Η φωνή του όμως έχει ταυτιστεί περισσότερο από όλα με τις μεταδόσεις των διοργανώσεων του καλλιτεχνικού πατινάζ. Αυτός είναι άλλωστε που μας έφερε για πρώτη φορά σε επαφή με αυτό το ευγενικό άθλημα και μας έμαθε πώς να το απολαμβάνουμε.
Οι γνώσεις του, η καλλιέργεια του και η «βελούδινη» ήρεμη φωνή του, τον έχουν καταγράψει στη συνείδηση του κοινού ως έναν από τους πιο αγαπητούς και αναγνωρίσιμους τηλεπαρουσιαστές.
Σε πρόσφατη συνέντευξή του στον Λευτέρη Ελευθερίου του site ONEMAN δηλώνει για το στόχο του επιτυχημένου σχολιαστή:
«Νομίζω πως όταν σχολιάζεις δεν πρέπει να επιβάλλεις τη γνώμη σου στον τηλεθεατή, προτείνεις. Στόχος του σχολιαστή, νομίζω, είναι να βοηθήσει το κοινό να γνωρίσει το καλλιτεχνικό αυτό άθλημα τόσο καλά ώστε να μην τον χρειάζεται. Κι ο τηλεθεατής να έχει τη δική του άποψη και τη δική του γνώμη. Θέλω στον κόσμο που παρακολουθεί να ανοίγεται μία πόρτα, να μπορεί ο ίδιος να επιλέγει».
Έχοντας γνωρίσει καλά τους δύο παγκόσμιους συνθέτες μας Μάνο Χατζιδάκι και Μίκη Θεοδωράκη αναφέρει:
«Είναι πάρα πολύ δύσκολο στην εποχή μας, ένας οραματιστής να προχωρήσει μπροστά. Ένα είναι το κόμμα, αυτή η χώρα. Νομίζω ότι ο Μάνος Χατζιδάκις θα διέπρεπε και σήμερα. Δεν εξαρτάτο από την εποχή του, ήταν ένας διαχρονικός νέος. Πιο νέος από τους νέους. Και ανήσυχος.»
Όσον αφορά στον Μίκη, τον είχε χαρακτηρίσει, «μία φρεγάτα που ανεμίζει στην ιστορία του κόσμου».«Και συνεχίσω να το θεωρώ. Όποιος έχει την τύχη να βρεθεί δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο, αισθάνεται πραγματικά ότι βλέπει μία φρεγάτα, με ανοιχτά πανιά, να ταξιδεύει την Ελλάδα και τον κόσμο.
Δεν τον άκουσα στο συλλαλητήριο. Ο Μίκης Θεοδωράκης πάντα προκαλούσε αντιδράσεις, θετικές και αρνητικές. Δεν ήταν η πρώτη φορά. Και, εύχομαι να ζήσει πολλά χρόνια ακόμα, δε θα είναι η τελευταία.
Είναι αυτό που είναι. Αλλά, συμφωνώ ή διαφωνώ με κάποια πράγματα, είναι μία μορφή που ο Θεός τον κρατάει ακόμα και εύχομαι να τον κρατήσει πολλά χρόνια ακόμα. Ξέρετε, πραγματικά κάποια μεγέθη αισθάνομαι πολύ ασήμαντος και μικρός για να μιλήσω για αυτούς. Τα σεβόμαστε, ακόμα και αν διαφωνούμε.».
Όσο για το καλλιτεχνικό πατινάζ που συνδέθηκε άρρηκτα με τη φωνή του αναφέρει:« Το 1979 ο Δημήτρης Κωνσταντάρας ήταν υπεύθυνος του αθλητικού τμήματος. Είχε σκεφτεί τότε να προτείνει στη διοίκηση να καλύπτει η ΕΡΤ το καλλιτεχνικό πατινάζ. Ήταν ένας χώρος τελείως άγνωστος για την Ελλάδα. Τότε η διοίκηση συμφώνησε και με ρώτησε αν θα ήθελα να το σχολιάζω εγώ.
Το θεωρώ ένα πολύ δύσκολο άθλημα, που συνδέει πολλά στοιχεία: τη νιότη, την ομορφιά, την κίνηση, το χορό και έχει ακόμα ένα συναρπαστικό στοιχείο, το ρίσκο. Μέχρι την τελευταία στιγμή, μέχρι να τελειώσει ένα πρόγραμμα, ουδείς αθλητής ή αθλήτρια, όσο διάσημοι και μεγάλοι τεχνικά κι αν είναι, ξέρει τι μπορεί να συμβεί. Μία πτώση, στο τελευταίο δευτερόλεπτο.
Υπάρχει και η επικινδυνότητα, ένα στοιχείο που δεν είναι ευχάριστο. Κάποιες φιγούρες είναι επικίνδυνες. Μία πτώση της Τοτμιάνινα και του Μαρίνιν, που έγινε πριν το χρυσό μετάλλιο στα ζευγάρια στο Τορίνο το 2006, όταν έπεσε με το κεφάλι στον πάγο. Έμεινε για ένα διάστημα εκτός, αλλά δέχθηκε να συνεχίσει με τον παρτενέρ της όταν επέστρεψε στις προπονήσεις.
Στο Τορίνο, όταν κατέκτησαν το χρυσό μετάλλιο, αυτός γονάτισε και της φίλησε τα χέρια, εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του που δέχθηκε να πατινάρει μαζί του.»Ο Αλέξης Κωστάλας 77 ετών σήμερα παραμένει ενεργός , πολυπράγμων, κορυφαίος στο είδος του.είναι ο άνθρωπος που μας δίδαξε το διπλό Τόλουπ και το τριπλό Άξελ.
Διαβάστε εδώ ολοκληρωμένη τη συνέντευξή του στο ONEMAN
