Τα ντόπια αστυνομικά μυθιστορήματα ολοένα και πληθαίνουν στις μέρες μας. Όχι ότι δεν είχαμε και στο παρελθόν αξιοπρόσεκτη σπορά, όμως, ειδικά τα τελευταία χρόνια το είδος γνωρίζει πιένες και αριθμητικά και «ποιοτικά».
Προσωπικά, χωρίς να είμαι φανατικός της κατηγορίας τα απολαμβάνω πολύ περισσότερο απ’ τα «ξενικά» παρότι, θέλω να πιστεύω, δεν διακατέχομαι από τέτοια στεγανά.
Ίσως είναι που τα δικά μας, κουβαλώντας τη μυρωδιά του τόπου και το χνώτο των ανθρώπων των οποίων την περπατησιά γνωρίζουμε καλύτερα, να με κάνουν να φτιάχνω στο μυαλό μου εικόνες με πιστότερη, αδρή εικόνα και περισσότερα χρώματα… Ακόμα και τα μονόχρωμα έχουν τους τόνους τους, ακόμη και το μαύρο όπως και το άσπρο.
Κατατοπιστικό το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Φθινόπωρο του 1986. Ο ∆ιονύσης Έξαρχος υπηρετεί στο Τµήµα Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής, έχοντας µόλις προαχθεί σε υπαστυνόµο Α. Βρίσκεται σε δεκαήµερη άδεια και αναχωρεί για τη νότια Πελοπόννησο, σκοπεύοντας να απολαύσει τις παραλίες της µε την εντούρο µηχανή του. Φτάνοντας στο χωριό Συράγγελο της Μάνης, γνωρίζει τυχαία έναν χωρικό, τον Αργύρη, τη γυναίκα του και τη µοναχοκόρη τους Σοφία.
Το Συράγγελο, µια ανδροκρατούµενη µικρή κοινωνία, βρίσκεται σε πλήρη µαρασµό µετά το νέο κύµα αστυφιλίας. Όταν ανακαλύπτουν το πτώµα του Αργύρη σε έναν ελαιώνα, όλα δείχνουν ότι αυτοκτόνησε. Ο ∆ιονύσης, όµως, υποψιάζεται ότι τον δολοφόνησαν και ζητά από την υπηρεσία του να αναλάβει τη διερεύνηση της υπόθεσης.
Παράλληλα θα αναπτύξει µια ιδιαίτερη σχέση µε την κόρη του θύµατος, που ζει εσώκλειστη και αποµονωµένη. Σύντοµα ακόµα δύο πρόσωπα-κλειδιά θα δολοφονηθούν και το µυστήριο θα εµπλέξει και τη Σοφία, εγκλωβίζοντας αναπόφευκτα τον ∆ιονύση στο ηθικό δίληµµα της κάλυψης ή µη ενός πιθανού ενόχου.
Το τελευταίο κορίτσι είναι ένα αστυνοµικό µυθιστόρηµα που εµπνέεται από την προσπάθεια µιας νεαρής κοπέλας να απαγκιστρωθεί από την ασφυκτική κοινότητα όπου ζει. Ταυτόχρονα, ανατέµνει τον κοινωνικό χάρτη της επαρχιακής Ελλάδας στη δεκαετία του ’80 και ανασύρει τις βαθύτερες αιτίες που σταδιακά τα επόµενα χρόνια υπέσκαψαν και µόλυναν το υπέδαφος µιας, ηθικά κυρίως, καταχρεωµένης χώρας.
Συνεχίζω την αντιγραφή απ’ το αυτί του βιβλίου:
Ο Γιάννης Ξανθόπουλος (γεν. 1958) σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηµατογράφου της Ευγενίας Χατζίκου. Το 2006 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την πρώτη του µεγάλου µήκους ταινία µε τίτλο 5 λεπτά ακόµα και το 2009 ακολούθησε η δεύτερη µεγάλου µήκους ταινία του µε τίτλο Όλα θα πάνε καλά, που γνώρισαν µεγάλη εµπορική επιτυχία. Το 2017 ανέβηκε το θεατρικό έργο του Το ζευγάρι της χρονιάς στο Θέατρο του Νέου Κόσµου σε δική του σκηνοθεσία. Το τελευταίο κορίτσι είναι το πρώτο του µυθιστόρηµα.
Το βιβλίο πράγματι είναι σχεδόν έτοιμο για ταινία. Κορμός γερός, παιχνιδάκι για έναν επαγγελματία να το μετατρέψει σε σκηνές. Άλλωστε ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει ο Γιάννης Ξανθόπουλος τα τεκταινόμενα είναι τόσο στέρεος και παραστατικός που στην ουσία τα… βλέπεις. Και μαζί αισθάνεσαι και τα συναισθήματα των ηρώων του αλλά και το «κλίμα» της εποχής που λειτουργούν. Συνδυασμός που «σκοτώνει».
Ο ίδιος σε συνέντευξή του στον Κώστα Στοφόρο και το Δρόμο της Αριστεράς (edromos.gr) εξηγεί, μεταξύ άλλων, το περίγραμμα του καμβά του:
Η επιλογή της εποχής έχει να κάνει με την ανάγκη μου να μιλήσω για την κοινωνική κατάσταση στην επαρχία στην πολλά υποσχόμενη περίοδο της δεκαετίας του ’80, της δεκαετίας της «αλλαγής», όταν έμοιαζε ότι η Ελλάδα αναγεννιόταν οδηγούμενη προς ένα φωτεινό μέλλον. Όμως η ερεβώδης κοινωνική πραγματικότητα των απομακρυσμένων χωριών κάθε άλλο παρά φωτεινή ήταν. Υπήρχε ένα σκοτάδι που σιγά σιγά απλώθηκε και αποκάλυψε τη διαφθορά και την ηθική κατάπτωση του συνόλου της χώρας σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό τις επόμενες δεκαετίες.
Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι το 1986 ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Διονύσης, είχε την ίδια ηλικία μ’ εμένα την ώρα που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Είχαμε κοινές παραστάσεις, ο φανταστικός πρωταγωνιστής μου κι εγώ ως συγγραφέας. Έζησα τη δεκαετία του ’80 από πρώτο χέρι πλησιάζοντας τα τριάντα μου χρόνια, στην Αθήνα και περιστασιακά στην επαρχία. Οι εικόνες εκείνης της εποχής ήταν ολοζώντανες μέσα μου και αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πολύ στη συγγραφή του βιβλίου.
Το βιβλίο διαβάζεται μονοκοπανιά… Ο συγγραφέας στήνει επιδέξια τις ξώβεργες της ιστορίας του, με μυστήριο, ανατροπές και ένα απρόσμενο αντιηρωϊκό φινάλε, που σε κρατάνε δέσμιο των σελίδων του. Απ’ την αρχή βέβαια έχει χτίσει γερά τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών αλλά και των δευτεραγωνιστών του. Ο λόγος του μεστός αλλά και σέρτικος συνάμα, οθσιαστικά έντεχνος και όχι το θεαθήναι.
Ο Γιάννης Ξανθόπουλος μιλάει για «Το τελευταίο κορίτσι» στον Νίκο Θρασυβούλου και την κάμερα του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟS:
Προσωπικά, χωρίς να είμαι φανατικός της κατηγορίας τα απολαμβάνω πολύ περισσότερο απ’ τα «ξενικά» παρότι, θέλω να πιστεύω, δεν διακατέχομαι από τέτοια στεγανά.
Ίσως είναι που τα δικά μας, κουβαλώντας τη μυρωδιά του τόπου και το χνώτο των ανθρώπων των οποίων την περπατησιά γνωρίζουμε καλύτερα, να με κάνουν να φτιάχνω στο μυαλό μου εικόνες με πιστότερη, αδρή εικόνα και περισσότερα χρώματα… Ακόμα και τα μονόχρωμα έχουν τους τόνους τους, ακόμη και το μαύρο όπως και το άσπρο.
Κατατοπιστικό το κείμενο στο οπισθόφυλλο του βιβλίου:
Φθινόπωρο του 1986. Ο ∆ιονύσης Έξαρχος υπηρετεί στο Τµήµα Ανθρωποκτονιών της Ασφάλειας Αττικής, έχοντας µόλις προαχθεί σε υπαστυνόµο Α. Βρίσκεται σε δεκαήµερη άδεια και αναχωρεί για τη νότια Πελοπόννησο, σκοπεύοντας να απολαύσει τις παραλίες της µε την εντούρο µηχανή του. Φτάνοντας στο χωριό Συράγγελο της Μάνης, γνωρίζει τυχαία έναν χωρικό, τον Αργύρη, τη γυναίκα του και τη µοναχοκόρη τους Σοφία.
Το Συράγγελο, µια ανδροκρατούµενη µικρή κοινωνία, βρίσκεται σε πλήρη µαρασµό µετά το νέο κύµα αστυφιλίας. Όταν ανακαλύπτουν το πτώµα του Αργύρη σε έναν ελαιώνα, όλα δείχνουν ότι αυτοκτόνησε. Ο ∆ιονύσης, όµως, υποψιάζεται ότι τον δολοφόνησαν και ζητά από την υπηρεσία του να αναλάβει τη διερεύνηση της υπόθεσης.
Παράλληλα θα αναπτύξει µια ιδιαίτερη σχέση µε την κόρη του θύµατος, που ζει εσώκλειστη και αποµονωµένη. Σύντοµα ακόµα δύο πρόσωπα-κλειδιά θα δολοφονηθούν και το µυστήριο θα εµπλέξει και τη Σοφία, εγκλωβίζοντας αναπόφευκτα τον ∆ιονύση στο ηθικό δίληµµα της κάλυψης ή µη ενός πιθανού ενόχου.
Το τελευταίο κορίτσι είναι ένα αστυνοµικό µυθιστόρηµα που εµπνέεται από την προσπάθεια µιας νεαρής κοπέλας να απαγκιστρωθεί από την ασφυκτική κοινότητα όπου ζει. Ταυτόχρονα, ανατέµνει τον κοινωνικό χάρτη της επαρχιακής Ελλάδας στη δεκαετία του ’80 και ανασύρει τις βαθύτερες αιτίες που σταδιακά τα επόµενα χρόνια υπέσκαψαν και µόλυναν το υπέδαφος µιας, ηθικά κυρίως, καταχρεωµένης χώρας.
Συνεχίζω την αντιγραφή απ’ το αυτί του βιβλίου:
Ο Γιάννης Ξανθόπουλος (γεν. 1958) σπούδασε φυσική στο Πανεπιστήµιο Αθηνών και σκηνοθεσία στη Σχολή Κινηµατογράφου της Ευγενίας Χατζίκου. Το 2006 έγραψε το σενάριο και σκηνοθέτησε την πρώτη του µεγάλου µήκους ταινία µε τίτλο 5 λεπτά ακόµα και το 2009 ακολούθησε η δεύτερη µεγάλου µήκους ταινία του µε τίτλο Όλα θα πάνε καλά, που γνώρισαν µεγάλη εµπορική επιτυχία. Το 2017 ανέβηκε το θεατρικό έργο του Το ζευγάρι της χρονιάς στο Θέατρο του Νέου Κόσµου σε δική του σκηνοθεσία. Το τελευταίο κορίτσι είναι το πρώτο του µυθιστόρηµα.
Το βιβλίο πράγματι είναι σχεδόν έτοιμο για ταινία. Κορμός γερός, παιχνιδάκι για έναν επαγγελματία να το μετατρέψει σε σκηνές. Άλλωστε ο τρόπος με τον οποίο περιγράφει ο Γιάννης Ξανθόπουλος τα τεκταινόμενα είναι τόσο στέρεος και παραστατικός που στην ουσία τα… βλέπεις. Και μαζί αισθάνεσαι και τα συναισθήματα των ηρώων του αλλά και το «κλίμα» της εποχής που λειτουργούν. Συνδυασμός που «σκοτώνει».
Ο ίδιος σε συνέντευξή του στον Κώστα Στοφόρο και το Δρόμο της Αριστεράς (edromos.gr) εξηγεί, μεταξύ άλλων, το περίγραμμα του καμβά του:
Η επιλογή της εποχής έχει να κάνει με την ανάγκη μου να μιλήσω για την κοινωνική κατάσταση στην επαρχία στην πολλά υποσχόμενη περίοδο της δεκαετίας του ’80, της δεκαετίας της «αλλαγής», όταν έμοιαζε ότι η Ελλάδα αναγεννιόταν οδηγούμενη προς ένα φωτεινό μέλλον. Όμως η ερεβώδης κοινωνική πραγματικότητα των απομακρυσμένων χωριών κάθε άλλο παρά φωτεινή ήταν. Υπήρχε ένα σκοτάδι που σιγά σιγά απλώθηκε και αποκάλυψε τη διαφθορά και την ηθική κατάπτωση του συνόλου της χώρας σε ολόκληρο τον κοινωνικό ιστό τις επόμενες δεκαετίες.
Ιδιαίτερο ρόλο έπαιξε το γεγονός ότι το 1986 ο ήρωας του μυθιστορήματος, ο Διονύσης, είχε την ίδια ηλικία μ’ εμένα την ώρα που διαδραματίζονται τα γεγονότα. Είχαμε κοινές παραστάσεις, ο φανταστικός πρωταγωνιστής μου κι εγώ ως συγγραφέας. Έζησα τη δεκαετία του ’80 από πρώτο χέρι πλησιάζοντας τα τριάντα μου χρόνια, στην Αθήνα και περιστασιακά στην επαρχία. Οι εικόνες εκείνης της εποχής ήταν ολοζώντανες μέσα μου και αυτό ήταν κάτι που με βοήθησε πολύ στη συγγραφή του βιβλίου.
Το βιβλίο διαβάζεται μονοκοπανιά… Ο συγγραφέας στήνει επιδέξια τις ξώβεργες της ιστορίας του, με μυστήριο, ανατροπές και ένα απρόσμενο αντιηρωϊκό φινάλε, που σε κρατάνε δέσμιο των σελίδων του. Απ’ την αρχή βέβαια έχει χτίσει γερά τους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών αλλά και των δευτεραγωνιστών του. Ο λόγος του μεστός αλλά και σέρτικος συνάμα, οθσιαστικά έντεχνος και όχι το θεαθήναι.
Ο Γιάννης Ξανθόπουλος μιλάει για «Το τελευταίο κορίτσι» στον Νίκο Θρασυβούλου και την κάμερα του βιβλιοπωλείου ΙΑΝΟS:
