Την Ρένα Κουμιώτη την γνώρισα στην δεκαετία του '90. Είχε ήδη τραβήξει τις αποστάσεις της από το τραγούδι, αλλά εξαιτίας του γεγονότος ότι τα τραγούδια της δεν έπαψαν ποτέ να παίζονται στα ραδιόφωνα ή να ακούγονται μέσα από τις ελληνικές ταινίες που προβάλλονταν στην τηλεόραση, ο κόσμος την ήξερε και την αγαπούσε. Προσωπικά, από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, θυμάμαι να ακούω τα τραγούδια της στο ραδιόφωνο.
Η αφορμή για να συναντηθούμε, ήταν η πρόταση, αν την ενδιέφερε, και η προοπτική ενός καινούργιου δίσκου με τραγούδια που θα βρίσκαμε και θα της άρεσαν.
Γνώρισα μια γυναίκα που κρατούσε η ίδια τη ζωή της στα χέρια της, με την έννοια ότι είχε απόλυτη σιγουριά για το ποια ήταν και τι είχε κάνει. Ήταν παραπάνω από εμφανές ότι αυτή η τραγουδίστρια είχε γνωρίσει πολύ μεγάλη δόξα και αναγνώριση και αυτό την είχε κάνει σίγουρη για το ποια ήταν και τι έλεγε. Ήταν ευθύς άνθρωπος και σου έλεγε κατ' ευθείαν αυτό που ήθελε, χωρίς να μπλέκει με ψεύτικες ευγένειες και φιοριτούρες. Στις συναντήσεις μας που ακολούθησαν , αφού γνωριστήκαμε, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, άρχισε να ξετυλίγεται στις κουβέντες μας, η ζωή της.
Ανακάλυψη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που την άκουσε να τραγουδά στην Πλάκα και την πρότεινε στον Αλέκο Πατσιφά, ιδρυτή της ιστορικής δισκογραφικής εταιρείας «Λύρα», είχε την τύχη να κάνει το ουσιαστικό ντεμπούτο της με έναν ιστορικό δίσκο, τον «Δρόμο» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου και δύο τραγούδια που έμελλε να γίνουν όχι μόνο επιτυχίες, αλλά να σημαδέψουν και την εποχή τους. «Πρώτη φορά» και «Δώσε μου το στόμα σου». Θα μου πείτε ποιο από τα τραγούδια του «Δρόμου» δεν σημάδεψε την εποχή εκείνη; Έγιναν όλα επιτυχίες. Μέχρι σήμερα «Ο Δρόμος» θεωρείται ο εμπορικότερος δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας. Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία. Για μια πενταετία περίπου, η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη.
Για τον Πατσιφά, που έψαχνε μια τραγουδίστρια που θα μπορούσε να γίνει το αντίπαλον δέος στην Βίκυ Μοσχολιού, η Ρένα Κουμιώτη ήταν η ιδανική περίπτωση. Λαϊκή τραγουδίστρια, επί της ουσίας, την αγκάλιασε με αγάπη ο κόσμος και πάνω απ' όλα οι συνθέτες.
Η σχέση της με τον Πατσιφά , όπως ήταν και η σχέση του με τους περισσότερους καλλιτέχνες, ήταν σχέση «αγάπης και μίσους». Αποφάσισε να φύγει από τη Λύρα και τον Πατσιφά και να υπογράψει με την Polygram. Σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι της στον Καναδά, γνώρισε τον δεύτερο σύζυγό της και τότε ουσιαστικά αποφάσισε να αφήσει το τραγούδι.
Επέστρεψε, βέβαια, λίγα χρόνια αργότερα, αλλά δεν μπόρεσε να ξαναβάλει σε μια σειρά την καριέρα της.
Στην εποχή που συναντηθήκαμε, στα χρόνια της δεκαετίας του ΄90, για τον περίφημο δίσκο της «επιστροφής» της, που δεν έγινε τελικά ποτέ, απευθυνθήκαμε σε σημαντικούς ανθρώπους του τραγουδιού. Δυστυχώς, δεν της άρεσε το υλικό που βρέθηκε. Κάποιοι άνθρωποι, σαν τον στιχουργό Ηλία Κατσούλη, έγραψαν ειδικά για εκείνην.
Αυτό που έμεινε από το σχέδιο του δίσκου της επιστροφής της, είναι ένας από τους στίχους που έγραψε:
«Σαν χελιδονάκι μήνα Μάρτη
Άνοιξα του φεγγαριού το χάρτη
Τόπους της αγάπης να φωτίσω
Κι είπα στην καρδιά σου να γυρίσω.
Κόρη του γυαλού με λέν οι φίλοι
Βρήκα το θαλασσινό τριφύλλι
Και γλυκά τραγούδια που τις νύχτες
Σταματούν του ρολογιού τους δείκτες.
Βρε ντουνιά πικρέ τα περιστέρια
Βρίσκουν τα παλιά τους τα λημέρια
Κι αν τα κυνηγάς ξαναγυρίζουν
Στης καρδιάς τα μέρη φτερουγίζουν».
Όπως είναι εμφανές, ο Ηλίας Κατσούλης πήρε τους τίτλους των τραγουδιών της και έγραψε ένα καινούργιο τραγούδι, πού, δυστυχώς, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Στις κουβέντες που κάναμε τότε με την Ρένα Κουμιώτη, ήταν εμφανής η αγάπη της για τον Γιάννη Πουλόπουλο. Ελεγε γελώντας: «Στην είσοδο της «Λύρα», πρέπει να βάλετε δεξιά κι αριστερά δυο αγάλματα. Ένα του Πουλόπουλου κι ένα δικό μου». Ήταν ιδιαίτερα περήφανη για έναν δίσκο με ποντιακά τραγούδια που ηχογράφησε στα χρόνια της δεκαετίας του '70. Και πάντα μιλούσε με σεβασμό για τον Μίμη Πλέσσα και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Θυμόταν σκηνές από την εποχή που τραγουδούσε στα «Αστέρια» εν μέσω δικτατορίας και καταλάβαινε ότι ενοχλούσαν κάποιοι στίχοι από τα τραγούδια της . Δεν μετάνιωσε ποτέ για τίποτα. Δεν αισθάνθηκε αδικημένη. Ήταν «μάγκας» και υποστήριζε μέχρι τέλους τις αποφάσεις της.
Σκέφτομαι ότι από σήμερα η Ρένα Κουμιώτη ανήκει και τυπικά στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού και θα ήθελα να την αποχαιρετήσω με τους στίχους του Ηλία Κατσούλη που έγραψε ειδικά γι' αυτήν και ποτέ δεν τραγούδησε:
«Σαν χελιδονάκι μήνα Μάρτη
Άνοιξα του φεγγαριού το χάρτη
Τόπους της αγάπης να φωτίσω
Κι είπα στην καρδιά σου να γυρίσω».
Στις καρδιές μας θα παραμείνει για πάντα.
Η αφορμή για να συναντηθούμε, ήταν η πρόταση, αν την ενδιέφερε, και η προοπτική ενός καινούργιου δίσκου με τραγούδια που θα βρίσκαμε και θα της άρεσαν.
Γνώρισα μια γυναίκα που κρατούσε η ίδια τη ζωή της στα χέρια της, με την έννοια ότι είχε απόλυτη σιγουριά για το ποια ήταν και τι είχε κάνει. Ήταν παραπάνω από εμφανές ότι αυτή η τραγουδίστρια είχε γνωρίσει πολύ μεγάλη δόξα και αναγνώριση και αυτό την είχε κάνει σίγουρη για το ποια ήταν και τι έλεγε. Ήταν ευθύς άνθρωπος και σου έλεγε κατ' ευθείαν αυτό που ήθελε, χωρίς να μπλέκει με ψεύτικες ευγένειες και φιοριτούρες. Στις συναντήσεις μας που ακολούθησαν , αφού γνωριστήκαμε, χωρίς ιδιαίτερο κόπο, άρχισε να ξετυλίγεται στις κουβέντες μας, η ζωή της.
Ανακάλυψη του Λευτέρη Παπαδόπουλου, που την άκουσε να τραγουδά στην Πλάκα και την πρότεινε στον Αλέκο Πατσιφά, ιδρυτή της ιστορικής δισκογραφικής εταιρείας «Λύρα», είχε την τύχη να κάνει το ουσιαστικό ντεμπούτο της με έναν ιστορικό δίσκο, τον «Δρόμο» του Μίμη Πλέσσα και του Λευτέρη Παπαδόπουλου και δύο τραγούδια που έμελλε να γίνουν όχι μόνο επιτυχίες, αλλά να σημαδέψουν και την εποχή τους. «Πρώτη φορά» και «Δώσε μου το στόμα σου». Θα μου πείτε ποιο από τα τραγούδια του «Δρόμου» δεν σημάδεψε την εποχή εκείνη; Έγιναν όλα επιτυχίες. Μέχρι σήμερα «Ο Δρόμος» θεωρείται ο εμπορικότερος δίσκος της ελληνικής δισκογραφίας. Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία. Για μια πενταετία περίπου, η μια επιτυχία διαδεχόταν την άλλη.
Για τον Πατσιφά, που έψαχνε μια τραγουδίστρια που θα μπορούσε να γίνει το αντίπαλον δέος στην Βίκυ Μοσχολιού, η Ρένα Κουμιώτη ήταν η ιδανική περίπτωση. Λαϊκή τραγουδίστρια, επί της ουσίας, την αγκάλιασε με αγάπη ο κόσμος και πάνω απ' όλα οι συνθέτες.
Η σχέση της με τον Πατσιφά , όπως ήταν και η σχέση του με τους περισσότερους καλλιτέχνες, ήταν σχέση «αγάπης και μίσους». Αποφάσισε να φύγει από τη Λύρα και τον Πατσιφά και να υπογράψει με την Polygram. Σε κάποιο επαγγελματικό ταξίδι της στον Καναδά, γνώρισε τον δεύτερο σύζυγό της και τότε ουσιαστικά αποφάσισε να αφήσει το τραγούδι.
Επέστρεψε, βέβαια, λίγα χρόνια αργότερα, αλλά δεν μπόρεσε να ξαναβάλει σε μια σειρά την καριέρα της.
Στην εποχή που συναντηθήκαμε, στα χρόνια της δεκαετίας του ΄90, για τον περίφημο δίσκο της «επιστροφής» της, που δεν έγινε τελικά ποτέ, απευθυνθήκαμε σε σημαντικούς ανθρώπους του τραγουδιού. Δυστυχώς, δεν της άρεσε το υλικό που βρέθηκε. Κάποιοι άνθρωποι, σαν τον στιχουργό Ηλία Κατσούλη, έγραψαν ειδικά για εκείνην.
Αυτό που έμεινε από το σχέδιο του δίσκου της επιστροφής της, είναι ένας από τους στίχους που έγραψε:
«Σαν χελιδονάκι μήνα Μάρτη
Άνοιξα του φεγγαριού το χάρτη
Τόπους της αγάπης να φωτίσω
Κι είπα στην καρδιά σου να γυρίσω.
Κόρη του γυαλού με λέν οι φίλοι
Βρήκα το θαλασσινό τριφύλλι
Και γλυκά τραγούδια που τις νύχτες
Σταματούν του ρολογιού τους δείκτες.
Βρε ντουνιά πικρέ τα περιστέρια
Βρίσκουν τα παλιά τους τα λημέρια
Κι αν τα κυνηγάς ξαναγυρίζουν
Στης καρδιάς τα μέρη φτερουγίζουν».
Όπως είναι εμφανές, ο Ηλίας Κατσούλης πήρε τους τίτλους των τραγουδιών της και έγραψε ένα καινούργιο τραγούδι, πού, δυστυχώς, δεν ολοκληρώθηκε ποτέ.
Στις κουβέντες που κάναμε τότε με την Ρένα Κουμιώτη, ήταν εμφανής η αγάπη της για τον Γιάννη Πουλόπουλο. Ελεγε γελώντας: «Στην είσοδο της «Λύρα», πρέπει να βάλετε δεξιά κι αριστερά δυο αγάλματα. Ένα του Πουλόπουλου κι ένα δικό μου». Ήταν ιδιαίτερα περήφανη για έναν δίσκο με ποντιακά τραγούδια που ηχογράφησε στα χρόνια της δεκαετίας του '70. Και πάντα μιλούσε με σεβασμό για τον Μίμη Πλέσσα και τον Λευτέρη Παπαδόπουλο. Θυμόταν σκηνές από την εποχή που τραγουδούσε στα «Αστέρια» εν μέσω δικτατορίας και καταλάβαινε ότι ενοχλούσαν κάποιοι στίχοι από τα τραγούδια της . Δεν μετάνιωσε ποτέ για τίποτα. Δεν αισθάνθηκε αδικημένη. Ήταν «μάγκας» και υποστήριζε μέχρι τέλους τις αποφάσεις της.
Σκέφτομαι ότι από σήμερα η Ρένα Κουμιώτη ανήκει και τυπικά στην ιστορία του ελληνικού τραγουδιού και θα ήθελα να την αποχαιρετήσω με τους στίχους του Ηλία Κατσούλη που έγραψε ειδικά γι' αυτήν και ποτέ δεν τραγούδησε:
«Σαν χελιδονάκι μήνα Μάρτη
Άνοιξα του φεγγαριού το χάρτη
Τόπους της αγάπης να φωτίσω
Κι είπα στην καρδιά σου να γυρίσω».
Στις καρδιές μας θα παραμείνει για πάντα.
