Έκανα τους υπολογισμούς, 30 Ιουνίου 1957 μέχρι σήμερα… και μου βγήκαν 65 χρόνια. Βλέποντας όμως την Λίνα σήμερα κι αυτά που κάνει και ακούγοντας τα καινούργια της τραγούδια, αποφάσισα πως η Νικολακοπούλου, ούτε μεγαλώνει, ούτε παλιώνει. Η Λίνα είναι το μαξιλάρι των ονείρων μας…
Φυσικά και την έχω γνωρίσει, και έχουμε συνεργαστεί, και έχουμε γελάσει, κι’ έχουμε αγκαλιαστεί και την έχω παρατηρήσει άπειρες φορές για να καταλάβω τον τρόπο που δουλεύει και σκέφτεται. Διαφορετική, αινιγματική γι’ αυτό και υπέροχη.
Την γνώρισα το 1982, όταν στην εταιρία που δούλευα, την έφερε ο Σταμάτης Κραουνάκης μαζί του. Ετοίμαζαν τον πρώτο δίσκο τους, την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Ήταν ο δίσκος "Σαριμπιντάμ... θα πει τρελαίνομαι" με ερμηνεύτρια τη Χριστιάνα.
Και ακολούθησαν μερικά σπουδαία άλμπουμ – που κυριολεκτικά χαρακτήρισαν το σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι: "Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ" (1985), "Μαμά γερνάω" (1988), "Ανθρώπων έργα" (1993) κτλ. Επίσης να σας πω, πως εγώ ήμουν ο άνθρωπος που έδωσε στην Λίνα τον δίσκο του Goran Bregović “Ο καιρός των τσιγγάνων”, πάνω στον οποίο βασίστηκε η ιδέα και η συνεργασία της με τον Σέρβο συνθέτη για τον δίσκο “Παραδέχτηκα”.
Λίγο μετά, όταν επρόκειτο να βγει το “Ανθρώπων έργα”, μου τηλεφώνησε να βρεθούμε για να κάνω την εκφώνηση των ραδιοφωνικών spot. Λοιπόν, για να καταλάβετε, σε τέτοιες περιπτώσεις πας στο στούντιο, σου δίνουν ένα χαρτί με το κείμενο του spot, το εκφωνείς μια, δυο, τρεις φορές και τέλος. Σε 10 λεπτά έχεις φύγει. Εμείς αράξαμε, παραγγείλαμε καφέδες, ανάψαμε τσιγάρα και ακούσαμε όλο το άλμπουμ. Καθ’ όλη την διάρκεια με παρατηρούσε. Έβλεπε το ύφος και τις αντιδράσεις του προσώπου μου. Στο τέλος μου είπε: “Είναι εμπειρία η ακρόαση ενός δίσκου μαζί σου”. Αφού τον ακούσαμε, με ρώτησε ποια τραγούδια να βάλουμε στο spot και μου ζήτησε να γράψω το κείμενο. Όλα έγιναν εκεί, παρέα.
40 χρόνια καριέρα, 40 χρόνια στίχοι, επιμέλειες δίσκων και live προγραμμάτων, 40 χρόνια συνεργασίες σχεδόν με όλους τους συνθέτες και ερμηνευτές του Ελληνικού τραγουδιού. Περιττό ν’ αρχίσω να γράφω ονόματα, θα κουραστούμε να διαβάζουμε.
H Λίνα Νικολακοπούλου (Ευαγγελία Νικολακοπούλου) γεννήθηκε στα Μέθανα, στις 30 Ιουνίου 1957. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της στρατιωτικός. Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.
Το όνομα της, είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο γνώρισε στα τέλη της δεκαετίας τoυ '70, όντας συμφοιτητές στο Πάντειο. Μαζί του, την μάθαμε το 1981 με το τραγούδι "Να σου λερώνω το φιλί" που ερμήνευσε η Βίκυ Μοσχολιού, από το οποίο και πήρε το όνομά του ο δίσκος, "Σκουριασμένα Χείλια".
Η ίδια αργότερα σε μια συνέντευξη της είχε πει για τον Κραουνάκη: “Ο Σταμάτης είναι η προσωπική μου παιδική χαρά”.
Ο Κραουνάκης όμως τι λέει σήμερα για την Λίνα; “Λίνα. Φως ζωής . Θάλασσα πεντακάθαρη. Σοφή. Λαϊκή φλέβα μοναδική. Έρωτας μεγάλος. Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Και πάντα εκείνη που ανέβαζε τα σκορ ψηλότερα. Με ρίσκο, με φώτιση, με φλασιά. Με απαίτηση. Αυτό συνοπτικά. Και για πάντα”
Με ένα τρόπο γραφής πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο, ίσως ακαταλαβίστικο για κάποιους, η Νικολακοπούλου μπήκε στο χώρο του τραγουδιού αλλάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ελληνικό στίχο και επηρεάζοντας τους μεταγενέστερους ομότεχνους της. Ο λόγος της είναι πρωτότυπος και σύνθετος, με θέματα για την ζωή, τον άνθρωπο και τον έρωτα. Χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές. Οι στίχοι της αποτυπώνουν μια διαφορετική ανάγκη έκφρασης από τη μέχρι τότε στιχουργία, με θέματα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, γίνονται περισσότερο ψυχογραφικοί, περισσότερο προσωπικοί, θίγοντας όμως πάντα σύγχρονους προβληματισμούς.
Ζήτησα από 3 γνωστούς στιχουργούς να μου πουν δυο λόγια για την Λίνα.
“Η Λινά Νικολακοπούλου. Η μεγάλη, η πιο επιδραστική δασκάλα του έμμετρου μου αισθήματος. Μακάρι να ήξερε πόσα τις χρωστάμε όλοι εμείς οι επίγονοι γραφιάδες. Και μακάρι να καταφέρουμε μια μέρα να της επιστρέψουμε τα δώρα της συγκίνησης - έστω κι αναδρομικά. Προσωπικά, το να την αποσιωπήσω από την ταυτότητα μου θα ήταν σα να βγαίνω στον κόσμο της γραφής με ψευδώνυμο.” ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
“Έχω τρεις αγίους στο τραγούδι μου. Λέω «μου», εννοώντας το πολύ προσωπικό μου τραγούδι, αυτό που με έκανε ό,τι είμαι. Γκάτσος - Παπαδόπουλος - Νικολακοπούλου, τους βάζω με χρονολογική σειρά. Η Λίνα είναι η εφηβεία μου και η έξοδός μου στον ενήλικο κόσμο. Ορόσημό μου, το “Δι’ Ευχών” της. Βγήκε στα 19 μου. Πρώτο έτος Νομικής και ξανασυναντούσα το ελληνικό τραγούδι από την αρχή. Οι «κριτικοί» θύμωναν που… καταστράφηκε η Αλεξίου κι εγώ ευγνωμονούσα που ξαναγεννήθηκε. Η Λίνα υπάρχει στα τραγούδια μου, στη γλώσσα μου, στη σκέψη μου. Αν δεν είχε γεννηθεί, η γενιά μου θα έγραφε αλλιώς. Αν δεν είχε γεννηθεί, το ελληνικό τραγούδι δε θα είχε περάσει ποτέ στη μετανεωτερικότητα. Κανείς δε θα τα είχε καταφέρει. Όχι έτσι. Η Λίνα άλλαξε την Τέχνη μας. Έβαλε τέταρτη διάσταση στις τρισδιάστατες ζωές μας.” ΝΙΚΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ
“Η Λίνα θα είναι πάντα ένα τεράστιο κομμάτι μέσα μου, ένας άνθρωπος που είμαι ευγνώμων για την ύπαρξή του, γιατί εκτός των άλλων, είναι σα να με έμαθε να ανασαίνω. Οι λέξεις της είναι αναπνοή, το οξυγόνο που πήρα για να βρω και τη δική μου. Χάραξε το δρόμο για βήματα στο φως για πολλούς ανθρώπους και σίγουρα για μένα...
Στα 15α γενέθλιά μου, η μητέρα μου μου έκανε δώρο το βιβλίο της, με όλα της τα διαμάντια. Κι από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ταύτιση και ταυτότητα.
Η Ελληνική μουσική, της χρωστάει τη σωτηρία της ψυχής της...
Χρόνια πολλά, σε αγαπώ πάντα...” ΕΛΕΑΝΑ ΒΡΑΧΑΛΗ
Φυσικά και την έχω γνωρίσει, και έχουμε συνεργαστεί, και έχουμε γελάσει, κι’ έχουμε αγκαλιαστεί και την έχω παρατηρήσει άπειρες φορές για να καταλάβω τον τρόπο που δουλεύει και σκέφτεται. Διαφορετική, αινιγματική γι’ αυτό και υπέροχη.
Την γνώρισα το 1982, όταν στην εταιρία που δούλευα, την έφερε ο Σταμάτης Κραουνάκης μαζί του. Ετοίμαζαν τον πρώτο δίσκο τους, την πρώτη ολοκληρωμένη δουλειά τους. Ήταν ο δίσκος "Σαριμπιντάμ... θα πει τρελαίνομαι" με ερμηνεύτρια τη Χριστιάνα.
Και ακολούθησαν μερικά σπουδαία άλμπουμ – που κυριολεκτικά χαρακτήρισαν το σύγχρονο Ελληνικό τραγούδι: "Κυκλοφορώ κι οπλοφορώ" (1985), "Μαμά γερνάω" (1988), "Ανθρώπων έργα" (1993) κτλ. Επίσης να σας πω, πως εγώ ήμουν ο άνθρωπος που έδωσε στην Λίνα τον δίσκο του Goran Bregović “Ο καιρός των τσιγγάνων”, πάνω στον οποίο βασίστηκε η ιδέα και η συνεργασία της με τον Σέρβο συνθέτη για τον δίσκο “Παραδέχτηκα”.
Λίγο μετά, όταν επρόκειτο να βγει το “Ανθρώπων έργα”, μου τηλεφώνησε να βρεθούμε για να κάνω την εκφώνηση των ραδιοφωνικών spot. Λοιπόν, για να καταλάβετε, σε τέτοιες περιπτώσεις πας στο στούντιο, σου δίνουν ένα χαρτί με το κείμενο του spot, το εκφωνείς μια, δυο, τρεις φορές και τέλος. Σε 10 λεπτά έχεις φύγει. Εμείς αράξαμε, παραγγείλαμε καφέδες, ανάψαμε τσιγάρα και ακούσαμε όλο το άλμπουμ. Καθ’ όλη την διάρκεια με παρατηρούσε. Έβλεπε το ύφος και τις αντιδράσεις του προσώπου μου. Στο τέλος μου είπε: “Είναι εμπειρία η ακρόαση ενός δίσκου μαζί σου”. Αφού τον ακούσαμε, με ρώτησε ποια τραγούδια να βάλουμε στο spot και μου ζήτησε να γράψω το κείμενο. Όλα έγιναν εκεί, παρέα.
40 χρόνια καριέρα, 40 χρόνια στίχοι, επιμέλειες δίσκων και live προγραμμάτων, 40 χρόνια συνεργασίες σχεδόν με όλους τους συνθέτες και ερμηνευτές του Ελληνικού τραγουδιού. Περιττό ν’ αρχίσω να γράφω ονόματα, θα κουραστούμε να διαβάζουμε.
H Λίνα Νικολακοπούλου (Ευαγγελία Νικολακοπούλου) γεννήθηκε στα Μέθανα, στις 30 Ιουνίου 1957. Η μητέρα της ήταν δασκάλα και ο πατέρας της στρατιωτικός. Σπούδασε κοινωνικές και πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, ενώ παράλληλα παρακολουθούσε μαθήματα κινηματογραφίας στη σχολή Σταυράκου, σκηνοθεσίας θεάτρου στη σχολή του Πέλου Κατσέλη, αλλά και κλασσικής κιθάρας στο Εθνικό και Ελληνικό Ωδείο Αθηνών.
Το όνομα της, είναι άμεσα συνδεδεμένο με αυτό του Σταμάτη Κραουνάκη, τον οποίο γνώρισε στα τέλη της δεκαετίας τoυ '70, όντας συμφοιτητές στο Πάντειο. Μαζί του, την μάθαμε το 1981 με το τραγούδι "Να σου λερώνω το φιλί" που ερμήνευσε η Βίκυ Μοσχολιού, από το οποίο και πήρε το όνομά του ο δίσκος, "Σκουριασμένα Χείλια".
Η ίδια αργότερα σε μια συνέντευξη της είχε πει για τον Κραουνάκη: “Ο Σταμάτης είναι η προσωπική μου παιδική χαρά”.
Ο Κραουνάκης όμως τι λέει σήμερα για την Λίνα; “Λίνα. Φως ζωής . Θάλασσα πεντακάθαρη. Σοφή. Λαϊκή φλέβα μοναδική. Έρωτας μεγάλος. Αγάπη, αγάπη, αγάπη. Και πάντα εκείνη που ανέβαζε τα σκορ ψηλότερα. Με ρίσκο, με φώτιση, με φλασιά. Με απαίτηση. Αυτό συνοπτικά. Και για πάντα”
Με ένα τρόπο γραφής πολύ ισχυρό και ιδιαίτερο, ίσως ακαταλαβίστικο για κάποιους, η Νικολακοπούλου μπήκε στο χώρο του τραγουδιού αλλάζοντας σε μεγάλο βαθμό τον ελληνικό στίχο και επηρεάζοντας τους μεταγενέστερους ομότεχνους της. Ο λόγος της είναι πρωτότυπος και σύνθετος, με θέματα για την ζωή, τον άνθρωπο και τον έρωτα. Χρησιμοποιεί μεταφορές, νεολογισμούς και έντονες εικόνες, πολλές φορές υπερρεαλιστικές. Οι στίχοι της αποτυπώνουν μια διαφορετική ανάγκη έκφρασης από τη μέχρι τότε στιχουργία, με θέματα που ξεφεύγουν από τα συνηθισμένα, γίνονται περισσότερο ψυχογραφικοί, περισσότερο προσωπικοί, θίγοντας όμως πάντα σύγχρονους προβληματισμούς.
Ζήτησα από 3 γνωστούς στιχουργούς να μου πουν δυο λόγια για την Λίνα.
“Η Λινά Νικολακοπούλου. Η μεγάλη, η πιο επιδραστική δασκάλα του έμμετρου μου αισθήματος. Μακάρι να ήξερε πόσα τις χρωστάμε όλοι εμείς οι επίγονοι γραφιάδες. Και μακάρι να καταφέρουμε μια μέρα να της επιστρέψουμε τα δώρα της συγκίνησης - έστω κι αναδρομικά. Προσωπικά, το να την αποσιωπήσω από την ταυτότητα μου θα ήταν σα να βγαίνω στον κόσμο της γραφής με ψευδώνυμο.” ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΑΤΟΣ
“Έχω τρεις αγίους στο τραγούδι μου. Λέω «μου», εννοώντας το πολύ προσωπικό μου τραγούδι, αυτό που με έκανε ό,τι είμαι. Γκάτσος - Παπαδόπουλος - Νικολακοπούλου, τους βάζω με χρονολογική σειρά. Η Λίνα είναι η εφηβεία μου και η έξοδός μου στον ενήλικο κόσμο. Ορόσημό μου, το “Δι’ Ευχών” της. Βγήκε στα 19 μου. Πρώτο έτος Νομικής και ξανασυναντούσα το ελληνικό τραγούδι από την αρχή. Οι «κριτικοί» θύμωναν που… καταστράφηκε η Αλεξίου κι εγώ ευγνωμονούσα που ξαναγεννήθηκε. Η Λίνα υπάρχει στα τραγούδια μου, στη γλώσσα μου, στη σκέψη μου. Αν δεν είχε γεννηθεί, η γενιά μου θα έγραφε αλλιώς. Αν δεν είχε γεννηθεί, το ελληνικό τραγούδι δε θα είχε περάσει ποτέ στη μετανεωτερικότητα. Κανείς δε θα τα είχε καταφέρει. Όχι έτσι. Η Λίνα άλλαξε την Τέχνη μας. Έβαλε τέταρτη διάσταση στις τρισδιάστατες ζωές μας.” ΝΙΚΟΣ ΜΩΡΑΪΤΗΣ
“Η Λίνα θα είναι πάντα ένα τεράστιο κομμάτι μέσα μου, ένας άνθρωπος που είμαι ευγνώμων για την ύπαρξή του, γιατί εκτός των άλλων, είναι σα να με έμαθε να ανασαίνω. Οι λέξεις της είναι αναπνοή, το οξυγόνο που πήρα για να βρω και τη δική μου. Χάραξε το δρόμο για βήματα στο φως για πολλούς ανθρώπους και σίγουρα για μένα...
Στα 15α γενέθλιά μου, η μητέρα μου μου έκανε δώρο το βιβλίο της, με όλα της τα διαμάντια. Κι από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ταύτιση και ταυτότητα.
Η Ελληνική μουσική, της χρωστάει τη σωτηρία της ψυχής της...
Χρόνια πολλά, σε αγαπώ πάντα...” ΕΛΕΑΝΑ ΒΡΑΧΑΛΗ
