Δέκα μέρες στο πανέμορφο νησί της Ρόδου, δεν ήταν πολλές αλλά ούτε και λίγες, για να γευτείς στιγμές από τις ιδιαιτερότητές της.
Για τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις μου θα αναφερθώ σε επόμενο και διαφορετικό άρθρο.
Εδώ θέλω να σταθώ στα μοναδικά οινικά τοπία της, μέρος τον οποίων είχα την χαρά και την τύχη να απολαύσω.
Έμενα στη Σορωνή, λίγο έξω από την πόλη της Ρόδου, μετά το αεροδρόμιο. Τα 25 χιλιόμετρα απόστασης από την πρωτεύουσα του νησιού καλύπτονται πάνω κάτω σε μισή ώρα. Για τα πλεονεκτήματα του να έχεις ως βάση στη Σορωνή προκειμένου να «γυρίσεις» τη Ρόδο από πάνω μέχρι κάτω, θα τοποθετηθώ, επίσης, στο αλλιώτικο σημείωμά μου.
Η διαμονή μου έγινε στην Villa Crypty, στο χωριό, περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από την παραλία. Το διπλό κι απλωτό μπαλκόνι όμως του περίτεχνα δομημένου, με μεράκι και αισθητική, καταλύματος έχει θέα στη θάλασσα…
Εκεί έγιναν αρκετές κρασοκατανύξεις, με «κεραστή» τον φιλόξενο οικοδεσπότη Γιώργο Αντωνάκη. Ο τελευταίος εκτός απ’ την λατρεία για το ξύλο, ευρηματικά έργα του στολίζουν κάθε γωνιά και πτυχή της Villa Crypty, είναι και μάστορας οινοποιός. Δημιουργεί κρασιά για εκείνον και τους φίλους καθώς και σούμα (ροδίτικη ρακή σε ελεύθερη μετάφραση) μέρος των οποίων αποθηκεύονται στο κατώι της… «Κρύπτης». Επίσης είναι «αφεντικό» στο σούπε μάρκετ “Bazaar”, πάντα στη Σορωνή, και φροντίζει ορθά στην κάβα του μαγαζιού του τη μερίδα του λέοντος να καταλαμβάνουν ντόπια κρασιά και αποστάγματα.
Όπως καταλάβατε… η τροφοδοσία ήταν εξασφαλισμένη και μάλιστα με γνώση και υψηλά ποιοτικά κριτήρια. Συνοδοιπόρος σε αυτές τις «συνάξεις» ο Μιχάλης Διακολαμπριανός, υδραυλικός και ιδιοκτήτης καταστήματος με υδραυλικά είδη, χρώματα, σιδηρικά και ότι σχετίζεται με δόμηση και κατοικία. Και εκείνος ερασιτέχνης, με την ακριβή έννοια της λέξης, οινοποιός… Μεταξύ των πολλών καλών που έχει ως χαρακτήρας -πέρα από άριστος και ονομαστός επαγγελματίας- είναι πως τυγχάνει και… κουμπάρος μου. Και στο σπίτι του επίσης φιλόξενου Μιχάλη και της κουμπάρας Φιλιώς, στον όμορφο κήπο τους, διοργανώθηκαν αξημέρωτες βραδιές με ψήσιμο στη σχάρα και... ροδίτικη οινογνωσία.
Το κρασί στη Ρόδο κινείται σε δύο κεντρικές οδικές οδούς αλλά υπάρχουν ατέλειωτοι παράδρομοι, μικρότερες διαβάσεις, στενά, μονοπάτια και… σκάντζες. Η λευκή οδός γράφει… Αθήρι και η ερυθρή… Μανδηλάρι (σε αυτές τις βασικές ράγες -με τις παραλλαγές τους- κινούνται τα περισσότερα ίσως Αιγαιοπελαγίτικα νησιά).
Το αρχαίας ρίζας Αθήρι, έχει βέβαια πλέον εξαπλωθεί σε όλη την επικράτεια αλλά γενέτειρά του είναι η κυκλωμένη απ’ τη θάλασσα στεριά. Στις ωραίες καλοφτιαγμένες εκδοχές του έχει χρώμα με πρασινωπές ανταύγειες, κομψό άρωμα (γιασεμί, περγαμόντο, ροδάκινο, λεμόνι, κίτρο, πράσινο μήλο… ανάλογα και όχι μόνο) με ελκυστική υφή και ισορροπημένη οξύτητα, με διάρκεια αλλά όχι… ατέλειωτη. Είναι αγαπησιάρικη ποικιλία, σε φέρνει βόλτα ύπουλα, δεν φωνάζει τα κάλλη της. Το Αθήρι κάνει ωραία παντρέματα με το Ασύρτικο και το Αηδάνι… Μερακλήδες οινοποιοί έχουν προτείνει και πιο… απρόοπτους δεσμούς.
Το Μανδηλάρι με τη σειρά του και την επίσης αρχαία προέλευσή του έχει τις δικές του αρετές. Ικανοποιητικό σώμα, ζόρικες, μεστές τανίνες, χρώμα βαθύ σκούρο, αρώματα ώριμων κόκκινων φρούτων μέχρι καπνού και δέρματος. Είναι μάγκας στην κατηγορία του αλλά σωστός. Θεριακλίδικη αλλά όχι βαριά κι ασήκωτη η οξύτητα και η επίγευσή του. Το Μανδηλάρι ενώνεται από έρωτα με το κρητικό Κοτσιφάλι αλλά και το Cabernet ενώ ρίχνει και κλεφτές ματιές σε λευκές ποικιλίες.
Θέλω να ανοίξω μια μεγάλη παρένθεση για τα κρασιά της CAIR που δοκίμασα. Μια μάρκα που κάποτε ήταν γνωστή ακόμα και στις πέτρες στο πανελλήνιο και που πλέον μάλλον περιορίζεται η δύναμή της. Δεν γνωρίζω τους λόγους πάντως τα αποτελέσματά της είναι εξαιρετικά. Ακόμη και τα υπέροχα και διάσημα αφρώδη της δεν προμοτάρονται αναλόγως στα εστιατόρια και στα μπαρ του νησιού όπου το Ιταλικό Prosecco… λύνει και δένει σε cocktails, aperitive κλπ. Κρίμα μιας και νομίζω πως αν τα αφρώδη κάλλη της CAIR επικοινωνηθούν σωστά μπορεί να έχουν -εκ νέου- απρόσμενες και περισσότερες απ’ τις παλαιότερες… κατακτήσεις. Το λέω αυτό γιατί τα ελληνικά αφρώδη είναι στη φάση του θεριέματος και μάλιστα με ευφάνταστες καταθέσεις. Ακόμα και η «μαζική» ρετσίνα της CAIR, έχει το δικό της χαρακτήρα, δεν υστερεί καθόλου απέναντι στις αντίστοιχου τύπου Μαλαματίνες και Κουρτάκη.
Αλλάζοντας σεργιάνι, όχι όμως προορισμό, χάρηκα με την ψυχή μου το Pathoς της CAIR, τόσο στην λευκή (60% Chardonnay – 40% Μοσχάτο) όσο και στην ερυθρή (60% Syrah – 40% Cabernet Sauvignon) εκδοχή του, κρασιά με Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη. Ιδιαίτερο και το ροζέ Pathoς από 100% Syrah.
Ακόμη: Κατηγορία από μόνο… του, το ισπανικής πατρότητας Tempranillo (100%) όπως και ο Αρχοντικός Οίνος (60% Μανδηλαριά – 40% Cabernet Sauvignon), επίσης ΠΓΕ.
Εκπληκτικά τα premium «Μαυραθήρι» και «Δεξαμενή 14», ερυθρό και λευκό αντίστοιχα, που δημιουργήθηκαν με αφορμή τα 90 χρόνια της Compagnia Agricola Industrialle di Rodi (CAIR) το 2018. Ελπίζω να συγκράτησα καλά τις ονομασίες, τις γεύσεις πάντως τις κρατώ ακόμα στο μυαλό και τις… αισθήσεις.
Όπου και αν έκατσα για φαγητό στο νησί, από ορεινά χωριά (Έμπωνας, Απόλλωνας, Προφήτης Ηλείας) μέχρι και παραθαλάσσιες καταστάσεις (Φαληράκι, Λίνδος, Αρχάγγελος, Κάμειρος), από ταπεινά στέκια έως και «πολυδιαφημισμένα» εστιατόρια, μου έκανε εντύπωση η καλή ποιότητα του χύμα κρασιού από επώνυμους ασκούς ντόπιων οινοποιών.
Ειδικά στην ορεινή Ρόδο η οινοκαλλιέργεια και οινοπαραγωγή έχουν την τιμητική τους. Στον Έμπωνα βασιλεύει το οινοποιείο Emery (έχω προμηθευτεί αρκετό... υλικο για να κάνω ανάλογη αναφορά στα κρασιά του), και δίπλα του ατέλειωτοι άλλοι πρίγκιπες.
Τέλος αρκετοί «μικρότεροι» οινοπαραγωγοί, εκμεταλλευόμενοι το τουριστικό ρεύμα -τέλη Ιούνη αρχές Ιούλη και στο νησί δεν έπεφτε καρφίτσα- διαφήμιζαν τα κρασιά τους, πραγματοποιώντας επιτόπιες, on the road, οινογνωσίες (Οινοποιείο Πιπέρη, Οινοποιείο Κουνάκη, Κρασιά Μερκούρης, Οινοποιείο Αλεξανδρή, Κτήμα Κορκίδα). Ωραίες καταστάσεις, ωραίοι άνθρωποι και ωραία κρασιά,
Θα επανέλθω και με τις άλλες ομορφιές του Ρόδου.
Για τις ταξιδιωτικές εντυπώσεις μου θα αναφερθώ σε επόμενο και διαφορετικό άρθρο.
Εδώ θέλω να σταθώ στα μοναδικά οινικά τοπία της, μέρος τον οποίων είχα την χαρά και την τύχη να απολαύσω.
Έμενα στη Σορωνή, λίγο έξω από την πόλη της Ρόδου, μετά το αεροδρόμιο. Τα 25 χιλιόμετρα απόστασης από την πρωτεύουσα του νησιού καλύπτονται πάνω κάτω σε μισή ώρα. Για τα πλεονεκτήματα του να έχεις ως βάση στη Σορωνή προκειμένου να «γυρίσεις» τη Ρόδο από πάνω μέχρι κάτω, θα τοποθετηθώ, επίσης, στο αλλιώτικο σημείωμά μου.
Η διαμονή μου έγινε στην Villa Crypty, στο χωριό, περίπου ένα χιλιόμετρο μακριά από την παραλία. Το διπλό κι απλωτό μπαλκόνι όμως του περίτεχνα δομημένου, με μεράκι και αισθητική, καταλύματος έχει θέα στη θάλασσα…
Εκεί έγιναν αρκετές κρασοκατανύξεις, με «κεραστή» τον φιλόξενο οικοδεσπότη Γιώργο Αντωνάκη. Ο τελευταίος εκτός απ’ την λατρεία για το ξύλο, ευρηματικά έργα του στολίζουν κάθε γωνιά και πτυχή της Villa Crypty, είναι και μάστορας οινοποιός. Δημιουργεί κρασιά για εκείνον και τους φίλους καθώς και σούμα (ροδίτικη ρακή σε ελεύθερη μετάφραση) μέρος των οποίων αποθηκεύονται στο κατώι της… «Κρύπτης». Επίσης είναι «αφεντικό» στο σούπε μάρκετ “Bazaar”, πάντα στη Σορωνή, και φροντίζει ορθά στην κάβα του μαγαζιού του τη μερίδα του λέοντος να καταλαμβάνουν ντόπια κρασιά και αποστάγματα.
Όπως καταλάβατε… η τροφοδοσία ήταν εξασφαλισμένη και μάλιστα με γνώση και υψηλά ποιοτικά κριτήρια. Συνοδοιπόρος σε αυτές τις «συνάξεις» ο Μιχάλης Διακολαμπριανός, υδραυλικός και ιδιοκτήτης καταστήματος με υδραυλικά είδη, χρώματα, σιδηρικά και ότι σχετίζεται με δόμηση και κατοικία. Και εκείνος ερασιτέχνης, με την ακριβή έννοια της λέξης, οινοποιός… Μεταξύ των πολλών καλών που έχει ως χαρακτήρας -πέρα από άριστος και ονομαστός επαγγελματίας- είναι πως τυγχάνει και… κουμπάρος μου. Και στο σπίτι του επίσης φιλόξενου Μιχάλη και της κουμπάρας Φιλιώς, στον όμορφο κήπο τους, διοργανώθηκαν αξημέρωτες βραδιές με ψήσιμο στη σχάρα και... ροδίτικη οινογνωσία.
Το κρασί στη Ρόδο κινείται σε δύο κεντρικές οδικές οδούς αλλά υπάρχουν ατέλειωτοι παράδρομοι, μικρότερες διαβάσεις, στενά, μονοπάτια και… σκάντζες. Η λευκή οδός γράφει… Αθήρι και η ερυθρή… Μανδηλάρι (σε αυτές τις βασικές ράγες -με τις παραλλαγές τους- κινούνται τα περισσότερα ίσως Αιγαιοπελαγίτικα νησιά).
Το αρχαίας ρίζας Αθήρι, έχει βέβαια πλέον εξαπλωθεί σε όλη την επικράτεια αλλά γενέτειρά του είναι η κυκλωμένη απ’ τη θάλασσα στεριά. Στις ωραίες καλοφτιαγμένες εκδοχές του έχει χρώμα με πρασινωπές ανταύγειες, κομψό άρωμα (γιασεμί, περγαμόντο, ροδάκινο, λεμόνι, κίτρο, πράσινο μήλο… ανάλογα και όχι μόνο) με ελκυστική υφή και ισορροπημένη οξύτητα, με διάρκεια αλλά όχι… ατέλειωτη. Είναι αγαπησιάρικη ποικιλία, σε φέρνει βόλτα ύπουλα, δεν φωνάζει τα κάλλη της. Το Αθήρι κάνει ωραία παντρέματα με το Ασύρτικο και το Αηδάνι… Μερακλήδες οινοποιοί έχουν προτείνει και πιο… απρόοπτους δεσμούς.
Το Μανδηλάρι με τη σειρά του και την επίσης αρχαία προέλευσή του έχει τις δικές του αρετές. Ικανοποιητικό σώμα, ζόρικες, μεστές τανίνες, χρώμα βαθύ σκούρο, αρώματα ώριμων κόκκινων φρούτων μέχρι καπνού και δέρματος. Είναι μάγκας στην κατηγορία του αλλά σωστός. Θεριακλίδικη αλλά όχι βαριά κι ασήκωτη η οξύτητα και η επίγευσή του. Το Μανδηλάρι ενώνεται από έρωτα με το κρητικό Κοτσιφάλι αλλά και το Cabernet ενώ ρίχνει και κλεφτές ματιές σε λευκές ποικιλίες.
Θέλω να ανοίξω μια μεγάλη παρένθεση για τα κρασιά της CAIR που δοκίμασα. Μια μάρκα που κάποτε ήταν γνωστή ακόμα και στις πέτρες στο πανελλήνιο και που πλέον μάλλον περιορίζεται η δύναμή της. Δεν γνωρίζω τους λόγους πάντως τα αποτελέσματά της είναι εξαιρετικά. Ακόμη και τα υπέροχα και διάσημα αφρώδη της δεν προμοτάρονται αναλόγως στα εστιατόρια και στα μπαρ του νησιού όπου το Ιταλικό Prosecco… λύνει και δένει σε cocktails, aperitive κλπ. Κρίμα μιας και νομίζω πως αν τα αφρώδη κάλλη της CAIR επικοινωνηθούν σωστά μπορεί να έχουν -εκ νέου- απρόσμενες και περισσότερες απ’ τις παλαιότερες… κατακτήσεις. Το λέω αυτό γιατί τα ελληνικά αφρώδη είναι στη φάση του θεριέματος και μάλιστα με ευφάνταστες καταθέσεις. Ακόμα και η «μαζική» ρετσίνα της CAIR, έχει το δικό της χαρακτήρα, δεν υστερεί καθόλου απέναντι στις αντίστοιχου τύπου Μαλαματίνες και Κουρτάκη.
Αλλάζοντας σεργιάνι, όχι όμως προορισμό, χάρηκα με την ψυχή μου το Pathoς της CAIR, τόσο στην λευκή (60% Chardonnay – 40% Μοσχάτο) όσο και στην ερυθρή (60% Syrah – 40% Cabernet Sauvignon) εκδοχή του, κρασιά με Προστατευόμενη Γεωγραφική Ένδειξη. Ιδιαίτερο και το ροζέ Pathoς από 100% Syrah.
Ακόμη: Κατηγορία από μόνο… του, το ισπανικής πατρότητας Tempranillo (100%) όπως και ο Αρχοντικός Οίνος (60% Μανδηλαριά – 40% Cabernet Sauvignon), επίσης ΠΓΕ.
Εκπληκτικά τα premium «Μαυραθήρι» και «Δεξαμενή 14», ερυθρό και λευκό αντίστοιχα, που δημιουργήθηκαν με αφορμή τα 90 χρόνια της Compagnia Agricola Industrialle di Rodi (CAIR) το 2018. Ελπίζω να συγκράτησα καλά τις ονομασίες, τις γεύσεις πάντως τις κρατώ ακόμα στο μυαλό και τις… αισθήσεις.
Όπου και αν έκατσα για φαγητό στο νησί, από ορεινά χωριά (Έμπωνας, Απόλλωνας, Προφήτης Ηλείας) μέχρι και παραθαλάσσιες καταστάσεις (Φαληράκι, Λίνδος, Αρχάγγελος, Κάμειρος), από ταπεινά στέκια έως και «πολυδιαφημισμένα» εστιατόρια, μου έκανε εντύπωση η καλή ποιότητα του χύμα κρασιού από επώνυμους ασκούς ντόπιων οινοποιών.
Ειδικά στην ορεινή Ρόδο η οινοκαλλιέργεια και οινοπαραγωγή έχουν την τιμητική τους. Στον Έμπωνα βασιλεύει το οινοποιείο Emery (έχω προμηθευτεί αρκετό... υλικο για να κάνω ανάλογη αναφορά στα κρασιά του), και δίπλα του ατέλειωτοι άλλοι πρίγκιπες.
Τέλος αρκετοί «μικρότεροι» οινοπαραγωγοί, εκμεταλλευόμενοι το τουριστικό ρεύμα -τέλη Ιούνη αρχές Ιούλη και στο νησί δεν έπεφτε καρφίτσα- διαφήμιζαν τα κρασιά τους, πραγματοποιώντας επιτόπιες, on the road, οινογνωσίες (Οινοποιείο Πιπέρη, Οινοποιείο Κουνάκη, Κρασιά Μερκούρης, Οινοποιείο Αλεξανδρή, Κτήμα Κορκίδα). Ωραίες καταστάσεις, ωραίοι άνθρωποι και ωραία κρασιά,
Θα επανέλθω και με τις άλλες ομορφιές του Ρόδου.
