Σε μια ωραία εκδήλωση στη Θεατρική Σκηνή «Κάρολος Κουν» η Μαργαρίτα Θεοδωράκη παρουσία του δημάρχου Αλίμου Ανδρέα Κονδύλη παρουσίασε το βιβλίο της «Αναμνήσεις Ενός Κοριτσιού». Η συγγραφέας είπε ωραία πράγματα χάρη στην συμμετοχή του κοινού και την εξομολογητική διάθεσή της.
«Έχουν περάσει τρία χρόνια που βγήκε το βιβλίο αλλά έχω δώσει υπόσχεση στον πατέρα μου να το παρουσιάζω συνέχεια γιατί όπως μου είχε πει αυτή είναι η ζωή μας. Αφηγήσεις πραγματικότητας. Δεν είναι μυθοπλασία…» είπε η Μαργαρίτα Θεοδωράκη στην οποία ο κ. Κονδύλης πρόσφερε μια ωραία ανθοδέσμη εν’ όψει της σημερινής της γιορτής και την προλόγισε.
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη υπογράφει το βιβλίο της στο Δήμαρχο Αλίμου Ανδρέα Κονδύλη
«Τα θυμάμαι όλα, δεν σημείωνα τίποτα. Είναι χαρούμενη που είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο. Για να γράψει κανείς πρέπει να έχει το μυαλό του σε αυτό. Θα ήθελα να γράψω κι άλλα αλλά είμαι εργαζόμενη. Ίσως το κάνω αν πάρω σύνταξη. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να γράψω πολλά για τον μπαμπά και τη μαμά..» απάντησε η Μαργαρίτα όταν ρωτήθηκε για το αν θα συνεχίσει τις αφηγήσεις της σε μια προσεχή έκδοση που δεν είναι διαφαινόμενη για την ώρα.
«Το 80 τοις 100 είναι ένα βιβλίο περιτριγυρισμένο από αγάπη. Στην αρχή είναι πολύ σκληρό, δείχνει την ρήξη που είχα με τον πατέρα μου. Ξεκινά με πολύ πόνο σε σχέση με τον Μίκη. Ξεκίνησα να γράφω βλέποντας μια φωτογραφία τον Αύγουστο του 1970 όταν απελευθερώθηκε από το Γάλλο Λεμπέρ. Γυρίζαμε στις ανατολικές χώρες και βρεθήκαμε στην Μόσχα και φωτογραφηθήκαμε έχοντας πίσω μας το Κρεμλίνο. Η δεύτερη φωτογραφία που στάθηκε αφορμή να αναπτύξω της ζωή μας ήταν μια φωτογραφία στη Ζάτουνα. Το 1968 μόλις είχε ηλεκτροδοτηθεί το χωριό αυτό. Ήταν πολύ απομονωμένο. Δύσκολη η ζωή εκεί, αλλά μου έμειναν μόνο οι χαρούμενες στιγμές. Τότε πήγαινα στο μονοθέσιο σχολείο εκεί. Τώρα έχει γίνει μουσείο. Η αφήγησή μου σταματά στις αρχές του 1970. Θα ήθελα κάποια στιγμή να συνεχίσω…».
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη με τον Αντιδήμαρχο Αλίμου Νικόλαο Αλβανό
«Το 1967 ήμουν 8 χρονών. Χτύπησε η πόρτα και μπήκε στο σπίτι μας ο στρατός. Μέχρι να πιάσουν τον πατέρα μου είχαμε κάθε μέρα στο σπίτι προβολείς. Το καλοκαίρι του 1967 ήρθε στο Βραχάτι με κατ’ οίκον περιορισμό. Στη Ζάτουνα μας φυλούσαν 10 χωροφύλακες, 5 μπροστά και 5 πίσω. Αυτή ήταν η ζωή μας. Ήταν πάντα χαμογελαστός στους αστυνόμους και αυτοί το ίδιο. Ο μπαμπάς τους κέρδιζε πάντα όλους. Ήρθε και ο Λαδάς, ο αρχηγός της αστυνομίας επίσκεψη στο Βραχάτι με την συνοδεία 20 αστυνόμων. Εικόνες συνηθισμένες για μας…».
«Του άρεσε να εξιστορεί. Όσοι τον επισκέπτονταν έφευγαν τουλάχιστον μετά από 3 ώρες. Οι ιστορίες του ξεκινούν από τους Χάληδες, τους προγόνους του επαναστάτες του 1821 από το Γαλατά Χανίων στην Κρήτη, από εκεί που κατάγονταν ο πατέρας του Γιώργης Θεοδωράκης. Από αυτή τη γενιά προέρχεται. Το 1942 ήταν 17 χρονών που πήρε μέρος στη διαδήλωση στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη. Τον έπιασαν και τον πήραν για εκτέλεση, αλλά τελικά τον φυγάδευσαν και σώθηκε. Έτσι ξεκινά η ιστορία του από αγωνιστικής πλευράς. Στα 18 του ξεκινά η μουσική του πορεία όταν έγραψε εκεί το Τροπάριο της Κασσιανής. Από την Τρίπολη ξεκινά η ιστορία του Μίκη Θεοδωράκη. Μετά συνεχίζεται στη Νέα Σμύρνη και λοιπά και λοιπά…»
«Είναι πολύ δύσκολο να είσαι παιδί διάσημου. Το παιδί ιδιαίτερα στην τέχνη ταυτίζεται και είναι μέτριο όταν ο άλλος είναι ογκόλιθος. Μεγαλώσαμε μέσα στην μουσική. Έπαιρνε την παρτιτούρα κι έγραφε και ακούγαμε σε όλη μας τη ζωή. Ένα τραγούδι μπορεί να το παίξεις και εκατό φορές. Η μουσική ήταν η ζωή μας. Αυτό συνέχισα να κάνω. Διοργάνωνα συναυλίες. Μετά το θάνατό του θεώρησα χρέος να συνεχίσω να το κάνω».
«Ο πατέρας μου θυσίασε τη ζωή του για την αριστερά. Ήταν επαναστατικός με την τέχνη. Τα αναποδογύρισε όλα. Αποδείχθηκε παλικάρι. Όπως έχουμε τον Κολοκοτρώνη, έτσι θα έχουμε τον Θεοδωράκη μετά».
«Ήταν ζωόφιλος. Μάζευε στο σπίτι σκυλιά και γατιά από τις φιλοζωικές. Διάλεγε τα βασανισμένα από ανθρώπους. Πέρασαν τουλάχιστον 30 σκυλιά και 30 γάτες από το σπίτι. Ο σκοπός της ζωής μου είναι τα ζωάκια. Η ζωή μου είναι στην υπηρεσία των ζώων. Όταν ήταν κατάκοιτος αυτό που τον ενδιέφερε ήταν τα ζώα. Αυτή είναι η ζωή μου, ζω στο Βραχάτι με τα ζώα».
Για τα επεισόδια από τη ζωή της «τα οποία αφηγείται χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος και περισσή τόλμη» μίλησε ο ιστορικός και μουσικοκριτικός Γιώργος Μονεμβασίτης. Επίσης διάβασε αποσπάσματα ο ηθοποιός Παναγιώτης Πετράκης και τραγούδησε το Delilah του Tom Jones, ένα αγαπημένο τραγούδι της Μαργαρίτας που άκουγε στο πικάπ όταν ήταν μικρή.
*Η επόμενη παρουσίαση του βιβλίου «Αναμνήσεις Ενός Κοριτσιού» (εκδόσεις Ianos) θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 28 Ιανουαρίου στις 18:00 στην Αίθουσα "Μουσών" του Πνευματικού Κέντρου Βριλησσίων που βρίσκεται στην οδό Κισσάβου αρ. 11.
*Οι φωτογραφίες από την εκδήλωση είναι του Γιάννη Αλεξίου
«Έχουν περάσει τρία χρόνια που βγήκε το βιβλίο αλλά έχω δώσει υπόσχεση στον πατέρα μου να το παρουσιάζω συνέχεια γιατί όπως μου είχε πει αυτή είναι η ζωή μας. Αφηγήσεις πραγματικότητας. Δεν είναι μυθοπλασία…» είπε η Μαργαρίτα Θεοδωράκη στην οποία ο κ. Κονδύλης πρόσφερε μια ωραία ανθοδέσμη εν’ όψει της σημερινής της γιορτής και την προλόγισε.
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη υπογράφει το βιβλίο της στο Δήμαρχο Αλίμου Ανδρέα Κονδύλη
«Τα θυμάμαι όλα, δεν σημείωνα τίποτα. Είναι χαρούμενη που είναι ένα καλογραμμένο βιβλίο. Για να γράψει κανείς πρέπει να έχει το μυαλό του σε αυτό. Θα ήθελα να γράψω κι άλλα αλλά είμαι εργαζόμενη. Ίσως το κάνω αν πάρω σύνταξη. Η αλήθεια είναι ότι θέλω να γράψω πολλά για τον μπαμπά και τη μαμά..» απάντησε η Μαργαρίτα όταν ρωτήθηκε για το αν θα συνεχίσει τις αφηγήσεις της σε μια προσεχή έκδοση που δεν είναι διαφαινόμενη για την ώρα.
«Το 80 τοις 100 είναι ένα βιβλίο περιτριγυρισμένο από αγάπη. Στην αρχή είναι πολύ σκληρό, δείχνει την ρήξη που είχα με τον πατέρα μου. Ξεκινά με πολύ πόνο σε σχέση με τον Μίκη. Ξεκίνησα να γράφω βλέποντας μια φωτογραφία τον Αύγουστο του 1970 όταν απελευθερώθηκε από το Γάλλο Λεμπέρ. Γυρίζαμε στις ανατολικές χώρες και βρεθήκαμε στην Μόσχα και φωτογραφηθήκαμε έχοντας πίσω μας το Κρεμλίνο. Η δεύτερη φωτογραφία που στάθηκε αφορμή να αναπτύξω της ζωή μας ήταν μια φωτογραφία στη Ζάτουνα. Το 1968 μόλις είχε ηλεκτροδοτηθεί το χωριό αυτό. Ήταν πολύ απομονωμένο. Δύσκολη η ζωή εκεί, αλλά μου έμειναν μόνο οι χαρούμενες στιγμές. Τότε πήγαινα στο μονοθέσιο σχολείο εκεί. Τώρα έχει γίνει μουσείο. Η αφήγησή μου σταματά στις αρχές του 1970. Θα ήθελα κάποια στιγμή να συνεχίσω…».
Η Μαργαρίτα Θεοδωράκη με τον Αντιδήμαρχο Αλίμου Νικόλαο Αλβανό
«Το 1967 ήμουν 8 χρονών. Χτύπησε η πόρτα και μπήκε στο σπίτι μας ο στρατός. Μέχρι να πιάσουν τον πατέρα μου είχαμε κάθε μέρα στο σπίτι προβολείς. Το καλοκαίρι του 1967 ήρθε στο Βραχάτι με κατ’ οίκον περιορισμό. Στη Ζάτουνα μας φυλούσαν 10 χωροφύλακες, 5 μπροστά και 5 πίσω. Αυτή ήταν η ζωή μας. Ήταν πάντα χαμογελαστός στους αστυνόμους και αυτοί το ίδιο. Ο μπαμπάς τους κέρδιζε πάντα όλους. Ήρθε και ο Λαδάς, ο αρχηγός της αστυνομίας επίσκεψη στο Βραχάτι με την συνοδεία 20 αστυνόμων. Εικόνες συνηθισμένες για μας…».
«Του άρεσε να εξιστορεί. Όσοι τον επισκέπτονταν έφευγαν τουλάχιστον μετά από 3 ώρες. Οι ιστορίες του ξεκινούν από τους Χάληδες, τους προγόνους του επαναστάτες του 1821 από το Γαλατά Χανίων στην Κρήτη, από εκεί που κατάγονταν ο πατέρας του Γιώργης Θεοδωράκης. Από αυτή τη γενιά προέρχεται. Το 1942 ήταν 17 χρονών που πήρε μέρος στη διαδήλωση στο άγαλμα του Κολοκοτρώνη στην Τρίπολη. Τον έπιασαν και τον πήραν για εκτέλεση, αλλά τελικά τον φυγάδευσαν και σώθηκε. Έτσι ξεκινά η ιστορία του από αγωνιστικής πλευράς. Στα 18 του ξεκινά η μουσική του πορεία όταν έγραψε εκεί το Τροπάριο της Κασσιανής. Από την Τρίπολη ξεκινά η ιστορία του Μίκη Θεοδωράκη. Μετά συνεχίζεται στη Νέα Σμύρνη και λοιπά και λοιπά…»
«Είναι πολύ δύσκολο να είσαι παιδί διάσημου. Το παιδί ιδιαίτερα στην τέχνη ταυτίζεται και είναι μέτριο όταν ο άλλος είναι ογκόλιθος. Μεγαλώσαμε μέσα στην μουσική. Έπαιρνε την παρτιτούρα κι έγραφε και ακούγαμε σε όλη μας τη ζωή. Ένα τραγούδι μπορεί να το παίξεις και εκατό φορές. Η μουσική ήταν η ζωή μας. Αυτό συνέχισα να κάνω. Διοργάνωνα συναυλίες. Μετά το θάνατό του θεώρησα χρέος να συνεχίσω να το κάνω».
«Ο πατέρας μου θυσίασε τη ζωή του για την αριστερά. Ήταν επαναστατικός με την τέχνη. Τα αναποδογύρισε όλα. Αποδείχθηκε παλικάρι. Όπως έχουμε τον Κολοκοτρώνη, έτσι θα έχουμε τον Θεοδωράκη μετά».
«Ήταν ζωόφιλος. Μάζευε στο σπίτι σκυλιά και γατιά από τις φιλοζωικές. Διάλεγε τα βασανισμένα από ανθρώπους. Πέρασαν τουλάχιστον 30 σκυλιά και 30 γάτες από το σπίτι. Ο σκοπός της ζωής μου είναι τα ζωάκια. Η ζωή μου είναι στην υπηρεσία των ζώων. Όταν ήταν κατάκοιτος αυτό που τον ενδιέφερε ήταν τα ζώα. Αυτή είναι η ζωή μου, ζω στο Βραχάτι με τα ζώα».
Για τα επεισόδια από τη ζωή της «τα οποία αφηγείται χωρίς φόβο, αλλά με πολύ πάθος και περισσή τόλμη» μίλησε ο ιστορικός και μουσικοκριτικός Γιώργος Μονεμβασίτης. Επίσης διάβασε αποσπάσματα ο ηθοποιός Παναγιώτης Πετράκης και τραγούδησε το Delilah του Tom Jones, ένα αγαπημένο τραγούδι της Μαργαρίτας που άκουγε στο πικάπ όταν ήταν μικρή.
*Η επόμενη παρουσίαση του βιβλίου «Αναμνήσεις Ενός Κοριτσιού» (εκδόσεις Ianos) θα πραγματοποιηθεί την Κυριακή 28 Ιανουαρίου στις 18:00 στην Αίθουσα "Μουσών" του Πνευματικού Κέντρου Βριλησσίων που βρίσκεται στην οδό Κισσάβου αρ. 11.
*Οι φωτογραφίες από την εκδήλωση είναι του Γιάννη Αλεξίου
