Μπορεί να γνωρίζει τον Ποινικό Κώδικα απ’ έξω κι ανακατωτά, ως γνωστός πια ποινικολόγος που ρίχνει φως στις πιο δύσκολες περιπτώσεις εγκληματολογικού περιεχομένου, που χρειάζονται πολλές φορές τηλεοπτική υποστήριξη για να διαλευκανθούν, όμως μεγάλωσε ακούγοντας rock μουσική και καταγράφοντας με την πέννα του όλα τα μουσικά γεγονότα που του κεντρίζουν το ενδιαφέρον, όπως η ακρόαση αγαπημένων δίσκων, ή μια συναυλία.
Μεγαλώνοντας στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80, όταν πολλά μεγάλα ονόματα της διεθνούς rock μουσικής έρχονταν για πρώτη φορά στη χώρα μας για συναυλίες, το ψάξιμο στα δισκάδικα ήταν εντελώς απαραίτητο και η ενημέρωση από τα περιοδικά πραγματική τροφή για τους νέους μουσικόφιλους, ο νεαρός τότε συγγραφέας έμπαινε όλο και πιο βαθιά στη μουσική μέσα από τους ήρωες, που υπήρξαν και είναι ακόμη ήρωες πολλών από μας. Όλα αυτά, παράλληλα με τις νομικές σπουδές του και τα δύσκολα βιβλία υπεράσπισης του νόμου. Πολλές απ’ αυτές τις μυθικές φιγούρες της rock μουσικής έκτοτε αποχαιρέτησαν τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλά η ιστορία τους και το αποτύπωμά τους καταγράφηκε στην ψυχή όλων.
Οι ιστορίες που, μέσα από το βιωματικό του πρίσμα, διηγείται ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου στο εξαιρετικό βιβλίο του «Dead Rockers Society» (εκδόσεις Δίαυλος), ξεπερνούν όλα όσα έχουμε διαβάσει έως σήμερα για τα παιδικά μας είδωλα.
Είκοσι εννέα ιστορίες με ηρωικές μορφές του rock’n’roll, όπως οι David Bowie, Lemmy, Ronnie James Dio, Rory Gallagher, Sid Vicious, Jim Morrison, Keith Moon, Felix Pappalardi, Jimi Hendrix, Freddie Mercury, John Bonham, Ian Dury, Gary Moore, Janis Joplin, ζωντανεύουν σ’ ένα απίθανο βιβλίο που προλογίζει ο Θοδωρής Μανίκας! Από μόνο του το γεγονός αυτό, καθώς ο manic δεν βάζει εύκολα την υπογραφή του, το κάνει δελεαστικό.
Μέσα από τις 415 σελίδες του «Dead Rockers Society» μαθαίνουμε όχι μόνο πώς μεγάλωσαν, πορεύτηκαν, καταξιώθηκαν, αποθεώθηκαν -συνήθως και πώς κατέπεσαν- οι ροκ ήρωες με τους οποίους καταπιάνεται, αλλά συχνά και το πώς ο συγγραφέας και μέσα από αυτόν η γενιά του, ήρθε σε επαφή με τα πεπραγμένα τους, τα πάνω και τα κάτω τους, τους μύθους της μουσικής τους. Δε λείπει βέβαια και η ματιά του δικηγόρου, σε πτυχές όχι και τόσο γνωστές, όπως το πώς έγινε η δίκη της δολοφονίας του Felix Pappalardi, το πώς τα εταιρικά παιχνίδια καθόρισαν το τέλος του Jimi Hendrix, ή το ποια κενά κάνουν εντύπωση στην ιατροδικαστική έκθεση θανάτου του Bon Scott.
Το «Dead Rockers Society» σίγουρα θα ανοίξει και πάλι την όρεξη για διάβασμα σε όσους έχουν παρατήσει τα βιβλία. Όπως επίσης είναι μια καλή παρέα για τους πιστούς φίλους του βιβλίου που σίγουρα θα το διαβάζουν και θα το ξαναδιαβάζουν, καθώς οι πληροφορίες που περιέχει δεν έχουν τελειωμό. Κάποτε τα μουσικά περιοδικά έγιναν κομμάτι της ζωής μας όταν έγραφαν αφιερώματα σε τέτοιου μεγέθους μουσικούς, αλλά πού να ψάξεις να τα βρεις τώρα που είναι κάπου στοιβαγμένα στις αποθήκες μέσα στην υγρασία ή να χαθείς στις άπειρες πληροφορίες του διαδικτύου στα ονόματα αυτά.
Εδώ, στο «Dead Rockers Society», ο συγγραφέας συνδυάζοντας το προσωπικό ύφος με την ακρίβεια και τη σημασία στη λεπτομέρεια που προφανώς του έχει κληροδοτήσει η επαγγελματική του πορεία, έχει πραγματοποιήσει μια πολύ πετυχημένη επιτομή από στιγμές της ζωής των κορυφαίων, που πρέπει με κάθε τρόπο να είναι κοντά μας στη ζωή αυτή, καθώς πώς θα ζούσαμε και θα κρατιόμασταν όρθιοι χωρίς τους Stevie Ray Vaughan, Joe Cocker, Phil Lynnott, Paul Kossoff, Roy Buchanan, John Belushi, Sam Kinison, Randy Roads, Jeff Healey, Cliff Burton και τους Ramones κ.α. Τί, κάποιοι δεν σας θυμίζουν κάτι; Ε, λοιπόν πιαστήκατε αδιάβαστοι και υπάρχει ευκαιρία να θυμηθείτε για ποιους ξημεροβράδιαζε ο συγγραφέας ακούγοντας τη μουσική τους και καταγράφοντας τη γνωστή και άγνωστη ζωή τους. Το άγνωστο πάντα κάνει τη διαφορά…
Εν ολίγοις, στην πρώτη αυτή έκδοσή του ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου καταπιάνεται με τους αθάνατους του rock’n’roll που η μουσική τους συνεχίζει να ταξιδεύει στον πλανήτη και να γεμίζει όνειρα τους νέους και αναμνήσεις τους παλιότερους. Όπως χαρακτηριστικά υπενθυμίζει ο Παπαϊωάννου στο σημείωμά του, πριν ξεκινήσει να καταθέτει τις ιστορίες του: «…στο ροκ-εν-ρολ οι ήρωες δεν πεθαίνουν, απλώς σταματούν τις ζωντανές εμφανίσεις».
Ο συγγραφέας του «Dead Rockers Society» γράφει στο οπισθόφυλλο:
«Όσοι μεγαλώσαμε με τον ροκ ήχο, συνάψαμε, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, μιαν άτυπη σύμβαση με τους ήρωες που τον δημιουργούν και τον εκφράζουν. Εμείς, με τον θαυμασμό και την αφοσίωσή μας, προθυμοποιηθήκαμε να τους εξασφαλίσουμε μιαν ένδοξη καριέρα που θα υπερβαίνει τον βιολογικό τους κύκλο. Και, εκείνοι, σε ανταπόδοση, ανέλαβαν να φτιάξουν και να μας χαρίσουν το σάουντρακ για ολόκληρο τον δικό μας βιολογικό κύκλο. Η μουσική τους, πολλές φορές ήταν εκεί πριν γεννηθούμε και, ως μέρος της δικής τους ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης, παρέμεινε πάντα δίπλα μας: στο μεγάλωμά μας, στους πρώτους μας έρωτες, στη χαρά από τις επιτυχίες και στη συντριβή από τις αποτυχίες μας, στις απώλειες σημαντικών ανθρώπων, στη γέννηση των παιδιών μας. Το απαιτούσαν οι μεγαλύτεροι από μας, οι γενιές των ροκάδων της εποχής της ξηρασίας, κι εμείς παραλάβαμε αυτή τη σκυτάλη. Να κρατήσουμε μέχρι το τέλος δίπλα μας, άτρωτους ως μεγαλύτερους κι απ’ τη ζωή την ίδια, αυτούς που αποτελούν τη Λέσχη των Νεκρών Ρόκερ. Από τον Lemmy ως τον John Belushi και από την Janis ως τον Roy Buchanan, ένα αντιηρωικό hall of fame, η ζωή των μελών του οποίου γίνεται συνήγορος θανάτου, ενός θανάτου που την ίδια ώρα διαμεσολαβεί για να διασώσει, μέσα από τη συλλογική μνήμη, την πρώτη ύλη που μας κρατά ζωντανούς, εμπνευσμένους και ενεργούς».
Ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου είναι μαχόμενος δικηγόρος Αθηνών και Δρ. Εγκληματολογίας, έχοντας τα τελευταία είκοσι χρόνια δημοσιεύσει βιβλία, έρευνες και άρθρα σχετικά με την Εγκληματολογία. Συμμετέχει ως ομιλητής σε επιστημονικά συνέδρια, ημερίδες και σεμινάρια, ενώ σε τακτική βάση καλείται να παρεμβαίνει στα media για ζητήματα που άπτονται όψεων του εγκληματικού φαινομένου και της λειτουργίας του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης. Πριν όμως συμβούν όλα αυτά, είχε ήδη μεγαλώσει αγαπώντας, βιώνοντας και σπουδάζοντας εντατικά το ροκ, στις περισσότερες από τις εκφάνσεις του που συνδέονται με τη γενιά του, αυτήν των εφήβων της δεκαετίας του ’80. Έκανε επί σειρά ετών ραδιοφωνικές εκπομπές, μεγάλωνε και εμπλούτιζε τη δισκογραφική συλλογή του, παρακολουθούσε με προσήλωση συναυλίες, σύχναζε σε μέρη όπου υπήρχε μουσική, συνηθέστατα ροκ. Ακόμη και σήμερα βιοπορίζεται σε έναν επαγγελματικό στίβο που δεν γνωρίζει δίχτυ ασφαλείας, ενώ εξακολουθεί να γράφει τη γνώμη του για επιστημονικά και μη θέματα, ασκώντας παράλληλα όλες τις παραπάνω δραστηριότητες κατά καθήκον, κατά κλίση και κατά βούληση.
Πληροφορίες για το βιβλίο:
Dead Rockers Society
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Δίαυλος
Σελ.: 416
Τιμή: 19,00
Για περισσότερες πληροφορίες Τηλ. 210 36 31 169, Μαυρομιχάλη 72-74, 10680, Αθήνα, e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.diavlosbooks.gr, www.diavlosbooks.com
Μεγαλώνοντας στην Αθήνα της δεκαετίας του ’80, όταν πολλά μεγάλα ονόματα της διεθνούς rock μουσικής έρχονταν για πρώτη φορά στη χώρα μας για συναυλίες, το ψάξιμο στα δισκάδικα ήταν εντελώς απαραίτητο και η ενημέρωση από τα περιοδικά πραγματική τροφή για τους νέους μουσικόφιλους, ο νεαρός τότε συγγραφέας έμπαινε όλο και πιο βαθιά στη μουσική μέσα από τους ήρωες, που υπήρξαν και είναι ακόμη ήρωες πολλών από μας. Όλα αυτά, παράλληλα με τις νομικές σπουδές του και τα δύσκολα βιβλία υπεράσπισης του νόμου. Πολλές απ’ αυτές τις μυθικές φιγούρες της rock μουσικής έκτοτε αποχαιρέτησαν τον μάταιο τούτο κόσμο, αλλά η ιστορία τους και το αποτύπωμά τους καταγράφηκε στην ψυχή όλων.
Οι ιστορίες που, μέσα από το βιωματικό του πρίσμα, διηγείται ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου στο εξαιρετικό βιβλίο του «Dead Rockers Society» (εκδόσεις Δίαυλος), ξεπερνούν όλα όσα έχουμε διαβάσει έως σήμερα για τα παιδικά μας είδωλα.
Είκοσι εννέα ιστορίες με ηρωικές μορφές του rock’n’roll, όπως οι David Bowie, Lemmy, Ronnie James Dio, Rory Gallagher, Sid Vicious, Jim Morrison, Keith Moon, Felix Pappalardi, Jimi Hendrix, Freddie Mercury, John Bonham, Ian Dury, Gary Moore, Janis Joplin, ζωντανεύουν σ’ ένα απίθανο βιβλίο που προλογίζει ο Θοδωρής Μανίκας! Από μόνο του το γεγονός αυτό, καθώς ο manic δεν βάζει εύκολα την υπογραφή του, το κάνει δελεαστικό.
Μέσα από τις 415 σελίδες του «Dead Rockers Society» μαθαίνουμε όχι μόνο πώς μεγάλωσαν, πορεύτηκαν, καταξιώθηκαν, αποθεώθηκαν -συνήθως και πώς κατέπεσαν- οι ροκ ήρωες με τους οποίους καταπιάνεται, αλλά συχνά και το πώς ο συγγραφέας και μέσα από αυτόν η γενιά του, ήρθε σε επαφή με τα πεπραγμένα τους, τα πάνω και τα κάτω τους, τους μύθους της μουσικής τους. Δε λείπει βέβαια και η ματιά του δικηγόρου, σε πτυχές όχι και τόσο γνωστές, όπως το πώς έγινε η δίκη της δολοφονίας του Felix Pappalardi, το πώς τα εταιρικά παιχνίδια καθόρισαν το τέλος του Jimi Hendrix, ή το ποια κενά κάνουν εντύπωση στην ιατροδικαστική έκθεση θανάτου του Bon Scott.
Το «Dead Rockers Society» σίγουρα θα ανοίξει και πάλι την όρεξη για διάβασμα σε όσους έχουν παρατήσει τα βιβλία. Όπως επίσης είναι μια καλή παρέα για τους πιστούς φίλους του βιβλίου που σίγουρα θα το διαβάζουν και θα το ξαναδιαβάζουν, καθώς οι πληροφορίες που περιέχει δεν έχουν τελειωμό. Κάποτε τα μουσικά περιοδικά έγιναν κομμάτι της ζωής μας όταν έγραφαν αφιερώματα σε τέτοιου μεγέθους μουσικούς, αλλά πού να ψάξεις να τα βρεις τώρα που είναι κάπου στοιβαγμένα στις αποθήκες μέσα στην υγρασία ή να χαθείς στις άπειρες πληροφορίες του διαδικτύου στα ονόματα αυτά.
Εδώ, στο «Dead Rockers Society», ο συγγραφέας συνδυάζοντας το προσωπικό ύφος με την ακρίβεια και τη σημασία στη λεπτομέρεια που προφανώς του έχει κληροδοτήσει η επαγγελματική του πορεία, έχει πραγματοποιήσει μια πολύ πετυχημένη επιτομή από στιγμές της ζωής των κορυφαίων, που πρέπει με κάθε τρόπο να είναι κοντά μας στη ζωή αυτή, καθώς πώς θα ζούσαμε και θα κρατιόμασταν όρθιοι χωρίς τους Stevie Ray Vaughan, Joe Cocker, Phil Lynnott, Paul Kossoff, Roy Buchanan, John Belushi, Sam Kinison, Randy Roads, Jeff Healey, Cliff Burton και τους Ramones κ.α. Τί, κάποιοι δεν σας θυμίζουν κάτι; Ε, λοιπόν πιαστήκατε αδιάβαστοι και υπάρχει ευκαιρία να θυμηθείτε για ποιους ξημεροβράδιαζε ο συγγραφέας ακούγοντας τη μουσική τους και καταγράφοντας τη γνωστή και άγνωστη ζωή τους. Το άγνωστο πάντα κάνει τη διαφορά…
Εν ολίγοις, στην πρώτη αυτή έκδοσή του ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου καταπιάνεται με τους αθάνατους του rock’n’roll που η μουσική τους συνεχίζει να ταξιδεύει στον πλανήτη και να γεμίζει όνειρα τους νέους και αναμνήσεις τους παλιότερους. Όπως χαρακτηριστικά υπενθυμίζει ο Παπαϊωάννου στο σημείωμά του, πριν ξεκινήσει να καταθέτει τις ιστορίες του: «…στο ροκ-εν-ρολ οι ήρωες δεν πεθαίνουν, απλώς σταματούν τις ζωντανές εμφανίσεις».
Ο συγγραφέας του «Dead Rockers Society» γράφει στο οπισθόφυλλο:
«Όσοι μεγαλώσαμε με τον ροκ ήχο, συνάψαμε, σε κάποια στιγμή της ζωής μας, μιαν άτυπη σύμβαση με τους ήρωες που τον δημιουργούν και τον εκφράζουν. Εμείς, με τον θαυμασμό και την αφοσίωσή μας, προθυμοποιηθήκαμε να τους εξασφαλίσουμε μιαν ένδοξη καριέρα που θα υπερβαίνει τον βιολογικό τους κύκλο. Και, εκείνοι, σε ανταπόδοση, ανέλαβαν να φτιάξουν και να μας χαρίσουν το σάουντρακ για ολόκληρο τον δικό μας βιολογικό κύκλο. Η μουσική τους, πολλές φορές ήταν εκεί πριν γεννηθούμε και, ως μέρος της δικής τους ανειλημμένης συμβατικής υποχρέωσης, παρέμεινε πάντα δίπλα μας: στο μεγάλωμά μας, στους πρώτους μας έρωτες, στη χαρά από τις επιτυχίες και στη συντριβή από τις αποτυχίες μας, στις απώλειες σημαντικών ανθρώπων, στη γέννηση των παιδιών μας. Το απαιτούσαν οι μεγαλύτεροι από μας, οι γενιές των ροκάδων της εποχής της ξηρασίας, κι εμείς παραλάβαμε αυτή τη σκυτάλη. Να κρατήσουμε μέχρι το τέλος δίπλα μας, άτρωτους ως μεγαλύτερους κι απ’ τη ζωή την ίδια, αυτούς που αποτελούν τη Λέσχη των Νεκρών Ρόκερ. Από τον Lemmy ως τον John Belushi και από την Janis ως τον Roy Buchanan, ένα αντιηρωικό hall of fame, η ζωή των μελών του οποίου γίνεται συνήγορος θανάτου, ενός θανάτου που την ίδια ώρα διαμεσολαβεί για να διασώσει, μέσα από τη συλλογική μνήμη, την πρώτη ύλη που μας κρατά ζωντανούς, εμπνευσμένους και ενεργούς».
Ο Παναγιώτης Παπαϊωάννου είναι μαχόμενος δικηγόρος Αθηνών και Δρ. Εγκληματολογίας, έχοντας τα τελευταία είκοσι χρόνια δημοσιεύσει βιβλία, έρευνες και άρθρα σχετικά με την Εγκληματολογία. Συμμετέχει ως ομιλητής σε επιστημονικά συνέδρια, ημερίδες και σεμινάρια, ενώ σε τακτική βάση καλείται να παρεμβαίνει στα media για ζητήματα που άπτονται όψεων του εγκληματικού φαινομένου και της λειτουργίας του συστήματος ποινικής δικαιοσύνης. Πριν όμως συμβούν όλα αυτά, είχε ήδη μεγαλώσει αγαπώντας, βιώνοντας και σπουδάζοντας εντατικά το ροκ, στις περισσότερες από τις εκφάνσεις του που συνδέονται με τη γενιά του, αυτήν των εφήβων της δεκαετίας του ’80. Έκανε επί σειρά ετών ραδιοφωνικές εκπομπές, μεγάλωνε και εμπλούτιζε τη δισκογραφική συλλογή του, παρακολουθούσε με προσήλωση συναυλίες, σύχναζε σε μέρη όπου υπήρχε μουσική, συνηθέστατα ροκ. Ακόμη και σήμερα βιοπορίζεται σε έναν επαγγελματικό στίβο που δεν γνωρίζει δίχτυ ασφαλείας, ενώ εξακολουθεί να γράφει τη γνώμη του για επιστημονικά και μη θέματα, ασκώντας παράλληλα όλες τις παραπάνω δραστηριότητες κατά καθήκον, κατά κλίση και κατά βούληση.
Πληροφορίες για το βιβλίο:
Dead Rockers Society
Παναγιώτης Παπαϊωάννου
Δίαυλος
Σελ.: 416
Τιμή: 19,00
Για περισσότερες πληροφορίες Τηλ. 210 36 31 169, Μαυρομιχάλη 72-74, 10680, Αθήνα, e-mail: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.
www.diavlosbooks.gr, www.diavlosbooks.com
