Ο Ναζίμ Χικμέτ γεννήθηκε στην τουρκοκρατούμενη Θεσσαλονίκη στις 15 Ιανουαρίου 1902. Η οικογένεια του ήταν εύπορη καθώς ο πατέρας του, ο Χικμέτ Ναζίμ Μπέης, ανώτερος αξιωματούχος του Σουλτάνου και η μητέρα του Αϊσέ Τζελιέ Χανούμ, ήταν ζωγράφος.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη και γράφτηκε στη Ναυτική Σχολή Χάλκης το 1918 αλλά στην πορεία απαλλάχθηκε λόγω προβλημάτων υγείας. Το 1922, εμπνευσμένος από την Οκτωβριανή Επανάσταση πέρασε τα σύνορα και πήγε στη Μόσχα. Το 1923 ήταν ήδη μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας. Παράλληλα επιστρέφει στην χώρα του, όπου είχαν αρχίσει να διώκονται τόσο τα έργα του όσο και αυτός.
Το 1938 καταδικάστηκε σε φυλάκιση και απελευθερώθηκε το 1951 ύστερα από διεθνή κατακραυγή και απεργία πείνας.
Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από επαναστατικότητα, αγάπη για τον άνθρωπο και την ανθρωπιά αλλά και από αισιοδοξία. Μέσα από τα ποιήματά του, που αρκετά από αυτά μελοποιήθηκαν από μεγάλους συνθέτες, μεταφέρονται μηνύματα κοινωνικά, αγάπης, ειρήνης, αγωνιστικότητας, της αδελφοσύνης και φιλίας.
«Η πιο όμορφη θάλασσα είν’ αυτή,
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα
το πιο όμορφο παιδί δε γεννήθηκε ακόμα,
τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα
κι ότι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω
δε σ’το ‘πα ακόμα».
Συγκλονισμένος από τη δίκη και την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη έγραψε το ποίημα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».
Ἔχω πάνω στὸ τραπέζι μου
τὴ φωτογραφία τοῦ ἀνθρώπου
μὲ τ᾿ ἄσπρο γαρούφαλο
ποὺ τὸν τουφέκισαν
στὸ μισοσκόταδο
πρὶν τὴν αὐγὴ
κάτω ἀπ᾿ τὸ φῶς τῶν προβολέων.
Στὸ δεξί του χέρι
κρατᾶ ἕνα γαρούφαλο
πού ῾ναι σὰ μιὰ φούχτα φῶς
ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ θάλασσα
τὰ μάτια του τὰ τολμηρὰ
τὰ παιδικὰ
κοιτάζουν ἄδολα
κάτω ἀπ᾿ τὰ βαριὰ μαῦρα τους φρύδια
ἔτσι ἄδολα
ὅπως ἀνεβαίνει τὸ τραγούδι
σὰ δίνουν τὸν ὅρκο τους
οἱ κομμουνιστές.
Τὰ δόντια του εἶναι κάτασπρα
ὁ Μπελογιάννης γελᾶ
καὶ τὸ γαρούφαλο στὸ χέρι του
εἶναι σὰν τὸ λόγο πού ῾πε στοὺς ἀνθρώπους
τὴ μέρα τῆς λεβεντιᾶς
τὴ μέρα τῆς ντροπῆς.
Αὐτὴ ἡ φωτογραφία
βγῆκε στο δικαστήριο
ὕστερ᾿ ἀπ᾿ τὴ θανατικὴ καταδίκη.
Ἀπρίλης 1952
Πέθανε στη Μόσχα από καρδιακή προσβολή στις 3 Ιουνίου 1963. Ο Ναζίμ Χικμέτ πίστευε στην αλληλεγγύη των λαών και των εργαζομένων και στο γεγονός ότι οφείλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
Ολοκλήρωσε τις σπουδές του στην Κωνσταντινούπολη και γράφτηκε στη Ναυτική Σχολή Χάλκης το 1918 αλλά στην πορεία απαλλάχθηκε λόγω προβλημάτων υγείας. Το 1922, εμπνευσμένος από την Οκτωβριανή Επανάσταση πέρασε τα σύνορα και πήγε στη Μόσχα. Το 1923 ήταν ήδη μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας. Παράλληλα επιστρέφει στην χώρα του, όπου είχαν αρχίσει να διώκονται τόσο τα έργα του όσο και αυτός.
Το 1938 καταδικάστηκε σε φυλάκιση και απελευθερώθηκε το 1951 ύστερα από διεθνή κατακραυγή και απεργία πείνας.
Η ποίησή του χαρακτηρίζεται από επαναστατικότητα, αγάπη για τον άνθρωπο και την ανθρωπιά αλλά και από αισιοδοξία. Μέσα από τα ποιήματά του, που αρκετά από αυτά μελοποιήθηκαν από μεγάλους συνθέτες, μεταφέρονται μηνύματα κοινωνικά, αγάπης, ειρήνης, αγωνιστικότητας, της αδελφοσύνης και φιλίας.
«Η πιο όμορφη θάλασσα είν’ αυτή,
που δεν την αρμενίσαμε ακόμα
το πιο όμορφο παιδί δε γεννήθηκε ακόμα,
τις πιο όμορφες μέρες μας δεν τις ζήσαμε ακόμα
κι ότι πιο όμορφο θα ‘θελα να σου πω
δε σ’το ‘πα ακόμα».
Συγκλονισμένος από τη δίκη και την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη έγραψε το ποίημα «Ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο».
Ἔχω πάνω στὸ τραπέζι μου
τὴ φωτογραφία τοῦ ἀνθρώπου
μὲ τ᾿ ἄσπρο γαρούφαλο
ποὺ τὸν τουφέκισαν
στὸ μισοσκόταδο
πρὶν τὴν αὐγὴ
κάτω ἀπ᾿ τὸ φῶς τῶν προβολέων.
Στὸ δεξί του χέρι
κρατᾶ ἕνα γαρούφαλο
πού ῾ναι σὰ μιὰ φούχτα φῶς
ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ θάλασσα
τὰ μάτια του τὰ τολμηρὰ
τὰ παιδικὰ
κοιτάζουν ἄδολα
κάτω ἀπ᾿ τὰ βαριὰ μαῦρα τους φρύδια
ἔτσι ἄδολα
ὅπως ἀνεβαίνει τὸ τραγούδι
σὰ δίνουν τὸν ὅρκο τους
οἱ κομμουνιστές.
Τὰ δόντια του εἶναι κάτασπρα
ὁ Μπελογιάννης γελᾶ
καὶ τὸ γαρούφαλο στὸ χέρι του
εἶναι σὰν τὸ λόγο πού ῾πε στοὺς ἀνθρώπους
τὴ μέρα τῆς λεβεντιᾶς
τὴ μέρα τῆς ντροπῆς.
Αὐτὴ ἡ φωτογραφία
βγῆκε στο δικαστήριο
ὕστερ᾿ ἀπ᾿ τὴ θανατικὴ καταδίκη.
Ἀπρίλης 1952
Πέθανε στη Μόσχα από καρδιακή προσβολή στις 3 Ιουνίου 1963. Ο Ναζίμ Χικμέτ πίστευε στην αλληλεγγύη των λαών και των εργαζομένων και στο γεγονός ότι οφείλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
