Μία αποκαλυπτική συνέντευξη παραχώρησε ο Νίκος Πορτοκάλογλου στο Magazine και τον Κώστα Μανιάτη, μιλώντας για μικρά και μεγάλα πράγματα. Από τις μέρες του με τους Φατμέ -πώς θα μπορούσαμε αλλιώς- και τα δύσκολα πρώιμα ‘90s, μέχρι τις μετακομίσεις του, κυριολεκτικές και μεταφορικές.
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα ο Νίκος Πορτοκάλογλου αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της καριέρας του και αναφέρθηκε σε πρόσωπα, που έχουν περάσει στη σφαίρα του μύθου, όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα:
Πάντως, έχετε ζήσει κι εσείς ανθρώπους που μυθοποιήθηκαν μετά τον θάνατο τους, τους έχετε δει στην ανθρώπινη διάστασή τους, και μιλάω και για τον Σιδηρόπουλο. Υπάρχει κάτι που το προσέδωσαν μετά θάνατον -οι φανς, τα περιοδικά, όλοι- που εσείς όμως δεν το είχατε δει να υπάρχει όσο παίζατε μαζί του;
Νομίζω ότι εδώ μπαίνει πάντα ο παράγοντας της μυθοποίησης. Ο Παύλος ήταν ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, ένας πολύ ιδιαίτερος τραγουδοποιός, και πολύ καλός περφόρμερ πάνω στη σκηνή. Εγώ όμως που τον ζούσα από κοντά και κάναμε συναυλίες (μας είχε αγκαλιάσει με έναν τρόπο, ήμασταν λίγο προστατευόμενοί του στο ξεκίνημα, μας έπαιρνε κοντά του σε φεστιβάλ κλπ), έβλεπα από κοντά πόσο δύσκολα περνούσε.
Βασανιζόταν;
Βασανιζόταν και σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε καλλιτεχνικό. Ένα μικρό κοινό τον ακολουθούσε και τον θαύμαζε, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έγινε μετά τον θάνατό του, που μπορεί να έχεις την εικόνα ότι θα έπαιζε σε γεμάτα στάδια κτλ.
Είναι ειρωνεία αυτό που συμβαίνει. Δεν αναγνωρίστηκε η αξία του όσο ζούσε και μυθοποιήθηκε μετά τον θάνατό του.
Ο Παύλος τότε έπαιζε στο “Ροντέο”, ένα μαγαζί που χωρούσε 200 άτομα μάξιμουμ.
Είπατε ότι ήσασταν λίγο προστατευόμενοί τους και υπάρχει ένα περιστατικό που όντως ήταν πολύ προστατευτικός μαζί σας. Μιλάω για εκείνο το λάιβ που “τολμήσατε” να παίξετε ένα τραγούδι που δεν ήταν 100% ροκ…
Ναι, παίξαμε τον “Πάντα Μετρημένο”. “Είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος”... Αυτό έγινε σε μια συναυλία στην Πάτρα που έπαιξαν διάφορα συγκροτήματα και όπου παίξαμε εμείς αυτό το τραγούδι, το οποίο δεν το είχαμε ηχογραφήσει ακόμα κιόλας, και το ανήγγειλα εγώ ως ένα “πανκ ζεϊμπέκικο”.Λίγο το ζεϊμπέκικο, λίγο ο στίχος “είμαι μετρίως μέτριος”, δεν άρεσε και τόσο στους ροκάδες και μας φιλοφρόνησαν με αυγά. Και θυμάμαι τη στήριξη που μας έδειξε εκείνη τη μέρα, τη ζεστασιά του.
Μου φαίνεται πολύ περίεργο αυτό πάντως, ότι τη δεκαετία του ‘80 πήγαινε κάποιος σε συναυλία κρατώντας αυγά.
Ναι, γινόταν. Τώρα, βέβαια, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο να ανάβουν καπνογόνα, όχι για να επιτεθούν στον καλλιτέχνη αλλά για να τον δοξάσουν, με αποτέλεσμα όμως να είναι κίνδυνος- θάνατος για τους διπλανούς τους.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη
Ανάμεσα σε όλα αυτά τα μικρά και μεγάλα ο Νίκος Πορτοκάλογλου αποκάλυψε άγνωστες πτυχές της καριέρας του και αναφέρθηκε σε πρόσωπα, που έχουν περάσει στη σφαίρα του μύθου, όπως ο Παύλος Σιδηρόπουλος.
Ακολουθεί το σχετικό απόσπασμα:
Πάντως, έχετε ζήσει κι εσείς ανθρώπους που μυθοποιήθηκαν μετά τον θάνατο τους, τους έχετε δει στην ανθρώπινη διάστασή τους, και μιλάω και για τον Σιδηρόπουλο. Υπάρχει κάτι που το προσέδωσαν μετά θάνατον -οι φανς, τα περιοδικά, όλοι- που εσείς όμως δεν το είχατε δει να υπάρχει όσο παίζατε μαζί του;
Νομίζω ότι εδώ μπαίνει πάντα ο παράγοντας της μυθοποίησης. Ο Παύλος ήταν ένας εξαιρετικός τραγουδιστής, ένας πολύ ιδιαίτερος τραγουδοποιός, και πολύ καλός περφόρμερ πάνω στη σκηνή. Εγώ όμως που τον ζούσα από κοντά και κάναμε συναυλίες (μας είχε αγκαλιάσει με έναν τρόπο, ήμασταν λίγο προστατευόμενοί του στο ξεκίνημα, μας έπαιρνε κοντά του σε φεστιβάλ κλπ), έβλεπα από κοντά πόσο δύσκολα περνούσε.
Βασανιζόταν;
Βασανιζόταν και σε προσωπικό επίπεδο αλλά και σε καλλιτεχνικό. Ένα μικρό κοινό τον ακολουθούσε και τον θαύμαζε, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έγινε μετά τον θάνατό του, που μπορεί να έχεις την εικόνα ότι θα έπαιζε σε γεμάτα στάδια κτλ.
Είναι ειρωνεία αυτό που συμβαίνει. Δεν αναγνωρίστηκε η αξία του όσο ζούσε και μυθοποιήθηκε μετά τον θάνατό του.
Ο Παύλος τότε έπαιζε στο “Ροντέο”, ένα μαγαζί που χωρούσε 200 άτομα μάξιμουμ.
Είπατε ότι ήσασταν λίγο προστατευόμενοί τους και υπάρχει ένα περιστατικό που όντως ήταν πολύ προστατευτικός μαζί σας. Μιλάω για εκείνο το λάιβ που “τολμήσατε” να παίξετε ένα τραγούδι που δεν ήταν 100% ροκ…
Ναι, παίξαμε τον “Πάντα Μετρημένο”. “Είμαι μετρίως μέτριος και πάντα μετρημένος”... Αυτό έγινε σε μια συναυλία στην Πάτρα που έπαιξαν διάφορα συγκροτήματα και όπου παίξαμε εμείς αυτό το τραγούδι, το οποίο δεν το είχαμε ηχογραφήσει ακόμα κιόλας, και το ανήγγειλα εγώ ως ένα “πανκ ζεϊμπέκικο”.Λίγο το ζεϊμπέκικο, λίγο ο στίχος “είμαι μετρίως μέτριος”, δεν άρεσε και τόσο στους ροκάδες και μας φιλοφρόνησαν με αυγά. Και θυμάμαι τη στήριξη που μας έδειξε εκείνη τη μέρα, τη ζεστασιά του.
Μου φαίνεται πολύ περίεργο αυτό πάντως, ότι τη δεκαετία του ‘80 πήγαινε κάποιος σε συναυλία κρατώντας αυγά.
Ναι, γινόταν. Τώρα, βέβαια, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο να ανάβουν καπνογόνα, όχι για να επιτεθούν στον καλλιτέχνη αλλά για να τον δοξάσουν, με αποτέλεσμα όμως να είναι κίνδυνος- θάνατος για τους διπλανούς τους.
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη συνέντευξη
