έφτασε ως το Εδιμβούργο. Στη διάρκεια αυτής της περιοδείας έγραψε μερικά κεφάλαια από Το τρίτο στεφάνι. Ξαναβρέθηκε για λίγο χρονικό διάστημα στην Αυστραλία από όπου έστειλε στην Ελλάδα για τύπωμα τα χειρόγραφα του Τρίτου Στεφανιού που απορρίφθηκε ως ακατάλληλο. Τελικά το εξέδωσε τον Νοέμβριο του 1962 με δικά του έξοδα. Δύο μήνες μετά πήγε στις ΗΠΑ και έμεινε εκεί ως τον Δεκέμβριο του 1964. Επέστρεψε και συνεργάστηκε με το πρωτοποριακό λογοτεχνικό περιοδικό Πάλι το διάστημα 1963-1965 και εργάστηκε για δύο καλοκαίρια ως ξεναγός και μεταφραστής.
«Έφευγα, γιατί ασφυκτιούσα στην Ελλάδα της δεκαετίας του '50 – πνευματικά, κοινωνικά, πολιτικά, σεξουαλικά. Αν δεν είχα φύγει δεν θα είχα γράψει ποτέ Το Τρίτο Στεφάνι».
Στη δικτατορία πρωτοστάτησε στη δήλωση των 18, μια κίνηση συγγραφέων ενάντια στη λογοκρισία και το αυταρχικό καθεστώς. Έλαβε μέρος στην έκδοση 18 κειμένων (1970). Επανειλημμένα τον καλούσαν στην Ασφάλεια. Στη Μεταπολίτευση αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των ομοφυλοφίλων, όντας ομοφυλόφιλος και ο ίδιος, ενώ την ίδια περίοδο εκδιδόταν. Τη δραστηριότητά του υπέρ των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων διηγείται σε επιστολή του στο βιβλίο «Από τη χαμηλή σκοπιά».
Η ανεξιχνίαστη έως σήμερα δολοφονία του
Το απόγευμα του Σαββάτου, 27 Αυγούστου 1988, βρέθηκε νεκρός από την αδερφή του, στο σπίτι του στην οδό Τυρνάβου 26, στον Κολωνό. Η ιατροδικαστική εξέταση αποφάνθηκε ότι είχε πέσει θύμα στραγγαλισμού πριν από περίπου 36 ώρες.
Παρά τη δημοσιότητα που πήρε το θέμα και τις έρευνες της Αστυνομίας, τόσο στον κύκλο των γνωστών του όσο και στο περιβάλλον των εκδιδόμενων στο οποίο ανήκε, δεν έγινε δυνατόν να βρεθεί ο δράστης και η υπόθεση μπήκε στο αρχείο
Ο Κώστας Ταχτσής μέσα από τα δικά του λόγια
Πιστεύω ότι την αληθινή ελευθερία –κατ’ αντιδιαστολή προς τις πρακτικές ελευθερίες της καθημερινής ζωής– την κατακτάει κανείς μόνος του».
«Ο ομοφυλόφιλος έρωτας έχει μια ποιητικότητα, αν θέλεις, ακριβώς επειδή δεν οδηγεί πουθενά. Έχει μια τραγική διάσταση. Ακριβώς γιατί ούτε παιδί γεννιέται, ούτε η κοινωνία πρόκειται ποτέ να τον αναγνωρίσει»
«Η ερωτική μου ανορθοδοξία ήταν αποτέλεσμα παραμόρφωσης και όχι προδιάθεσης»
«...με το μακρύ νύχι στο δάχτυλο και στο μυαλό»
«οι τίμιοι συμπολίτες μου θα ΄ρθουν και θα κοπρίσουνε στον τάφο μου (εικονικόν) μα τα παιδιά τους – α, οι έφηβοι! αυτοί θα μ’ αναστήσουνε, και θα με πούνε ποιητή ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ»
«Εγώ τους άνοιγα την πόρτα φίλε κι έλεγα πως μπαίνουνε θεοί μέσα
«Τι όμορφα που καίγεται η φράση «σ’ α γ α π ώ» - αναδιπλώνεται στον εαυτό της σαν να βάζει στο πρόσωπο το χέρι της από ντροπή»
«Η ποίηση φίλε πέθανε. Μια προσευχή για να βρεθεί ένα ποίημα»
«Θ' ανάψω τη ζωή μου και θα κάψω τα βιβλία»
«Εγώ πηγαίνω τώρα στη ζωή στον Ιλισσό, να πιω τις σκέψεις μου πιο καθαρές»
«Μάθετε ν' αποφεύγετε τους διανοούμενους»
