«Γυρνώ σαν νυχτερίδα» ο τίτλος του αθάνατου τραγουδιού του Δημήτρη Γκόγκου, του ξακουστού Μπαγιαντέρα δηλαδή.
Πολλοί το ξέρουν και ως «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια»
Το χάραξε για πρώτη φορά ο τρανός Στράτος Παγιουμτζής το 1939.
Από τότε το… είπαν και το λένε οι πάντες.
Με αγγίζει η εκτέλεση της Γκρέυ και η μεστή προσέγγιση του Βαγγέλη Περπινιάδη.
Μ’ άρεσε όμως και ο τρόπος του Χρήστου Νικολόπουλου, με την ορχηστράρα του, στο αφιέρωμα της Αυλής των Χρωμάτων -της οποίας έχω την καλλιτεχνική επιμέλεια- στον σπουδαίο Μπαγιαντέρα.
Ο Νικολόπουλος είχε γνωρίσει τον Μπαγιαντέρα και είχε συνεργαστεί μαζί του λίγο πριν το αντίο του πρωτομάστορα.
Πολλοί το ξέρουν και ως «Μέσα στης ζωής τα μονοπάτια»
Το χάραξε για πρώτη φορά ο τρανός Στράτος Παγιουμτζής το 1939.
Από τότε το… είπαν και το λένε οι πάντες.
Με αγγίζει η εκτέλεση της Γκρέυ και η μεστή προσέγγιση του Βαγγέλη Περπινιάδη.
Μ’ άρεσε όμως και ο τρόπος του Χρήστου Νικολόπουλου, με την ορχηστράρα του, στο αφιέρωμα της Αυλής των Χρωμάτων -της οποίας έχω την καλλιτεχνική επιμέλεια- στον σπουδαίο Μπαγιαντέρα.
Ο Νικολόπουλος είχε γνωρίσει τον Μπαγιαντέρα και είχε συνεργαστεί μαζί του λίγο πριν το αντίο του πρωτομάστορα.
