Ο Μανούσος Μανουσάκης παραβρέθηκε, μεταξύ άλλων, στη ζωντανή συνέντευξη του Γιώργου Σκαμπαρδώνη, συγγραφέα του «Ουζερί Τσιτσάνης» με το Νίκο Θρασυβούλου.
Απαντώντας στην ερώτηση του Νίκου Θρασυβούλου για το λόγο που αποφάσισε να μεταφέρει το βιβλίο «Ουζερί Τσιτσάνης» στο κινηματογραφικό πανί, ο Μανούσος Μανουσάκης δήλωσε: «Το σπουδαιότερο σ’ αυτή την ταινία είναι το βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Το διάβασα και πραγματικά μου έδωσε τέτοιες εικόνες, τέτοια πολυπλοκότητα και τέτοια πολυσχιδή ανάπτυξη σε όλα τα επίπεδα, που μπορούσα να διαλέξω οτιδήποτε. Ήταν ένας θησαυρός, μια πανσπερμία πραγμάτων, ένας ολόκληρος κόσμος, μια κοινωνία, σε πρώτο επίπεδο, σε δεύτερο επίπεδο, σε τρίτο, σε τέταρτο… Μπορούσες να κολυμπήσεις μέσα σ’ αυτό το βιβλίο. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να το κάνουμε ταινία και ο λόγος, πέρα των αρετών που ανέφερα, κατ’ αρχάς ήταν η προσωπικότητα του Βασίλη Τσιτσάνη, δεύτερον ήταν αυτό που εξέφραζε αυτή η προσωπικότητα, πέραν της μουσικής. Αυτό που με ερέθισε περισσότερο από το βιβλίο, ήταν αυτό που τώρα αποτελεί το «κουκούτσι» της ταινίας.
Μέσα από έναν καταιγιστικό έρωτα, έναν έρωτα κατατρεγμένο απ’ όλες τις μεριές, μιας Εβραίας και ενός Χριστιανού, κάτω από το βλέμμα του Τσιτσάνη που ακολουθεί τα πάντα, τα ερμηνεύει και τα εκφράζει με τη μουσική του, αποτροπιάζεται από τα γεγονότα της εποχής και δημιουργεί αυτό το μαγαζί, που γίνεται το ψηφιδωτό της πόλης, όπου συχνάζουν οι πάντες, από το δοσίλογο, μέχρι τον αντιστασιακό. Γερμανοί που μπαίνουν και διασκεδάζουν, ο αρχηγός της αστυνομίας που είναι κουμπάρος του, μαυραγορίτες… Οι πάντες περνούν από ‘κει μέσα. Μας δίνεται η δυνατότητα μέσα απ’ αυτό το ψηφιδωτό της πόλης, λοιπόν, να περιγράψουμε την εβραϊκή κοινότητα της τότε Θεσσαλονίκης και την εξόντωσή τους από τους Ναζί. Να καταδείξουμε τον ρατσισμό των φυλετικών διακρίσεων και να δείξουμε τι είναι ναζισμός σ’ αυτούς που ξεχνάνε και σ’ αυτούς που δε γνωρίζουν καν. Αυτό ήταν το ουσιαστικό κίνητρο για μένα, να κάνω την ταινία. Δεν είναι πολιτικός ο λόγος, είναι κοινωνικός».
Απαντώντας στην ερώτηση του Νίκου Θρασυβούλου για το λόγο που αποφάσισε να μεταφέρει το βιβλίο «Ουζερί Τσιτσάνης» στο κινηματογραφικό πανί, ο Μανούσος Μανουσάκης δήλωσε: «Το σπουδαιότερο σ’ αυτή την ταινία είναι το βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Το διάβασα και πραγματικά μου έδωσε τέτοιες εικόνες, τέτοια πολυπλοκότητα και τέτοια πολυσχιδή ανάπτυξη σε όλα τα επίπεδα, που μπορούσα να διαλέξω οτιδήποτε. Ήταν ένας θησαυρός, μια πανσπερμία πραγμάτων, ένας ολόκληρος κόσμος, μια κοινωνία, σε πρώτο επίπεδο, σε δεύτερο επίπεδο, σε τρίτο, σε τέταρτο… Μπορούσες να κολυμπήσεις μέσα σ’ αυτό το βιβλίο. Αποφασίσαμε, λοιπόν, να το κάνουμε ταινία και ο λόγος, πέρα των αρετών που ανέφερα, κατ’ αρχάς ήταν η προσωπικότητα του Βασίλη Τσιτσάνη, δεύτερον ήταν αυτό που εξέφραζε αυτή η προσωπικότητα, πέραν της μουσικής. Αυτό που με ερέθισε περισσότερο από το βιβλίο, ήταν αυτό που τώρα αποτελεί το «κουκούτσι» της ταινίας.
Μέσα από έναν καταιγιστικό έρωτα, έναν έρωτα κατατρεγμένο απ’ όλες τις μεριές, μιας Εβραίας και ενός Χριστιανού, κάτω από το βλέμμα του Τσιτσάνη που ακολουθεί τα πάντα, τα ερμηνεύει και τα εκφράζει με τη μουσική του, αποτροπιάζεται από τα γεγονότα της εποχής και δημιουργεί αυτό το μαγαζί, που γίνεται το ψηφιδωτό της πόλης, όπου συχνάζουν οι πάντες, από το δοσίλογο, μέχρι τον αντιστασιακό. Γερμανοί που μπαίνουν και διασκεδάζουν, ο αρχηγός της αστυνομίας που είναι κουμπάρος του, μαυραγορίτες… Οι πάντες περνούν από ‘κει μέσα. Μας δίνεται η δυνατότητα μέσα απ’ αυτό το ψηφιδωτό της πόλης, λοιπόν, να περιγράψουμε την εβραϊκή κοινότητα της τότε Θεσσαλονίκης και την εξόντωσή τους από τους Ναζί. Να καταδείξουμε τον ρατσισμό των φυλετικών διακρίσεων και να δείξουμε τι είναι ναζισμός σ’ αυτούς που ξεχνάνε και σ’ αυτούς που δε γνωρίζουν καν. Αυτό ήταν το ουσιαστικό κίνητρο για μένα, να κάνω την ταινία. Δεν είναι πολιτικός ο λόγος, είναι κοινωνικός».
