Ήταν ίσως ο μόνος τραγουδιστής που στη θέα του και μόνο το κοινό βούρκωνε. Πολλοί ανάμεσά τους όταν έπιανε το μικρόφωνο έσταζαν τα μάτια τους, ενώ όλοι ήξεραν απ’ έξω κι ανακατωτά τα τραγούδια του.
Αυτό ήταν το τεράστιο καλλιτεχνικό μέγεθος του Γιάννη Πουλόπουλου. Ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά την αξία του. Όμως διερωτήθηκα πολύ αυτές τις ημέρες γιατί να υπήρχε τέτοιο μεγάλο δέσιμο του κόσμου με τον ερμηνευτή αυτό; Γιατί συγκινούνταν τόσο όσοι τον έβλεπαν στην σκηνή ; Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι κόσμος στο πρόσωπό του, στη φυσική του παρουσία, στα μάτια του ο καθένας έβλεπε τη χαμένη νιότη του. Ο Γιάννης Πουλόπουλος υπήρξε όμορφος άντρας με βλέμμα μελαγχολικό και διεισδυτικό που σε καθήλωνε κι έμπαινε στην ψυχή σου, αλλά και «η πιο αντρική παρουσία στο ελληνικό τραγούδι», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Μίμης Πλέσσας.
Το κοινό μετά από χρόνια όταν έβγαινε να τραγουδήσει έβλεπε στο πρόσωπό του την όποια φθορά του χρόνου και αυτόματα γινόταν ένα φλάσμπακ στο μυαλό του καθενός στη εποχή των καλύτερων του χρόνων. Το πρόσωπο του Γιάννη Πουλόπουλου είχε αποτυπωθεί έντονα στο χρόνο καθώς ο τεράστιος αυτός ερμηνευτής είχε πυκνή παρουσία σε θρυλικές ελληνικές ταινίες του ’60 με τις οποίες μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, τις έχουμε δει αναρίθμητες φορές και πλέον είναι στο dna μας. Αυτή είναι ίσως μια εξήγηση.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει στο ποδόσφαιρο με τον Γιώργο Δεληκάρη. Στις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του μετά από χρόνια που κρέμασε τα αθλητικά παπούτσια του, ο κόσμος για ένα περίεργο λόγο βουρκώνει μόλις τον δει. Ένας ποδοσφαιριστής σπάνιας ομορφιάς και περίσσιου ταλέντου που προκαλεί ρίγη συγκίνησης όταν εμφανιστεί κάπου και αυτό αφορά γενικότερα τους φιλάθλους, όχι μόνο του Ολυμπιακού.
Κατά σύμπτωση ο Γιάννης Πουλόπουλος ήταν Ολυμπιακός. Το παράδοξο είναι ότι και τα δύο ινδάλματα, ο καθένας στο χώρο του, έβαλαν τέλος πρόωρα την καριέρα τους. Ο Γιώργος Δεληκάρης σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 31 του μόλις χρόνια, όπως επίσης και ο Γιάννης Πουλόπουλος αποσύρθηκε για προσωπικούς λόγους στις αρχές το 2000 σε ηλικία 59 ετών.
Ο Aποχαιρετισμός
Ο Γιάννης Πουλόπουλος εκτός ότι υπήρξε από τους παραγωγικούς τραγουδιστές στη δικογραφία, είχε εκδώσει και 5 ποιητικές συλλογές. Στην συλλογή του «Ταξίδι Στο Κέντρο της Νύχτας» (1983, εκδόσεις Χρυσή Διαθήκη) αναφέρει στο τέλος σε ένα κείμενό του με τίτλο:
Αποχαιρετισμός
Όταν τελειώνει η μέρα κι αρχίζει να διπλώνει το τοπίο, απ’ το μαύρο σύννεφο, χωρίς βροχή, τότε, όλα ανάβουν : Φώτα, μπαταρίες, λάμπες πετρελαίου, κεριά στα νεκροταφεία, ακόμα και το φεγγάρι… Καντήλια για δόξες που σβύσανε, ένα τσιγάρο κάποιου περαστικού, μια φωτιά που καίει ένα μεταξωτό θέατρο.... Ωραίο όνειρο που φεύγει σαν τον άνεμο...Τον άνεμο που μας παίρνει παιδιά και μας κάνει άντρες, ή μας παίρνει άντρες και μας ξαναδίνει παιδιά, μικρά, όσο και τα’ αστέρια, σαν να κοιτάμε μεθυσμένοι, με το κεφάλι πλάγια και ψηλά...Πίσω από μια σκουριασμένη κλειδαριά, έχω κλείσει όλα μου τα μυστικά. Αντίο.. Ξέρεις ;..Ήθελα να πω κάτι, σ’ όλη μου τη ζωή.. Να αυτό είν’όλο…
Η σπάνια φωτογραφία
Το ταξίδι στο ελληνικό τραγούδι του Γιάννη Πουλόπουλου ξεκίνησε όταν ο Μίκης Θεοδωράκης, ως μέλος επιτροπής της Columbia, διέκρινε το ταλέντο του και είπε «Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή». Του έδωσε λοιπόν τρία τραγούδια του να ερμηνεύσει στο θεατρικό έργο «Η Γειτονιά των Αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το 1963, που ανέβηκε στο Ρεξ από το θίασο Καρέζης – Κούρκουλου. Τα τραγούδια αυτά ήταν και τα πρώτα που ηχογράφησε σε δίσκο ο Γιάννης Πουλόπουλος : «Στρώσε το στρώμα σου για δυο», «Δόξα τω Θεώ» και «Το ψωμί στο τραπέζι», τα οποία ηχογράφησε αργότερα ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης επίσης στην Columbia.
Στην σπάνια αυτή φωτογραφία η οποία προέρχεται από το αρχείο του στενού του φίλου Άλκη Έξαρχου, όπως και το ασπρόμαυρο πορτραίτο του, τις οποίες μου εμπιστεύτηκε, ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, στην μεγάλη συναυλία που έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, το 1966. Στην φωτογραφία διακρίνονται επίσης η Μαρία Φαραντούρη και ο πρωτοεμφανιζόμενος Δημήτρης Μητροπάνος (δεξιά).
Το 1966 είναι ουσιαστικά σημαδιακή χρονιά στην καριέρα του Γιάννη Πουλόπουλου καθώς απολύθηκε από το στρατό και ξεκινά η πορεία του στις μπουάτ της Πλάκας, όπου ταυτίστηκε απόλυτα με το Νέο Κύμα και μπαίνει πολύ γερά στη δισκογραφία βγάζοντας το ένα 45άρι μετά το άλλο.
Την ίδια χρονιά εμφανίζεται σε τρεις ελληνικές ταινίες : «Οι Στιγματισμένοι», «Ο Τετραπέρατος» και «Εκείνος κι Εκείνη» με χαρακτηριστικές ερμηνείες του.
Επίσης το 1966 ερμηνεύει σε πρώτη εκτέλεση το "Ακορντεόν" του Μάνου Λοΐζου, στην ταινία μικρού μήκους «Αθήνα, πόλη χαμόγελο», σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Λιαρόπουλου για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Αυτό ήταν το τεράστιο καλλιτεχνικό μέγεθος του Γιάννη Πουλόπουλου. Ο ίδιος γνώριζε πολύ καλά την αξία του. Όμως διερωτήθηκα πολύ αυτές τις ημέρες γιατί να υπήρχε τέτοιο μεγάλο δέσιμο του κόσμου με τον ερμηνευτή αυτό; Γιατί συγκινούνταν τόσο όσοι τον έβλεπαν στην σκηνή ; Η μόνη εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ότι κόσμος στο πρόσωπό του, στη φυσική του παρουσία, στα μάτια του ο καθένας έβλεπε τη χαμένη νιότη του. Ο Γιάννης Πουλόπουλος υπήρξε όμορφος άντρας με βλέμμα μελαγχολικό και διεισδυτικό που σε καθήλωνε κι έμπαινε στην ψυχή σου, αλλά και «η πιο αντρική παρουσία στο ελληνικό τραγούδι», όπως είπε χαρακτηριστικά ο Μίμης Πλέσσας.
Το κοινό μετά από χρόνια όταν έβγαινε να τραγουδήσει έβλεπε στο πρόσωπό του την όποια φθορά του χρόνου και αυτόματα γινόταν ένα φλάσμπακ στο μυαλό του καθενός στη εποχή των καλύτερων του χρόνων. Το πρόσωπο του Γιάννη Πουλόπουλου είχε αποτυπωθεί έντονα στο χρόνο καθώς ο τεράστιος αυτός ερμηνευτής είχε πυκνή παρουσία σε θρυλικές ελληνικές ταινίες του ’60 με τις οποίες μεγαλώσαμε οι περισσότεροι, τις έχουμε δει αναρίθμητες φορές και πλέον είναι στο dna μας. Αυτή είναι ίσως μια εξήγηση.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει στο ποδόσφαιρο με τον Γιώργο Δεληκάρη. Στις σπάνιες δημόσιες εμφανίσεις του μετά από χρόνια που κρέμασε τα αθλητικά παπούτσια του, ο κόσμος για ένα περίεργο λόγο βουρκώνει μόλις τον δει. Ένας ποδοσφαιριστής σπάνιας ομορφιάς και περίσσιου ταλέντου που προκαλεί ρίγη συγκίνησης όταν εμφανιστεί κάπου και αυτό αφορά γενικότερα τους φιλάθλους, όχι μόνο του Ολυμπιακού.
Κατά σύμπτωση ο Γιάννης Πουλόπουλος ήταν Ολυμπιακός. Το παράδοξο είναι ότι και τα δύο ινδάλματα, ο καθένας στο χώρο του, έβαλαν τέλος πρόωρα την καριέρα τους. Ο Γιώργος Δεληκάρης σταμάτησε το ποδόσφαιρο στα 31 του μόλις χρόνια, όπως επίσης και ο Γιάννης Πουλόπουλος αποσύρθηκε για προσωπικούς λόγους στις αρχές το 2000 σε ηλικία 59 ετών.
Ο Aποχαιρετισμός
Ο Γιάννης Πουλόπουλος εκτός ότι υπήρξε από τους παραγωγικούς τραγουδιστές στη δικογραφία, είχε εκδώσει και 5 ποιητικές συλλογές. Στην συλλογή του «Ταξίδι Στο Κέντρο της Νύχτας» (1983, εκδόσεις Χρυσή Διαθήκη) αναφέρει στο τέλος σε ένα κείμενό του με τίτλο:
Αποχαιρετισμός
Όταν τελειώνει η μέρα κι αρχίζει να διπλώνει το τοπίο, απ’ το μαύρο σύννεφο, χωρίς βροχή, τότε, όλα ανάβουν : Φώτα, μπαταρίες, λάμπες πετρελαίου, κεριά στα νεκροταφεία, ακόμα και το φεγγάρι… Καντήλια για δόξες που σβύσανε, ένα τσιγάρο κάποιου περαστικού, μια φωτιά που καίει ένα μεταξωτό θέατρο.... Ωραίο όνειρο που φεύγει σαν τον άνεμο...Τον άνεμο που μας παίρνει παιδιά και μας κάνει άντρες, ή μας παίρνει άντρες και μας ξαναδίνει παιδιά, μικρά, όσο και τα’ αστέρια, σαν να κοιτάμε μεθυσμένοι, με το κεφάλι πλάγια και ψηλά...Πίσω από μια σκουριασμένη κλειδαριά, έχω κλείσει όλα μου τα μυστικά. Αντίο.. Ξέρεις ;..Ήθελα να πω κάτι, σ’ όλη μου τη ζωή.. Να αυτό είν’όλο…
Η σπάνια φωτογραφία
Το ταξίδι στο ελληνικό τραγούδι του Γιάννη Πουλόπουλου ξεκίνησε όταν ο Μίκης Θεοδωράκης, ως μέλος επιτροπής της Columbia, διέκρινε το ταλέντο του και είπε «Αυτόν εγώ θα τον κάνω τραγουδιστή». Του έδωσε λοιπόν τρία τραγούδια του να ερμηνεύσει στο θεατρικό έργο «Η Γειτονιά των Αγγέλων» του Ιάκωβου Καμπανέλλη, το 1963, που ανέβηκε στο Ρεξ από το θίασο Καρέζης – Κούρκουλου. Τα τραγούδια αυτά ήταν και τα πρώτα που ηχογράφησε σε δίσκο ο Γιάννης Πουλόπουλος : «Στρώσε το στρώμα σου για δυο», «Δόξα τω Θεώ» και «Το ψωμί στο τραπέζι», τα οποία ηχογράφησε αργότερα ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης επίσης στην Columbia.
Στην σπάνια αυτή φωτογραφία η οποία προέρχεται από το αρχείο του στενού του φίλου Άλκη Έξαρχου, όπως και το ασπρόμαυρο πορτραίτο του, τις οποίες μου εμπιστεύτηκε, ο Γιάννης Πουλόπουλος είναι στα πρώτα χρόνια της καριέρας του, στην μεγάλη συναυλία που έδωσε ο Μίκης Θεοδωράκης στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια, το 1966. Στην φωτογραφία διακρίνονται επίσης η Μαρία Φαραντούρη και ο πρωτοεμφανιζόμενος Δημήτρης Μητροπάνος (δεξιά).
Το 1966 είναι ουσιαστικά σημαδιακή χρονιά στην καριέρα του Γιάννη Πουλόπουλου καθώς απολύθηκε από το στρατό και ξεκινά η πορεία του στις μπουάτ της Πλάκας, όπου ταυτίστηκε απόλυτα με το Νέο Κύμα και μπαίνει πολύ γερά στη δισκογραφία βγάζοντας το ένα 45άρι μετά το άλλο.
Την ίδια χρονιά εμφανίζεται σε τρεις ελληνικές ταινίες : «Οι Στιγματισμένοι», «Ο Τετραπέρατος» και «Εκείνος κι Εκείνη» με χαρακτηριστικές ερμηνείες του.
Επίσης το 1966 ερμηνεύει σε πρώτη εκτέλεση το "Ακορντεόν" του Μάνου Λοΐζου, στην ταινία μικρού μήκους «Αθήνα, πόλη χαμόγελο», σε σκηνοθεσία του Λάμπρου Λιαρόπουλου για το φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
