Ξεκινάω κατά κάποιον τρόπο, απ' το τέλος στην αρχή, και το δίσκο «Ψεύτης Καιρός» όπου σε ένα από τα τραγούδια του συμμετέχει και η Ελένη Τσαλιγοπούλου.
Πρόκειται για ένα πολυσυλλεκτικό album με τη συμμετοχή γνωστών, αλλά και νέων δημιουργών, μεταξύ των οποίων οι Νίκος Μωραΐτης, Γιάννης Μπαχ - Σπυρόπουλος, Αντώνης Μιτζέλος, Κώστας Λειβαδάς, Σταύρος Σιόλας, Πόλυς Κυριάκου, Σταύρος Σταύρου, Βαγγέλης Μαχαίρας, Rous, Δημήτρης Υφαντής, αλλά και του ίδιου του Γιάννη Κότσιρα, που τα τελευταία χρόνια δίνει συχνά δείγματα της γραφής του.
Η διαδρομή του Γιάννη Κότσιρα στο τραγούδι ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και έχει λαϊκό χαρακτήρα. Στην πορεία γνωρίζεται με τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Χρήστο Κωνσταντίνου και αρχίζει τις εμφανίσεις του στο «Περιβόλι τ’ ουρανού» όπου εμφανίζεται ο Δημήτρης Κοντογιάννης. Οι καλές εντυπώσεις και μαρτυρίες δεν θα αργήσουν και μερικά χρόνια αργότερα, το 1996 θα γεννηθεί ο πρώτος προσωπικός του δίσκος «Αθώος ένοχος» σε μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους του Άρη Δαβαράκη.
Ο Γιάννης Κότσιρας τα τελευταία χρόνια γράφει και ο ίδιος τραγούδια. Λέει χαρακτηριστικά σε συνέντευξη που μου παραχώρησε: «Θα σου μιλήσω πολύ ειλικρινά, όσο κι αν έχει χιούμορ αυτό που θα πω. Η διαφορά των τραγουδοποιών από τους συνθέτες αισθάνομαι πως είναι ότι οι τραγουδοποιοί δε θα σου δώσουν ποτέ τα καλά τους τραγούδια! Θα τα κρατήσουν να τα πουν οι ίδιοι. Ο συνθέτης, ειδικά αν γράφει για σένα, θα σου δώσει ό,τι καλύτερο έχει. Και δεν το λέω γιατί έχω στερηθεί τα καλά τραγούδια, απλά επειδή τα τελευταία χρόνια είχα μπει πολύ στη διαδικασία της αναζήτησης κι επειδή έγραψα κι εγώ δικά μου, για να μπορέσω να καταλάβω ακριβώς αυτή την ψυχολογία του τραγουδοποιού, το λέω με πάσα ειλικρίνεια και το κατανοώ κιόλας με πάσα ειλικρίνεια, γιατί οι τραγουδοποιοί της νεότερης γενιάς φλερτάρουν με τη θέση που είχε ο τραγουδιστής πριν κάποια χρόνια. Πράγμα απολύτως σεβαστό κι απολύτως θεμιτό. Απλά, εμείς οι τραγουδιστές που δεν έχουμε αυτό το τεράστιο ταλέντο να γράφουμε τα δικά μας τραγούδια, είμαστε λίγο αδικημένοι σ’ αυτή τη φάση. Κι εδώ, θέλω να διαχωρίσω δύο τραγουδοποιούς, που έχουν δώσει κάποια από τα καλύτερά τους τραγούδια να τα πουν άλλοι. Μίλτος Πασχαλίδης και Λαυρέντης Μαχαιρίτσας».
Ο Γιάννης Κότσιρας με τον πρώτο προσωπικό δίσκο που κυκλοφόρησε το 1996 κατάφερε να ξεχωρίσει ως και να βγει δυναμικά μπροστά ως ερμηνευτής στο ελληνικό τραγούδι. Ο «Αθώος ένοχος» σε μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους του Άρη Δαβαράκη θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους δίσκους - ντεμπούτο στο ελληνικό τραγούδι των τελευταίων δεκαετιών. Με πατήματα στην παράδοση και το λαϊκό τραγούδι αλλά και φρέσκο αγέρα. Δίχως να το συνειδητοποιεί ο ερμηνευτής αγγίζει τις ρίζες του και χτίζει το δικό του κορμό.
Το 2002, ο Γιάννης Κότσιρας, αλλάζοντας δισκογραφική στέγη και καταλήγοντας στη MINOS-EMI κυκλοφορεί το πρώτο του LIVE. Σε αυτό εκτός από τις προσωπικές του επιτυχίες ερμηνεύει και αρκετά καθαρόαιμα λαϊκά, ελαφρά μέχρι και παρεξηγημένα τραγούδια με το δικό του τρόπο. Ο δίσκος περιλαμβάνει ηχογραφήσεις της περιόδου 1999-2001 από τις εμφανίσεις του Γιάννη Κότσιρα στην Αθήνα σε Σφεντόνα, Τεχνόπολη, Θέατρο Πέτρας, Κατράκειο, Φως και στο Μύλο της Θεσσαλονίκης. Θα έλεγε κανείς πως ο ερμηνευτής κάνει μια προσωπική αναδρομή σε όσα αγάπησε και μπόλιασαν την καλλιτεχνική προσωπικότητά του. Το άλμπουμ σάρωσε τις πωλήσεις, αγαπήθηκε από τον κόσμο και τις ραδιοσυχνότητες.
Η καθάρια φωνή του, η σωστή άρθρωσή του, οι γνώσεις και η πλατιά γκάμα του, η συνέπειά του στο καλό τραγούδι, η εκλεκτικότητα αλλά και αμεσότητά του είναι μερικά και μόνο από τα σημάδια με τα οποία πορεύτηκε ο Γιάννης Κότσιρας στα μονοπάτια του καλού ελληνικού τραγουδιού. Είτε τραγουδώντας μπαλάντες, είτε λαϊκά, είτε βατούς ή σκληρούς στίχους ο ερμηνευτής έχει γίνει νωρίτερα ένα μαζί τους. Γι’ αυτό μπορεί και πείθει με τα χαρίσματα και την αλήθεια του το ακροατήριο.
Το 1997 κυκλοφορεί ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Γιάννη Κότσιρα που τον εντάσσει οριστικά και αμετάκλητα στον αστερισμό των πιο μεστών νέων καλλιτεχνών. Στο «Μόνο ένα φιλί» ο Κότσιρας ερμηνεύει δημιουργίες δύο κυριών, της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και της Ελένης Ζιώγα. Ανάμεσα στα τραγούδια που έλαμψαν στον καιρό τους και κέρδισαν περίτρανα τη μάχη με τον χρόνο, τα Εφτά ποτήρια, η Χάντρα Θαλασσιά και το διάσημο Τσιγάρο.
Βαδίζοντας προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄90 ο Γιάννης Κότσιρας έχει ανακαλύψει το μαγικό φίλτρο του. Κινούμενος με ένα αρμονικό συνδυασμό ποιότητας και εμπορικότητας, ερμηνεύει δημιουργίες που διαθέτουν και αμεσότητα, αλλά και ουσία, γι’ αυτό και αγκαλιάζονται από ένα ευρύ ηλικιακά, κοινωνικά και πολιτισμικά κοινό. Ο τρόπος του αλλά και οι προτάσεις ενώνουν ετερόκλητα ακροατήρια που ανταμώνονται, επικοινωνούν και ζυμώνονται στο ηχόχρωμά του.
Το 1999 η δισκογραφική τροχιά του Γιάννη Κότσιρα κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Στον τρίτο προσωπικό του δίσκο ο ερμηνευτής εμπιστεύεται το μουσικοσυνθέτη Αντώνη Μιτζέλο καθώς και τη συνοδοιπόρισσά του απ’ την προηγούμενη και επιτυχημένη δουλειά του, τη στιχουργό Ελένη Ζιώγα. Θαρρείς και κάθε του δίσκος είναι καλύτερος απ’ τον άλλο. Τραγούδια που χρειάζονται αρκετές ακροάσεις για να πατήσουν μέσα σου και να δικαιωθούν στο χρόνο, αλλά και άλλα που θα λέγαμε πως έχουν εκείνο το χάρισμα να ξεχωρίσουν απ’ την πρώτη στιγμή, όπως και αυτό, που ο τίτλος του βάφτισε και το δίσκο.
To 2002 η έκπληξη και το τόλμημα του Γιάννη Κότσιρα στο περίφημο «LIVE» δικαιώνονται και αγκαλιάζονται από τον κόσμο. Στο διπλό αυτό άλμπουμ ο Κότσιρας συνοψίζει την μέχρι τότε πορεία του, αλλά και όσα αγάπησε στα χρόνια. Ανάμεσα στα αναπάντεχα και η ερμηνεία του στο «Banana Boat», τη γνωστή μεγάλη επιτυχία του Harry Bellafonte. Το πρώτο cd περιέχει στιγμές από την προσωπική του δισκογραφία, μαζί με κομμάτια των Κατσιμιχαίων, του Βαγγέλη Γερμανού, του Παντελή Θαλασσινού, του Ορφέα Περίδη και άλλων σύγχρονων δημιουργών, καθώς και μια νέα -τότε- δημιουργία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του Ισαάκ Σούση.
Το 2012 ο Γιάννης Κότσιρας μαζί με την περίφημη ορχήστρα Εστουδιαντίνα και τον καλλιτεχνικό της διευθυντή Ανδρέα Κατσιγιάννη παρουσιάζουν τη «Σμύρνη του έρωτα». Έναν δίσκο με τραγούδια που γράφτηκαν από Σμυρνιούς συνθέτες στη Σμύρνη, στην Ελλάδα και στην Αμερική τον προηγούμενο αιώνα, από τις αρχές του έως και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι επισφραγίστηκε με τον καλύτερο τρόπο η συνεργασία της ορχήστρας με τον τραγουδιστή, που ξεκίνησε με μια συναυλία τους στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου το Σεπτέμβρη του 2010. Τραγούδια που ο χρόνος σεβάστηκε επανήλθαν και πάλι στο προσκήνιο. Ανάμεσά τους: «Μανάκι μου», «Ελενάκι», «Ο Αντώνης ο βαρκάρης», «Αμάν Κατερίνα μου», «Μισιρλού», «Το κουκλί της Κοκκινιάς», «Εγώ θέλω πριγκιπέσα», «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει».
«Ψεύτης καιρός». Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με ένα hidden track, δηλαδή ένα 14ο τραγούδι που δεν αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, αλλά υπάρχει στο δίσκο και είναι αφιερωμένο στον πατέρα του που έφυγε από τη ζωή. Σχετικά με τον τίτλο του δίσκου, ο ερμηνευτής εξηγεί πως δεν υπάρχει τραγούδι με τέτοιο όνομα, αλλά βλέποντας παντού ψέμα, ένιωσε πως χρειαζόμαστε όλοι μια σταθερά, που δεν είναι άλλη από τη μουσική. Έτσι βάφτισε το δίσκο «Ψεύτης καιρός», για να τονίσει την αλήθεια των τραγουδιών.
Τον Μάη του 2014, πρωτοακούσαμε ένα κοινωνικό τραγούδι για την Ελλάδα του σήμερα, σε μουσική του νέου συνθέτη Νίκου Μερτζάνου και στίχους του Νίκου Μωραΐτη με ερμηνεύτρια την Δάφνη Λέμπερου, που γνωρίσαμε μέσα από τη «Σπείρα Σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη. Το χειμώνα του 2015 και 2016 ο Γιάννης Κότσιρας το επέλεξε στις παραστάσεις του με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», που είχαν τον τίτλο «Παραγγελιά» και αργότερα στην περιοδεία που ακολούθησε. Παράλληλα συμπεριλήφθηκε και στο ζωντανό cd με τις καλύτερες στιγμές του προγράμματος. Είναι Κάτι Ελλάδες…
Ο ερμηνευτής λέει για τα τραγούδια σε συνέντευξη που μου παραχώρησε: «Σαν ερμηνευτής αναζήτησα τραγούδια που θα με εκφράζουν σαν χαρακτήρα και καλλιτέχνη. Πολλές φορές στάθηκα τυχερός, κι άλλες λιγότερο. Το τραγούδι, όταν είναι τραγούδι, πάντα εκφράζει την εποχή του. Και κάποια ευλογημένα, νικούν το χρόνο και μένουν ανεξίτηλα επίκαιρα, διαχρονικά. Μπορεί να έχουν αλλάξει οι καιροί και οι συνήθειες αλλά ποιος δεν προτιμάει να φάει και να ξαναφάει την Κυριακή του το μοσχαράκι της μαμάς ή της γιαγιάς».
Το 2014 κυκλοφόρησε το «Ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει» από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Οδυσσέα Ιωάννου με ερμηνευτή τον Γιάννη Κότσιρα. Γράφω χαρακτηριστικά σε σημείωμά μου: Ένας μεστός δίσκος με αρχή, μέση και τέλος, που υπογραμμίζει το γκρίζο τοπίο που μας περιβάλλει, τη θηλιά που σφίγγει τον κόμπο στο λαιμό, τον μάγκωμα στους βρόγχους που εμποδίζει την ανάσα. Κι όμως την ίδια ώρα μιλάει για την ελπίδα, για το φεγγοβόλημα στην άκρη του τούνελ, για το χαμόγελο που αχνοφέγγει κάπου μακριά.
Ο Γιάννης Κότσιρας με το ερμηνευτικό του χάρισμα προσέγγισε συχνά κλασικά διαμάντια και τα επανέφερε δυναμικά στο προσκήνιο. Ανάμεσά τους και δημιουργίες που αγαπήθηκαν ερμηνευμένες στην πρώτη τους εκτέλεση από γυναικείες φωνές. Άλλωστε το τραγούδι δεν έχει φύλλο. Ενδεικτικά θα σταθούμε σε εμβληματικές περιπτώσεις όπως οι «Τυφλές ελπίδες» σε στίχους και μουσική του Πέτρου Δουρδουμπάκη που πρωτακούσαμε από τη Μελίνα Κανά αλλά και στην περίφημη «Πρώτη φορά» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου από τον θρυλικό «Δρόμο» τους με πρώτη διδάξασα τη Ρένα Κουμιώτη.
Ο ερμηνευτής δεν κρύβει τις αδυναμίες του. Συνομιλώντας μαζί του, κάνει τη δική του αναφορά στους μύθους του: «Μεγάλωσα με τη φωνή του Μπιθικώτση. Ο ίδιος με αγαπούσε πολύ και τον αγαπούσα εξίσου. Είναι η μόνη αντρική φωνή στο ελληνικό τραγούδι που με έκανε να ανατριχιάζω. Από «Του Βοτανικού ο μάγκας» το «Όμορφο αμάξι με δυο άλογα», το «Ρίξε μια ζαριά καλή» για να περάσω σ’ αυτά που έχει ερμηνεύσει ο ίδιος, είτε του Χατζιδάκι, είτε κυρίως του Θεοδωράκη, γιατί εκεί ήταν το βασικό του ρεπερτόριο, πέρναγε μέσα από τις φλέβες μου όλη την Ελλάδα με μια φράση και ταυτοχρόνως όλο τον έρωτα! Είναι στο DNA μου. Μεγάλωσα με αυτό το πράγμα. Αγαπώ πάρα πολλούς τραγουδιστές. Αλλά, αυτό που αισθανόμουν με το Μπιθικώτση στην Ελλάδα και με τον Freddie Mercury από τους ξένους, δεν το έχω νιώσει».
Η διαδρομή του Γιάννη Κότσιρα στο τραγούδι ξεκινά στα τέλη της δεκαετίας του ΄80 και έχει λαϊκό χαρακτήρα. Στην πορεία γνωρίζεται με τον δεξιοτέχνη του μπουζουκιού Χρήστο Κωνσταντίνου και αρχίζει τις εμφανίσεις του στο «Περιβόλι τ’ ουρανού» όπου εμφανίζεται ο Δημήτρης Κοντογιάννης. Οι καλές εντυπώσεις και μαρτυρίες δεν θα αργήσουν και μερικά χρόνια αργότερα, το 1996 θα γεννηθεί ο πρώτος προσωπικός του δίσκος «Αθώος ένοχος» σε μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους του Άρη Δαβαράκη.
Ο Γιάννης Κότσιρας τα τελευταία χρόνια γράφει και ο ίδιος τραγούδια. Λέει χαρακτηριστικά σε συνέντευξη που μου παραχώρησε: «Θα σου μιλήσω πολύ ειλικρινά, όσο κι αν έχει χιούμορ αυτό που θα πω. Η διαφορά των τραγουδοποιών από τους συνθέτες αισθάνομαι πως είναι ότι οι τραγουδοποιοί δε θα σου δώσουν ποτέ τα καλά τους τραγούδια! Θα τα κρατήσουν να τα πουν οι ίδιοι. Ο συνθέτης, ειδικά αν γράφει για σένα, θα σου δώσει ό,τι καλύτερο έχει. Και δεν το λέω γιατί έχω στερηθεί τα καλά τραγούδια, απλά επειδή τα τελευταία χρόνια είχα μπει πολύ στη διαδικασία της αναζήτησης κι επειδή έγραψα κι εγώ δικά μου, για να μπορέσω να καταλάβω ακριβώς αυτή την ψυχολογία του τραγουδοποιού, το λέω με πάσα ειλικρίνεια και το κατανοώ κιόλας με πάσα ειλικρίνεια, γιατί οι τραγουδοποιοί της νεότερης γενιάς φλερτάρουν με τη θέση που είχε ο τραγουδιστής πριν κάποια χρόνια. Πράγμα απολύτως σεβαστό κι απολύτως θεμιτό. Απλά, εμείς οι τραγουδιστές που δεν έχουμε αυτό το τεράστιο ταλέντο να γράφουμε τα δικά μας τραγούδια, είμαστε λίγο αδικημένοι σ’ αυτή τη φάση. Κι εδώ, θέλω να διαχωρίσω δύο τραγουδοποιούς, που έχουν δώσει κάποια από τα καλύτερά τους τραγούδια να τα πουν άλλοι. Μίλτος Πασχαλίδης και Λαυρέντης Μαχαιρίτσας».
Ο Γιάννης Κότσιρας με τον πρώτο προσωπικό δίσκο που κυκλοφόρησε το 1996 κατάφερε να ξεχωρίσει ως και να βγει δυναμικά μπροστά ως ερμηνευτής στο ελληνικό τραγούδι. Ο «Αθώος ένοχος» σε μουσική του Παναγιώτη Καλαντζόπουλου και της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και στίχους του Άρη Δαβαράκη θεωρείται ως ένας από τους καλύτερους δίσκους - ντεμπούτο στο ελληνικό τραγούδι των τελευταίων δεκαετιών. Με πατήματα στην παράδοση και το λαϊκό τραγούδι αλλά και φρέσκο αγέρα. Δίχως να το συνειδητοποιεί ο ερμηνευτής αγγίζει τις ρίζες του και χτίζει το δικό του κορμό.
Το 2002, ο Γιάννης Κότσιρας, αλλάζοντας δισκογραφική στέγη και καταλήγοντας στη MINOS-EMI κυκλοφορεί το πρώτο του LIVE. Σε αυτό εκτός από τις προσωπικές του επιτυχίες ερμηνεύει και αρκετά καθαρόαιμα λαϊκά, ελαφρά μέχρι και παρεξηγημένα τραγούδια με το δικό του τρόπο. Ο δίσκος περιλαμβάνει ηχογραφήσεις της περιόδου 1999-2001 από τις εμφανίσεις του Γιάννη Κότσιρα στην Αθήνα σε Σφεντόνα, Τεχνόπολη, Θέατρο Πέτρας, Κατράκειο, Φως και στο Μύλο της Θεσσαλονίκης. Θα έλεγε κανείς πως ο ερμηνευτής κάνει μια προσωπική αναδρομή σε όσα αγάπησε και μπόλιασαν την καλλιτεχνική προσωπικότητά του. Το άλμπουμ σάρωσε τις πωλήσεις, αγαπήθηκε από τον κόσμο και τις ραδιοσυχνότητες.
Η καθάρια φωνή του, η σωστή άρθρωσή του, οι γνώσεις και η πλατιά γκάμα του, η συνέπειά του στο καλό τραγούδι, η εκλεκτικότητα αλλά και αμεσότητά του είναι μερικά και μόνο από τα σημάδια με τα οποία πορεύτηκε ο Γιάννης Κότσιρας στα μονοπάτια του καλού ελληνικού τραγουδιού. Είτε τραγουδώντας μπαλάντες, είτε λαϊκά, είτε βατούς ή σκληρούς στίχους ο ερμηνευτής έχει γίνει νωρίτερα ένα μαζί τους. Γι’ αυτό μπορεί και πείθει με τα χαρίσματα και την αλήθεια του το ακροατήριο.
Το 1997 κυκλοφορεί ο δεύτερος προσωπικός δίσκος του Γιάννη Κότσιρα που τον εντάσσει οριστικά και αμετάκλητα στον αστερισμό των πιο μεστών νέων καλλιτεχνών. Στο «Μόνο ένα φιλί» ο Κότσιρας ερμηνεύει δημιουργίες δύο κυριών, της Ευανθίας Ρεμπούτσικα και της Ελένης Ζιώγα. Ανάμεσα στα τραγούδια που έλαμψαν στον καιρό τους και κέρδισαν περίτρανα τη μάχη με τον χρόνο, τα Εφτά ποτήρια, η Χάντρα Θαλασσιά και το διάσημο Τσιγάρο.
Βαδίζοντας προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄90 ο Γιάννης Κότσιρας έχει ανακαλύψει το μαγικό φίλτρο του. Κινούμενος με ένα αρμονικό συνδυασμό ποιότητας και εμπορικότητας, ερμηνεύει δημιουργίες που διαθέτουν και αμεσότητα, αλλά και ουσία, γι’ αυτό και αγκαλιάζονται από ένα ευρύ ηλικιακά, κοινωνικά και πολιτισμικά κοινό. Ο τρόπος του αλλά και οι προτάσεις ενώνουν ετερόκλητα ακροατήρια που ανταμώνονται, επικοινωνούν και ζυμώνονται στο ηχόχρωμά του.
Το 1999 η δισκογραφική τροχιά του Γιάννη Κότσιρα κινείται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Στον τρίτο προσωπικό του δίσκο ο ερμηνευτής εμπιστεύεται το μουσικοσυνθέτη Αντώνη Μιτζέλο καθώς και τη συνοδοιπόρισσά του απ’ την προηγούμενη και επιτυχημένη δουλειά του, τη στιχουργό Ελένη Ζιώγα. Θαρρείς και κάθε του δίσκος είναι καλύτερος απ’ τον άλλο. Τραγούδια που χρειάζονται αρκετές ακροάσεις για να πατήσουν μέσα σου και να δικαιωθούν στο χρόνο, αλλά και άλλα που θα λέγαμε πως έχουν εκείνο το χάρισμα να ξεχωρίσουν απ’ την πρώτη στιγμή, όπως και αυτό, που ο τίτλος του βάφτισε και το δίσκο.
To 2002 η έκπληξη και το τόλμημα του Γιάννη Κότσιρα στο περίφημο «LIVE» δικαιώνονται και αγκαλιάζονται από τον κόσμο. Στο διπλό αυτό άλμπουμ ο Κότσιρας συνοψίζει την μέχρι τότε πορεία του, αλλά και όσα αγάπησε στα χρόνια. Ανάμεσα στα αναπάντεχα και η ερμηνεία του στο «Banana Boat», τη γνωστή μεγάλη επιτυχία του Harry Bellafonte. Το πρώτο cd περιέχει στιγμές από την προσωπική του δισκογραφία, μαζί με κομμάτια των Κατσιμιχαίων, του Βαγγέλη Γερμανού, του Παντελή Θαλασσινού, του Ορφέα Περίδη και άλλων σύγχρονων δημιουργών, καθώς και μια νέα -τότε- δημιουργία του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα και του Ισαάκ Σούση.
Το 2012 ο Γιάννης Κότσιρας μαζί με την περίφημη ορχήστρα Εστουδιαντίνα και τον καλλιτεχνικό της διευθυντή Ανδρέα Κατσιγιάννη παρουσιάζουν τη «Σμύρνη του έρωτα». Έναν δίσκο με τραγούδια που γράφτηκαν από Σμυρνιούς συνθέτες στη Σμύρνη, στην Ελλάδα και στην Αμερική τον προηγούμενο αιώνα, από τις αρχές του έως και το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Έτσι επισφραγίστηκε με τον καλύτερο τρόπο η συνεργασία της ορχήστρας με τον τραγουδιστή, που ξεκίνησε με μια συναυλία τους στο Δημοτικό Θέατρο Βόλου το Σεπτέμβρη του 2010. Τραγούδια που ο χρόνος σεβάστηκε επανήλθαν και πάλι στο προσκήνιο. Ανάμεσά τους: «Μανάκι μου», «Ελενάκι», «Ο Αντώνης ο βαρκάρης», «Αμάν Κατερίνα μου», «Μισιρλού», «Το κουκλί της Κοκκινιάς», «Εγώ θέλω πριγκιπέσα», «Πού να βρω γυναίκα να σου μοιάζει».
«Ψεύτης καιρός». Το άλμπουμ ολοκληρώνεται με ένα hidden track, δηλαδή ένα 14ο τραγούδι που δεν αναφέρεται στο οπισθόφυλλο, αλλά υπάρχει στο δίσκο και είναι αφιερωμένο στον πατέρα του που έφυγε από τη ζωή. Σχετικά με τον τίτλο του δίσκου, ο ερμηνευτής εξηγεί πως δεν υπάρχει τραγούδι με τέτοιο όνομα, αλλά βλέποντας παντού ψέμα, ένιωσε πως χρειαζόμαστε όλοι μια σταθερά, που δεν είναι άλλη από τη μουσική. Έτσι βάφτισε το δίσκο «Ψεύτης καιρός», για να τονίσει την αλήθεια των τραγουδιών.
Τον Μάη του 2014, πρωτοακούσαμε ένα κοινωνικό τραγούδι για την Ελλάδα του σήμερα, σε μουσική του νέου συνθέτη Νίκου Μερτζάνου και στίχους του Νίκου Μωραΐτη με ερμηνεύτρια την Δάφνη Λέμπερου, που γνωρίσαμε μέσα από τη «Σπείρα Σπείρα» του Σταμάτη Κραουνάκη. Το χειμώνα του 2015 και 2016 ο Γιάννης Κότσιρας το επέλεξε στις παραστάσεις του με τον Λαυρέντη Μαχαιρίτσα στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», που είχαν τον τίτλο «Παραγγελιά» και αργότερα στην περιοδεία που ακολούθησε. Παράλληλα συμπεριλήφθηκε και στο ζωντανό cd με τις καλύτερες στιγμές του προγράμματος. Είναι Κάτι Ελλάδες…
Ο ερμηνευτής λέει για τα τραγούδια σε συνέντευξη που μου παραχώρησε: «Σαν ερμηνευτής αναζήτησα τραγούδια που θα με εκφράζουν σαν χαρακτήρα και καλλιτέχνη. Πολλές φορές στάθηκα τυχερός, κι άλλες λιγότερο. Το τραγούδι, όταν είναι τραγούδι, πάντα εκφράζει την εποχή του. Και κάποια ευλογημένα, νικούν το χρόνο και μένουν ανεξίτηλα επίκαιρα, διαχρονικά. Μπορεί να έχουν αλλάξει οι καιροί και οι συνήθειες αλλά ποιος δεν προτιμάει να φάει και να ξαναφάει την Κυριακή του το μοσχαράκι της μαμάς ή της γιαγιάς».
Το 2014 κυκλοφόρησε το «Ό,τι θυμάσαι δεν πεθαίνει» από τον Θάνο Μικρούτσικο και τον Οδυσσέα Ιωάννου με ερμηνευτή τον Γιάννη Κότσιρα. Γράφω χαρακτηριστικά σε σημείωμά μου: Ένας μεστός δίσκος με αρχή, μέση και τέλος, που υπογραμμίζει το γκρίζο τοπίο που μας περιβάλλει, τη θηλιά που σφίγγει τον κόμπο στο λαιμό, τον μάγκωμα στους βρόγχους που εμποδίζει την ανάσα. Κι όμως την ίδια ώρα μιλάει για την ελπίδα, για το φεγγοβόλημα στην άκρη του τούνελ, για το χαμόγελο που αχνοφέγγει κάπου μακριά.
Ο Γιάννης Κότσιρας με το ερμηνευτικό του χάρισμα προσέγγισε συχνά κλασικά διαμάντια και τα επανέφερε δυναμικά στο προσκήνιο. Ανάμεσά τους και δημιουργίες που αγαπήθηκαν ερμηνευμένες στην πρώτη τους εκτέλεση από γυναικείες φωνές. Άλλωστε το τραγούδι δεν έχει φύλλο. Ενδεικτικά θα σταθούμε σε εμβληματικές περιπτώσεις όπως οι «Τυφλές ελπίδες» σε στίχους και μουσική του Πέτρου Δουρδουμπάκη που πρωτακούσαμε από τη Μελίνα Κανά αλλά και στην περίφημη «Πρώτη φορά» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου από τον θρυλικό «Δρόμο» τους με πρώτη διδάξασα τη Ρένα Κουμιώτη.
Ο ερμηνευτής δεν κρύβει τις αδυναμίες του. Συνομιλώντας μαζί του, κάνει τη δική του αναφορά στους μύθους του: «Μεγάλωσα με τη φωνή του Μπιθικώτση. Ο ίδιος με αγαπούσε πολύ και τον αγαπούσα εξίσου. Είναι η μόνη αντρική φωνή στο ελληνικό τραγούδι που με έκανε να ανατριχιάζω. Από «Του Βοτανικού ο μάγκας» το «Όμορφο αμάξι με δυο άλογα», το «Ρίξε μια ζαριά καλή» για να περάσω σ’ αυτά που έχει ερμηνεύσει ο ίδιος, είτε του Χατζιδάκι, είτε κυρίως του Θεοδωράκη, γιατί εκεί ήταν το βασικό του ρεπερτόριο, πέρναγε μέσα από τις φλέβες μου όλη την Ελλάδα με μια φράση και ταυτοχρόνως όλο τον έρωτα! Είναι στο DNA μου. Μεγάλωσα με αυτό το πράγμα. Αγαπώ πάρα πολλούς τραγουδιστές. Αλλά, αυτό που αισθανόμουν με το Μπιθικώτση στην Ελλάδα και με τον Freddie Mercury από τους ξένους, δεν το έχω νιώσει».
