Έχει ειπωθεί πολλές φορές, θα το πούμε ακόμα μία: η μουσική δεν ξέρει από σύνορα ούτε από ταμπέλες. Είναι μουσική και τρέχει.
Πιο κατάλληλη περίπτωση για να το επιβεβαιώσει κανείς, δεν θα μπορούσε να είναι από την περίπτωση των Holy Martyr, ενός heavy metal συγκροτήματος από την Ιταλία, που κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά σε ένα κλασικό ελληνικό λαϊκό τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα.
«Τα δειλινά», είναι ένα τραγούδι του συνθέτη που λίγο-πολύ, όλοι έχουμε ακούσει.
Ηχογραφήθηκε το 1965 σε στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη ή Τσάντα, επειδή κουβαλούσε πάντα πάνω του μια τσάντα, όπου φύλαγε τους στίχους του.
Σε δισκάκι 45 στροφών το πρωτοτραγούδησε η νεαρή τότε Βίκυ Μοσχολιού, και μάλιστα ήταν μια από τις πρώτες της μεγάλες επιτυχίες.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Γιώργο Ζαμπέτα, η Μοσχολιού ήταν η ...τρίτη του επιλογή. Οι δύο πρώτες ήταν ο Πέτρος Αναγνωστάκης και η Πόλυ Πάνου. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν είπαν το τραγούδι και το τραγούδησε η «μικρή» Βίκυ Μοσχολιού.
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για το πόσο μεγάλη επιτυχία έγινε, ούτε πόσοι τραγουδιστές το ξανατραγούδησαν είτε δισκογραφικά, είτε σε ζωντανές εμφανίσεις τους.
Οι Holy Martyr από την άλλη είναι ένα χειβιμεταλάδικο συγκρότημα από την Ιταλία, που ιδρύθηκε το 1996, και παραμένουν εν δράσει μέχρι τις ημέρες μας και μάλιστα με επιτυχία.
Ήταν 2003 όταν αποφάσισαν να κάνουν ένα EP με έξι τραγούδια που να έχουν σχέση με την Ελλάδα και γενικό τίτλο: «Ηail to Hellas».
Τα πέντε από τα έξι τραγούδια ήταν δικά τους , εμπνευσμένα από την αρχαία Ελλάδα, και το έκτο ήταν «Τα Δειλινά» του Γιώργου Ζαμπέτα, που όμως δεν έγραψαν το όνομά του αλλά το καταχώρησαν σαν ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι.
Η διασκευή αυτή έγινε επιτυχία, κάτι πού, προφανώς, κανείς δεν περίμενε, και η απήχησή του έφτασε και στην Ελλάδα. Αξίζει τον κόπο να ακούσει κανείς αυτή την διασκευή, για να καταλάβει για άλλη μια φορά ότι δεν υπάρχουν όρια στη μουσική.
Ένα σκληροπυρηνικό ροκ συγκρότημα από την Ιταλία διασκευάζει ένα κλασικό λαϊκό τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα και το μουσικό αποτέλεσμα απλά μας ταξιδεύει. Συμπέρασμα; Μουσικές γλώσσες υπάρχουν πολλές, η μουσική όμως είναι μία.
Πιο κατάλληλη περίπτωση για να το επιβεβαιώσει κανείς, δεν θα μπορούσε να είναι από την περίπτωση των Holy Martyr, ενός heavy metal συγκροτήματος από την Ιταλία, που κάποια στιγμή βρέθηκε μπροστά σε ένα κλασικό ελληνικό λαϊκό τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα.
«Τα δειλινά», είναι ένα τραγούδι του συνθέτη που λίγο-πολύ, όλοι έχουμε ακούσει.
Ηχογραφήθηκε το 1965 σε στίχους του Χαράλαμπου Βασιλειάδη ή Τσάντα, επειδή κουβαλούσε πάντα πάνω του μια τσάντα, όπου φύλαγε τους στίχους του.
Σε δισκάκι 45 στροφών το πρωτοτραγούδησε η νεαρή τότε Βίκυ Μοσχολιού, και μάλιστα ήταν μια από τις πρώτες της μεγάλες επιτυχίες.
Σύμφωνα με τον ίδιο τον Γιώργο Ζαμπέτα, η Μοσχολιού ήταν η ...τρίτη του επιλογή. Οι δύο πρώτες ήταν ο Πέτρος Αναγνωστάκης και η Πόλυ Πάνου. Για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν είπαν το τραγούδι και το τραγούδησε η «μικρή» Βίκυ Μοσχολιού.
Δεν χρειάζεται να πούμε περισσότερα για το πόσο μεγάλη επιτυχία έγινε, ούτε πόσοι τραγουδιστές το ξανατραγούδησαν είτε δισκογραφικά, είτε σε ζωντανές εμφανίσεις τους.
Οι Holy Martyr από την άλλη είναι ένα χειβιμεταλάδικο συγκρότημα από την Ιταλία, που ιδρύθηκε το 1996, και παραμένουν εν δράσει μέχρι τις ημέρες μας και μάλιστα με επιτυχία.
Ήταν 2003 όταν αποφάσισαν να κάνουν ένα EP με έξι τραγούδια που να έχουν σχέση με την Ελλάδα και γενικό τίτλο: «Ηail to Hellas».
Τα πέντε από τα έξι τραγούδια ήταν δικά τους , εμπνευσμένα από την αρχαία Ελλάδα, και το έκτο ήταν «Τα Δειλινά» του Γιώργου Ζαμπέτα, που όμως δεν έγραψαν το όνομά του αλλά το καταχώρησαν σαν ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι.
Η διασκευή αυτή έγινε επιτυχία, κάτι πού, προφανώς, κανείς δεν περίμενε, και η απήχησή του έφτασε και στην Ελλάδα. Αξίζει τον κόπο να ακούσει κανείς αυτή την διασκευή, για να καταλάβει για άλλη μια φορά ότι δεν υπάρχουν όρια στη μουσική.
Ένα σκληροπυρηνικό ροκ συγκρότημα από την Ιταλία διασκευάζει ένα κλασικό λαϊκό τραγούδι του Γιώργου Ζαμπέτα και το μουσικό αποτέλεσμα απλά μας ταξιδεύει. Συμπέρασμα; Μουσικές γλώσσες υπάρχουν πολλές, η μουσική όμως είναι μία.
