Χρωστάμε πολλά στον Κώστα Χατζηδουλή και σε ορισμένους ακόμη πρωτοπόρους ερευνητές. Μας άφησαν γερά αμανάτια, σκαλοπατάκια και σκαλοπάτια για τους επόμενους.
Σπορά πολύτιμη που ακόμα και σήμερα γεννά καρπούς και θέρους.
Ψάχτηκα ξανά με την πραγματικά ειδική περίπτωση του Μπαγιαντέρα λόγω του αφιερώματος της Αυλής των Χρωμάτων όπου έχω την καλλιτεχνική επιμέλεια.
Ξαναδιάβασα στιγμές του όπως και το βιβλίο του Ανέστη Μπαρμπάτση.
Έπιασα και τεύχη παλιά απ’ το εξαιρετικό Λαϊκό Τραγούδι τους επίσης ακριβού δασκάλου Γιώργου Κοντογιάννη και των εξαίρετων συνεργατών του.
«Τα χρόνια με το φως» λοιπόν, (προδημοσίευση του βιβλίου Μπαγιαντέρας, σε επιμέλεια Κ. Χατζηδουλή - περιοδικό Λαϊκό Τραγούδι τχ. 15, Απρίλιος 2006):
«Την ίδια αυτή περίοδο που ήμουνα ναύτης έγινε και το χρονικό που με βγάλανε Μπαγιαντέρα, το 1923-24 έγινε αυτό. Είχα κάτι φίλους που έκαναν κάτι γλεντάκια και πήγαινα πάντα και έπαιζα μπουζουκάκι. …και σμίξαμε, να πούμε, ήταν αποκριά. Και κάλεσαν κι εμένα. Στην παρέα κι ένας δημοσιογράφος, ο οποίος λεγότανε Δελαπόρτας, απ΄ την Κεφαλονιά, πανέξυπνος άνθρωπος. Αυτός έβγαζε ένα λαϊκό περιοδικό στον Πειραιά, τον “Περίδρομο”. …υπήρχε μια οπερέτα, νομίζω του Θεόφραστου Σακελαρίδη, η “Μπαγιαντέρα”, που την είχα διασκευάσει λίγο και την έπαιζα στο μπουζούκι, γιατί μου άρεσε αρκετά.
Μέσα από το πέπλο το χρυσό
λάμπει το κορμί σου το γλυκό
θεία Μπαγιαντέρα, πέτα στον αέρα
κι άσε με να σε χαρώ
αχ, Μπαγιαντέρα, γλυκεία σου ματιά
μου ΄χει πια κλέψει την φτωχή μου καρδιά κ.τ.λ.
Εγώ όμως, επειδή έπαιζα μπουζούκι, βέβαια, έλεγα:
Όταν πέφτει η νύχτα σκοτεινή
με μπουζούκι που γλυκοαντηχεί,
απ΄ το δάσος πέρα
να ο Μπαγιαντέρας
στήνει τον τρελό χορό
…και δώστου λοιπόν όλο το βράδυ μεθυσμένοι όλοι, τους μισοτρέλανα τους ανθρώπους. “Να τον βγάλουμε στο περιοδικό” λέει ο Δελαπόρτας, το οποίο θα έβγαινε μετά από δύο μέρες. Γράφει λοιπόν ο Δελαπόρτας στον “Περίδρομο” και κάτι ακόμα:
Κομψό ναυτάκι κι όμορφο
και όμοιο με τέρας
κάθεται στα Υδραίικα
ο Μήτσος Μπαγιαντέρας.
Και με το μπουζουκάκι του
που κάνει όλο καντάδες
ξεμυαλίζει γκόμενες
κι όλες τις παξιμάδες
Κι από τα γλέντια τα πολλά
τα βρήκε όλα σκούρα
κι ένα μήνα φυλακή
του βαλαν στην καμπούρα!
…Αυτός λοιπόν ο Δελαπόρτας είναι ο νονός μου, θεός σχωρέστον. Βέβαια μετά όταν ανακατεύτηκα επαγγελματικά με το τραγούδι και τους μουσικούς όλοι οι συνάδελφοι με φώναζαν Μπαγιαντέρα. Και ο κόσμος μέχρι σήμερα έτσι με ξέρει, με αυτό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο»
Σπορά πολύτιμη που ακόμα και σήμερα γεννά καρπούς και θέρους.
Ψάχτηκα ξανά με την πραγματικά ειδική περίπτωση του Μπαγιαντέρα λόγω του αφιερώματος της Αυλής των Χρωμάτων όπου έχω την καλλιτεχνική επιμέλεια.
Ξαναδιάβασα στιγμές του όπως και το βιβλίο του Ανέστη Μπαρμπάτση.
Έπιασα και τεύχη παλιά απ’ το εξαιρετικό Λαϊκό Τραγούδι τους επίσης ακριβού δασκάλου Γιώργου Κοντογιάννη και των εξαίρετων συνεργατών του.
«Τα χρόνια με το φως» λοιπόν, (προδημοσίευση του βιβλίου Μπαγιαντέρας, σε επιμέλεια Κ. Χατζηδουλή - περιοδικό Λαϊκό Τραγούδι τχ. 15, Απρίλιος 2006):
«Την ίδια αυτή περίοδο που ήμουνα ναύτης έγινε και το χρονικό που με βγάλανε Μπαγιαντέρα, το 1923-24 έγινε αυτό. Είχα κάτι φίλους που έκαναν κάτι γλεντάκια και πήγαινα πάντα και έπαιζα μπουζουκάκι. …και σμίξαμε, να πούμε, ήταν αποκριά. Και κάλεσαν κι εμένα. Στην παρέα κι ένας δημοσιογράφος, ο οποίος λεγότανε Δελαπόρτας, απ΄ την Κεφαλονιά, πανέξυπνος άνθρωπος. Αυτός έβγαζε ένα λαϊκό περιοδικό στον Πειραιά, τον “Περίδρομο”. …υπήρχε μια οπερέτα, νομίζω του Θεόφραστου Σακελαρίδη, η “Μπαγιαντέρα”, που την είχα διασκευάσει λίγο και την έπαιζα στο μπουζούκι, γιατί μου άρεσε αρκετά.
Μέσα από το πέπλο το χρυσό
λάμπει το κορμί σου το γλυκό
θεία Μπαγιαντέρα, πέτα στον αέρα
κι άσε με να σε χαρώ
αχ, Μπαγιαντέρα, γλυκεία σου ματιά
μου ΄χει πια κλέψει την φτωχή μου καρδιά κ.τ.λ.
Εγώ όμως, επειδή έπαιζα μπουζούκι, βέβαια, έλεγα:
Όταν πέφτει η νύχτα σκοτεινή
με μπουζούκι που γλυκοαντηχεί,
απ΄ το δάσος πέρα
να ο Μπαγιαντέρας
στήνει τον τρελό χορό
…και δώστου λοιπόν όλο το βράδυ μεθυσμένοι όλοι, τους μισοτρέλανα τους ανθρώπους. “Να τον βγάλουμε στο περιοδικό” λέει ο Δελαπόρτας, το οποίο θα έβγαινε μετά από δύο μέρες. Γράφει λοιπόν ο Δελαπόρτας στον “Περίδρομο” και κάτι ακόμα:
Κομψό ναυτάκι κι όμορφο
και όμοιο με τέρας
κάθεται στα Υδραίικα
ο Μήτσος Μπαγιαντέρας.
Και με το μπουζουκάκι του
που κάνει όλο καντάδες
ξεμυαλίζει γκόμενες
κι όλες τις παξιμάδες
Κι από τα γλέντια τα πολλά
τα βρήκε όλα σκούρα
κι ένα μήνα φυλακή
του βαλαν στην καμπούρα!
…Αυτός λοιπόν ο Δελαπόρτας είναι ο νονός μου, θεός σχωρέστον. Βέβαια μετά όταν ανακατεύτηκα επαγγελματικά με το τραγούδι και τους μουσικούς όλοι οι συνάδελφοι με φώναζαν Μπαγιαντέρα. Και ο κόσμος μέχρι σήμερα έτσι με ξέρει, με αυτό το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο»
