Η Νατάσσα Μποφίλιου απ’ το ξεκίνημά της μέχρι και τις μέρες μας περισσότερο τραγουδάει και λιγότερο «μιλάει». Άλλωστε με τον τρόπο που κινείται στο μουσικό χώρο και τις επιλογές της, συνεργατών και τραγουδιών, εκφράζει μια ξεκάθαρη θέση και στάση ζωής. Απ’ την άλλη όταν η ζυγαριά σε έναν καλλιτέχνη γύρει προς την πλευρά του «μιλάει» ενδεχομένως καλλιτεχνικά να έχει λιγότερα να πει ή απ’ την άλλη να έχει διαγράψει μια τόσο μεγάλη πορεία, χρονικά αλλά και «ποιοτικά» που να του δίνουν αυτό το δικαίωμα. Και πάλι οι ισορροπίες είναι λεπτές και τα όρια δυσδιάκριτα…
Πάντως όσες φορές η Νατάσσα Μποφίλιου κλήθηκε να μιλήσει για θέματα κοινωνίας, πολιτικής και επικαιρότητας δε μάσησε τα λόγια της, δεν χάιδεψε αυτιά και μάλιστα, τοποθετήθηκε θαρραλέα κόντρα στο ρεύμα…
Σήμερα που η Νατάσσα Μποφίλιου έχει τα γενέθλιά της σκεφτήκαμε να σταθούμε σε 10 χαρακτηριστικές της στιγμές:
1. «Υπάρχουν άνθρωποι που με έχουν καταπιέσει πολύ. Έχει συμβεί σε κάποιες επαγγελματικές σχέσεις μου. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω καταπιεστεί για να ενσωματωθώ ή να προσαρμοστώ σε αυτό που λέμε μουσικό σύστημα. Η σχέση μου με την καταπίεση είναι η εξής: στην αρχή τη δέχομαι, κάποια στιγμή αντιδρώ πολύ άσχημα και δεν την ξεπερνάω ποτέ. Επειδή είμαι ελεύθερο πνεύμα, όποιος θελήσει να με καταπιέσει το κάνει υπογείως, με χειραγωγεί, και μου παίρνει καιρό να το καταλάβω. Είμαι αρκετά αθώα σε μερικά πράγματα. Ένας άνθρωπος ευφυής μπορεί να με μανιπουλάρει. Αργώ λίγο, αλλά το καταλαβαίνω».
(Από συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Νάστο και το BHMagazino με αφορμή τη συναυλία της στο Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας στις 25 Σεπτεμβρίου 2015)
2. Δεν επιτρέπεται ποτέ να ξεχνάμε, μέσα σε αυτό το βάλτο που λέγεται, εμείς κι ο κόσμος μας, εκείνους που σήκωσαν και σηκώνουν στην πλάτη τους με τη ζωή τους, τη ζωή μας. Αν στερέψουμε από σθένος, από ήρωες κι από αγώνες είμαστε όλοι τελειωμένοι. Όσοι έφυγαν ας γίνουν το λάβαρο, το καθήκον κι η έμπνευση μιας καθημερινής προσωπικής επανάστασης. Για να σταματήσουμε πια να μετράμε τα χρόνια με το αίμα και τα κορμιά. Κι ίσως να γίνουμε όλοι αδερφοί. Κάποτε».
(Από τη σελίδα της ερμηνεύτριας στο Facebook ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα)
3. Χειροτερεύει ο φόβος μου για την τόση ξεφτίλα. Ως Νατάσσα προσπαθώ να δηλώσω τη θέση μου μέσα από τη στάση ζωής μου και αν είναι δυνατόν να κάνω και κάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ότι και να γίνει δεν φοβάμαι. Μου περνάνε όλα αυτά εντελώς επιδερμικά. Δεν με ακουμπάνε.
(Στην Μαίρη Αδαμοπούλου και την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ σχετικά με τη «θέση κατά» που έχει εκφράσει για τη Χρυσή Αυγή και το φαινόμενο εθνικισμού, 3/7/2014)
4. Δεν είμαι αφελής, ούτε ονειροπόλος. Δεν περιμένω, όποια τροπή κι αν πάρουν τα πράγματα, κανένα θεαματικά καλύτερο αύριο να μου χαριστεί. Πόσο μάλλον, από θεσμούς που με εξουσιάζουν βρώμικα, με απαξιώνουν και δε με υπολογίζουν. Η Ευρώπη των λαών που θα 'θελα με πάθος κι εγώ να ζω στην καρδιά της, σε μένα είναι άγνωστη. Ο αυτοσεβασμός όμως δε μου είναι. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτόν και δε θέλω να τον χαρίσω έτσι... αμαχητί. Γι' αυτό, ΟΧΙ. Για την τιμή των όπλων και την προσωπική μου ηθική, ΟΧΙ.
(Από τη σελίδα της ερμηνεύτριας στο Facebook σχετικά με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015)
5. Μιλάμε για την Ελλάδα, ενώ θα έπρεπε να μιλάμε για τους εαυτούς μας. Εμείς είμαστε η Ελλάδα. Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε είναι το πώς εμείς θα μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι πολίτες, καλύτεροι Έλληνες, καλύτεροι Ευρωπαίοι κλπ κλπ. Το λάθος που κάναμε ως άτομα και ως κοινωνία, είναι ότι θεωρήσαμε πως ό,τι είμαστε, δεν το δημιουργούμε εμείς, αλλά κάποιοι άλλοι. Εμείς μπορούσαμε να είμαστε ό,τι θέλουμε, να ψηφίζουμε τόσα χρόνια βάσει αποφάσεων συμφέροντος, που στην καλύτερη περίπτωση δεν αποτελούσαν προϊόν πολιτικής σκέψης και επιθυμίας για το πού θέλαμε να πάει η χώρα… Ντρέπομαι για τη διακυβέρνηση της χώρας μου. Λυπάμαι βαθιά που οι Έλληνες έχουμε επιτρέψει να συμβεί αυτό το πράγμα και εύχομαι, ελπίζω και προσπαθώ (μέσα από τη μικρή μου καθημερινή διαδρομή) να κάνω κάτι για αυτό. Μία αλλαγή. Και ξέρεις, θεωρώ ότι η αλλαγή ξεκινάει πρώτα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Μετά πηγαίνει στην οικογένεια, στη γειτονιά, στην πόλη σου και μετά έρχεται στη χώρα.
(Από συνέντευξη που παραχώρησε στη Βίκυ Κατεχάκη και δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο aixmi.gr)
6. Είναι στο χέρι μας να αρχίσουμε να βιώνουμε αυτές τις φωτεινές μέρες στο έπακρο και ως την τελευταία σταγόνα, εστιάζοντας πάντοτε στην αξία και τα πολύτιμα στοιχεία που εμπεριέχουν και φέρουν μαζί τους ως σφραγίδα γνησιότητας. Άλλωστε αποτελεί ίδιον του λαού μας να προσδοκεί την θετική έκβαση του κάθε πράγματος στη ζωή και να μάχεται για τη διεκδίκηση καλύτερων ημερών και συνθηκών ζωής, που έχει ειπωθεί με άπειρους λόγους και τρόπους ανά τους αιώνες μέσα από την τέχνη και την παράδοσή μας.
(Από συνέντευξη που παρεχώρησε στην Βίκυ Καλοφωτιά και στην metrogreece.gr με αφορμή την μεγάλη συναυλία της, της 5ης Σεπτεμβρίου του 2012, στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων)
7. Τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθώ να είμαι αφοσιωμένη στην καλλιτεχνική μου εργασία και στις αρχές μου. Να μην προδώσω τον χαρακτήρα και τον εαυτό μου και να μην ξεχάσω πότε, από πού, γιατί και με ποιους ξεκίνησα να τραγουδώ και να εκφράζω τι άλλο από την ψυχή μου. Συχνά πυκνά, πια αρκετά πυκνά, διαβάζω για μένα διάφορες ασχήμιες που κανείς άνθρωπος από αυτούς που τις γράφουν δε θα τις άντεχε να του τις πουν. Ασχήμιες που αφορούν στη σεξουαλικότητα, την καταγωγή, την εμφάνιση, τα κιλά, την υγεία, τις πολιτικές απόψεις, το πόσο μπορεί και πότε να δακρύζω από χαρά, σε ποιο φεστιβάλ θα συμμετέχω, τα τραγούδια, τη στάση μου και άλλα πολλά. Ασχήμιες που πέραν του χυδαίου, του προσβλητικού, του αυθαίρετου ή του ψευδούς είναι πάντα διατυπωμένες με απόλυτη και μεγάλη τόλμη. Με φαρδιά και ορμητική μαγκιά. Δεν είμαι πια κοριτσάκι και ξέρω πως το παιχνίδι που άρχισα να παίζω από το 2004 με καθιστά εκτεθειμένη απόλυτα στο καλό και στο κακό και γι' αυτό σταμάτησα με τον καιρό να κλαίω, να εξοργίζομαι και να εύχομαι να μπορούσα να ανταποδώσω μ' ένα δυνατό χαστούκι σε έναν έναν ξεχωριστά την προσβολή που μου πέταξε με τόση χαρά κι ευκολία στη μούρη. Έμαθα να το... διαχειρίζομαι.
(Από τη σελίδα της ερμηνεύτριας στο Facebook με αφορμή το κάλπικο «φλογερό ειδύλλιο για Νατάσα και Μύρωνα» που δημοσιεύτηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας)
8. Ο Στέλιος Καζαντζίδης σηματοδοτεί το πέρασμα από το ρεμπέτικο στο αστικό λαϊκό τραγούδι των πόλεων. Στην Ελλάδα του ’50-’60, την Ελλάδα της μετανάστευσης, των κοινωνικών φρονημάτων και των πληγών του Εμφυλίου, η μεγαλύτερη λαϊκή φωνή της Μεσογείου, για πολλούς, ο άνθρωπος που τίμησε με το προσωπικό του παράδειγμα ό,τι λόγια τραγούδησε ευλαβικά μέχρι το τέλος της ζωής του, αρνούμενος την ευτέλεια του χρήματος και της δόξας. Εγκατέλειψε στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του τα πάλκα και τα μεγάλα μεροκάματα και συνέχισε απλά, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, να τραγουδάει για τον λαό. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε πει «Ο Μπιθικώτσης τραγούδησε “Άξιον Εστί”, κι ο Καζαντζίδης το έκανε πράξη».
(Για τον Στέλιο Καζαντζίδη – Περιοδικό Όασις, τεύχος 11, Σεπτέμβριος 2009)
9. Να σας πω κι εγώ κάτι με τη σειρά μου, το ίδιο που σκέφτηκα την πρώτη φορά που άκουσα τα τραγούδια. Όταν ήμουν 20 χρονών και ξεκινούσα αυτή τη δουλειά, δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έρθει μια μέρα, μετά από μια δεκαετία, που θα συνεργάζομαι με δύο ανθρώπους που για μένα είναι μύθοι, όπως ο Οδυσσέας Ιωάννου και ο Σωκράτης Μάλαμας και μαζί μου θα είχα τον αγαπημένο και καλύτερό μου φίλο, τον πιο δικό μου άνθρωπο μέσα στη μουσική, το Θέμη Καραμουρατίδη. Κι αυτό είναι πιο μεγάλο από ευλογία, τύχη κι ευτυχία. Και τίποτα να μη ξαναγίνει από ‘δω και πέρα, για μένα θα έχει γίνει ό,τι πιο μεγάλο. Πραγματικά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, που μου δώσατε την ευκαιρία να συμμετέχω σ’ αυτό το δίσκο.
(Απ’ τη συνέντευξη τύπου του δίσκου «Πρώτες Λέξεις»)
10. «Αγαπημένοι μου, νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω βαθιά για το απίθανο φως και τη δύναμη που μας πετάξατε στη σκηνή, αλλά και γι' αυτό το παράξενο καλοκαίρι, συνολικά. Όπου κι αν ήρθαμε στην Ελλάδα και την Κύπρο ήσασταν εκεί με ενέργεια, με γλύκα, έτοιμοι να αφεθείτε στη μουσική απλά και όμορφα, ανοιχτοί και γενναιόδωροι. Παρ' όλη την αναστάτωση και τη ροή των γεγονότων, καταφέρατε να με αποσπάσετε από το σκοτάδι και να με κάνετε να περάσω την ομορφότερη ίσως περιοδεία των τελευταίων 10 χρόνων. Είναι τιμή μας να έχουμε αυτό το κοινό και σας υπόσχομαι να προσπαθούμε πάντα να σας δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Πρόσω ολοταχώς στα επόμενα με τη φόρα της πραγματικής επιτυχίας που είναι μόνο αυτή η αγάπη».
(25 Σεπτεμβρίου 2015, σε συναυλία της στο κατάμεστο Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας που ολοκλήρωνε την περιοδεία της)
Πάντως όσες φορές η Νατάσσα Μποφίλιου κλήθηκε να μιλήσει για θέματα κοινωνίας, πολιτικής και επικαιρότητας δε μάσησε τα λόγια της, δεν χάιδεψε αυτιά και μάλιστα, τοποθετήθηκε θαρραλέα κόντρα στο ρεύμα…
Σήμερα που η Νατάσσα Μποφίλιου έχει τα γενέθλιά της σκεφτήκαμε να σταθούμε σε 10 χαρακτηριστικές της στιγμές:
1. «Υπάρχουν άνθρωποι που με έχουν καταπιέσει πολύ. Έχει συμβεί σε κάποιες επαγγελματικές σχέσεις μου. Δεν μπορώ να ισχυριστώ ότι έχω καταπιεστεί για να ενσωματωθώ ή να προσαρμοστώ σε αυτό που λέμε μουσικό σύστημα. Η σχέση μου με την καταπίεση είναι η εξής: στην αρχή τη δέχομαι, κάποια στιγμή αντιδρώ πολύ άσχημα και δεν την ξεπερνάω ποτέ. Επειδή είμαι ελεύθερο πνεύμα, όποιος θελήσει να με καταπιέσει το κάνει υπογείως, με χειραγωγεί, και μου παίρνει καιρό να το καταλάβω. Είμαι αρκετά αθώα σε μερικά πράγματα. Ένας άνθρωπος ευφυής μπορεί να με μανιπουλάρει. Αργώ λίγο, αλλά το καταλαβαίνω».
(Από συνέντευξη που παραχώρησε στον Γιώργο Νάστο και το BHMagazino με αφορμή τη συναυλία της στο Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας στις 25 Σεπτεμβρίου 2015)
2. Δεν επιτρέπεται ποτέ να ξεχνάμε, μέσα σε αυτό το βάλτο που λέγεται, εμείς κι ο κόσμος μας, εκείνους που σήκωσαν και σηκώνουν στην πλάτη τους με τη ζωή τους, τη ζωή μας. Αν στερέψουμε από σθένος, από ήρωες κι από αγώνες είμαστε όλοι τελειωμένοι. Όσοι έφυγαν ας γίνουν το λάβαρο, το καθήκον κι η έμπνευση μιας καθημερινής προσωπικής επανάστασης. Για να σταματήσουμε πια να μετράμε τα χρόνια με το αίμα και τα κορμιά. Κι ίσως να γίνουμε όλοι αδερφοί. Κάποτε».
(Από τη σελίδα της ερμηνεύτριας στο Facebook ένα χρόνο μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα)
3. Χειροτερεύει ο φόβος μου για την τόση ξεφτίλα. Ως Νατάσσα προσπαθώ να δηλώσω τη θέση μου μέσα από τη στάση ζωής μου και αν είναι δυνατόν να κάνω και κάτι προς την αντίθετη κατεύθυνση. Ότι και να γίνει δεν φοβάμαι. Μου περνάνε όλα αυτά εντελώς επιδερμικά. Δεν με ακουμπάνε.
(Στην Μαίρη Αδαμοπούλου και την εφημερίδα ΤΑ ΝΕΑ σχετικά με τη «θέση κατά» που έχει εκφράσει για τη Χρυσή Αυγή και το φαινόμενο εθνικισμού, 3/7/2014)
4. Δεν είμαι αφελής, ούτε ονειροπόλος. Δεν περιμένω, όποια τροπή κι αν πάρουν τα πράγματα, κανένα θεαματικά καλύτερο αύριο να μου χαριστεί. Πόσο μάλλον, από θεσμούς που με εξουσιάζουν βρώμικα, με απαξιώνουν και δε με υπολογίζουν. Η Ευρώπη των λαών που θα 'θελα με πάθος κι εγώ να ζω στην καρδιά της, σε μένα είναι άγνωστη. Ο αυτοσεβασμός όμως δε μου είναι. Δεν μπορώ να ξεφύγω από αυτόν και δε θέλω να τον χαρίσω έτσι... αμαχητί. Γι' αυτό, ΟΧΙ. Για την τιμή των όπλων και την προσωπική μου ηθική, ΟΧΙ.
(Από τη σελίδα της ερμηνεύτριας στο Facebook σχετικά με το δημοψήφισμα του Ιουλίου του 2015)
5. Μιλάμε για την Ελλάδα, ενώ θα έπρεπε να μιλάμε για τους εαυτούς μας. Εμείς είμαστε η Ελλάδα. Αυτό που πρέπει να εξετάσουμε είναι το πώς εμείς θα μπορέσουμε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι πολίτες, καλύτεροι Έλληνες, καλύτεροι Ευρωπαίοι κλπ κλπ. Το λάθος που κάναμε ως άτομα και ως κοινωνία, είναι ότι θεωρήσαμε πως ό,τι είμαστε, δεν το δημιουργούμε εμείς, αλλά κάποιοι άλλοι. Εμείς μπορούσαμε να είμαστε ό,τι θέλουμε, να ψηφίζουμε τόσα χρόνια βάσει αποφάσεων συμφέροντος, που στην καλύτερη περίπτωση δεν αποτελούσαν προϊόν πολιτικής σκέψης και επιθυμίας για το πού θέλαμε να πάει η χώρα… Ντρέπομαι για τη διακυβέρνηση της χώρας μου. Λυπάμαι βαθιά που οι Έλληνες έχουμε επιτρέψει να συμβεί αυτό το πράγμα και εύχομαι, ελπίζω και προσπαθώ (μέσα από τη μικρή μου καθημερινή διαδρομή) να κάνω κάτι για αυτό. Μία αλλαγή. Και ξέρεις, θεωρώ ότι η αλλαγή ξεκινάει πρώτα από τον ίδιο σου τον εαυτό. Μετά πηγαίνει στην οικογένεια, στη γειτονιά, στην πόλη σου και μετά έρχεται στη χώρα.
(Από συνέντευξη που παραχώρησε στη Βίκυ Κατεχάκη και δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο aixmi.gr)
6. Είναι στο χέρι μας να αρχίσουμε να βιώνουμε αυτές τις φωτεινές μέρες στο έπακρο και ως την τελευταία σταγόνα, εστιάζοντας πάντοτε στην αξία και τα πολύτιμα στοιχεία που εμπεριέχουν και φέρουν μαζί τους ως σφραγίδα γνησιότητας. Άλλωστε αποτελεί ίδιον του λαού μας να προσδοκεί την θετική έκβαση του κάθε πράγματος στη ζωή και να μάχεται για τη διεκδίκηση καλύτερων ημερών και συνθηκών ζωής, που έχει ειπωθεί με άπειρους λόγους και τρόπους ανά τους αιώνες μέσα από την τέχνη και την παράδοσή μας.
(Από συνέντευξη που παρεχώρησε στην Βίκυ Καλοφωτιά και στην metrogreece.gr με αφορμή την μεγάλη συναυλία της, της 5ης Σεπτεμβρίου του 2012, στην Τεχνόπολις του Δήμου Αθηναίων)
7. Τα τελευταία δέκα χρόνια προσπαθώ να είμαι αφοσιωμένη στην καλλιτεχνική μου εργασία και στις αρχές μου. Να μην προδώσω τον χαρακτήρα και τον εαυτό μου και να μην ξεχάσω πότε, από πού, γιατί και με ποιους ξεκίνησα να τραγουδώ και να εκφράζω τι άλλο από την ψυχή μου. Συχνά πυκνά, πια αρκετά πυκνά, διαβάζω για μένα διάφορες ασχήμιες που κανείς άνθρωπος από αυτούς που τις γράφουν δε θα τις άντεχε να του τις πουν. Ασχήμιες που αφορούν στη σεξουαλικότητα, την καταγωγή, την εμφάνιση, τα κιλά, την υγεία, τις πολιτικές απόψεις, το πόσο μπορεί και πότε να δακρύζω από χαρά, σε ποιο φεστιβάλ θα συμμετέχω, τα τραγούδια, τη στάση μου και άλλα πολλά. Ασχήμιες που πέραν του χυδαίου, του προσβλητικού, του αυθαίρετου ή του ψευδούς είναι πάντα διατυπωμένες με απόλυτη και μεγάλη τόλμη. Με φαρδιά και ορμητική μαγκιά. Δεν είμαι πια κοριτσάκι και ξέρω πως το παιχνίδι που άρχισα να παίζω από το 2004 με καθιστά εκτεθειμένη απόλυτα στο καλό και στο κακό και γι' αυτό σταμάτησα με τον καιρό να κλαίω, να εξοργίζομαι και να εύχομαι να μπορούσα να ανταποδώσω μ' ένα δυνατό χαστούκι σε έναν έναν ξεχωριστά την προσβολή που μου πέταξε με τόση χαρά κι ευκολία στη μούρη. Έμαθα να το... διαχειρίζομαι.
(Από τη σελίδα της ερμηνεύτριας στο Facebook με αφορμή το κάλπικο «φλογερό ειδύλλιο για Νατάσα και Μύρωνα» που δημοσιεύτηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα μεγάλης κυκλοφορίας)
8. Ο Στέλιος Καζαντζίδης σηματοδοτεί το πέρασμα από το ρεμπέτικο στο αστικό λαϊκό τραγούδι των πόλεων. Στην Ελλάδα του ’50-’60, την Ελλάδα της μετανάστευσης, των κοινωνικών φρονημάτων και των πληγών του Εμφυλίου, η μεγαλύτερη λαϊκή φωνή της Μεσογείου, για πολλούς, ο άνθρωπος που τίμησε με το προσωπικό του παράδειγμα ό,τι λόγια τραγούδησε ευλαβικά μέχρι το τέλος της ζωής του, αρνούμενος την ευτέλεια του χρήματος και της δόξας. Εγκατέλειψε στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του τα πάλκα και τα μεγάλα μεροκάματα και συνέχισε απλά, όπως έλεγε χαρακτηριστικά, να τραγουδάει για τον λαό. Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος είχε πει «Ο Μπιθικώτσης τραγούδησε “Άξιον Εστί”, κι ο Καζαντζίδης το έκανε πράξη».
(Για τον Στέλιο Καζαντζίδη – Περιοδικό Όασις, τεύχος 11, Σεπτέμβριος 2009)
9. Να σας πω κι εγώ κάτι με τη σειρά μου, το ίδιο που σκέφτηκα την πρώτη φορά που άκουσα τα τραγούδια. Όταν ήμουν 20 χρονών και ξεκινούσα αυτή τη δουλειά, δε φανταζόμουν ποτέ ότι θα έρθει μια μέρα, μετά από μια δεκαετία, που θα συνεργάζομαι με δύο ανθρώπους που για μένα είναι μύθοι, όπως ο Οδυσσέας Ιωάννου και ο Σωκράτης Μάλαμας και μαζί μου θα είχα τον αγαπημένο και καλύτερό μου φίλο, τον πιο δικό μου άνθρωπο μέσα στη μουσική, το Θέμη Καραμουρατίδη. Κι αυτό είναι πιο μεγάλο από ευλογία, τύχη κι ευτυχία. Και τίποτα να μη ξαναγίνει από ‘δω και πέρα, για μένα θα έχει γίνει ό,τι πιο μεγάλο. Πραγματικά σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, που μου δώσατε την ευκαιρία να συμμετέχω σ’ αυτό το δίσκο.
(Απ’ τη συνέντευξη τύπου του δίσκου «Πρώτες Λέξεις»)
10. «Αγαπημένοι μου, νιώθω την ανάγκη να σας ευχαριστήσω βαθιά για το απίθανο φως και τη δύναμη που μας πετάξατε στη σκηνή, αλλά και γι' αυτό το παράξενο καλοκαίρι, συνολικά. Όπου κι αν ήρθαμε στην Ελλάδα και την Κύπρο ήσασταν εκεί με ενέργεια, με γλύκα, έτοιμοι να αφεθείτε στη μουσική απλά και όμορφα, ανοιχτοί και γενναιόδωροι. Παρ' όλη την αναστάτωση και τη ροή των γεγονότων, καταφέρατε να με αποσπάσετε από το σκοτάδι και να με κάνετε να περάσω την ομορφότερη ίσως περιοδεία των τελευταίων 10 χρόνων. Είναι τιμή μας να έχουμε αυτό το κοινό και σας υπόσχομαι να προσπαθούμε πάντα να σας δείχνουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Πρόσω ολοταχώς στα επόμενα με τη φόρα της πραγματικής επιτυχίας που είναι μόνο αυτή η αγάπη».
(25 Σεπτεμβρίου 2015, σε συναυλία της στο κατάμεστο Κατράκειο Θέατρο της Νίκαιας που ολοκλήρωνε την περιοδεία της)
